เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 546
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 547
มีคนสองสามคนกำลังคุยกันอยู่ฝั่งนี้ ครั้นแล้วทางฝั่งองค์หญิงหกจึงตะโกน “มีคนจะสละสิทธิ์หรือไม่?”“เมื่อครู่ลืมบอกไปว่าการสละสิทธิ์นั้นต้องถูกลงโทษ และผู้ที่แข่งแต่ละรายการได้ที่สุดท้ายก็ถูกลงโทษเช่นกัน! สิ่งนี้กำหนดขึ้นเพื่อป้องกันคนไม่อยากสละสิทธิ์เนื่องกลัวโดนลงโทษโดยเฉพาะ!”ขณะที่เซียวทงพูดก็จงใจชายมองหลิงอวี๋ไปด้วยสตรีมากมายกำลังพะวงว่าจะทำอย่างไรดีหากได้ตกเป็นที่สุดท้ายแล้วต้องสวมกระโปรงน่าอายตัวนั้นเต้นรำ!เมื่อเซียวทงจ้องไปทิศทางหลิงอวี๋ พวกนางก็เหมือนรู้สึกสบายใจไปอักโขมีพระชายาอ๋องอี้ที่แสนโง่เขลา และไม่มีวิชาความรู้คอยอยู่รั้งท้าย พวกนางคงไม่มีทางได้ที่สุดท้ายหรอก!เสิ่นจวนมองทางหลิงอวี๋ก็อดเบะปากไม่ได้หลังจากที่หลิงอวี๋สวมกระโปรงนั่นเต้นรำ ท่านพี่ต้องแบกรับความอัปยศมิไหวเป็นแน่ เขาต้องกลับไปหย่ากับหลิงอวี๋แน่นอน!เมื่อถึงคราวนั้นพระสนมหรงจะกราบทูลองค์จักรพรรดิ แล้วตนก็จะออกเรือนกับท่านพี่ในฐานะพระชายาอ๋องอี้!ณ นอกงาน ฉินซานกับเหล่าองครักษ์กำลังยืนตัวตรงถึงแม้เขาจะมาคุ้มครองความปลอดภัยของงานชมบุปผา แต่ทุกสิ่งที่เกิดในสวนดอกไม้ล้วนอยู่ในสายตาพวกเขาหมดสายตาของเข
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 548
ซ่งเสี่ยวเจินบุตรีอีกคนจากตระกูลตำแหน่งผู้บัญชาการเจ้าพนักงานก็ได้พูดอย่างเที่ยงธรรมเช่นกัน“ใช่แล้ว! ดีดพิณคือการผ่อนคลายจิตใจ ทั้งยังฝึกกายบ่มใจ แม้เจ้าจะไร้ความรู้พื้นฐานการดีดพิณ แต่เจ้าก็มีสิทธิ์เข้าใจมัน!”“เอะอะกระไรกัน? นี่คือที่ที่ให้พวกเจ้ามาทะเลาะกันรึ?”แม่นางชางที่เป็นผู้ดูแลกำลังนั่งอยู่กลางเวทีได้ปรายเห็นลั่วอวี้จูผู้ตกเป็นเบี้ยล่าง พลันตะโกนปรามเสียงเฉียบขาดอย่างไม่พอใจ“คุณหนูซ่ง ในเมื่อเจ้าช่างพูดขนาดนี้ เช่นนั้นเจ้าก็มาก่อนเลย!”หลี่ว์ฟางฟางคือลูกสาวของหลี่ว์เซียง แม่นางชางยังนับว่ามีแววจึงไม่กล้าล่วงเกินหลี่ว์ฟางฟางตรง ๆทว่าซ่งเสี่ยวเจินมีบิดาเป็นแค่ขุนนางยศเล็ก ๆ นางจึงกลั่นแกล้งได้ตามใจนึก!แต่ซ่งเสี่ยวเจินก็ไม่ขลาด นางเดินอาด ๆ ไปหน้าพิณคันหนึ่งพลางล้างมือแล้วนั่งลงทักษะพิณของซ่งเสี่ยวเจินจัดว่าไพเราะ นางดีดเพลง {บัวพ้นน้ำ} ได้อย่างช่ำชอง แต่กลับไม่มีตรงใดโดดเด่นเป็นพิเศษครั้นซ่งเสี่ยวเจินบรรเลงจบก็ผลัดเป็นสตรีอีกสองคนขึ้นไป และแทบจะไม่ได้ยินเสียงการแสดงเลยทักษะพิณของหลี่ว์ฟางฟางดีกว่าซ่งเสี่ยวเจินกับคนอื่น ๆ ก่อนหน้าเล็กน้อย นางขยับนิ้วได้คล่องแคล่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 549
“ผู้ร่วมแข่งขันคนต่อไปคือคุณหนูลั่ว…”เมื่อลั่วอวี้จูเห็นจ้าวเจินเจินดีดพิณได้ดีมากในใจก็แอบรู้สึกหมดหวังได้คว้าชัยนางเพียงคาดหวังว่าตนจะแสดงได้ดีกว่าหลี่ว์ฟางฟาง ซ่งเสี่ยวเจินและคนอื่น ๆ ก็พอแล้วถึงแพ้ให้จ้าวเจินเจินก็ไม่ขายหน้า!แม้ตนจะได้อันดับสองก็ยังคงเปล่งประกายอยู่ดี!ลั่วอวี้จูกอดความหวังนี้ไว้พลางนั่งลงแต่ไม่รู้ไฉนจึงเครียดนัก ทั้งยังถูกอิทธิพลอันโดดเด่นของจ้าวเจินเจินเข้าไป นางจึงดีดพลาดหลายเสียงตั้งแต่เริ่มต้นเมื่อบรรเลงเพลงจบ ใบหน้าลั่วอวี้จูก็แดงไปหมด ทั้งโกรธและร้อนใจ นี่ไม่ใช่ระดับของตนในเวลาปกติแน่นอน!ครั้งนี้นางเล่นได้แย่มากทีเดียว นางจักต้องเป็นคนสุดท้ายจริงหรือ?!มิถูกมิถูก!แม้นางจะดีดได้ไม่ดี แต่ก็คงไม่แย่ไปกว่าหลิงอวี๋ผู้โง่เขลาคนนั้นหรอก!อย่างไรเสียนอกจากวิชาแพทย์แล้ว หลิงอวี๋ก็เป็นคนโง่ที่ไม่รู้ด้านดนตรี หมากล้อม อักษรศิลป์และการวาดภาพอะไรเลย!พอคิดว่าตนจะไม่ใช่คนอยู่รั้งท้าย อารมณ์ของลั่วอวี้จูก็สดใสขึ้นหลายส่วนนางแทบทนรอที่จะดูฉากหลิงอวี๋ขายหน้าไม่ไหวแล้ว!ขณะคิดเรื่องนี้อยู่ แม่นางชางก็ประกาศต่อคนที่อยู่ข้างล่างเวที“ผู้ร่วมแข่งขันคนสุดท้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 550
ฉับพลันนั้นฝูงชนต่างมองหน้ากัน ส่วนจ้าวเจินเจินกับแม่นางชางก็ตกตะลึงเช่นกัน พวกนางจัดว่าเป็นสาวงามที่เล่นพิณในหมู่สตรีแห่งฉินตะวันตกเชียวนะ!แต่ไม่มีใครในพวกนางมีความสามารถดีดพิณสองคันพร้อมกันได้แม่นางชางกล่าวไม่พอใจ “พระชายาอ๋องอี้ นี่คือการประลอง มิใช่ให้เจ้ามาก่อกวน!”หลิงอวี๋มองทางแม่นางชางอีกครั้งการจ้องมองที่ไร้กังวลของหลิงอวี๋ทำให้แม่นางชางรู้สึกประหม่า พลางหลบสายตาหลิงอวี๋โดยสัญชาตญาณสายตาของพระชายาอ๋องอี้ผู้นี้ราวกับมองทะลุปรุโปร่งทุกสิ่งเสียอย่างนั้น!เป็นไปไม่ได้ แดนดินแห่งนี้ นอกจากตนแล้วจะมีผู้ใดแยกความต่างเล็ก ๆ ของเสียงพิณออกได้อีกเล่า?หลิงอวี๋มองผู้ตัดสินอีกสามคนก็พลันเห็นหลวงจีนอวี๋ขยิบตาให้ตนอย่างซุกซนหลวงจีนอวี๋อายุหกสิบกว่าปีแล้ว มีเกศาขาวทั่วศีรษะ แต่ดวงตากลับมีชีวิตชีวายิ่ง“การดีดพิณสองคันพร้อมกัน ข้ายังมิเคยเห็นมาก่อน แม้เป็นการก่อกวนก็ดียิ่ง ไม่ว่าทำเป็นจริงหรือไม่ก็ช่าง แม่นางชาง เจ้าให้พระชายาอ๋องอี้ลองดูหน่อยเถิด!”หลังจากที่หลวงจีนอวี๋เอื้อนเอ่ย หลวงจีนซุนก็มองหลิงอวี๋อย่างใคร่รู้เช่นกันจึงพยักหน้าเห็นด้วยแม่นางชางจนปัญญาจึงสั่งนางกำนัลจัดว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 551
แม้ว่าทุกคนจะนั่งใต้แสงตะวัน แต่ได้รับผลกระทบจากเสียงพิณหลิงอวี๋จนทำให้บางคนรู้สึกถึงความหนาว พลางมองนภาโดยสัญชาตญาณ นี่ฝนจะตกหรือ?เสียงพิณตราตรึงในอารมณ์ของฝูงชน คล้ายดั่งพวกเขารับรู้ถึงลมที่กำลังหมุนวน จากไกลสู่ใกล้ จากช้าสู่เร็ว…ลมแรงทวีโหมหนักขึ้นเรื่อย ๆ พัดจนเปลี่ยนสีนภาเป็นมืดสลัว ต้นไม้ใหญ่ถูกขุดรากถอนโคน หลังคาหญ้าถูกพัดกระพือ พัดพากรวดทรายปลิวว่อนทุกแห่งหน…เนื่องเปลี่ยนการบรรเลงหลายครา บรรยากาศจึงค่อย ๆ มาถึงจุดสูงสุด!ท่ามกลางพายุ ราษฎร ทหารต่างกอบกู้ทรัพย์สมบัติกันสุดชีวิต โดยการต่อสู้กับพายุไต้ฝุ่น…ความเด็ดเดี่ยว ความกล้าหาญ และความไม่ย่อท้อ แรงกรีดเต็มขั้นกำลังสั่นสะเทือนบนสายพิณทั้งสอง!ไม่มีผู้ใดสนใจการไล่นิ้วของหลิงอวี๋ มีเพียงไม่กี่คนที่สังเกตว่ามือทั้งสองข้างของหลิงอวี๋กำลังไล่ไปมาบนสายพิณทั้งสองทุกคนถูกเสียงพิณพาเข้าท่ามกลางพายุพลางต่อสู้กับลมฝนอย่างสุดชีวี…นอกจากแม่นางชางกับจ้าวเจินเจินก็ไม่มีใครสังเกตได้ว่าคล้ายมีสายพิณขาดเสียแล้ว…ฝนตกห่าใหญ่ และเสียงกระโชกอันบ้าคลั่งของพายุไต้ฝุ่นกลบเสียงเล็ก ๆ นั้น…แต่ละคนต่างแข่งกับเวลารีบระดมกำลังช่วยให้พ้นภั
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 552
การให้ท้ายที่โจ้งแจ้งเช่นนี้ทำให้มีคนข้างล่างเวทีมิน้อยโกรธขึ้นทันที อันเจ๋อเองก็อดพูดเหน็บแนมมิได้“แม่นางชางกำลังเย้ยว่าเรามิเข้าใจพิณหรือ? สายพิณขาดเราล้วนสังเกตมิพบ ซึ่งนั่นพิสูจน์ได้ว่าทักษะพิณของพระชายาอ๋องอี้เลิศล้ำยิ่ง สามารถแปลงเหตุร้ายเป็นเหตุดีได้ เดิมทีสิ่งนี้มิเกี่ยวกับความผิดพลาดด้วยซ้ำ!”แม้ก่อนหน้าเผยอวี้จะรู้สึกว่าหลิงอวี๋ไม่คู่ควรกับเซียวหลินเทียน แต่บทเพลงนี้ของหลิงอวี๋ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความเดือดเลือดพล่านครั้นอยู่บนสนามรบถึงแม้เขาไม่แตกฉานการดีดพิณ แต่ก็ฟังรู้ว่าทักษะพิณของหลิงอวี๋เหนือกว่าจ้าวเจินเจินหลายชั้นนักขณะที่เผยอวี้กำลังจะพูดช่วยหลิงอวี๋ เซียวทงพลันพูดแทรกขึ้นมาทันควัน“กระไรนะ? หลิงอวี๋ เจ้าทำสายพิณขาดรึ? เจ้ารู้หรือไม่ว่ากู่ฉินอี้หยางล้ำค่ามากเพียงใด?”“นั่นเป็นของที่มีเงินก็ซื้อไม่ได้ เจ้าชดใช้ไหวรึ?”หลิงอวี๋ยกยิ้มหยัน นางไม่สนใจคำพูดขององค์หญิงหก แต่กลับเลิกคิ้วต่อแม่นางชางเสียแทน“แม่นางชาง ท่านมิได้มาตรวจดูด้วยซ้ำ ท่านมั่นใจได้เช่นไรว่าสายพิณขาดเล่า?”แม่นางชางพูดอย่างมั่นใจสุดขีดว่า “ขาดแน่นอน! ทุกคนรู้ดีว่าสองหูข้าฟังจุดผิดของดนตรีออก
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 553
แต่ตอนที่พระชายาอ๋องอี้กำลังดีดพิณ นางกลับไม่เตือน นี่คงเจตนาทำให้พระชายาอ๋องอี้แพ้…ถึงขั้นหมายทำลายมือของพระชายาอ๋องอี้ด้วย!อีกทั้งอาจเป็นแม่นางชางที่จงใจทำลายพิณ และรอใส่ร้ายหลิงอวี๋…เบื้องลึกเบื้องหลังอันน่าพิศวงนี้ทึกทักขึ้นเองโดยเซียวหลินเทียน!เมื่อเขานึกถึงตรงนี้ ดวงตาก็มืดลงฉับพลัน นอกจากจ้าวเจินเจินกับองค์หญิงหกแล้วจะมีผู้ใดอีกที่ติดสินบนสั่งให้แม่นางชางกระทำเรื่องเช่นนี้ได้อีกเล่า?แม่นางชาง!เซียวหลินเทียนหรี่ตาลงเยาะหยัน ผู้ใดจะรังแกคนของตำหนักอ๋องอี้ก็ได้อย่างนั้นหรือ?เซียวหลินเทียนตวาดถามเสียงเฉียบขาด “ผู้ดูแลชาง เจ้าจงอธิบายให้ข้าและทุกคนซะ เกิดอันใดขึ้นกับสายพิณคันนี้กันแน่?”“เจ้ารู้นานแล้วหรือว่าสายพิณขาด? หรือเจ้าฟังผิดไป?”สีหน้าแม่นางชางเผยความหวาดกลัวอย่างยิ่ง คำถามสองข้อนี้ของท่านอ๋องอี้ช่างตอบยากนัก!หากยอมรับว่าตนรู้นานแล้วว่าสายพิณจะขาด นั่นมิใช่การยอมรับว่าตนวางหมากบนพิณหรือไร?แต่หากยอมรับว่าตนฟังผิดไป เช่นนั้นชื่อเสียงของตนก็จบเห่โดยสิ้นเชิง!เดิมทีแม่นางชางมิอยากตอบสองคำถามนี้ ก่อนจะมององค์หญิงหกขอความช่วยเหลือเซียวทงช่วยพูดทันควัน “เสด็จ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 554
เมื่อแม่นางชางเห็นว่าหลิงอวี๋มิแสดงปฏิกิริยาใด ๆ อีกทั้งเห็นฝูงชนข้างล่างเวทีกำลังมองตนก็รู้สึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีนางพูดเสียงดังด้วยใจอันเด็ดเดี่ยวว่า “ขออภัย พระชายาอ๋องอี้ ข้าหูตึงฟังพลาดไป ข้าเข้าใจผิดว่าเจ้าทำสายพิณขาดจึงพูดผิดไป ข้าขออภัยอย่างสุดซึ้ง”เมื่อคนข้างล่างเวที หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนได้ยินเสียงอันดังก้องนี้ต่างก็พึงพอใจหลิงอวี๋คลี่ยิ้มน้อย ๆ พลางพูดต่อแม่นางชางอย่างมีนัยลึกซึ้ง“แม่นางชางครั้งหน้าต้องระวังด้วย เพราะปากคือดาบสองคมสามารถประจบคนได้ก็ฆ่าคนได้เหมือนกัน…หูเฉียบไวของท่านเป็นความสามารถที่ฟ้าทรงประทาน หากใช้ให้ดีก็ถือโชคลาภของท่าน แต่หากใช้ไม่ดีจะถือเป็นโชคร้ายของท่าน!”แม่นางชางถูกหลิงอวี๋สั่งสอนต่อหน้าธารกำนัลจนทั้งภาพลักษณ์ภายนอกและภายในจิตใจล้วนสูญสิ้น ทว่านางทำได้เพียงกล่าวอย่างนบน้อมรู้สึกผิด“พระชายาอ๋องอี้พูดถูกต้อง ข้าได้รับบทเรียนแล้ว!”ก่อนหน้านี้เผยอวี้มิเข้าใจความซับซ้อนภายใน จนกระทั่งแม่นางชางถูกบีบให้ยอมรับว่าตนฟังผิดไปถึงจะกระจ่างว่าที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นครั้นเผยอวี้มองแม่นางชางยอมรับผิดก็ยิ้มหยันกล่าวคำ“ตัดสินบ้าบอกระไรกัน พิณ
บทล่าสุด
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1790
“อย่า… อย่าฆ่าข้า!”หัวหน้าเสิ่นกลัวจนร้องออกมาเสียงสั่นเขาเชื่อมั่นในวรยุทธ์ของตนว่าจะสามารถหนีไปได้อย่างราบรื่น ไหนเลยจะคิดว่าจะหนีมิพ้นหมาป่าตัวนี้!“หึ! ข้าบอกไปแล้วว่า นอกเสียจากเจ้าจะเร็วกว่าปู้ติง มิเช่นนั้นก็ให้เชื่อฟังคำของข้า! เจ้าอยากจะทนทุกข์ก่อนจึงจะยอมฟังหรือไร?”หลิงอวี๋ยิ้มเยาะพลางเดินเข้าไป เรี่ยวแรงที่ตัวนางกลับคืนมาแล้วลูกปัดสีเขียวนี้มหัศจรรย์จริง ๆ!แต่หลิงอวี๋มิได้มีความคิดที่จะครอบครองเป็นของตน นี่คือของของแม่หมาป่า ในเมื่อให้ปู้ติงไปแล้วเช่นนั้นก็เป็นของปู้ติง“ปู้ติง! ปล่อยเขาเถิด!”ปู้ติงจึงปล่อยหัวหน้าเสิ่นอย่างเชื่อฟัง หลิงอวี๋ก็ลูบหัวมันอย่างเอ็นดู จากนั้นก็เอาลูกปัดสีเขียวยัดเข้าปากมันไป“เสี่ยวเจียง ปิดประตู!”หลิงอวี๋เอ่ยกับเสี่ยวเจียงที่กลัวจนสั่นมิหยุดเสี่ยวเจียงมองขาที่เลือดไหลของหัวหน้าเสิ่น เมื่อครู่หมาป่าตัวนั้นรวดเร็วมาก เขาหนีมิได้เลยมีหรือเสี่ยวเจียงจะกล้ามิฟังคำพูดของหลิงอวี๋ เขาจึงเดินไปปิดประตูด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่น“ข้าถามอะไรเจ้าก็ตอบสิ่งนั้น มิเช่นนั้นครั้งต่อไปที่ปู้ติงกัดจะมิใช่ขาของเจ้า แต่เป็นคอ เข้าใจหรือไม่?”หลิ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1789
หลิงอวี๋กุมใบหน้าตนเองอย่างสิ้นหวัง นางมิเชื่อว่าปู้ติงจะทิ้งตนไปจะต้องเป็นเพราะที่นี่อยู่ไกลจากวังเทพมากเกินไปอย่างแน่นอน ปู้ติงจึงมิได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของตนในขณะที่หลิงอวี๋กำลังคิดที่จะพยายามกลับไปบนเตียงก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังมาจากด้านล่าง“นั่นคือหมาป่าหรือ? ข้ามิได้ตาฝาดไปใช่หรือไม่!”“เจ้าตาฝาดแล้ว ที่นี่จะมีหมาป่ามาจากที่ใดกัน!”“แต่ข้าเห็นหมาป่าที่เป็นสีขาวราวกับหิมะทั้งตัววิ่งไปจากบนหลังคาจริง ๆ นะ...”หมาป่าตัวสีขาวราวหิมะ?หลิงอวี๋กำลังจะวางมือก็เห็นว่ามีสายฟ้าสีขาวพุ่งเข้ามาจากหน้าต่างอย่างรวดเร็วหลิงอวี๋ยังมิทันได้เห็นชัด สายฟ้านั้นก็พุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของนาง แล้วตัวที่เป็นขนปุกปุยก็ทำให้ทั้งตัวของนางอบอุ่นขึ้นมาหลิงอวี๋ก้มหน้าลงก็เห็นดวงตาสีเขียวของหมาป่าน้อยที่มีขนตาสีขาวข้างหนึ่งดำข้างหนึ่งปู้ติง!ปู้ติงจริง ๆ ด้วย!มิเจอกันหลายวัน ปู้ติงโตขึ้นอีกแล้วและดูแข็งแรงขึ้นด้วย!หลิงอวี๋กอดปู้ติงอย่างดีใจแล้วก็จุ๊บมันไปแล้วหัวใจที่จมลงสู่ก้นบึ้งก็กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นทันที“ปู้ติง ข้าถูกคนวางแผนทำร้าย ตัวข้าไม่มีแรงเลย เจ้าหายาแก้พิษให้ข้าหน่อยได้ห
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1788
เด็กหนุ่มผอมบางเช่นนี้น่าจะมิใช่คู่ต่อสู้ของตน!หลิงอวี๋หลับตาลงอีกครั้งพลางครุ่นคิดท่านน้าหลิน เสวี่ยเหมยและอี้เหวินให้หัวหน้าเสิ่นที่เป็นผู้ส่งเสบียงพาตนลงจากเขามา จะต้องเป็นเพราะตนได้รับการยกย่องจากหวงฝู่หมิงจูจึงไปดึงดูดความอิจฉาริษยาของพวกนางเป็นแน่นางมิเชื่อว่าท่านน้าหลินเพียงแค่ต้องการให้ตนออกจากวังเทพอย่างเดียวเท่านั้นเมื่อคิดเชื่อมโยงถึงเรื่องเครื่องประดับเหล่านั้นที่หัวหน้าเสิ่นพูดถึง ทั้งยังมีเรื่องที่อี้เหวินอาศัยว่าจะให้ตนดูแลจัดการงานภายในของวังเทพแล้วพาตนไปดูโกดัง อีกทั้งยังบอกตนเรื่องที่หวงฝู่หมิงจูมีจี้หยกราตรีน้ำเงินอีกหลิงอวี๋จึงได้กล้าคาดเดาอะไรเช่นนี้ท่านน้าหลินจะต้องติดสินบนหัวหน้าเสิ่นให้พาตนลงมาจากภูเขา จากนั้นก็ใส่ร้ายว่าตนขโมยเครื่องประดับแล้วหนีไปอย่างแน่นอนขอเพียงมีหนึ่งในเครื่องประดับหนึ่งชิ้นตกหล่นหายไป หวงฝู่หลินก็จะยิ่งเชื่อว่าตนเป็นคนขโมยจากนั้นหัวหน้าเสิ่นก็จะสังหารตนหัวหน้าเสิ่นออกไปแล้ว เสี่ยวเจียงผู้นี้ก็มิใช่คู่ต่อสู่ของตน หากมิหนีเวลานี้แล้วยังจะรออะไรอีกเล่า!หลิงอวี๋คิดแล้วขยับมือเท้าอย่างเงียบ ๆมือเท้ามิได้ถูกมัดไว้ แต่ขยับเ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1787
“ท่านสี่ เราทำอาหารกันค่อนข้างมาก จึงนำมาให้ท่านสักหน่อย!”เก๋อเฟิ่งฉิงเห็นพวกฉินซานเรียกเซียวหลินเทียนว่าท่านสี่จึงเรียกเซียวหลินเทียนเช่นนั้นตามเซียวหลินเทียนมิแม้แต่จะมองถาดของนางแล้วยกอาหารแห้งในมือขึ้น พร้อมกับเอ่ยเรียบ ๆ “ขอบคุณมาก แต่ข้ากินอิ่มแล้ว!”เขายัดอาหารแห้งที่เหลือใส่ปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยเก๋อเฟิ่งฉิงเองก็มิได้ท้อ นางวางถาดไว้ตรงหน้าเขาแล้วเอ่ยยิ้ม ๆ “กินอิ่มแล้วก็กินน้ำแกงผักสักหน่อยก็ได้! จะแบ่งให้ลูกน้องของท่านก็ได้!”หลังจากพูดจบ เก๋อเฟิ่งฉิงก็หันหลังเดินไปคนที่มีตาก็ล้วนมองออกว่าเก๋อเฟิ่งฉิงกำลังเอาใจเซียวหลินเทียนอยู่สตรีพรหมจรรย์นางหนึ่งเอาใจบุรุษคนหนึ่งเช่นนี้ จะเป็นเพราะเหตุใดไปได้เล่า!“ขันทีโม่ ท่านกินเถิด!”เซียวหลินเทียนดันถาดไปให้ขันทีโม่ขันทีโม่มองอาหารตรงหน้า มีเนื้อมีผัก ดูคุณค่าทางอาหารสมบูรณ์มาก เขาจึงยิ้มแล้วเอ่ย“คุณหนูใหญ่ตระกูลเก๋อคงยังมิยอมถอดใจจากท่านเลยนะ! ท่านสี่ เช่นนั้น ยินดีรับไว้ดีหรือไม่?”ขันทีโม่ก็เหมือนกับคนจำนวนมากที่คิดว่าการที่เซียวหลินเทียนจะมีสนมมากมายนั้นเป็นเรื่องปกติแม้ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเก๋อผู้นี้จะแสร
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1786
กลุ่มของเก๋อเฟิ่งฉิงกับเซียวหลินเทียนเข้าไปในเขาด้วยกันแล้วก็เห็นคนของตระกูลเฉียว แต่ทุกคนก็ต่างคนต่างไปการปะทะกันในเวลานี้มิใช่เรื่องที่ฉลาด เพราะว่าการลงมือในถิ่นของหวงฝู่หลินนั้นอาจจะทำให้หวงฝู่หลินโกรธได้แม้ว่าตระกูลหวงฝู่จะอยู่อย่างสันโดษมาหลายชั่วอายุคน แต่ในฐานะของผู้สืบทอดของตระกูลหวงฝู่หลินก็มีความเป็นไปได้ที่พลังจะสูงกว่าพวกเขาทั้งหลายสำหรับหวงฝู่หลิน ผู้นำของทั้งสองตระกูลต่างก็เสนอจุดประสงค์ที่จะดึงมาให้เป็นพวกเดียวกัน ดังนั้นหากมิถึงคราวจำใจจริง ๆ เก๋อเฟิ่งฉิงกับเฉียวไป๋ไม่มีทางทำเรื่องที่จะทำให้หวงฝู่หลินขุ่นเคืองแน่เมื่อเข้าไปในภูเขาหิมะ เริ่มแรกยังมีเส้นทาง แต่เดินไปได้สิบกว่าลี้ก็ไม่มีเส้นทางแล้วทั่วทุกที่ล้วนเป็นสีขาวโพลน แม้ว่าหานเหมยจะเคยมาที่ภูเขาหิมะ แต่เมื่อเห็นสีขาวโพลนนี้นางก็หลงทางเช่นกัน มิรู้ว่าภูเขาแห่งนั้นคือภูเขาที่มีวังเทพอยู่“มิต้องรีบร้อน ค่อย ๆ หาไป ขอเพียงฮูหยินอยู่ที่วังเทพ พวกเราจะต้องตามหานางพบแน่นอน!”ต่อหน้าเก๋อเฟิ่งฉิง เซียวหลินเทียนจึงเรียกหลิงอวี๋ว่าฮูหยินหานเหมยอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา ก่อนหน้านี้นางบอกอย่างมั่นใจว่าตนรู้เส้น
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1785
หวงฝู่หลินพูดถึงตรงนี้แล้วก็เปลี่ยนน้ำเสียง “ปี้ซง เสวี่ยเหมยที่อยู่ข้างกายหมิงจูผู้นั้นมิอาจใช้งานได้แล้ว!”“ที่หลิงอวี๋หายตัวไปครานี้ จะต้องมีนางสมรู้ร่วมคิดอยู่ด้วยเป็นแน่! เจ้าให้คนของเจ้าจับตาดูนางไว้แล้วให้คนคุ้มกันหมิงจูไว้ให้ดี ๆ อย่าได้เกิดเรื่องอะไรกับนางเป็นอันขาด!”“พ่ะย่ะค่ะ!”ปี้ซงพยักหน้าพร้อมกับแววตาที่ล้ำลึกหวงฝู่หลินมิได้อยู่ที่วังเทพเป็นเวลานาน เดิมทียังคิดว่าลิ่งหูหลินสามารถดูแลหมิงจูเป็นอย่างดีได้ แต่ในเมื่อลิ่งหูหลินคิดมิซื่อ เช่นนั้นทาสในวังเทพเหล่านี้ก็ต้องถูกนางซื้อตัวไว้แล้วเป็นแน่! คราวนี้จะต้องเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้วเซียวหลินเทียนคาดมิถึงเลยว่าเขามาถึงที่ภูเขาหิมะ แต่หลิงอวี๋กลับมิอยู่ที่วังเทพแล้วจะว่าไปแล้ว เซียวหลินเทียนก็เกือบจะเฉียดกับหลิงอวี๋อยู่เหมือนกันที่ด้านนอกภูเขาหิมะ กลุ่มของเซียวหลินเทียนได้พบกับกลุ่มส่งเสบียงของวังเทพหลิงอวี๋ถูกป้อนยาสลบและทำให้กระดูกอ่อนแรงไปจึงนอนหมดสติอยู่บนรถม้ากลุ่มของเซียวหลินเทียนเห็นรถม้าที่ขนของสารพัดมาก็หาได้ใส่ใจไม่ ทั้งสองคนจึงคลาดกันไปเช่นนั้นกลุ่มของเซียวหลินเทียนเข้าไปในอาณาเขตของภูเขาหิมะแล้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1784
ธารน้ำแข็งที่ไม่มีที่สิ้นสุดเต็มไปด้วยน้ำแข็งที่สะสมมาตลอดหลายพันปี บุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งถูกโซ่เหล็กขนาดเท่าแขนหลายเส้นมัดเอาไว้ และฝังอยู่ในน้ำแข็งที่สะสมอยู่นั้นฝูไห่หลับตาอยู่เหมือนยังมีชีวิต คล้ายกับคนที่กำลังหลับอยู่และสามารถตื่นขึ้นมาได้ตลอดเวลา!พ่อของหวงฝู่หลินบอกกับหวงฝู่หลินไว้ว่า “คนที่มีพลังล้ำลึกเช่นฝูไห่นี้ หากโอกาสเอื้ออำนวย แม้ว่าจะถูกฝังอยู่ในน้ำแข็งเขาก็สามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้!”“ปู่ของเจ้ากับหลงอี้เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันจึงมิได้สังหารเขาไปตรง ๆ แต่ใช้วิธีเช่นนี้กักขังเขาเอาไว้แทน!”“ตระกูลหวงฝู่ของเรารับผิดชอบในการปกป้องเขา เจ้ารู้ว่าเข้ามาอย่างไรก็พอแล้ว มิต้องไปสนใจเขามากเกินไป เพราะว่าใต้หล้านี้นอกจากหลงอี้กับปู่ของเจ้าจะยินยอม มิฉะนั้นใครก็ไม่มีทางจะคืนชีพเขาได้!”นี่เท่ากับว่าเป็นโลงศพน้ำแข็งที่อยู่ในสุสานน้ำแข็งน่ะสิ!หวงฝู่หลินเห็นแล้วก็มิได้ใส่ใจ หากมิใช่เพราะท่านพ่อพาตนไป เขาก็หาทางเข้าไปมิเจออย่าว่าแต่ตลอดทางยังมีกลไกและกับดักมากมาย เพียงแค่มิระวังนิดเดียว ตัวเองก็อาจต้องตายอยู่ในธารน้ำแข็งเหล่านี้ก่อนหน้านี้หวงฝู่หลินมิ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1783
ในขณะที่เสวี่ยเหมยกำลังระวังตัวอยู่เงียบ ๆ นั้น วังเทพก็ได้ต้อนรับแขกที่มิได้รับเชิญจากหลายทางคนเหล่านี้ก็คือเซียวหลินเทียน คนของตระกูลเฉียวและคนของตระกูลเก๋อทันทีที่คนสามกลุ่มนั้นเข้ามาในพื้นที่ของภูเขาหิมะ องครักษ์ที่ยืนเวรอยู่ด้านหน้าหุบเขาก็ส่งนกพิราบมาส่งข่าวให้หวงฝู่หลินอย่างรวดเร็วหวงฝู่หลินเห็นแล้วก็ตะลึงเป็นเล็กน้อย ตระกูลหวงฝู่มิข้องเกี่ยวกับเรื่องภายนอกมาหลายร้อยปีแล้ว คนเหล่านี้ดาหน้ามาพร้อมกันด้วยเรื่องอันใด?“ทำตามกฎเดิม มิต้องสนใจพวกเขา หากสามารถบุกเข้ามาถึงวังเทพได้ค่อยว่ากัน!”หวงฝู่หลินยิ้มอย่างดูถูกหลายร้อยปีมานี้ มีคนจำนวนนับมิถ้วนที่อยากจะบุกเข้ามาปล้นวังเทพแต่เข้ามาได้ก็กลับออกไปมิได้เขามิเชื่อว่าคนเหล่านั้นจะสามารถบุกเข้ามาในวังเทพได้อย่างราบรื่นภายใต้การวางกับดักที่ซับซ้อนและค่ายกลจำนวนมากแต่ปี้ซงมิได้มองในแง่ดีเช่นหวงฝู่หลิน เขาดูข่าวที่ส่งมาอย่างละเอียดแล้วเอ่ย “ท่านเจ้าวัง กลุ่มที่มาสองกลุ่มคือตระกูลเก๋อกับตระกูลเฉียว นี่คือคนของทางแดนเทพพ่ะย่ะค่ะ!”“หากมิได้มีเรื่องสำคัญนักพวกเขาจะมาที่แดนเทพด้วยกันได้อย่างไร?”“ส่วนคนกลุ่มนี้มิใช่คนของแดนเทพ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1782
หวงฝู่หลินสีหน้าเปลี่ยนไป แล้วในที่สุดก็ตะโกนขึ้นมา “ปี้ซง!”ปี้ซงเดินเข้ามา“ส่งข่าวออกไปทันทีให้ป้าวเฉิงระดมคนทั้งหมดจับเป็นอาอวี๋!”ที่ตัวของอาอวี๋ยังมีตำรับยาที่หวงฝู่หลินต้องการอยู่ ก่อนที่จะได้ตำรับยานั้นมา หวงฝู่หลินต้องการให้อาอวี๋ยังมีชีวิตอยู่ปี้ซงเป็นคนสนิทของหวงฝู่หลินจึงเข้าใจเจตนาของหวงฝู่หลินในทันที แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “พ่ะย่ะค่ะ!”ปี้ซงรีบใช้นกพิราบส่งข่าวหาป้าวเฉิงอย่างรวดเร็วท่านน้าหลินแอบภูมิใจ หัวหน้าเสิ่นรับเครื่องประดับเหล่านั้นที่ตนให้เขาไปแล้ว จะต้องสังหารหลิงอวี๋แล้วอย่างแน่นอนแม้ว่าปี้ซงจะตามหาหลิงอวี๋กลับมาได้ หลิงอวี๋ก็เป็นศพไปแล้ว ไม่มีทางเป็นภัยคุกคามตำแหน่งของตนได้อีก“เสวี่ยเหมย เจ้านำศพปี้เอ๋อร์ไปฝังเถิด เด็กสาวผู้นี้เองก็เป็นคนที่น่าสงสารที่เจอคนมิดี!”ท่านน้าหลินแสร้งทอดถอนใจแล้วบอกหวงฝู่หมิงจูคือคนที่เสียใจที่สุดในจำนวนเหล่านี้ นางเชื่อใจอาอวี๋ถึงเพียงนั้น อาอวี๋หนีไปได้อย่างไร?หลักการที่ปกตินางสอนให้ตนในการเป็นคนนั้นเป็นของปลอมทั้งหมดเลยหรือ?หวงฝู่หมิงจูรู้สึกว่าตนถูกหักหลัง ในเวลาชั่วครู่นี้ นางได้รู้จักกับความเกลียดเป็นครั้งแรกแล้
