บทที่ 508

เย่เสวียนถิงกอดนางไว้ในอ้อมแขน และหัวใจของเขาก็รู้สึกเติมเต็ม

ขณะนั้นเขาก็หวังว่าช่วงเวลานี้จะคงอยู่ตลอดไป

เขาหวังว่าเขาจะไม่ต้องไปสนใจเรื่องราวความลับและความขัดแย้งในราชสำนัก

อยากใช้ชีวิตธรรมดาเช่นนี้ไปตลอดชีวิต

“ข้าจะหัวเราะเยาะเจ้าไปทำไมกันเล่า?”

เสียงของซูชิงอู่แผ่วเบา “ข้าได้ฟังความลับบางอย่างในวังมาจากพระสนมเจียว รวมถึงเรื่องราวในอดีตของท่านอ๋องด้วย”

เย่เสวียนถิงหลุบตาลง “เรื่องราวในอดีตของข้า?”

“ท่านอ๋องอย่าได้โกรธเลย”

นางแค่อยากรู้จักเขามากขึ้น

เย่เสวียนถิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เหตุใดข้าจะต้องโกรธด้วยเรื่องเล็กน้อยเช่นนั้นล่ะ?”

เขาหยุดชะงักพลางมองสบดวงตาที่มีความประหม่าของซูชิงอู่ “หากเจ้าอยากรู้อะไรก็ถามข้าได้”

ซูชิงอู่กล่าวว่า “ข้ากลัวว่าหากถามไปโต้ง ๆ มันจะเป็นการสะกิดแผลใจของท่าน ก็เลย…”

นางเองก็มีประสบการณ์เช่นกัน

การตายของแม่ของนางเป็นปมในใจที่ยากจะลืมไปตลอดชีวิต

เย่เสวียนถิงลูบหัวของนาง “ในความทรงจำของข้า ไม่มีความรู้สึกถึงมารดาผู้ให้กำเนิดเลย ดังนั้นข้าจึงไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งต่อนางมากนัก ข้ารู้เรื่องของนางมาจากนางกำนัลอาวุโสบางคนใน