บทที่ 6

หลังจากค้นอยู่สักพัก ปลายนิ้วของเขาก็สัมผัสของของแข็งชิ้นเล็กๆ ที่อยู่ด้านใน จนชะงักไปเล็กน้อย

ดวงตาหงส์ของหรงเจาหนานทอประกายแวบหนึ่ง——หาเจอแล้ว

ครั้งก่อนตอนที่ค้นหาสัมภาระของเธอ เขาตรวจดูอย่างละเอียดแม้กระทั่งกางเกงใน แต่ก็หาไม่เจอว่าเธอซ่อนอะไรเอาไว้

ที่แท้ก็ซ่อนเอาไว้ในหมอนนี่เอง

หรงเจาหนานล้วงถุงผ้าไหมสีซีดขนาดเล็กออกมาจากในปลอกหมอน ก่อนจะเทจี้หยกพริกที่อยู่ข้างในออกมา

เขาเอาจี้หยกพริกยกขึ้นส่องกับแสงที่ริมหน้าต่าง พบว่ามีตัวอักษรสลักเอาไว้ตัวเล็กๆ เป็นคำว่า ‘หนิง’

จี้หยกพริกชิ้นนี้มีสีเขียวเข้ม เป็นหยกเนื้อดีแล้วยังแกะสลักอย่างวิจิตร ดูก็รู้ว่าเป็นฝีมือของช่างมืออาชีพ

แต่ครอบครัวของหนิงหยวนไม่ได้ร่ำรวยอะไร จะมีหยกระดับสูงแบบนี้อยู่ได้อย่างไร?

หรงเจาหนานครุ่นคิดเช่นนั้น ความสงสัยเริ่มเพิ่มพูนกว่าเดิม

......

ก่อนหนิงหยวนจะไปทำเรื่องขอเอกสารที่กองประจำหมู่บ้าน เธอใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าแวะไปที่สหกรณ์ใกล้กับคอมมูนประชาชน

ยอมกัดฟันควักเงินที่มีอยู่แค่ 15 บาท ซื้อลูกอมผลไม้หนึ่งซองที่มีราคา 5 บาท

กว่าเธอจะเดินทางไปถึงที่กองประจำหมู่บ้านเพื่อจัดการธุระ เวลาก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว

เลขาธิการเฒ่าเห็นหนิงหยวนเดินหิ้วของเข้ามาก็ขมวดคิ้ว “ยุวปัญญาชนหนิง...”

หนิงหยวนส่งเสียงไอเบาๆ แล้ววางลูกอมผลไม้ลงบนโต๊ะ เอ่ยด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย “พวกนี้คือลูกอมมงคล ขอบคุณเลขาธิการที่เมื่อวานช่วยพูดแทนฉันค่ะ”

เลขาธิการเฒ่าชะงัก วางไปป์ยาสูบในมือลงแล้วขมวดคิ้วถาม “ยุวปัญญาชนหนิง เธอคิดดีแล้วเหรอว่าจะจดทะเบียนสมรสกับคนที่ถูกส่งตัวมาปรับทัศนคตินั่น?”

ลูกอมผลไม้พวกนี้มิใช่ราคาถูกๆ ยุคสมัยนี้ คนในหมู่บ้านจะซื้อลูกอมกันเฉพาะในวันเทศกาลหรืองานแต่งเท่านั้น

เธอเป็นคนจากในเมืองใหญ่ แล้วยังเป็นเด็กสาวที่หน้าตาสะสวยขนาดนี้อีก ทำไมถึงคิดตื้นๆ แบบนี้กันนะ?

หนิงหยวนถอนหายใจ “เลขาธิการเฒ่า คุณคิดว่าถ้าฉันไม่จดทะเบียนสมรส แล้วชื่อเสียงของฉันจะเป็นยังไงคะ คนจากสำนักงานจัดหาแรงงานโรงงานปั่นด้ายเมืองหนิงหนานจะยังต้องการฉันอีกเหรอคะ?”

เลขาธิการเฒ่าเลิกเปลือกตาขึ้นมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าสูบยาสูบสองสามครั้ง โดยไม่พูดอะไร

เมื่อวานนี้ จู่ๆ หนิงหยวนกลายเป็น ‘คนรัก’ ของหรงเจาหนาน แล้วยังอยู่ร่วมห้องเดียวกันอีก ทั้งที่ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยข้องเกี่ยวกันเลยสักนิด

เขาต้องมองออกอยู่แล้วว่ามันผิดปกติ

ช่วงสองปีมานี้ พวกยุวปัญญาชนที่ถูกส่งตัวมาชนบทต่างแย่งชิงโควตากลับเมืองกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อเรื่องใหญ่โตกันไม่เว้นวัน เขาเองก็ได้ยินได้ฟังมาไม่น้อย

แต่ว่า ก็เป็นอย่างที่หนิงหยวนพูดเอาไว้นั่นแหละ——หากเธอไม่จดทะเบียนสมรส ชื่อเสียงคงป่นปี้กันพอดี

ใครจะไปอยากได้คนที่ประพฤติตัวอยู่นอกกรอบศีลธรรม ชื่อเสียงเสื่อมเสียกันล่ะ?

ต่อให้ก่อนหน้านี้คนจากสำนักงานจัดหางานจะอยากได้ตัวหนิงหยวน แต่พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเขาก็ไม่มีทางยกโควต้ากลับไปทำงานในเมืองให้หนิงหยวนหรอก

“ได้ ถ้างั้นฉันจะให้เจ้าหน้าที่ออกเอกสารรับรองให้เธอ” เลขาธิการเฒ่าถอนหายใจแล้วพยักหน้า

เด็กสาวคนนี้น่าสงสารจริงๆ ต้องมาหมดอนาคตเพราะเรื่องพวกนี้

หนิงหยวนสังเกตเห็นสีหน้าของเลขาธิการหมู่บ้าน รู้ว่าเลขาธิการเฒ่ากำลังเห็นอกเห็นใจตนเองอยู่

ความเห็นอกเห็นใจนี่แหละที่เธอต้องการ

หนิงหยวนนั่งลงแล้วมองเลขาธิการเฒ่าด้วยท่าทางน่าสงสาร “เลขาธิการเฒ่า คุณคิดดูสิคะ หมอหรงไม่สามารถออกจากหมู่บ้านได้ แต่พวกเราต้องไปทำเรื่องจดทะเบียนสมรสที่อำเภอ ฉันควรจะทำยังไงดี?”

หมู่บ้านของพวกเขาอยู่ไม่ไกลจากตัวอำเภอนัก ประมาณสี่สิบกว่ากิโลเมตร แต่หรงเจาหนานไม่สามารถออกจากหมู่บ้านได้

เลขาธิการเฒ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย เรื่องนี้เป็นปัญหาจริงๆ

หมู่บ้านของพวกเขาเคยมียุวปัญญาชนแต่งงานอยู่กินกับคนในหมู่บ้าน แต่ไม่เคยมีนักโทษที่ถูกส่งตัวมาปรับทัศนคติในชนบทได้แต่งงานมาก่อน

“ฉัน...ฉันขอให้คนไปจดทะเบียนสมรสแทนได้ไหมคะ?” หนิงหยวนเห็นเลขาธิการเฒ่าหน้านิ่ว จึงเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

นางคิดมาตลอดทาง ยุคสมัยนี้ยังไม่มีกล้องถ่ายรูปหรือเทคโนโลยีการแยกแยะใบหน้า เครือข่ายข้อมูลบัตรประชาชนทะเบียนบ้านอะไรพวกนั้น

การจดทะเบียนสมรสแทนไม่น่าจะใช่เรื่องแปลกอะไร

แค่เธอมีเอกสารรับรองของหรงเจาหนานจากกองประจำหมู่บ้าน แล้วก็หาผู้ชายสักคนเข้าเมืองไปจดทะเบียนสมรสแทน อย่าพูดอะไรให้คนสงสัยก็พอแล้ว

เลขาธิการเฒ่าชะงักเล็กน้อย ก่อนหันมองเธอด้วยสีหน้าแปลกพิกล

เขาจำได้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนที่เรียบร้อยมากคนหนึ่ง ปกติจะเป็นคนเก็บตัวเงียบไม่พูดไม่จา ก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่ปริปากบ่น

แต่ดันคิดวิธีการหาคนไปจดทะเบียนสมรสแทนออกมาได้?

ประกายเย็นเยียบฉายผ่านดวงตาที่หลุบต่ำของหนิงหยวน ก่อนจะทำท่าเหมือนจนใจ “ไม่งั้นฉันจะต้องทำยังไงล่ะคะ? อยู่กินกันไปแบบไม่มีฐานะเหรอ?”

ถ้าเธอจดทะเบียนสมรสกับหรงเจาหนาน ก็จะเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมาย

อย่างน้อย ถ้าไอ้สารเลวหวังเจี้ยนหวากล้ามายุ่มย่ามกับเธออีก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกลับเข้าเมืองเลย เขาจะมีความผิดโทษฐานล่วงละเมิด ลวนลามผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว!

เธอใช้ชีวิตมากกว่าคนอื่นมาถึงหนึ่งชาติ จะทำตัวเป็นคนหัวอ่อนเหนียมอายเหมือนเด็กสาวแรกรุ่นในยุคสมัยนี้ได้อย่างไร

เพราะว่าสายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วย่อมแก้ไขอะไรไม่ได้

เลขาธิการเฒ่าเห็นท่าทางเซื่องซึมน่าสงสารของหญิงสาว จึงยิ่งรู้สึกเห็นอกเห็นใจยิ่งกว่าเดิม

เขาใคร่ครวญสักพัก “ได้ ฉันจะให้คนออกเอกสารรับรองให้พวกเธอ พรุ่งนี้ฉันจะให้หวาจื่อไปหายาฆ่าแมลงในเมืองพอดี งั้นให้เขาช่วยเธอจดทะเบียนสมรสแทนก็แล้วกัน”

หวาจื่อคือลูกชายคนที่สามของเลขาธิการเฒ่า แล้วก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์สุจริตคนหนึ่ง

หนิงหยวนได้ยินแบบนั้นก็ดีใจมาก เธอลุกขึ้นยืนแล้วโค้งตัวให้เลขาธิการเฒ่า “ขอบคุณค่ะท่านเลขาธิการ!”

“เธอน่ะ เอาลูกอมพวกนี้กลับไปเถอะ อนาคตข้างหน้ายังต้องลำบากอีกเยอะ” เลขาธิการเฒ่าส่ายหน้าเบาๆ แล้วดันซองลูกอมผลไม้คืนมา

เขามีลูกชายสามคน ลูกสาวเพียงหนึ่งเดียวของเขาอายุพอๆ กับหนิงหยวน เห็นแบบนี้ก็อดคิดไม่ได้ว่าหญิงสาวกำลังโดดเข้ากองเพลิง

แต่งงานกับผู้ชายที่ถูกส่งตัวมาลงโทษในชนบทแบบนี้ หลังจากนี้ถ้ามีลูกก็ไม่ต้องพูดถึงการสมัตรทหารหรือหางานทำเลย

แค่จะเข้าเรียนยังยากลำบาก ไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้ตลอดชีวิต

หนิงหยวนส่ายหน้าแล้วเอามือดันกลับ “คุณช่วยฉันตั้งเยอะ มันเป็นลูกอมมงคล! ให้พวกเสี่ยวกั๋วหวากินเถอะค่ะ!”

ครอบครัวของเลขาธิการเฒ่ามีหลานสาวหลานชายอยู่หลายคน

ยังไงเธอก็ต้องซื้อใจของพวกเขาให้ได้!

เลขาธิการเฒ่าเห็นท่าทางมุ่งมั่นของเธอจึงนิ่งคิดสักพัก “เอาอย่างนี้ไหม ห้องเก็บของโรงเรียนประถมในหมู่บ้านมีข้างของเครื่องใช้ในบ้านเก่าๆ จำนวนหนึ่งที่ได้มาจากกองก่อนหน้านี้ เธอลองไปดูสิว่ามีของชิ้นไหนพอจะใช้งานได้บ้าง หาเกวียนสักคันมาขนไปไว้ที่คอกวัวนั่นเถอะ”

ถึงหรงเจาหนานคนนั้นจะช่วยรักษาอาการป่วยคนในหมู่บ้าน แต่กระเป๋าแฟบยิ่งกว่าอะไร ยากจนข้นแค้นสุดๆ เลยล่ะ

ห้องทรุดโทรมข้างคอกวัวนั่นสภาพเป็นยังไง เขารู้ดียิ่งกว่าใคร

หนิงหยวนได้ยินแบบนั้นก็ดีใจลิงโลด นี่มันลาภลอยชัดๆ จึงโค้งตัวให้เลขาธิการเฒ่าอีกครั้ง “ขอบคุณมากค่ะท่านเลขาธิการ!”

ของเก่าที่ได้มาจากกองการผลิต ถ้ายังใช้งานได้ก็เป็นของดีทั้งนั้นแหละ!

ยังไงซะก็คงไม่แย่ไปกว่าเครื่องเรือนในห้องโกโรโกโสของหรงเจาหนานหรอกมั้ง?

หนิงหยวนรีบไปหายืมเกวียนมาได้ เธอเอาเชือกเกวียนคล้องตัวแล้วออกแรงลากมันไปทางคอกวัวที่อยู่ตรงเชิงเขา

หรงเจาหนานออกจากหมู่บ้านไม่ได้ แต่สามารถไปขนของในหมู่บ้านกับเธอได้!

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพักกลางวัน ชาวบ้านกับยุวปัญญาชนทั้งหลายต่างกลับที่พักไปหาอะไรกิน

ถึงจะเห็นหนิงหยวนก้มหน้าก้มตาลากเกวียนเดินไปตามทาง ก็ไม่มีใครทักทายเธอแม้แต่คนเดียว พวกเขาเพียงมองแล้วซุบซิบนินทาอยู่ไกลๆ

เพราะเธอเป็นคนที่ ‘ทำตัวตกต่ำ’ ไปคบหากับพวกหัวขบถ

ถังเจินเจิน หวงเสวียหง ถานเสี่ยวเสียและคนที่เหลือแบกจอบพาดบ่า สายตามองตามหนิงหยวนที่เดินลากเกวียน

หวงเสวียหงเห็นคนล้มก็เหยียบซ้ำ “ดูสภาพน่าสังเวชของเธอสิ สมน้ำหน้า!”

ความสงสัยพาดผ่านดวงตาของถังเจินเจิน แปลกชะมัด หนิงหยวนดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะถูกหวังเจี้ยนหวากระทำย่ำยีเลยนะ

เจ้าหวังเจี้ยนหวานั่นทำไม่สำเร็จเหรอ?

......

หนิงหยวนไม่สนใจสายตาของคนพวกนั้น เธอลากเกวียนกลับไปที่ห้องเล็กข้างคอกวัวบริเวณเชิงเขา

แต่เธอกลับเห็นจากที่ไกลๆ ว่าหรงเจาหนานถูกยุวชนแดงสี่ห้าคนกดร่างไว้กับมุมกำแพง

เธอตกใจรีบวางเกวียน วิ่งลงไปทางคอกวัว

“สหายทุกท่าน เกิดอะไรขึ้นเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกัน?!”

เธอกับหรงเจาหนานลงเรือลำเดียวกันแล้ว อย่างน้อยก่อนที่หรงเจาหนานจะกลับเข้าเมืองได้ เธอจะไม่ยอมให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด

ตอนนั้นเอง ใครคนหนึ่งก็เดินออกมาจากภายในห้องขนาดเล็ก อีกฝ่ายมีรูปร่างสูงปานกลาง ดูกำยำแข็งแรง

“หนิงหยวน เธอไม่ต้องกลัวนะ ความจริงเรื่องที่หรงเจาหนานลวนลามหมิ่นเกียรติผู้หญิง คนในกองการผลิตทราบเรื่องหมดแล้ว!”

พอเห็นอีกฝ่าย หนิงหยวนก็ถึงกับนิ่งงัน

ชายหนุ่มสวมหมวกคนงานตรงหน้า มีโครงหน้ารูปเหลี่ยมซึ่งเป็นนิยามคนหน้าตาดีของยุคสมัยนี้ จมูกโด่ง ตาชั้นเดียว คิ้วและดวงตาเรียบตรงเป็นระเบียบ

ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตลายทางสีน้ำเงิน เสื้อคลุมทหารสีเขียวและกางเกงเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มซึ่งพบเห็นไม่มากนักในหมู่บ้าน ทำให้เขาดูผ่าเผยอย่างมาก

หนิงหยวนจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความตกตะลึงสักพัก ก่อนจะกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกทุกอย่างผสมปนเปกัน——

“หลี่เหยียน......เลขาธิการเหยียน”

เขาคือเลขาธิการประจำกองใหญ่ ที่คอยดูแลควบคุมกลุ่มย่อยภายจำนวนมากภายในหมู่บ้าน แล้วก็เป็น...

สามีในชาติก่อนของเธอ

......