บทที่ 482

กวนอิ่งยอมรับความจริงมิได้พลางเรียกขึ้นอย่างบ้าบิ่น

“หลิงอวี๋ นี่เป็นฝีมือเจ้ารึ?”

“เป็นเจ้ายุให้องค์ชายคังตีข้า! และเป็นเจ้าทำให้ชุ่ยเอ๋อร์ทรยศข้า!”

หลิงอวี๋กระตุกริมฝีปากยิ้มเยาะ “มิใช่แค่เป็น… แต่เป็นโดยแท้แน่นอน!”

“เหตุใดระยะนี้เจ้าจึงเชิญหมอมา? ตัวข้าจักบอกเจ้าตามตรงว่าเป็นข้าทำเองเช่นกัน!”

“เหตุใดองค์ชายคังถึงลงมือตีเจ้าอย่างเหี้ยมโหด? เพราะพระองค์ป่วยเป็นโรคเดียวกับเจ้า…!”

“เจ้าเอาเชื้อโสโครกจากหอนางโลมมาติดพระองค์ องค์ชายคังมิตีเจ้าให้ตาย ข้าก็ถือว่าพระองค์มีพระทัยเมตตาแล้ว!”

หลิงอวี๋ชี้ยังป้ายจารึกที่เถาจื่ออุ้มในมือ

“กวนอิ่ง เจ้ายั่วโทสะข้าสุดขีด! ตอนฝังศพหลิงซิน ตัวข้าสาบานต่อหน้าป้ายจารึกของนางว่า ข้าจักถวายหัวเจ้าทำพิธีเซ่นไหว้แก่นางภายในสิบวัน!”

“วันนี้เป็นวันที่สิบพอดี!”

หลิงอวี๋พูดอย่างไร้ปรานี “ข้าขอบอกเจ้าให้กระจ่างแล้วกัน! สมบัติตระกูลกวนของเจ้าก็เป็นข้าให้คนไปยึด!”

“เจ้าคงมิรู้กระมัง? โฉนดที่ดินเหล่านั้นในมือเจ้าล้วนเป็นของปลอมทั้งสิ้น!”

“นายท่านตระกูลเจ้าเอาโฉนดที่ดินของจริงให้ท่านกวนเอ้อร์… และท่านกวนเอ้อร์ถวายองค์จักรพรรดิไปแล้ว!”

“ตัวข้าพึ่งแค่สิ่งน