บทที่ 7

หลี่เหยียนมองหญิงสาวผู้มีดวงตากลมโตตรงหน้า สีหน้าเคร่งขรึมพลันอ่อนโยนลง

เขาก้าวออกมาข้างหน้า “ยุวปัญญาชนหนิง พวกเราเป็นสหายกันทั้งนั้น ไม่ต้องกลัวนะ พวกเรามาที่นี่เพื่อปกป้องเธอและลงโทษไอ้คนชั่วนี่!”

หนิงหยวนทำหน้าสับสนและมึนงง

เธอกับหลี่เหยียนแต่งงานกันมาหลายสิบปี แต่กลับไม่ได้มีชีวิตเหมือนในนิยายน้ำเน่า ถูกสามีกับเมียน้อยบีบคั้นจนตายอะไรเทือกนั้น

หลี่เหยียนเกิดมาในครอบครัวฐานะดี ทำงานด้วยความยุติธรรมไม่เอนเอียง ไม่นานก็ได้รับตำแหน่งเลขาธิการกองอายุน้อยที่สุดของคอมมูนประชาชน

พวกเขาสองคนรู้จักกัน เพราะมีคนแนะนำให้ตอนที่เธอเข้าไปทำงาน จากนั้นก็พัฒนาไปเป็นความรัก

ต่อมาหลี่เหยียนไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย จากนั้นก็กลายเป็นเจ้าหน้าที่รัฐวิสาหกิจ ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย

ตอนที่เขาอายุสามสิบ เขาก็กลายเป็นเจ้าหน้าที่รัฐระดับสูงที่อายุน้อยที่สุดของจังหวัด

ขณะที่เธอเป็นแค่คนงานตัวเล็กๆ ธรรมดาในแผนก ทุกคนต่างบอกว่าเธอทำบุญมาดีที่ได้เป็นภรรยาของหัวหน้าแผนก

แต่จางอ้ายหลิง เคยบอกไว้ว่า ชีวิตก็เหมือนกับอาภรณ์ที่งดงาม แต่ด้านในกลับเต็มไปด้วยแมลงปรสิต

งานในโรงงานปั่นด้ายของเธอหนักมาก ต้องทำงานเป็นกะ ตั้งครรภ์อยู่ก็ยังต้องกลับไปทำงานบ้าน เหน็ดเหนื่อยทั้งกลางวันกลางคืนจนแท้งลูกไปสามครั้ง สุดท้ายเพราะเขายังอยากมีลูกอยู่ ถึงได้ยอมย้ายตัวเธอไปทำงานตำแหน่งแคชเชียร์ที่โรงงานแปรรูปไม้ เพื่อป้องกันไม่ให้แท้งบุตรอีก

เขายุ่งกับงานมากเสียจนปีหนึ่งได้กลับมาบ้านแค่ไม่กี่วัน แล้วยังรังเกียจที่เธอมีลูกชายให้ไม่ได้ วุฒการศึกษาต่ำและพูดคุยเรื่องระดับเดียวกับเขาไม่รู้เรื่อง

เขาเป็นคนอารมณ์ร้าย หากมีอะไรขัดใจนิดเดียวก็จะตะโกนด่าลั่นบ้าน

ต่อมาในภายหลัง...

เขาก็มีนักข่าวสาวจากสำนักข่าวแห่งหนึ่งเป็นคนรู้ใจ

หนิงหยวนรู้ว่าหลี่เหยียนจะต้องอยากขอหย่ากับเธอหลายครั้งแล้ว

แต่เพราะกลัวผลกระทบจากสังคม นักข่าวสาวคนนั้นรอเขาอยู่สิบปีเต็ม แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้คบกับนักข่าวสาวคนนั้น

คนที่พักอาศัยในบ้านพักของหน่วยงานต่างรู้กันถ้วนหน้า แต่เธอต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

เงินเดือนของเธอต่ำเตี้ยเรี่ยดิน อีกอย่างคนที่หย่าร้างในยุคสมัยนี้ก็ถูกคนมองในแง่ร้ายด้วย

ดังนั้นทุกคนจึงบอกว่าเขาก็แค่เผลอตัวนอกใจแค่ครั้งเดียว ยังให้ความสำคัญกับครอบครัวที่สุด แค่ไม่รังเกียจที่เธอมีลูกชายให้ไม่ได้ ก็ควรจะจุดธูปขอบคุณบรรพบุรุษแล้ว

แต่ว่า...

ทุกค่ำคืน เธอนอนไม่หลับทั้งคืนจนถึงรุ่งเช้า น้ำตาเปียกหมอนจนชุ่ม แต่ตอนกลางวันก็ต้องทำตัวเป็นภรรยาและแม่ที่แสนดี คอยดูแลงานในบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พอเวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ หนิงหยวนก็ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง เริ่มจะนอนไม่หลับสักคืน

คนป่วยเป็นโรคซึมเศร้าจะไม่อาละวาดทำร้ายร่างกายคนอื่นเหมือนพวกคนไข้โรคประสาท แต่จะทำร้ายตัวเอง

เธอลาออกจากแผนกก่อนกำหนดเวลา ร่างกายเริ่มจะเสื่อมถอยและภูมิคุ้มกันบกพร่อง เดี๋ยวก็ปวดเอวเดี๋ยวก็เมื่อยขา เจ็บป่วยไปทั้งร่างกาย

นี่คือบทสรุปชีวิตของภรรยาและมารดาที่ดียามชราภาพมากมายในสังคม

ธรรมดาและเงียบสงบ แต่กลับเจ็บปวดเหมือนมีเข็มนับล้านเล่มทิ่มแทงใจ

เธอมักจะนอนจินตนาการซ้ำๆ ในทุกค่ำคืน ว่าหากย้อนกลับไปในอดีตได้ เธอจะยังแต่งงานกับหลี่เหยียนอยู่ไหม?

แล้วเธอล่ะ เธอยังจะแต่งงานกับสามีในชาตินี้ของเธอหรือเปล่า?

......

หนิงหยวนมองใบหน้าตรงหน้าอย่างเหม่อลอย

หลี่เหยียนเห็นแบบนั้นก็เป็นห่วง จึงยื่นมือไปตบบ่าเรียกเธอเบาๆ “หนิงหยวน?”

หนิงหยวนสะดุ้งเฮือก ก่อนจะถอยห่างออกจากเขาหลายก้าว “ไม่!”

มือหลี่เหยียนค้างอยู่กลางอากาศ ยุวชนแดงที่อยู่รอบๆ พากันมองหน้ากันอย่างงงๆ ยุวปัญญาชนหญิงคนนี้เป็นอะไรไป?

หนิงหยวนสูดหายใจลึกๆ เพื่อทำให้ตัวเองสงบลง ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา “ขอโทษที ฉันตกใจไปหน่อยน่ะ”

หลี่เหยียนเห็นดวงหน้าของหญิงสาวตรงหน้าซีดขาว จึงเกิดความสงสารขึ้นมา “ไม่เป็นไร ทางกองจะให้ความเป็นธรรมกับเธอเอง คนชั่วรอดตัวไปไม่ได้แน่!”

เขาพูดแบบนั้นพร้อมกับหันไปมองหรงเจาหนานที่ถูกกดตัวไว้กับกำแพงด้วยสายตาดุร้าย

หรงเจาหนานหันมองหนิงหยวนด้วยสีหน้าเรียบเฉย ลอบสังเกตอาการแปลกๆ ของเธอ

สายลับน้อยเกี่ยวข้องอะไรกับเลขาธิการของกอง? เล่นหูเล่นตากันแบบนี้ ไม่ปกติเลย

“ไอ้หัวขบถ มองอะไร หมอบลงไปซะ อย่าเล่นตุกติก!” ยุวชนแดงสองสามคนตรงนั้นเห็นหลี่เหยียนกำลังพูดคุยอยู่ จึงหันไปตะคอกหรงเจาหนาน

หนิงหยวนได้สติกลับมาจึงหันไปมองหรงเจาหนาน

เขาตัวสูงมาก สวมแว่นกราบหนาสีดำ ก้มหน้าต่ำจนผมหน้าม้าบดบังครึ่งใบหน้า ยอมหมอบตัวติดกำแพงอย่างว่านอนสอนง่าย

หนิงหยวนก้าวเดินเข้าไปหาเขา ยืนขวางตรงหน้าหรงเจาหนาน “อย่าทำแบบนี้เลย เขาไม่ได้รังแกฉัน แล้วก็ไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรด้วย”

พวกยุวชนแดงอึ้งสนิท สีหน้าหลี่เหยียนพลันเคร่งขรึมทันที “หนิงหยวน อย่าปกป้องคนนอกคอกนี่เพราะความกลัวสิ!”

หนิงหยวนสูดหายใจลึกๆ แล้วแหงนหน้าจ้องตาหลี่เหยียน “ไม่ ฉันไม่ได้กลัว แล้วก็ไม่ได้ปกป้องพวกหัวขบถด้วย ฉันกับหมอหรงคบหากันอยู่”

สีหน้าหลี่เหยียนมืดครึ้มกว่าเดิม เขามองหนิงหยวนด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ

ถึงพวกเขาจะไม่ได้คบหากันเป็นคนรักอย่างเป็นทางการ แต่พวกเขาสองคนก็ชอบพอกันอยู่ไม่ใช่เหรอ

แต่ละครั้งที่เขารับภารกิจลงมาตรวจตรางานและจัดการคอมมูนในหมู่บ้านแล้วเจอเธอ พวกเขามักจะพูดคุยด้วยกันหลายเรื่อง

สายตาที่เธอมองเขามันมีทั้งความชื่นชอบและเขินอาย สัญญากันไว้ว่าครั้งหน้าที่เจอกันจะเปิดตัวคบหาอย่างเป็นทางการ

เมื่อเช้าได้ยินข่าวว่าเกิดเรื่องขึ้นกับหนิงหยวนเมื่อวาน เขาก็รีบพาคนมาที่นี่ เขาเชื่อมาตลอดว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ เมื่อวานจะต้องมีคนรังแกเธออย่างแน่นอน

แต่ทำไม...

ตอนที่กำลังจะตัดสินใจเป็นคบหาเป็นแฟนกัน เธอถึงเปลี่ยนไป?!

ยุวชนแดงที่เห็นว่าสีหน้าของหลี่เหยียนไม่ค่อยดีนักก็ถึงกับงง เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?

พวกเขารู้ว่าเลขาธิการหนุ่มประจำกองเป็นคนหน้าตาดีมีความสามารถในย่านนี้

มีหญิงสาวมากมายชื่นชอบหลี่เหยียน แต่เหมือนเขาจะชอบยุวปัญญาชนหญิงอยู่คนหนึ่ง ได้ยินว่าเธอถูกพวกหัวขบถรังแกก็เลยรีบถ่อมาช่วยตั้งแต่เช้าตรู่

แต่ดูจากสถานการณ์ตรงหน้าแล้ว ทำไมเหมือนหลี่เหยียนมีใจให้อยู่ฝ่ายเดียวล่ะ?

หนิงหยวนเบนสายตาออกจากหลี่เหยียน กำหมัดแน่นแล้วบอกว่า “ไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือพวกนั้น แต่ฉันกับหมอหรงขอเอกสารรับรองจากทางหมู่บ้านแล้ว พรุ่งนี้จะไปจดทะเบียนสมรส!”

สวรรค์ให้โอกาสเธอย้อนกลับมาอีกครั้ง เธอไม่อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับหลี่เหยียนอีก!

ชาตินี้เธอจะเปลี่ยนแปลงชีวิตใหม่ จะไม่...จะไม่เดินตามรอยเส้นทางในอดีตที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าจนตายอีกแล้ว

ก่อนหน้านี้ไม่มีความกล้ามากพอ ไม่กล้าลองสู้ดูสักตั้ง ตอนนี้ คนที่กลายเป็นอดีตไปแล้วก็ควรจะบอกลา!

หลี่เหยียนมองเธออย่างอึ้งๆ ไม่รู้ทำไมในใจถึงรู้สึกเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูก

เหมือนกับมีอะไรบางอย่างถูกเฉือนออกไป

เขากัดฟันกรามและกำหมัดแน่น “ในเมื่อ...ยุวปัญญาชนหนิงไม่ได้ถูกรังแก...ก็ดีแล้ว ผมยังมีงานต้องจัดการอีก ขอตัวก่อน!”

เขาพูดจบก็ก้าวฉับๆ เดินออกไปอย่างว่องไว

ยุวชนแดงที่เหลือหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะเดินตามไปติดๆ

ไม่นาน บริเวณคอกวัวก็กลับมาสงบเงียบอีกครั้ง

หนิงหยวนดวงตาแดงก่ำ เอนตัวพิงกำแพงเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง

เธอ...จะต้องโบกมือลาชีวิตในอดีตอย่างจริงจังแล้ว หัวใจปวดร้าวเหมือนกังวลว่าจะสูญเสียบางอย่างไป

หรงเจาหนานปัดกางเกงแล้วยืดตัวเต็มความสูง มองทิศที่หลี่เหยียนเพิ่งจากไป “เลขาธิการหนุ่มคนนั้นเป็นคนรักของเธอเหรอ? เหมือนจะเกลียดขี้หน้าผมน่าดูเลย”

หนิงหยวนนวดหัวคิ้วด้วยท่าทางเหนื่อยล้า “เปล่า หลี่เหยียนเป็นคนที่ตรงไปตรงมากับเรื่องพวกนี้มาก เขาไม่มีทางเล่นงานคุณเพราะฉันหรอก”

ถึงหลี่เหยียนจะไม่ใช่สามีที่ดี แล้วก็ไม่ใช่พ่อที่สมบูรณ์แบบอะไร

แต่ชาติที่แล้วเขาทำงานด้วยความสุจริตยุติธรรมอย่างมาก เป็นข้าราชการน้ำดีที่หายาก

ทั้งที่เขามีอำนาจในมือแท้ๆ แต่กลับไม่เคยหลงผิดละโมบ ไม่เคยใช้อำนาจหาผลประโยชน์ใส่ตัว

ไม่ต้องพูดถึงการใช้เงินติดสินบนเขา แค่มีคนส่งผลไม้นำเข้าให้เขาตะกร้าหนึ่ง เขายังปฏิเสธหรือส่งมอบให้ผู้อื่นเลย

ทำงานสุจริตตลอดชีวิต ภรรยาและลูกสาวไม่เคยได้รับผลประโยชน์อะไรจากเขาเลย นับว่าเป็นเจ้าหน้าที่รัฐที่มือใส่สะอาดอย่างแท้จริง!

ดูสิ มนุษย์เรานี่ซับซ้อนจริงๆ

หรงเจาหนานเห็นว่าหนิงหยวนพูดถึงหลี่เหยียนด้วยน้ำเสียงเหมือนรู้จักกันดี เขาจึงเลิกคิ้วถาม——

“เธอเหมือนจะรู้จักเขาดีเลยนะ ทำไมถึงไม่ขอให้เขาช่วยพาออกจากสถานการณ์ยากลำบากตอนนี้ล่ะ ไม่เห็นจะต้องแต่งงานกับผมเลย”