บทที่ 382

“มัน คะ คือ…พิษ!”

ถึงจะรู้ว่าคือสิ่งใด แต่มันก็สายเกินไปแล้วที่จะตอบโต้ในตอนนี้

แม้วิธีการที่ซูชิงอู่ใช้จะไม่ฉลาดนักและมีข้อเสียร้ายแรง แต่ด้วยความช่วยเหลืออุดช่องโหว่โดย

เย่เสวียนถิง ข้อเสียเหล่านี้ก็หายไปอย่างสิ้นเชิง

ในการต่อสู้แบบเผชิญหน้า ซูชิงอู่คงไม่สามารถเอาชนะปรมาจารย์เหล่านี้ได้ แต่ในแง่ของการใช้หนอนกู่และพิษ ตอนนี้นางไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น

เย่เสวียนถิงเดินไปหาคนสองคนที่ตัวแข็งทื่อ เขาค่อย ๆ ยกดาบขึ้นและกำลังจะฟาดลงไปหมายเอาชีวิตของพวกเขา

แต่ในชั่วพริบตา ก็มีควันและฝุ่นกระจายไปทั่ว ควันจากระเบิดนั้นปกคลุมพวกเขาทั้งสองเอาไว้

เย่เสวียนถิงหลับตาเพื่อป้องกันไม่ให้สิ่งใดในควันทำร้ายเขา ทว่าเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง นักฆ่าทั้งสองก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

เขาอยากจะไล่ตามไปแต่ก็ไม่ได้ขยับ

เขาเพียงแค่หยิบดาบทั้งสองเล่มจากพื้นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ พลางชี้พวกมันไปในทิศทางเดียวไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนแล้วขว้างพวกมันออกไป

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องลอยมาจากระยะไกล เขาหรี่ตาลงและลดมือลงเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ

เขาหันกลับมาด้วยแววตารู้สึกผิด “มีคนช่วยพวกเขาไว้”

ซูชิงอู่ดูผ่อนคลาย นางยิ้ม