เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 104
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 105
เย่เสวียนถิงสงบอารมณ์ของเขาลงชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะปล่อยแขนออกเล็กน้อยเขาหรี่ตาหงส์แล้วพูดว่า "เจ้าบอกว่าเจ้ามียายืดอายุขัยอีกสองเม็ด เอายาออกมาแล้วมอบให้ข้า"ซูชิงอู่เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย มองดูเย่เสวียนถิงอย่างไม่แน่ใจ จากนั้นนางก็กำนิ้วขึ้นเล็กน้อย“ไม่ได้ นี้คือสิ่งที่ท่านแม่ทิ้งไว้ให้ข้า ข้าไม่อาจให้ได้อีก...”เย่เสวียนถิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าชอบข้าและเต็มใจที่จะให้ข้าทุกอย่างงั้นหรือ?"ซูชิงอู่ไม่ตอบนางหันศีรษะไปทางอื่นและกำแขนเสื้อไว้แน่นเย่เสวียนถิงจ้องมองนางอย่างสงบเงียบ สังเกตการแสดงออกของนางและการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในดวงตาของนางหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดขึ้นเบา ๆ "ยายืดอายุขัยไม่ได้มีสามเม็ดใช่หรือไม่?"ม่านตาของซูชิงอู่ขยายออกเล็กน้อย นางมองไปยังเย่เสวียนถิง"ข้า……"เย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นมองนางอย่างจริงจัง ทำให้ซูชิงอู่กลืนคำพูดที่ไม่จริงใจของนางทั้งหมดลงไปนางพบว่าบางครั้งสัญชาตญาณของบุรุษผู้นี้ก็แข็งแกร่งจนน่ากลัวเย่เสวียนถิงเข้าใจทุกอย่างในทันที ผ่านการที่นางกำแขนเสื้อของตนเองไว้แน่น ซูชิงอู่รู้สึกว่าเอวของนางกระชับขึ้น นางถูกยกขึ้นจา
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 106
"จัดการพวกคนชุดดำหมดแล้วหรือ?" ซูชิงอู่พยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างสุดความสามารถ เมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เสวียนถิง นางอ่อนโยนราวกับสายน้ำ ไร้ซึ่งท่าทางโหดเหี้ยมเมื่อสักครู่นี้ ราวกับว่านางหาใช้ผู้ที่ขี่พยัคฆ์ขาวและยิงธนูสังหารทัพกบฏแต่อย่างใดไม่ "ใช่ อีกไม่นานก็น่าจะจัดการหมดแล้วล่ะ" เขายังมีความเชื่อมั่นในตัวเหล่าทหารที่เขาพามา ถึงแม้ว่าการลอบสังหารออกจะกะทันหันอยู่บ้างและยอมให้คนพวกนี้ใช้วิธีอื่นเพื่อแทรกซึมเข้ามาในลานล่าสัตว์ แต่การคุ้มกันได้ทันเวลาก็ช่วยป้องกันมิให้เกิดความเสียหายมากเกินไปนัก ยามนี้ฮ่องเต้และคนอื่นๆ ต่างกลับวังหลวงเพื่อหาที่หลบซ่อน ยามนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ขอเพียงพวกเขาผ่านพ้นราตรีนี้ไปได้อย่างปลอดภัย รุ่งเช้าวันพรุ่งนี้พวกเขาก็สามารถกลับวังหลวงได้แล้ว ถึงแม้ว่าการล่าสัตว์จะจบลงก่อนกำหนด แต่ทุกคนก็ตัดสินได้แล้วว่าผู้ใดคือผู้นำของการล่าสัตว์ครั้งนี้ อย่างไรเสียภาพที่องค์ชายใหญ่ขี่พยัคฆ์เพื่อช่วยคนก็ทิ้งความประทับใจอันยากจะลบเลือนให้แก่เหล่าขุนนาง ตอนนี้เย่ชิวหมิงถูกพาตัวกลับมาแล้ว จากนั้นเขาก็ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์อีกครั้ง เขาเครียดเกร็งไปทั้งร่างแ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 107
ทันทีที่เอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา ทั่วทั้งท้องพระโรงก็เงียบสงัด ฮ่องเต้ชราลูบพระเคราแล้วมองเย่ชิวหมิงด้วยพระเนตรที่ฉายแววลึกล้ำอยู่บ้าง ควรทราบว่าการสอบชิวซื่อจัดขึ้นทุกสามปี ผู้ที่สอบได้อันดับหนึ่งหนีไม่พ้นต้องกลายเป็นคนสนิทของฮ่องเต้ แคว้นหนานเย่ให้ความสำคัญกับการสอบชิวซื่อมาโดยตลอด ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งผู้ที่สอบได้คะแนนสูงสุดหลายคนเมื่อปีก่อน ๆ ให้ดำรงตำแหน่งสำคัญ ยกตัวอย่างเช่น ผู้ตรวจการมณฑลหลินโจวที่ฮ่องเต้ส่งมา หรือหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินประจำรัชกาลปัจจุบัน ยามนี้จิงจ้าวอิ่นผู้ที่สอบได้คะแนนสูงสุดเมื่อสามปีก่อน รับผิดชอบคดีอาญาทั้งหลายในเมืองหลวง นับตั้งแต่เรื่องฆ่าคนวางเพลิงไปจนถึงเรื่องทะเลาะวิวาทเล็ก ๆ น้อย ๆ และลักขโมย... ถึงแม้ว่าผู้คุมสอบจะมิใช่ตำแหน่งที่ใหญ่โตและได้ผลประโยชน์มาก แต่ก็มีโอกาสที่จะได้พบเจอผู้มากพรสวรรค์ที่คร่ำเคร่งร่ำเรียนมาหลายปี ต่อให้บางคนจะมิได้อันดับหนึ่ง ทว่าพวกเขาก็ล้วนมีทั้งความสามารถและพรสวรรค์ ยิ่งไปกว่านั้น ก็ยังเป็นตำแหน่งที่สะดวกแก่การเอาชนะใจและทำความเข้าใจคนกลุ่มนี้อีกด้วย "ในเมื่อข้าตกปากรับคำแล้ว ข้าก็จะไม่คืนคำ องค์ชายหมิง เพียงแต
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 108
ก่อนที่เย่ชิวหมิงจะทันได้เอ่ยวาจาใด เย่อวิ๋นถูก็ชิงเอ่ยขึ้นมามา "ข้าได้ยินว่าวันนี้เสด็จพี่ใหญ่แสดงฝีมืออันล้ำเลิศในการล่าสัตว์ช่วงสารทฤดู จนถึงขนาดได้ตำแหน่งผู้คุมสอบ ขอแสดงความยินดีด้วย!" สีหน้าของเขาหม่นคล้ำและน้ำเสียงก็ฟังดูเคลือบคลุม เย่ชิวหมิงตะลึงงันไปชั่วขณะ และกำลังจะอธิบายให้ฟัง เขาก็ได้ยินเสียงของเย่อวิ๋นถูเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งว่า "เดิมทีข้านึกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของเย่เสวียนถิง จนถึงกับติดสินบนเด็กเลี้ยงม้าให้บอกว่าเขาเป็นผู้กระทำผิดตัวจริง ข้านึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นฝีมือของเสด็จพี่ใหญ่ที่แสนดีของข้าเสียได้!” เย่ชิวหมิงพลันสีหน้าหม่นคล้ำ "เย่อวิ๋นถู พูดเช่นนี้เจ้าหมายความว่าอันใดกัน?" เย่อวิ๋นถูแตะขาข้างที่ได้รับบาดเจ็บ "เย่เสวียนถิงบาดเจ็บที่ขาอยู่แล้ว ข้าใส่ยาลงไปในอาหารม้าของเขาเพื่อทำให้ม้าคลั่ง จะได้ขับไล่เขาออกไปจากการล่าสัตว์ครั้งนี้ เพราะข้าคิดว่าน่าจะสามารถเอาชนะเจ้าผู้ที่หลงใหลบทกวีและตำรับตำราได้ไม่ยากนัก ทว่าข้ากลับมิคาดคิดเลยว่าเสด็จพี่ใหญ่ของข้าจะมากเล่ห์ถึงขนาดทำให้ข้าต้องขาหักในภายหลัง เพื่อมิให้ข้าเป็นคู่ต่อสู้ของท่านได้อีกต่อไป... ยิ่งไปกว่านั้น
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 109
ซูชิงอู่สั่งให้คนในครัวไปต้มน้ำ จากนั้นก็สั่งให้คนยกถังอาบน้ำเข้ามาในห้องแล้วเติมสมุนไพรมากมายลงไป เมื่อเย่เสวียนถิงที่ถูกซูชิงอู่บังคับให้เข้ามาในห้องได้เห็นถังอาบน้ำที่ยังอุ่น ๆ เขาก็ตะลึงงันอยู่บ้าง "อาอู่ เจ้าคิดจะทำอาหารหรือ?" มีสมุนไพรผสมเข้าด้วยกันอยู่ในถังอาบน้ำมากมายเหลือเกิน บางอย่างถึงกับลอยขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ชวนให้แลดูเหมือนน้ำแกงหม้อหนึ่งจริง ๆ ซูชิงอู่ปาดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วให้รู้สึกขบขันกับวาจาที่เย่เสวียนถิงเพิ่งจะกล่าวออกมา "จะเป็นไปได้อย่างไรกัน? ท่านอ๋อง ท่านมิใช่อาหารสักหน่อย" เย่เสวียนถิงเข้าใจแล้วว ซูชิงอู่คิดจะให้เขาลงไปในนั้น เขาเม้มปากแน่นและกล้ามเนื้อเครียดเกร็งไปทั่วทั้งร่าง จากนั้นเขาก็มองถังของเหลวสีดำมืดแล้วริมฝีปากของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นซีดขาวเล็กน้อย แม้แต่อ๋องเสวียนที่เคยชินกับเหตุการณ์ครั้งใหญ่ ยามนี้ก็อดมิได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่บ้าง "อาอู่ เจ้าคิดจะทำอันใดกัน?" ซูชิงอู่ตอบเสียงเรียบนิ่งว่า "ข้าเตรียมถังสมุนไพรเพื่อให้ท่านอ๋องเสริมกำลังกายรวมทั้งชำระล้างกระดูกและไขกระดูก ข้าจะเตรียมถังสมุนไพรให้ท่านทุกวันเอง" เมื่อนางพูดจ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 110
ซูชิงอู่เลิกคิ้วพลางขมวดเรียวคิ้วงามประดุจภาพวาดเล็กน้อย "จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?" เย่เสวียนถิงรู้สึกตกใจอยู่บ้าง จากนั้นเขาก็ได้ยินซูชิงอู่กล่าว "เสวียนถิง ข้ายินดีทำเรื่องพวกนี้เพื่อท่านนะ สำหรับข้าแล้ว เรื่องของท่านหาใช่เรื่องเล็กน้อยไม่!" ยิ่งไปกว่านั้น บ่าวรับใช้พวกนั้นจะบังอาจแตะต้องท่านอ๋องของนางได้อย่างไรกัน? ซูชิงอู่เงยหน้ามองเย่เสวียนถิงด้วยสายตาเร่าร้อน จากนั้นก็สบตาเย่เสวียนถิง ราวกับว่าเย่เสวียนถิงถูกสายตาของนางแผดเผา เขาจึงหลุบตาลงและมิได้ปฏิเสธอีก ซูชิงอู่ลอกแผ่นยาออกจากปลีน่องของเย่เสวียนถิง จากนั้นก็ยกอ่างน้ำมาแล้วใช้มือช่วยล้างเศษตกค้างบนผิวของเขา บริเวณปลีน่องที่พอกยาขี้ผึ้งเอาไว้ ผิวจึงซีดขาวและไวต่อสัมผัสมากกว่า นิ้วมือของซูชิงอู่ค่อย ๆ ล้างผิวหนังบริเวณขาของเขา จากนั้นความรู้สึกคันคะเยอก็ทำให้หูและลำคอของเย่เสวียนถิงกลับกลายเป็นแดงก่ำ เขากำหมัดเอาไว้แน่นเพื่อมิให้เผยความอุธัจของตนเองออกมา ทว่าเรื่องยังไม่จบสิ้น หลังจากซูชิงอู่ช่วยล้างยาที่อยู่บนขาออกไปแล้ว นางก็เงยหน้าพลางหรี่ตาเล็กน้อย น้ำเสียงของนางอ่อนโยนราวกับสายน้ำ "ท่านอ๋อง ตอนนี
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 111
ซูชิงอู่ถูกกอดรัดเอาไว้แน่นเสียจนแทบหายใจไม่ออก แต่นางก็หาได้มีโทสะ ทว่ากลับตบหลังของเย่เสวียนถิงด้วยท่าทีปลอบโยน "ท่านอ๋อง ถ้าหากพวกเราไม่รีบ น้ำในถังก็จะเย็นหมดแล้วนะ" เย่เสวียนถิงหน้าอกกระเพื่อมเล็กน้อย เขาปล่อยบั้นเอวของซูชิงอู่ จากนั้นก็ยกมือขึ้นเพื่อลากไปตามเรียวคิ้วของนาง ยามนี้หัวใจของเขาท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง ข้อกังขาทั้งมวลเมื่อก่อนหน้านี้ล้วนสลายไปจนสิ้น สายตายามที่เย่เสวียนถิงมองซูชิงอู่กลับแลดูมุ่งมั่นและตั้งใจจริง คราวนี้เขาพยักหน้าโดยแทบมิได้ลังเลใจสักนิด "ได้สิ เพียงแต่ว่า..." เขาก้มหน้ามองบางอย่างใต้ชุดคลุมที่ออกจะผิดปกติไปบ้าง จากนั้นแก้มของเขาก็พลันรู้สึกร้อนซู่แล้วเบือนหน้าหนีด้วยความประหม่า "ข้าทำเองได้ จะ...เจ้าออกไปก่อนเถอะ" ซูชิงอู่อดมิได้ที่จะยิ้มออกมา "ข้าไปมิได้หรอก อย่างไรเสียเมื่อท่านอ๋องแช่ถังสมุนไพรแล้ว ท่านยังต้องฝังเข็มเพื่อกระตุ้นให้ตัวยาดูดซึมด้วย เร็วเข้าเถอะ..." เย่เสวียนถิงรู้สึกว่ามีมือคู่หนึ่งสัมผัสแตะต้องเขา จากนั้นก็ถอดอาภรณ์ชั้นในของเขาออก เขาตัวแข็งทื่อและยังคงหันหลังให้ซูชิงอู่ ต่อให้ทั้งสองคนจะแต่งงานกัน
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 112
… "พระชายา ได้เวลาแต่งตัวแล้วเจ้าค่ะ" ยามเที่ยงวันถัดมา นางรับใช้ตัวน้อยทั้งสองคนก็มาเคาะประตู "เข้ามาได้……" น้ำเสียงแหบแห้งที่ฉายแววเกียจคร้านอยู่บ้างของซูชิงอู่ดังขึ้นมาจากในห้อง เห็นได้ชัดว่าใช้เสียงมากเกินไป นางรับใช้ตัวน้อยทั้งสองคนสบตากันแล้วแก้มแดงก่ำ แม้แต่ยามที่เดินเข้าประตูมา พวกนางก็มิกล้าเงยหน้ามองมาที่ซูชิงอู่ ซูชิงอู่ฝืนลุกขึ้นนั่ง ถึงแม้ว่าร่างกายจะรู้สึกสดชื่นขึ้นแล้ว ทว่าความเจ็บปวดและอ่อนเพลียก็ทำให้นางต้องขมวดคิ้ว นางกุมหน้าผากแล้วนวดคิ้ว มีบางอย่างไม่ถูกต้อง เมื่อครั้งอดีตชาติ เย่เสวียนถิงไม่เคยทำตัวเช่นนี้! อย่างไรเสียทั้งสองคนก็เป็นสามีภรรยากัน ต่อให้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเหินห่างกัน ทว่าพวกเขาก็แนบชิดกันอยู่หลายครั้งหลายครา แต่เย่เสวียนถิงก็เอาแต่สงวนท่าทีจนนางคิดว่าบุรุษผู้นี้ไร้ความรู้สึกในเรื่องนั้น... เมื่อเดือนก่อน เย่เสวียนถิงเองก็ฝึกการอดกลั้นและควบคุมตนเอง ส่วนนางก็รู้สึกว่าตนเองสามารถรับมือได้อย่างดีเยี่ยม แต่เมื่อคืนเขาแทบมิต่างอันใดจากพยัคฆ์และสุนัขป่า ถ้านางหาได้มีร่างกายแข็งแรงก็คงจะตายคาเตียงไปแล้ว นางคร้านจะใส่ใจแล้ว! ยาม
บทล่าสุด
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 815
หลังจากความเงียบงัน ไม่รู้ว่าใครเริ่มตะโกนขึ้นมาท่ามกลางฝูงชน“ท่านอ๋องผู้เกรียงไกร!”เสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยความยินดีทำให้ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นพูดตามกันไปทันที และสีหน้าที่ตึงเครียดของคนเหล่านั้นก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลงหลังจากที่เซียวเฝิงและคนอื่น ๆ กลับมาที่เมือง เย่เสวียนถิงก็พูดคุยสั้น ๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของทางแคว้นอู๋ตะวันตก“ตอนนี้กองทัพแคว้นอู๋ตะวันตกกำลังขาดเสบียง จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะมุ่งเน้นไปที่การหาเสบียงให้กับของกองทัพ จงส่งคนไปเฝ้าคลังเสบียงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หน่วยสอดแนมของแคว้นอู๋ตะวันตกลอบเข้ามาโจมตี”ดวงตาของเซียวเฝิงเป็นประกาย เขายอมรับงานสำคัญนี้ทันที“ท่านอ๋องโปรดวางใจ กระหม่อมจะนำคนไปเฝ้าคลังเสบียงทั้งกลางวันและกลางคืนเลยพ่ะย่ะค่ะ”เย่เสวียนถิงพยักหน้าเบา ๆ "ทหารม้านับหมื่นที่ข้าพามานั้นล้วนมาจากเมืองฉี เจ้าจงจัดการรวมพวกเขาเข้ากองทัพโดยเร็วที่สุด"เซียวเฝิงรับคำสั่งและออกไปพร้อมกับคนอื่น ๆเย่เสวียนถิงสั่งให้ทุกคนออกไป เหลือเพียงซูชิงอู่ที่อยู่ข้างหลังตน เขาพานางเข้าไปในกระโจมทหาร ทันทีที่หันไปมอง นางก็เห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบพร้อมกับเบิกตาก
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 814
ตามที่พวกเขาคาดไว้ ใช้เวลาไม่นานก่อนที่ม้าหลายหมื่นตัวจะปรากฏตัวที่พื้นราบ พวกเขาค่อย ๆ เข้าใกล้เมืองชายแดนผ่านขอบฟ้าและแสงสลัวดวงตาของเซียวเฝิงเป็นประกาย เขาตะโกนเสียงดัง “เปิดประตูเมือง!"ทุกคนต่างลงไปต้อนรับ เมื่อพวกเขาเห็นเย่เสวียนถิงอยู่บนหลังม้า พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนได้พบกับเสาหลักที่พึ่ง และหัวใจที่หวาดหวั่นก็กลับมาสู่สภาวะปกติในสายตาของคนกลุ่มนี้ การดำรงอยู่ของเย่เสวียนถิงคือการสนับสนุนทางจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่ของพวกเขา บุคคลที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาได้กลายเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่มีอำนาจทุกอย่างและอยู่ยงคงกระพันในใจพวกเขาน่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้ว่าเย่เสวียนถิงอดทนต่อความกดดันมากเพียงใด และยากเพียงใดที่จะก้าวไปทีละก้าวตั้งแต่อายุยังน้อยมาจนถึงจุดที่เขาอยู่ทุกวันนี้เขาเป็นเพียงมนุษย์ ไม่ใช่พระเจ้ามิฉะนั้นเขาคงไม่สูญเสียขาข้างหนึ่งไปด้วยน้ำมือของศัตรูเพราะถูกทรยศจากคนที่ไว้ใจทว่าคนหนุ่มที่เคยแพ้พ่ายก็กลับมาสู่สนามรบอย่างยืนหยัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“กระหม่อมขอถวายความเคารพท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวเฝิงเป็นคนแรกที่ก้าวไปข้างหน้า พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า "ภารกิ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 813
เมื่อพูดถึงกุ้ยเฟย แม้แต่เหยียนจั๋วก็แสดงความกลัวขึ้นมาโชคดีที่อีกฝ่ายแอบมาเข้าฝ่ายเขาและช่วยเหลือเขาในการเป็นฮ่องเต้องค์ต่อไปครั้งนี้ในระหว่างการเดินทางไปยังแคว้นหนานเย่ พี่ชายสองคนของกุ้ยเฟยผู้นั้นได้ถูกส่งมาช่วยเหลือหลังจากได้เห็นความร้ายกาจของปรมาจารย์กู่ที่อยู่ในมือเย่เสวียนถิงแล้ว เหยียนจั๋วก็แทบรอไม่ไหวกับการมาถึงของสองคนนั้นทักษะการใช้กู่ไม่มีผลในสงครามขนาดใหญ่ แต่สามารถมีบทบาทสำคัญในสงครามเล็ก ๆ เช่นหมู่ทหารเป็นพันนายนี้ได้เช่นเดียวกับนักธนูที่เสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุ...แผนนี้ทำให้การสนับสนุนจากกองทัพแนวหลังไม่สามารถมาได้ทันเวลาเมื่อทหารที่ติดตามเหยียนจั๋ว ได้ยินคำพูดของผู้เป็นแม่ทัพ พวกเขาทั้งหมดก็ดูหวาดกลัว และพวกเขาก็เข้าใจถึงความน่าสะพรึงกลัวของสิ่งนี้“ท่านแม่ทัพ ไม่มีวิธีป้องกันเลยหรือขอรับ?”เหยียนจั๋วหลุบตาลง "ใช่ แต่ก็ยังต้องรอ ตอนกลางคืนทุกคนควรระวังตัวและอย่าปล่อยให้แมลงวันตัวไหนบินเข้ามาได้อีก!""ขอรับ!"หลังจากรับคำสั่ง กองทัพทั้งหมดของแคว้นอู๋ตะวันตกจึงทำความสะอาดจัดระเบียบเมืองโม่เฉิงทันทีและเหยียนจั๋วเองก็ร่วมเดินทางไปยังกับเจ้าชายและคนอื่น
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 812
กำแพงเมืองสูงถึงเพียงนี้ แต่ยังสามารถยิงจากข้างล่างขึ้นไปได้น่ากลัวเหลือเกิน“ความจริงเป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมและคนอื่น ๆ แทบไม่อยากเชื่อ แต่อีกฝ่ายก็ได้ทำไปแล้ว หากศัตรูถือหน้าไม้ล้อมเมืองเอาไว้ ท่านแม่ทัพก็คงจะไม่ยื่นหน้าออกไป…”การป้องกันเมืองชายแดนแบบนี้สมบูรณ์มาก หากอยู่ในสถานการณ์ปกติ การปิดล้อมเมืองจะใช้เวลานานตัวอย่างเช่น กองทัพของแคว้นอู๋ตะวันตกมีมากกว่าจำนวนนายทหารของปราการเจิ้นเป่ยถึงเท่าตัวอย่างชัดเจน แต่หากจะบุกเข้าไปนั้นไม่ง่ายเลยพวกเขาต้องใช้เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเพื่อดูสัญญาณแรกของชัยชนะ แต่แล้วเมืองโม่เฉิงเล่า?ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วยาม อีกฝ่ายก็ยึดเมืองโม่เฉิงได้ทั้งเมืองได้ทั้ง ๆ ที่มีจำนวนคนมากกว่าพวกเขาหลายหมื่นคนแม้แต่ทหารชั้นยอดก็ไม่สามารถเร็วถึงเพียงนั้นได้!“เย่เสวียนถิงเปิดประตูเมืองได้อย่างไร?”“ข้าน้อยก็ไม่ทราบ...ไม่ทราบว่าเรื่องเป็นมาอย่างไรขอรับ จู่ ๆ เหล่าทหารที่อารักเมืองก็หล่นลงมาจากกำแพงเมืองทีละคนในสภาพน้ำลายฟูมปาก แลดูน่ากลัวมาก ข้าน้อยไม่ได้อยู่ด้านบน ตอนนั้นจึงไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น...”ท่าทางของเหยียนจั๋วแข็งทื่อไปเล็กน้อยแม้ในเ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 811
เหยียนจั๋วโกรธจนดวงตาเป็นสีแดง“เป็นฝีมือของใคร ทหารอารักขาเมืองอยู่ที่ไหน?”ทันทีที่เขาตะโกนอย่างดุดัน บุรุษผู้หนึ่งก็วิ่งเข้ามาด้วยความสิ้นหวัง“เรียนท่านแม่ทัพ ทหารอารักขาเมืองระดับสูง ดะ…ได้ตายไปแล้วขอรับ…”สิ้นคำพูด เหยียนจั๋วก็มีสีหน้าโกรธจัดขณะเดียวกัน รถม้าขององค์รัชทายาทก็กำลังเข้ามาใกล้จากด้านหลัง และเสียงพูดแขวะของอู๋ถานก็ดังมาจากด้านใน“แม่ทัพเหยียน หากเจ้าไม่ชะลอการเปิดศึก ไม่พูดว่าเย่เสวียนถิงอยู่ในเมือง แล้วให้มีการสังเกตการณ์การสงบศึกเป็นเวลาสามวัน จะมีการลอบโจมตีจากแนวหลังได้อย่างไร!”คำพูดขององค์รัชทายาทเหมือนเป็นการทุบหัวของเหยียนจั๋ว ซึ่งทำให้เหยียนจั๋วโกรธมากยิ่งขึ้นแต่ถึงอย่างไรคนตรงหน้าก็เป็นองค์รัชทายาท เขาจึงไม่สามารถทำตัวเสียมารยาทอย่างเปิดเผยได้เขากล่าวเสียงทุ้ม “องค์รัชทายาท นี่เป็นแผนการตลบหลังของเย่เสวียนถิง ตราบใดที่เราทิ้งเมืองโม่เฉิงไว้กับคนของเรา เราก็จะถูกโจมตีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความเร็วในการเดินทัพของกองทัพที่แข็งแกร่งสี่แสนนายจะเทียบกับกองทัพที่มีทหารม้าเพียงไม่กี่หมื่นนายได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”องค์รัชทายาทหรี่ตาลง “เถียงข้าง ๆ คู ๆ !
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 810
“นะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้น แคว้นอู๋ตะวันตกถอนกำลังแล้ว!”เซียวเฝิงเก็บดาบและยืนอยู่บนกำแพงเมือง เขาลูบเลือดที่เลอะไปทั่วใบหน้าของตัวเองพลางหลุบตาลงเล็กน้อยแล้วพูดว่า "จะเป็นเพราะอะไรได้ล่ะ แน่นอนว่าเป็นฝีมือของท่านอ๋องน่ะสิ"เมื่อได้ยินเขาพูดข้อมูลดังกล่าว ทุกคนก็มองหน้ากันขณะเดียวกัน ณ เมืองโม่เฉิงบริเวณชายแดนของแคว้นอู๋ตะวันตกกองทหารอารักขาเมืองถูกกำจัดไปหมดแล้วปราการชายแดนแห่งนี้ตกมาอยู่ในมือของเย่เสวียนถิงอย่างสมบูรณ์เย่เสวียนถิงยืนอยู่ที่ประตูเมืองพร้อมกับหอกในมือ และสั่งให้คนตัดธงของแคว้นอู๋ตะวันตกออกคนผู้หนึ่งที่สวมชุดเกราะทหารธรรมดายืนอยู่ข้างหลังเขา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ก็เผยให้เห็นใบหน้าของซูชิงอู่ ซึ่งจงใจทำให้หน้าของตัวเองดำขึ้นมากนางไม่ได้ปลอมตัวเยอะเกินไป เพียงแค่เปลี่ยนลักษณะใบหน้าของนางเพียงเล็กน้อยเท่านั้นซูชิงอู่ไพล่มือไว้ด้านหลังพลางมองลงไปที่กำแพงเมืองด้วยท่าทางที่ค่อนข้างภาคภูมิใจ“ท่านอ๋อง พาข้ามาด้วยมีประโยชน์มากเลยใช่ไหมเล่า”เย่เสวียนถิงหันไปเหลือบมองนาง สายตาของเขาอบอุ่น และเสียงของเขาก็อ่อนโยนอย่างยิ่ง“อาอู่รู้ได้อย่างไรว่ามีทางลัดมาถึงที่นี
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 809
การต่อสู้ครั้งนี้ดุเดือดมากหินไฟกำลังทะยาน ลูกธนูถูกยิงออกไป มีเลือดและการสังหารอยู่ทุกหนแห่งเมื่อเวลาผ่านไป ทางปราการเจิ้นเป่ยก็เสียเปรียบรองแม่ทัพบางคนหมดแรงแล้ว เมื่อมองไปที่ศัตรูที่ดูเหมือนจะวิ่งเข้ามาอย่างไม่สิ้นสุด พวกเขาก็ถามด้วยเสียงแหบห้าว “ท่านแม่ทัพเซียว ท่านอ๋องอยู่ที่ใด?”เซียวเฝิงที่ตามตัวเต็มไปด้วยเลือดและเข่นฆ่าศัตรูจนหยุดไม่ได้ เขาเม้มริมฝีปากแน่นและหายใจหอบเล็กน้อยขณะใช้ดาบยาวค้ำกับพื้น“ไม่รู้”คำตอบของเขาทำให้สีหน้าของรองแม่ทัพผู้นั้นแข็งค้าง“ไม่รู้อะไร...ท่านอ๋องอยู่ในค่ายทหารไม่ใช่หรือ? ตอนนี้คนของเรากำลังจะสูญเสียขวัญกำลังใจไปหมดแล้ว รีบไปขอให้ท่านอ๋องช่วยคิดหาวิธีสิ!”กองกำลังศัตรูมีจำนวนมากกว่าสองเท่าแม้การป้องกันเมืองจะง่ายกว่าการโจมตี แต่หากยังฝืนต่อไป พวกเขาก็จะไม่สามารถปกป้องเมืองได้เซียวเฝิงไม่ได้พูดอะไร เพียงมองไปในระยะไกลและหัวเราะทันที “อย่าถามอะไรไร้สาระ ข้าสั่งให้ทำอะไรก็ตั้งใจทำไป”เขาตำหนิรองแม่ทัพ และหลังจากพักแล้วเขาก็นำคนของเขาออกไปสังหารศัตรูอีกครั้งมีบางคนปีนขึ้นไปตามบันไดบนกำแพงและถูกคนด้านบนทุบตีลงอีกครั้ง หมุนเวียนไปซ้ำแล้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 808
เซียวเฝิงขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางมองไปที่รองแม่ทัพที่อยู่ข้าง ๆ "เหตุใดอีกฝ่ายถึงไม่ขยับกัน?"รองแม่ทัพก็มีสีหน้าสับสนเช่นกัน "เป็นไปได้ว่าเขาจงใจวางกับดัก รอให้พวกเราย่ามใจ แล้วบุกฝ่าเข้ามาไปในคราวเดียว!"เมื่อเห็นว่าคำพูดของอีกฝ่ายหนักแน่นมาก เซียวเฟิงก็ไม่สามารถคิดถึงเหตุผลอื่นใดไปได้ชั่วขณะ “แม้จะต้องตื่นตัวเอาไว้ แต่ก็ต้องพักผ่อน จงรออยู่ที่นี่ดูท่าทีอีกฝ่าย ข้าจะสั่งให้มีการผลัดเปลี่ยนเวรยามเพื่อสลับกันพักผ่อน หากมีอะไรเกิดขึ้น ให้รีบรวมตัวกันโดยไว!”"ขอรับ!"หลังจากนั้น ฝ่ายปราการเจิ้นเป่ยทั้งหมดเริ่มผลัดกันเฝ้าประตูเมืองหลังจากเฝ้าระวังเป็นเวลาสามวันติดต่อกัน แต่กองทัพหลักของอีกฝ่ายก็ยังคงนิ่งเฉยทั้งสองฝ่ายต่างสับสนกับคำสั่งสายฟ้าแลบ พวกเขารออย่างวิตกกังวล และพลังของพวกเขาก็ลดลงไปอย่างมากเหตุผลที่เหยียนจั๋วไม่ได้นำคนของเขาเข้าโจมตีทันที เพราะเขาเคยปะทะกับเย่เสวียนถิงมาหลายครั้งแล้ว และรู้จักนิสัยของอีกฝ่ายค่อนข้างดีเขาใช้กลยุทธ์ม่านบังตาเพื่อสร้างความสับสนในการตัดสินของตนเองและผู้อื่น บางทีอาจคาดหวังให้เขาส่งทหารไปตอนนี้แล้วจับเขาโดยไม่ทันระวังตัวหากนายทหารระดับสูงที่
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 807
ชายบนหลังม้าตัวสูงและผิวที่เปลือยเปล่าของเขามีสีเข้มเล็กน้อย ใบหน้าของเขาคมคายและดวงตาที่เฉียบแหลม“เคยบอกว่ามีคนในเมืองหลวงเห็นเย่เสวียนถิงด้วยตาของพวกเขาเองไม่ใช่หรือ?”เหยียนจั๋วพูดเสียงเย็นและหลุบตาลงเล็กน้อย“ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ...”“หากข่าวที่เจ้าพูดเป็นเรื่องจริง ตอนนี้ก็ว่าเป็นสถานการณ์จั๊กจั่นลอกคราบ ประการแรกคือเย่เสวียนถิงทั้งสองมีหนึ่งคนที่เป็นตัวปลอม ประการที่สองคือข่าวที่พวกเจ้าได้รับมาเป็นข่าวปลอม!”“เรียนท่านแม่ทัพ ข่าวนี้เป็นความจริงอย่างแน่นอนขอรับ!”เหยียนจั๋วพยักหน้าเบา ๆ เขาเข้าใจความจริงของเรื่องนี้แล้วเขาเงยหน้ามองไปยังประตูชายแดน ขณะที่นั่งอยู่ท่ามกลางกองทหารนับหมื่น ม่านตาของเขาหดตัวลงด้านหลังก็มีราชรถถูกลากออกมา และม่านก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างของบุคคลที่อยู่ข้างในองค์รัชทายาทแห่งแคว้นอู๋ตะวันตก สวมเครื่องแบบราชสำนักสีเหลืองสว่างขององค์รัชทายาท ซึ่งแสดงให้เห็นถึงตัวตนของเขา เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างมาก มีรูปร่างผอมเพรียวและผิวค่อนข้างซีดเหยียนจั๋วได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่อยู่ข้าง ๆ จึงหันกลับมาทันทีและทำความเคารพอย่างนอบน้อม “องค์รัชทายา
