บทที่ 8

พอได้ยินแบบนั้น ดวงหน้ากลมมนของหนิงหยวนก็แข็งทื่อเล็กน้อย “คุณหมอหรง คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ย ฉันกับเลขาธิการหลี่เป็นแค่สหายธรรมดาเท่านั้น จะกล้าไปรบกวนเขาได้ยังไง คุณคิดมากเกินไปแล้ว”

หรงเจาหนานมองหนิงหยวนขณะเอ่ยเสียงเรียบ “ใช่เหรอ?”

สายลับน้อยซ่อนความลับไว้จริงๆ เธอไม่ได้พูดความจริง

หนิงหยวนไม่อยากถูกความรู้สึกในอดีตตามหลอกหลอน

เธอใช้มือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากแบบลวกๆ “ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว คุณหมอหรง เลขาธิการหมู่บ้านบอกว่าจะยกเฟอร์นิเจอร์เก่าๆ ให้พวกเรา แต่ต้องไปขนจากห้องเก็บของที่โรงเรียนประถมเอาเอง”

หรงเจาหนานชะเง้อมองเกวียนที่เธอลากมาแล้วยักคิ้ว “ได้ ไปกันเถอะ”

เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าสายลับตัวน้อยจะทำตัวเนียนได้ถึงเมื่อไหร่

ทางด้านนี้ หรงเจาหนานกำลังลากเกวียนไปที่ห้องเก็บของเก่าโรงเรียนประถมในหมู่บ้านพร้อมกับหนิงหยวน

อีกด้านหนึ่ง ถังเจินเจินกลับมาที่พักของยุวปัญญาชน ในหัวมีแต่คำถามเต็มไปหมด

ยังไม่ทันเดินเข้าห้องพัก เธอก็เห็นยุวปัญญาชนชายสองคนกำลังแบกร่างใครบางคน ที่ใบหน้าบวมปูดเขียวช้ำ ศีรษะมีผ้าพันแผลเปื้อนเลือดเดินสวนไป

“ปัดโธ่ เจี้ยนหวา ครั้งหน้านายต้องระวังตัวหน่อยนะ อย่าเผลอลื่นตกจากคันกั้นน้ำอีกล่ะ!”

“นั่นดิ หัวแตกเลยเนี่ย กระดูกซี่โครงก็ร้าว นายต้องพักรักษาตัวแบบนี้ก็ไปทำงานเก็บแต้มไม่ได้น่ะสิ!”

ยุวปัญญาชนชายสองคนนั้นพูดแขวะเสียยกใหญ่

ถังเจินเจินมองคนป่วยที่นอนอยู่บนเปลหามด้วยความเสียดายระคนหงุดหงิด ถ้าไม่ใช่หวังเจี้ยนหวาแล้วจะเป็นใครได้อีก

เมื่อเช้าเธอเอาเรื่องที่หนิงหยวนจะย้ายออกจากที่พักยุวปัญญาชน ไปอยู่อาศัยที่คอกวัวนั่นแทนไปฟ้องเขา

ช่วงเช้ามืดหลังจูงวัวไปที่นาแล้ว บริเวณคอกวัวก็จะไม่มีใครผ่านไปผ่านมา ขอแค่เขาไปดักรอหนิงหยวนอยู่แถวนั้น ก็จะเปลี่ยนผู้หญิงคนนั้นให้กลายเป็นนางแพศยาของจริงได้แล้ว

แต่หวังเจี้ยนหวามันดันเป็นแค่ขยะ? หนิงหยวนอ่อนแอบอบบางขนาดนั้นยังทุบตีจนเขามีสภาพแบบนี้ได้?

หวังเจี้ยนหวาเห็นถังเจินเจิน หวงเสวียหง ถานเสี่ยวเสียและคนอื่นๆ ที่เหลือ

เขาเหลือกตาใส่ถังเจินเจินแล้วหันหน้าหนีอย่างแรงจนไปกระทบแผลบนศีรษะ

เขาปวดจนต้องสูดปาก “โอ้ย พวกนายสองคนแบกดีๆ หน่อยได้ไหม!”

ยุวปัญญาชนชายสองคนนั้นรีบเบาแรงลงทันที พวกเขาแบกหวังเจี้ยนหวาเข้าที่พักของยุวปัญญาชนชาย

หวงเสวียหงเห็นแบบนั้นก็หักนิ้วขณะบ่นว่า “หวังเจี้ยนหวาบาดเจ็บ ลาป่วยจะได้แต้มแค่ 3 แต้มต่อวัน พวกเราต้องทำงานเพิ่มเพื่อช่วยเขาเก็บแต้ม ไม่อย่างนั้นตอนแบ่งปันผลผลิตปลายปีแล้วแต้มงานมีไม่พอ พวกเราจะพากันซวยหมด...”

ผลผลิตที่ได้รับจัดสรรช่วงปลายปีของยุวปัญญาชนจะถูกคำนวณรวมกัน

ถังเจินเจินลอบกรอกตามองบนอยู่ในใจ แต่ใบหน้ากลับยิ้มอย่างจนใจ “เอาล่ะๆ พวกเราไปกันดีกว่า เดี๋ยวต้องหาของกินติดมือกลับมาเยี่ยมเขาสักหน่อย อย่างไรก็เป็นสหายกันนี่นา”

เธอต้องไปถามไอ้โง่หวังเจี้ยนหวาให้รู้เรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หวงเสวียหงส่ายหน้าอย่างท้อแท้ “เจินเจิน เธอจะเป็นคนดีเกินไปแล้ว”

ยุวปัญญาชนหญิงสามคนทยอยเดินเข้าไปในห้อง

พอถังเจินเจินเข้าไปในห้องก็ชี้นิ้วสั่งถานเสี่ยวเสีย “เสี่ยวเสีย บ้านเธอเพิ่งจะส่งโหยวฉา มาให้ไม่ใช่เหรอ เอาออกมาสักหน่อยสิ พวกเราไปเยี่ยมหวังเจี้ยนหวาด้วยกัน”

ถานเสี่ยวเสียหน้าบูดทันที

เป็นคนกุ้ยเป่ย ถูกส่งมาทำงานในชนบท โหยวฉาที่ครอบครัวเธอส่งมาให้ แม้แต่ตัวเธอเองยังทำใจเอาออกมากินไม่ลงเลย

หวงเสวียหงตาสว่างวาบ “ใช่ ถานเสี่ยวเสีย เธอเอาออกมาหน่อยสิ พวกเราเป็นสหายด้วยกันทั้งนั้น อย่าทำตัวขี้เหนียวนักเลย เดี๋ยวพวกเราหาหัวหอม ขิง กระเทียมให้เอง!”

ถ้าถานเสี่ยวเสียยอมเอาของออกมา พวกเธอจะได้แบ่งเอาไว้ส่วนหนึ่งด้วย

ถานเสี่ยวเสียโดนพวกเธอจ้องกดดัน เลยต้องยอมเอากล่องคุกกี้เก่าๆ ใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของตัวเองอย่างไม่เต็มใจ

หยิบโหยวฉาและข้าวพองที่อยู่ข้างในออกมาอย่างระมัดระวัง

เธอพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “ฉันไม่มีน้ำซุปกระดูกนะ ต้มโหยวฉาโดยไม่ใช้น้ำซุปกระดูกมันไม่อร่อยหรอก”

ถังเจินเจินยิ้มและเอ่ยอย่างใจกว้าง “ฉันมีน้ำตาลทรายแดงอยู่ในกระเป๋า เดี๋ยวเอาน้ำตาลทรายแดงผสมกับโหยวฉาและข้าวพองได้”

หวงเสวียหงรีบประจบประแจงถังเจินเจินด้วยการช่วยยกกระเป๋าของเธอ “เจินเจินใจกว้างที่สุดเลย”

แต่พอถังเจินเจินเปิดกระเป๋าออกมาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง——

กล่องคุกกี้ของเธอถูกเปลี่ยนที่

เธอเปิดกล่องออกและพบว่านอกจากเงิน 25 บาทข้างในแล้ว คุกกี้กับลูกอมถูกขโมยไปทั้งหมดเลย!

“ลูกอมนมตรากระต่ายกับคุกกี้ว่านเหนียนชิง ของฉัน!!” ถังเจินเจินรู้สึกหน้ามืด

คุกกี้เนยต้นหอมตราว่านเหนียนชิงกับลูกอมนมตรากระต่ายขาว เป็นของหรูที่หายากจากเซี่ยงไฮ้ ในเมืองใหญ่ต้องใช้คูปอง ตามชนบทแบบนี้มีเงินยังหาซื้อไม่ได้เลย

“หนิงหยวนต้องเป็นคนขโมยของฉันไปแน่!” ถังเจินเจินโกรธจนหน้าบิดเบี้ยว

คุกกี้พวกนั้น เธอทำใจกินมันไม่ลงด้วยซ้ำ หลังจากได้มาแล้วก็เก็บไว้เป็นอาทิตย์ เพิ่งจะกินไปแค่ชิ้นเดียวเอง!

นางแพศยาหน้าไม่อายนั่นนอกจากจะอ่อยคนที่เธอชอบแล้ว ยังกล้าขโมยของของเธออีก!

หวงเสวียหงขมวดคิ้วหนา เอ่ยอย่างโกรธเคืองว่า “พอเธออยู่ใกล้ชิดกับไอ้คนนอกคอกนั่น ก็พลอยทำตัวตกต่ำเสื่อมทรามไปด้วย ตอนนี้ถึงขั้นเป็นหัวโขมยแล้ว!”

ถานเสี่ยวเสียที่เพิ่งจะโดนบังคับให้เอาของออกมา บ่นพึมพำเบาๆ ว่า “คุกกี้กับลูกอมนมพวกนั้น ครอบครัวของหนิงหยวนเป็นคนส่งมาไม่ใช่เหรอ?”

แต่เธอจะกล้าพูดเสียงดังได้อย่างไร

หวงเสวียหงเอ่ยอย่างเดือดดาล “เจินเจิน พวกเราไปฟ้องกองประจำหมู่บ้านกัน เป็นโจรต้องถูกแขวนป้ายเดินประจาน!”

การชุมนุมประท้วงเพิ่งจะผ่านพ้นไป พื้นที่ชนบทในยุคสมัยนี้หากจับหัวขโมยได้ก็มักจะใช้วิธีเดินประจานบนถนน ถ้าเป็นพวกยุวปัญญาชนจะถูกลงบันทึกด้วย

ถังเจินเจินกัดฟันกรอดๆ แล้วลุกขึ้น “ได้ยินว่ารองเลขาธิการหลี่เหยียนมาที่หมู่บ้าน ไป พวกเราไปขอให้เขาคืนความยุติธรรมกัน!”

เธอจะไม่ยอมปล่อยหนิงหยวนไปเด็ดขาด วันนี้เธอจะต้องบีบให้หลี่เหยียนจัดการลงโทษหนิงหยวนให้จงได้

......

หนิงหยวนกับหรงเจาหนานช่วยกันเลือกของตลอดช่วงบ่าย ในที่สุดพวกเขาก็ได้ ‘ของชำรุด’ จากห้องเก็บของเก่าในโรงเรียนประถมจนเต็มคันเกวียน แล้วพากันขนกลับไปที่ห้องผุพังข้างคอกวัว

เธอหอบหนังสือพิมพ์เก่ากองโต เหลือบมองหรงเจาหนานลากเกวียนที่บรรทุกตู้ชำรุด โต๊ะพังๆ เก้าอี้ไม่สมประกอบ เดินขนาบข้างเธอได้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

“แรงเยอะชะมัด...” หนิงหยวนบ่นพึมพำ

ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงโปร่งผอมบาง ดูยังไงก็เหมือนเด็กเนิร์ดที่กินข้าวไม่อิ่ม ไม่คิดเลยว่าจะแรงเยอะขนาดนี้

หรงเจาหนานลากเกวียนไปจอดหน้าห้องพัก ก่อนจะดันแว่นกรอบหนาสีดำขึ้นไปไว้บนสันจมูก “จะย้ายของพวกนี้เข้าไปข้างในห้องเลยไหม?”

หนิงหยวนส่ายหน้า “พวกเราเอาหนังสือพิมพ์แปะรอยรั่วกับซ่อมหลังคาก่อน ของพวกนี้ต้องแยกชิ้นส่วนและเอามาประกอบกันใหม่ถึงจะใช้งานได้ ห้องมันแคบเกินไปไม่มีทางยัดเข้าไปหมดหรอก”

หรงเจาหนานเห็นหนิงหยวนขนหนังสือพิมพ์เข้าไปในห้อง จากนั้นก็เอาอุปกรณ์ซ่อมบำรุงที่ยืมมาจากกองหมู่บ้านด้วยท่าทางชำนาญ

เขาหรี่ตามอง “เธอซ่อมเป็นเหรอ?”

หนิงหยวนพับแขนเสื้อขึ้นแล้วพยักหน้าตอบ “เป็นนิดหน่อย ลองซ่อมดูก่อนค่อยว่ากัน”

หรงเจาหนาน “เธอเป็นคนกล้าคิดกล้าทำเหมือนกันนะ...”

เขาพูดถึงตรงนี้ก็เงียบลง ก่อนจะเหลือบตามองไปยังถนนเส้นเล็กที่เป็นทางเข้าคอกวัวอย่างระมัดระวัง ความหวาดระแวงฉายผ่านดวงตา “มีคนมา”

หนิงหยวนก็สัมผัสบรรยากาศเย็นเฉียบดุมคมมีดจากตัวของเขาได้พอดี จึงเผลอกลั้นหายใจแบบไม่รู้ตัว

แต่ครู่ต่อมา หรงเจาหนานก็หลุบศีรษะลงแล้วขยับมายืนด้านหลังเธอ กลายเป็นหนอนหนังสือที่เงียบขรึมพูดน้อยจนแทบจะไร้ตัวตน

หนิงหยวนเกือบสงสัยว่าตัวเองเห็นภาพหลอนหรือเปล่า แต่เธอยังไม่ได้ตอบสนองอะไร ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้

เธอมองไปที่ปลายสุดของถนนเส้นเล็ก

เป็นพวกถังเจินเจิน หลี่เหยียน หวงเสวียหง ถานเสี่ยวเสียและยุวชนแดงที่เห็นเมื่อตอนเที่ยง มีชาวบ้านจำนวนหนึ่งตามมาดูเรื่องสนุกด้วย

คิ้วเรียวเล็กของหนิงหยวนขมวดเล็กน้อย “ยกโขยงกันมาหมดเลยแฮะ”

หลี่เหยียนก็เข้าร่วมกับพวกถังเจินเจินด้วยเหรอ

หวงเสวียหงเป็นหมารับใช้ถังเจินเจินมาโดยตลอด พอเห็นเฟอร์นิเจอร์บนเกวียนข้างตัวหนิงหยวนจากที่ไกลๆ ก็แหกปากโวยวายทันที——

“เห็นไหมๆ ฉันบอกแล้วว่าเธอเป็นหัวขโมย ดูสิ นอกจากขโมยของจากยุวปัญญาชนอย่างพวกเราแล้ว หนิงหยวนยังขโมยของจากกองด้วย นั่นมันโต๊ะกับเก้าอี้สำนักงานไม่ใช่เหรอ?”

หลี่เหยียนไม่พูดอะไร แต่เดินเข้าไปใกล้แล้วมองของบนเกวียน

ถึงจะชำรุดหมดแล้ว แต่ก็เป็นโต๊ะเก้าอี้ที่ใช้ในสำนักงานจริงๆ

พวกยุวชนแดงกับชาวบ้านที่ติดตามมาด้วยเห็นแบบนั้นก็พากันกระซิบกระซาบ

ถังเจินเจินมองของพวกนั้นแล้วลอบยิ้มในใจ เป็นขโมยจริงเสียด้วย?

เธอแสร้งทำหน้าอับจนหนทาง “เฮ้อ หนิงหยวน พอเธอมาขลุกอยู่กับพวกหัวขบถแบบนี้ ก็เริ่มขโมยสมบัติส่วนรวมของกองหมู่บ้านเลยเหรอ ทำแบบนี้ต้องติดคุกระ”

หนิงหยวนทำหน้างง “พวกเธอพูดเรื่องอะไรกันน่ะ ของพวกนี้เป็นอุปกรณ์สำนักงานเก่าชำรุดที่ฉันยืมมาจากทางกอง เอกสารขอยืมก็อยู่ที่เลขาธิการหมู่บ้าน ฉันยังรับปากไว้ด้วยว่าซ่อมเสร็จแล้วจะเอาไปคืน”

ชาวบ้านที่มามุงดูเอ่ยแทรกเข้ามา “เมื่อเช้านี้เห็นเจ้าหน้าที่บัญชีล่ายของหมู่บ้าน พาหนิงหยวนไปที่ห้องเก็บของโรงเรียนประถมจริงๆ นั่นแหละ”

หลี่เหยียนรู้สึกโล่งใจจึงหันไปทางถังเจินเจิน “ฉันบอกแล้วไงว่าหนิงหยวนไม่ใช่คนแบบนั้น”

ถังเจินเจินเกิดอาการสำลัก ก่อนจะทำหน้าน้อยใจ “ฉันได้ยินเสวียหงบอกมาแบบนี้ ก็เลยเข้าใจผิดน่ะ”

หวงเสวียหงเห็นสายตาของหลี่เหยียน ใบหน้าอ้วนดำก็ถึงกับแดงก่ำ ก่อนจะหันไปด่าหนิงหยวนว่า “ก็...ก็เพราะเธอขโมยเงินกับของของเจินเจินไปไง พวกเราถึงได้เข้าใจผิด!”

จู่ๆ หนิงหยวนคว้าถังน้ำขนาดใหญ่ข้างกายขึ้นมา สาดน้ำสกปรกผสมมูลวัวใส่ใบหน้าอ้วนดำของหวงเสวียหงอย่างแรง

มันคือน้ำสกปรกที่หรงเจาหนานใช้ล้างคอกวัวเมื่อเช้า แต่ยังไม่ได้เอาไปเททิ้ง