บทที่ 379

ขณะที่ซูชิงอู่กำลังจะลุกขึ้น นางก็ถูกเย่เสวียนถิงรั้งไว้

เขากระซิบ “เจ้ารออยู่ในรถ ข้าจะลงไปดูเอง”

ซูชิงอู่พยักหน้าและนั่งในรถม้าอย่างเชื่อฟัง

เย่เสวียนถิงลงจากรถตามคนขับแล้วมองไปทางด้านหลัง

เป็นดังที่คาดไว้ มีชายเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นข้างรถม้า

แต่อีกฝ่ายกลับนอนอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อน ไม่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

เย่เสวียนถิงมองอย่างระแวดระวังพลางเดินไปด้านข้างชายคนนั้น เขายกมือคว้าไหล่ของชายคนนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน เขาหรี่ตาลงและต้องการตรวจลมหายใจของชายคนนั้น แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นชายคนนั้นอ้าปาก

“ฟึ่บ!”

ในค่ำคืนที่มืดมิด จู่ ๆ ก็มีบางสิ่งพุ่งออกมาจากปากของชายวัยกลางคนที่นอนอยู่บนพื้น

สีหน้าของเย่เสวียนถิงแข็งทื่อ แต่เขาไม่ได้รู้สึกตกใจมากนัก เขาเตรียมตัวป้องกันอย่างสมบูรณ์เกือบจะในพริบตา

ทันใดนั้นเข็มขนาดเล็กสีดำสนิทก็แทงเข้าที่ด้ามดาบของเย่เสวียนถิง ทำให้เกิดเสียงดังก้อง

เย่เสวียนถิงเล็งดาบในมือของเขาและแทงคอของชายคนนั้นอย่างไม่ลังเล

ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา

แม้แต่ซูชิงอู่ที่อยู่ในรถม้าก็ยังไม่รู้ว่ามีการต่อสู้ข้