ตอนที่สาม ลุกขึ้นสู้

ตอนที่สาม

ลุกขึ้นสู้

รุ่งเช้า ไข่มุกในร่างเซียงเจินจูลุกขึ้นออกมาเดินสำรวจภายในร้านชาจนทั่ว ข้าวของซึ่งโดนทุบทำลายยังกองเกลื่อนกลาดกระจัดกระจาย ร้านชาเซียงซือไม่เหลือสภาพให้เปิดทำการได้ในเร็ววันนี้แน่

            “อาจู ดีขึ้นแล้วหรือ เช่นนั้นวันนี้พวกเราไปส่งตาเฒ่าด้วยกันเถอะ” เสียงเศร้าพร้อมน้ำตารินหลั่งเป็นภาพที่สะเทือนใจหญิงสาว

            สองตายายใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาหลายสิบปี คงไม่คิดว่าจะมีวันที่ต้องพรากจากกันอย่างไม่ทันได้เตรียมใจ

            แม้ยายเหลียนจะไม่อยากให้หลานสาวออกไปข้างนอกแต่ด้วยเห็นว่าเป็นการส่งตาเฒ่าครั้งสุดท้าย จึงพานางไปด้วย นั่นจึงเป็นครั้งแรกของเซียงเจินจูและไข่มุกซึ่งได้ออกมาเห็นโลกภายนอก

            พิธีส่งศพของตาเซียงหม่ามีคนมาร่วมงานมากมาย ด้วยตาเฒ่ามีอัธยาศัยดีและมีน้ำใจจึงเป็นที่รักของลูกค้าและผู้คนรอบข้าง

            หญิงสาวเดินประคองร่างอ่อนแรงของยายเหลียนไปมองผู้คนที่มาร่วมงานไปอย่างประเมินสถานการณ์ เสียงพูดคุยของคนรอบข้างดังเข้ามาเป็นระยะ

            “น่าเสียดายจริงๆ ตาหม่าตายไปแบบนี้ ต่อไปพวกเราจะหาชาที่ทั้งอร่อยทั้งหอมหวานเช่นนี้ได้จากที่ใดอีก”

            “นักเลงพวกนี้ก็ช่างกระไร อยากข่มขู่ก็เพียงทำลายข้าวของ สองตายายก็หวาดกลัวแทบไม่กล้าเงยหน้าแล้ว นี่มาดักทำร้ายจนตาย เฮ้อ...น่าสงสารยายเหลียนเสียจริง เสร็จงานนี้คงหนีกลับบ้านนอกแน่”

            “พวกเขาทำร้ายตาหม่าจนตาย เหตุใดจึงไม่แจ้งทางการให้จับตัวมาลงโทษเล่า”

            “นักเลงพวกนั้นมีผู้ยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหลัง ผู้ใดจะกล้าแกว่งเท้าไปหาเสี้ยน ข้าได้ข่าวว่าเจ้ากรมการศึกษาต้องการที่ดินตรงนั้นเพื่อเปิดสำนักศึกษา พวกเขากว้านซื้อที่โดยรอบได้หมดแล้ว เหลือแต่ร้านชาเซียงซือที่ยังดื้อแพ่งไม่ยอมขาย จึงต้องลงไม้ลงมือ”

            “สงสารก็แต่สองยายหลาน พวกเขาเป็นหญิงทั้งสองคน จะมีแรงลุกขึ้นมาต่อสู้เปิดร้านชาอันใดได้อีก สุดท้ายคงเข้าแผนของเจ้ากรมคนนั้น แล้วพวกเราก็คงอดดื่มชาดีดีกัน เฮ้อ...”

            เซียงเจินจูพยายามจดจำใบหน้าของชายผู้ซึ่งออกปากสงสารพวกนางกับชายที่รู้ว่าผู้ใดกันที่เป็นผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น

            เมื่อสบโอกาสหญิงสาวจึงกระซิบถามยายเหลียนถึงชื่อแซ่ของพวกเขาโดยอ้างว่าพวกเขาให้ซองเงินมาจึงต้องนำของไปตอบแทนในภายหลัง

            เมื่อได้เวลากลบฝั่งร่างของตาเฒ่าเซียงหม่า ไข่มุกในร่างของเซียงเจินจูจึงหันหน้าไปตั้งสติส่งวิญญาณเพื่อให้ไปสู่สุคติ

ไม่ต้องเป็นห่วงยายเหลียนและอาจูนะคะ หนูจะช่วยพวกเขาเอง เจ้ากรมการศึกษาหรือ ดีล่ะอยากดูหน้าคนโหดร้ายนักว่าหน้าตาจะเหมือนโจรใจบาปในละครสักแค่ไหน

           

          เสร็จจากพิธีของตาเซียงหม่า ยายเหลียนจึงเตรียมตัวเก็บข้าวของย้ายบ้านออกไปโดยไม่คิดจะต่อสู้ดิ้นรนอีก

            “ท่านยายเจ้าคะ ข้าไม่อยากย้ายไปที่ใด ข้าจะสู้และรักษาร้านชาเซียงซือของท่านตาให้คงอยู่ต่อไปเจ้าค่ะ” เซียงเจินจูเดินมาจูงมือยายเฒ่าให้นั่งลงพูดคุยกัน

            “อาจูเอ๊ย ตาเฒ่ายังโดนทุบตีจนตาย แล้วเจ้าจะเอาอันใดไปสู้ หากพวกนักเลงนั่นเห็นเจ้า มิแคล้วโดนฉุดคร่าไปทำมิดีมิร้ายแน่ เจ้าอย่าได้คิดให้มากเรื่องเลย รีบเก็บข้าวของเถอะ หากนักเลงพวกนั้นย้อนกลับมา ยายไม่อยากให้มีเรื่องยุ่งยากอีก”

            “วันนี้ข้าได้ยินคนในงานของท่านตาบอกว่าให้พวกเราไปแจ้งทางการกัน ท่านตาโดนทำร้ายจนตายไป ข้าไม่มีวันยอมให้เรื่องเงียบหายเป็นคลื่นกระทบฝั่งเช่นนี้”

            “คนของทางการเองใช่ว่าจะทำอันใดได้ อย่างมากก็จับพวกนักเลงไปขังไว้สักคนสองคน แต่พวกเราคงต้องอยู่อย่างอกสั่นขวัญแขวน ตราบใดที่พวกเขายังอยากได้ที่ดินตรงนี้

เฮ้อ...เดิมทีพวกเขาส่งคนมาขอซื้อ แต่หว่านล้อมอย่างไรตาเฒ่าก็ไม่ยอมขาย สุดท้ายจึงต้องสังเวยชีวิต” ยายเหลียนก้มลงเช็ดน้ำตา

            “ชั่วชาติจริงๆ”