บทที่ 478

“เอามันไป!”

เมื่อจ้าวเจินเจินเห็นว่าหมอพูดในสิ่งที่ตนต้องการ​ ก็ตะโกน

องครักษ์​คนหนึ่งเข้ามา​ ปิดปากหมอแล้วลากเขาออกไป

“องค์ชาย… กวนอิ่งยังเคยไปหาหมออีกสองคนด้วยเพคะ!”

“หากองค์ชายมิเชื่อที่หม่อมฉันพูด หม่อมฉันจักเรียกพวกเขาเข้ามาให้องค์ชายสอบสวน!”

จ้าวเจินเจินแสร้งทำเป็นมิรู้ว่าเซียวหลินอี้เองก็ติดโรคนี้เช่นกัน​ พลางเอ่ยอย่างกังวล

“เจินเจินมิได้อยากทำให้กวนอิ่งลำบากใจเพคะ​ แต่กลัวว่าองค์ชายอาจมิได้ป้องกันตัวจากนางแล้วถูกนางหลอก!”

“มิต้อง...”

ใบหน้าของเซียวหลินอี้ดูมิสู้ดี ร่างกายของตนสามารถพิสูจน์ได้ เขาจะมิเชื่อสิ่งที่จ้าวเจินเจินพูดได้เยี่ยงไร!

“ฆ่าหมอพวกนี้ให้หมด!”

เซียวหลินอี้สั่งออกมาอย่างเย็นชา

จ้าวเจินเจินยิ้มเยาะในใจ แต่แสร้งทำท่าทีเป็นกังวล

“องค์ชาย วันนี้เจินเจินได้ยินมาอีกเรื่องเพคะ… เงินทั้งหมดในร้านค้าของตระกูลกวนถูกองค์ชายเว่ยปล้นไปแล้วเพคะ!”

“ว่ากระไรนะ?”

เซียวหลินอี้เด้งตัวลุกขึ้นยืนทันที พลางเอ่ยอย่างร้อนใจ “ข่าวนี้เป็นเรื่องจริงรึ?”

จ้าวเจินเจินพยักหน้า “ลูกพี่ลูกน้องของหม่อมส่งคนมาบอกเพคะ​ เขามีร้านอยู่ใกล้​ ๆ​ ของตระกูลกวน​ ได้ยินมาว่าเมื่อคืนวานนี้ ห