แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนขององค์ชายเว่ย แต่ก่อนหน้านี้พวกเขาก็แค่ถวายเงินให้กับองค์ชายเว่ยเท่านั้นองค์ชายเว่ยมิรู้เลยว่าพวกเขาขายอาหาร เครื่องยาสมุนไพร และอาวุธให้กับฉีตะวันออกในนามขององค์ชายเว่ย!หากองค์ชายเว่ยรู้เรื่องที่พวกเขาสมคบคิดกับแคว้นศัตรูเข้า จะต้องพยายามตีตัวออกหากจากพวกเขาเป็นแน่!แล้วเขาจะพูดช่วยพวกเขาได้อย่างไร!รองผู้บัญชาการอู๋นึกถึงครอบครัวของตน พวกเขามิรู้ว่าเงินที่ตนเอากลับไปให้มีที่มาเช่นนี้!หากถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานสมคบคิดกับแคว้นศัตรู ทั้งครอบครัวของเขาก็จะต้องถูกตัดหัว!รองผู้บัญชาการอู๋หลับตาแล้วคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังกึกก้องลูก ๆ ของเขา พ่อแม่ของเขาต่างก็จะต้องเดือดร้อนไปด้วย...หากรองผู้บัญชาการอู๋ถูกพากลับไปเมืองหลวง เขาจะสู้หน้ากับครอบครัวของตนได้เยี่ยงไร!รองผู้บัญชาการอู่ยิ่งคิดก็ยิ่งสิ้นหวังในช่วงหลายปีมานี้ตระกูลอู๋มิเพียงแต่ซื้อบ้านหลังใหญ่ในเมืองหลวงเท่านั้น แต่ยังซื้อพื้นที่เพาะปลูกนับหมื่นหน่วยในบ้านเกิดของพวกเขาด้วย สิ่งเหล่านี้แค่สืบหาก็จะพบได้อย่างชัดเจนเลย!แต่เมื่อเงินถึงระดับที่มั่นคงแล้วก็จะกลายเป็นชุดตัวเลขที่ไม่มีความหมาย...ห
เมื่อท่านจินต้าเห็นเขา ก็ก้าวไปแล้วเอ่ย “พระชายากำลังช่วยลู่หนานอยู่พ่ะย่ะค่ะ ลู่หนานถูกแทงหลายแผล… พระชายาทำการผ่าตัดเขามาเกือบสองชั่วยามแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”"พระชายาบอกว่าอาการของลู่หนานมิสู้ดีนัก นางรับประกันมิได้ว่าจะช่วยลู่หนานได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ!”หัวใจของเซียวหลินเทียนจมดิ่งลงทันที ลู่หนานติดตามตนมาหลายปี ในใจของเขา พวกลู่หนานกับจ้าวซวนสนิทสนมกับตนเหมือนเป็นพี่น้อง“แม่ทัพฉินถูกหลิงฮุยตัดแขนไปครึ่งหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ!”ท่านจินต้ามิอยากจะปกป้ององค์หญิงหก จึงบอกเรื่องทุกอย่างที่เซียวทงทำกับฉินซานและลู่หนานให้เซียวหลินเทียนฟังเซียวหลินเทียนฟังแล้วจิตใจก็เย็นชาขึ้นมาฉินซานไปช่วยพาตัวเซียวทงออกมาตามคำสั่งของตน เขามิคาดคิดเลยว่าเซียวทงจะกล้าหักหลังฉินซาน!หลังจากฟังเรื่องจากท่านจินต้าแล้ว เซียวหลินเทียนก็โกรธมากจนอยากจะทุบตีเซียวทงให้ตายหากรู้อย่างนี้ ตอนแรกเขาจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของเสด็จพ่อเด็ดขาด และจะยืนกรานปฏิเสธมิให้เซียวทงติดตามตนออกมา“นางอยู่ที่ใด?”เซียวหลินเทียนตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว“พักผ่อนอยู่ตรงนั้นพ่ะย่ะค่ะ!”อาการบาดเจ็บของเซียวทงนั้นเล็กน้อยมาก ที่ร้ายแรงที่สุดคือแ
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการสูญเสียแขนมีความหมายต่อแม่ทัพฉินเยี่ยงไร?”“ชีวิตของเขาถูกเจ้าทำลายไปแล้ว!”เซียวหลินเทียนรู้สึกผิดและเสียใจ อารมณ์ทั้งหมดรวมเข้าด้วยกัน แล้วก็ตะคอกอย่างฉุนเฉียวจนคนทั้งภูเขาด้านหลังได้ยินกันหมด“เหตุใดตระกูลเซียวของข้าถึงเลี้ยงสัตว์ที่เลวร้ายยิ่งกว่าหมูยิ่งกว่าสุนัขเยี่ยงเจ้าเอาไว้!”“เหตุใดเจ้ามิไปตาย! เจ้าต่างหากที่สมควรจะเสียแขน! เจ้าต่างหากคือคนที่สมควรตาย!”“เจ้ายังมีหน้ามาบอกว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งยังกล้าขอให้ข้าส่งเจ้ากลับไปอีก!”“เจ้าแหกตาสุนัขของเจ้าดูเสียว่าในบรรดาผู้บาดเจ็บที่นี่ มีใครบ้างที่มิได้เจ็บหนักกว่าเจ้า!”เซียวทงโกรธที่ถูกเซียวหลินเทียนดุ คนจำนวนมากมองมาที่นางด้วยสายตาดูถูก นางรู้สึกอับอายมากแต่เมื่อเผชิญหน้ากับความโกรธของเซียวหลินเทียน เซียวทงก็มิกล้าโต้แย้งอะไรออกไปนับว่านางยังฉลาด รู้ว่าตนทำให้เซียวหลินเทียนโกรธมากจริง ๆท่าทีโกรธเกรี้ยวของเซียวหลินเทียนน่ากลัวยิ่งกว่าเสด็จพ่อโกรธหลายสิบเท่าหากนางกล้าโต้เถียงไปอีก เซียวหลินเทียนอาจจะฆ่านางก็ได้!ทหารเหล่านั้นก็มีความโกรธแบบเดียวกับเซียวหลินเทียนในสายตาของพวกเขา แม้ว่าเซี
ดีที่เซียวหลินเทียนมิได้สนใจคำพูดของฉินรั่วซือ แล้วเมินฉินรั่วซือไปเอ่ยฉินซานด้วยเสียงทุ้ม“แม่ทัพฉิน หากเจ้ายินดีรับใช้ข้า ข้าก็ยินดีอย่างที่สุด! เจ้าดูแลอาการบาดเจ็บให้ดีก่อน รอกลับไปข้าจะขอกับเสด็จพ่อให้พวกเจ้ามาอยู่ในกรมโยธาธิการที่ข้ารับผิดชอบในตอนนี้!”“อย่าได้ดูถูกกรมโยธาธิการเชียว หลิงอวี๋บอกว่าหากกรมโยธาธิการทำงานได้ดีจะเป็นประโยชน์ต่อแคว้นและราษฎร กลับไปหากมีเวลาเราค่อยคุยรายละเอียดกัน มีเจ้ามาช่วยงานข้า เราร่วมมือกันจะได้ทำสิ่งดี ๆ ที่เป็นประโยชน์ต่อแคว้นและราษฎรมากขึ้นอย่างแน่นอน!”ฉินซานมองออกว่าเซียวหลินเทียนจริงใจ คำพูดของเขาทำให้รู้สึกสบายใจมากฉินซานเอ่ยทันที “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง เช่นนั้นตกลงกันตามนี้พ่ะย่ะค่ะ! ท่านอ๋องทรงงานเถิด! กระหม่อมมิรบกวนท่านอ๋องแล้ว!”หลังจากที่เซียวหลินเทียนไปแล้ว อารมณ์หดหู่ของฉินรั่วซือก็ดีขึ้น คำพูดของเซียวหลินเทียนนี้แสดงว่าตระกูลฉินยังมีความหวังแต่นางมิสามารถฝากความหวังทั้งหมดไว้กับคำสัญญาด้วยวาจานี้ได้ นางต้องใช้ประโยชน์จากการสูญเสียแขนของฉินซาน พยายามแต่งงานกับเซียวหลินเทียนและเข้าไปเป็นชายารองหลังจากกลับไปเมืองหลวงหลังจากที่เซ
“ท่านอ๋อง กระหม่อมได้ยินมาว่ากวนซินมิเพียงแต่สูญเสียทรัพย์สินของตระกูลกวนไปเท่านั้น แต่ยังถูกท่านกวนเอ้อร์ไล่ล่าด้วย! คิดมิถึงเลยเขาจะตกต่ำกลายมาเป็นโจรจริง ๆ!”“กระหม่อมเห็นเขาพาคนมาสิบกว่าคน ลูกน้องของเขาสารภาพว่าเดิมทีกวนซินคิดจะแปรพักตร์ไปหาแม่ทัพเซี่ย แต่แม่ทัพเซี่ยรับคำสั่งขององค์ชายเว่ยและต้องการเอาชีวิตเขา เขาจึงไม่มีที่จะไป ถึงได้มาหาเงินจากการปล้น!”เซียวหลินเทียนพูดมิออกเลย ตระกูลกวนในอดีตร่ำรวยระดับแคว้น นายน้อยกวนซินผู้นี้ก็ถือตนอยู่สูงมิเห็นผู้ใดอยู่ในสายตาไหนเลยจะคิดว่ายามนี้จะต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการปล้น!“รอให้เรื่องในเว่ยโจวจัดการเรียบร้อย ปี้ไห่เฟิงเจ้าพาคนไปจับกวนซิน!”ตอนแรกเซียวหลินเทียนโกรธหลิงอวี๋ที่มิสามารถช่วยภรรยาของท่านกวนเอ้อร์ได้ทันเวลา นี่เป็นปมในใจของเขามาโดยตลอดหากจับตัวกวนซินแล้วมอบให้ท่านกวนเอ้อร์ได้ ก็จะเป็นการแก้ปมในใจของท่านกวนเอ้อร์ได้!“พ่ะย่ะค่ะ!”ปี้ไห่เฟิงพยักหน้า แล้วสั่งให้คนขนเครื่องยาสมุนไพรไปกับเกิ่งเสี่ยวหาวต่อผ่านไปครึ่งชั่วยาม คนของเผยอวี้ก็มาส่งข่าวว่าเผยอวี้ยึดเว่ยโจวได้สำเร็จแล้วคนในครอบครัวของข้าหลวงหยางทั้งหมดถูกเผยอวี
เซียวหลินเทียนกำลังจัดการจดหมายของข้าหลวงหยาง เตรียมเขียนส่งไปยังเมืองหลวงให้จักรพรรดิอู่อันแจ้งเตือนฉีตะวันออกทันใดนั้น แม่ทัพเว่ยชั่วคราว ข่งฮุยกับเผิงเลี่ยงได้ส่งคนมารายงานว่า พวกเขาได้ยึดกองกำลังที่เหลือของแม่ทัพเซี่ยไว้ได้แล้วเซียวหลินเทียนตอบกลับทันทีให้พวกเขาตั้งฐานที่มั่นแล้วมุ่งหน้าไปพบกันที่เว่ยโจวทางเขากำลังรอให้หลิงอวี๋ผ่าตัดเสร็จแล้วจึงจะเตรียมย้ายไปประจำการที่เว่ยโจวในที่สุดหลิงอวี๋ก็ทำการผ่าตัดกับลู่หนานเสร็จแล้ว นางทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นอย่างเหนื่อยล้า อาภรณ์ของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อหลิงซวนเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของนางอย่างปวดใจแล้วยื่นชามน้ำให้นาง“อาจารย์ ทางนี้ข้าดูแลเอง ท่านออกไปหาอะไรกินก่อนเถิดเจ้าค่ะ!”หลิงซวนเอ่ยทั้งน้ำตา “ท่านทำการผ่าตัดมาหลายชั่วยามแล้ว ทั้งยังมีคนไข้รออยู่อีกจำนวนมาก ท่านจะทรุดมิได้นะเจ้าคะ!”“อืม!”หลิงอวี๋ตั้งสมาธิจดจ่อมาตลอด ทั้งยังต้องคุกเข่าทำการผ่าตัดอีก ขาทั้งสองข้างของนางมิรู้สึกอะไรแล้วร่างกายของนางก็อ่อนล้ามาก นางรู้ว่าหลิงซวนหวังดีกับตน จึงพยักหน้า“ข้าจะไปนอนพักสักหน่อย เจ้าคอยดูลู่หนานไว้ หากสถานการณ์เปลี่ยนให้รีบไป
เซียวหลินเทียนเดินออกมาก็เห็นองครักษ์คนหนึ่งกำลังพยุงชายที่ได้รับบาดเจ็บทั่วร่างกายอยู่ด้านนอกรถม้าของหลิงอวี๋“หลิงเสี่ยง?”ท่านจินต้าบอกเซียวหลินเทียนเรื่องที่ฉินซานช่วยเหลือหลิงเสี่ยงมาแล้วเซียวหลินเทียนเห็นชายแปลกหน้าคนนี้มีส่วนสูงพอ ๆ กับตน จึงเดาตัวตนของเขาได้“ท่านอ๋องอี้!”หลิงเสี่ยงพยักหน้าให้เซียวหลินเทียนอยู่ไกล ๆหลิงอวี๋เป็นน้องสาวของตน เขาไม่มีทางลืมได้ว่าเพื่อนร่วมงานของเขาบอกมาว่าท่านอ๋องอี้ไม่เพียงแต่เกลียดหลิงอวี๋เท่านั้น แต่ยังโบยหลิงอวี๋ถึงห้าสิบไม้ด้วยหลิงเสี่ยงมิสามารถเข้าใกล้น้องเขยคนนี้ได้จริง ๆ“บาดเจ็บไม่ร้ายแรงใช่หรือไม่?”เซียวหลินเทียนเอ่ย “ฉินซานบอกข้าแล้ว ข้าได้ส่งคนไปเอาของที่เจ้าซ่อนไว้ออกมาแล้ว!”“มิต้องกังวล ความพากเพียรของเจ้าจะได้รับผลอย่างแน่นอน!"“พ่ะย่ะค่ะ!” หลิงเสี่ยงพยักหน้าอย่างเฉยเมย เขาได้ทำสิ่งที่ตนควรทำแล้ว ที่เหลือก็เป็นเรื่องของท่านอ๋องอี้กับองค์จักรพรรดิแล้ว“ทางด้านแม่ทัพกู่ได้จับกุมคนของรองผู้บัญชาการอู๋ไว้แล้ว แม่ทัพกู่รู้ว่าเจ้าอยู่กับข้าทางนี้ รอไปถึงเว่ยโจว เขาจะมาหาเจ้า!”เซียวหลินเทียนเห็นได้จากท่าทีของหลิงเสี่ยงว
เถาจื่อรีบไปเอายาทันทีทางด้านหลู่ชิ่งไปเรียกหมอเฝิงกับหมอหานมาแล้วเมื่อหมอเฝิงเห็นสภาพของหลิงอวี๋ ในใจก็มีความสุข ในที่สุดตนก็จะทำภารกิจของฮองเฮาเว่ยสำเร็จแล้ว!หลิงอวี๋เริ่มได้รับพิษแล้ว และผลก็เป็นเหมือนกับที่คนของฮองเฮาเว่ยบอกเลยว่ามันไม่ต่างจากการติดโรคระบาดจากสถานการณ์นี้ หลิงอวี๋จะต้องตายภายในสามวันอย่างแน่นอน!หมอเฝิงแสร้งทำเป็นจับชีพจรของหลิงอวี๋แล้วเอ่ย “ท่านอ๋อง คาดว่าพระชายาน่าจะติดโรคระบาดแล้วพ่ะย่ะค่ะ นางพัฒนาวิธีการรักษาโรคระบาดแล้วมิใช่หรือ?”“กระหม่อมเห็นว่าตำรับยาอื่น ๆ สู้ของนางมิได้ ดังนั้นทำตามตำรับยาของนางเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”หมอหานมองใบหน้าของหลิงอวี๋ เห็นว่าตุ่มน้ำพุพองมิต่างจากผู้ป่วยที่ติดโรคระบาด เขาจึงพยักหน้าเห็นด้วย“ตำรับยาของพระชายาอ๋องอี้เมื่อนำไปใช้กับผู้ป่วยของเราแล้ว ผลลัพธ์ก็ดีกว่าตำรับยาที่เราจัดไว้จริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ แค่ใช้ตำรับยาของพระชายาอ๋องอี้ตามที่หมอเฝิงบอกก็พอ!”เซียวหลินเทียนเห็นทั้งคู่บอกเช่นนี้ก็รู้สึกโล่งใจโชคดีที่หลิงอวี๋ได้พัฒนาวิธีรักษาโรคโรคระบาดได้แล้ว มิฉะนั้นตอนนี้เขาก็มิรู้จริง ๆ ว่าต้องทำเยี่ยงไร!เถาจื่อเอายามาป้อนให้หลิง