เถาจื่อหน้าขรึมเดินไปด้านข้าง ไม่ให้หลิงซวนเห็นน้ำตาของนางปี้ไห่เฟิงให้สหายผู้หนึ่งไปซื้อโลงศพอย่างเงียบ ๆ หลังหลิงซวนได้ยินก็ถือตั๋วเงินสองร้อยตำลึงส่งให้เขา กล่าวสะอึกสะอื้น“ช่วยซื้ออาภรณ์ดี ๆ สักหน่อยด้วยเถิด!”สหายผู้นั้นจึงถือตั๋วเงินขี่ม้าจากไปหลิงอวี๋เหม่อมองด้านคฤหาสน์ตระกูลกวน มิรู้สถานการณ์ทางนั้นเป็นเช่นไรพวกเขาอยู่ด้านกระท่อมเพิงมาตลอด ครั้นรอจนฟ้าสาง ท่านกวนเอ้อร์ก็พาเจียงเผิงกับคนของตนและพวกเกิ่งเสี่ยวหาวต่างกลับมากันแล้ว“ท่านเอ้อร์ นายท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”หลิงอวี๋ถามอย่างเป็นห่วงสีหน้าท่านกวนเอ้อร์ท้อแท้พลางส่ายหน้า เสียงแหบพร่า “นายท่านไปแล้ว…”หลิงอวี๋ผงะไปฉับพลัน“สมน้ำหน้าเขาชะมัด ไม่สมควรได้รับความเห็นใจ!”ท่านกวนเอ้อร์ด่าอย่างรุนแรง แต่น้ำตากลับไหลลงอย่างควบคุมมิได้เขาหันหลังไปเช็ดน้ำตา กล่าวเยือกเย็น“กวนซินกับกวนอิ่งพาคนส่วนใหญ่กลับไปเอาทรัพย์สมบัติส่วนมากของตระกูลกวน! และได้ยินว่าไปขอพึ่งองค์ชายคัง!”“พระชายาอ๋องอี้ เหตุผลที่กวนอิ่งทำกับเจ้าวันนี้ เป็นเพราะถูกองค์ชายเว่ยวางยาข่มขืน!”“องค์ชายเว่ยตรัสว่าเป็นอุบายของเจ้า นั่นคือสาเหตุที่กว
“พระชายาอ๋องอี้…”“เรียกข้าหลิงอวี๋เถิด!”บัดนี้หลิงอวี๋ไม่ชอบชื่อเรียกพระชายาอ๋องอี้นัก เพราะเซียวหลินเทียนรับปากช่วยท่านกวนเอ้อร์ แต่กลับทำมิได้ แม้จะมีสาเหตุก็ตามที!ครั้นมาขอความช่วยเหลือถึงหน้าประตูบ้าน เซียวหลินเทียนจะปฏิเสธได้เยี่ยงไรถ้ามิใช่เพราะพวกเขาล่าช้า มาเร็วกว่านี้หน่อย บางทีฮูหยินกวนเอ้อร์อาจยังมิสิ้นใจ!ท่านกวนเอ้อร์ก็ตระหนักได้ถึงความรู้สึกผิดอันลึกซึ้งของหลิงอวี๋ถึงแม้ความรู้สึกผิดอักโขจะแลกความบริสุทธิ์กับชีวิตของฮูหยินเขาคืนมามิได้แต่หลิงอวี๋… ทำดีต่อเขาที่สุดแล้วจริง ๆ!และพวกเขามีศัตรูร่วมกัน!ท่านกวนเอ้อร์พูดเสียงทุ้ม “หลังพิธีฝังศพนายท่านกับฮูหยิน ข้าอยากพักผ่อนระยะหนึ่ง ให้กวนอิ่งกับกวนซินใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายไปก่อนเถอะ!”“ข้าจักไปหาเจ้าภายหลัง!”หลิงอวี๋ผงกศีรษะ กิจการของตระกูลกวนสลับซับซ้อน นางมิอยากเชื่อว่านายท่านจะหักใจมอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้จักรพรรดิจริง ๆบางทีท่านกวนเอ้อร์อาจอยากแอบวางกลยุทธ์ จัดระเบียบตระกูลกวนขึ้นใหม่!และยืมโอกาสล้างแค้นต่อ!เช่นนี้ก็ดีนัก ท่านกวนเอ้อร์จะได้เลี่ยงความสนใจไปก่อนชั่วคราว ให้องค์จักรพรรดิเปลี่ยนไปมุ่งเป
หลิงอวี๋ไม่ได้นอนทั้งคืน ทั้งยังเจ็บทั่วกาย แค่อยากกลับไปจัดการบาดแผลและนอนพักบ้างไฉนจะคิดว่าเสิ่นจวนจะขวางประตูไว้เช่นนี้“หลีกไป!”หลิงอวี๋พูดเยือกเย็น“ทำไม จะวางอำนาจเป็นพระชายาอีกรึ?”เสิ่นกวนร้องเสียงแหลม “พี่สะใภ้ เจ้าทำแบบนี้ได้เยี่ยงไร! รนออกเรือนกับท่านพี่ของข้า! แต่ดึกดื่นมิกลับบ้านกลับช่อง…”หลิงอวี๋ตะโกนด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “เถาจื่อ!”ครั้นเถาจื่อเห็นเสียงร้องของเสิ่นจวนดึงดูดคนมาล้อมชมมากมาย หน้าก็ขรึมลงทันทีเมื่อได้ยินหลิงอวี๋เรียกตน เถาจื่อก็มุ่งตรงไปข้างหน้าคว้าคอเสิ่นจวนไว้โดยมิเอ่ยคำใดเป็นญาติประสากระไรถึงกล้ามาใส่ไคล้คุณหนูของตนหน้าระรื่น!ช่างกวนบาทาเสียจริง!“ตัวข้าไปตรวจคนไข้มา! เจ้าเอะอะหาปะไร?”หลิงอวี๋พูดอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นแค่แขก ถึงก้าวก่ายฟ้าดินได้ แต่ก็ยุ่มย่ามเจ้าบ้านมิได้!”“ผู้ใดให้หน้าเจ้า?”“ไม่ว่าข้าจะรนแบบที่เจ้าว่าหรือไม่ ท่านอ๋องยังมิว่ากระไร แล้วเจ้าเป็นบ้ากระไร?”เมื่อหลิงอวี๋เห็นคนกำลังมุงดูอยู่ก็พลันกล่าวมิปรานีแม้แต่น้อย“คราก่อนไทเฮาทรงตำหนิเจ้าว่าปากคอเราะรายมิใช่หรือ? ไฉนไม่กี่วันก็ลืมเสียแล้วรึ? อยากให้ไทเฮาส่งแม่นมมาอบ
เสิ่นจวนตาเป็นประกายพลางรีบพยักหน้า“แม่นม ข้าล้วนฟังเจ้า! เจ้าช่วยข้าหาวิธีเร็วเข้า ข้าจักให้ท่านพี่หย่ากับหลิงอวี๋ให้ได้!”แม่นมเฉาพลันดึงเสิ่นจวนมากระซิบกระซาบระหว่างทางกลับ……เซียวหลินเทียนมิอยากเชื่อเลยว่า ตระกูลกวนจะเกิดการแปรผันพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน(1)ขึ้นในชั่วข้ามคืนและเขายิ่งเหนือคาดตอนหลิงอวี๋มาขอความช่วยเหลือเขาเมื่อคืนก่อนเซียวหลินเทียนเพิ่งทราบสถานการณ์หลังจากที่อิ๋นฮู๋มาแจ้งอิ๋นฮู๋ยิ้มขมขื่น “ครั้นพวกเราไปรับครอบครัวท่านกวนเอ้อร์ตามที่อยู่ที่ท่านอ๋องมอบ ถึงรู้ว่าครอบครัวของท่านกวนเอ้อร์ถูกรับไปเสียแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”“พอเราตรวจเส้นทางทราบก็ตามไป พระชายาอ๋องอี้ก็พาผู้ติดตามตามถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ทว่าพระชายาช้าไปหนึ่งก้าว ช่วยแค่ท่านกวนเอ้อร์กับเด็กได้ หลังฮูหยินกวนเอ้อร์โดนขืนใจ… ก็ปลิดชีวิตตนพ่ะย่ะค่ะ!”เมื่อจ้าวซวนกับเซียวหลินเทียนได้ยินต่างเบิกตากว้างตะลึงงันเซียวหลินเทียนเสียใจสุดซึ้ง เมื่อคืนเขาน่าจะฟังประสงค์ของหลิงอวี๋!มิใช่แค่เพราะรังเกียจนาง เขาถึงได้ทำพลาดใหญ่หลวงหรอก!ไม่เพียงพลาดโอกาสช่วยครอบครัวท่านกวนเอ้อร์ แต่ตนยังต้องตกสู่สถานการณ์ที่ไร้เมตตาธรร
จ้าวซวนพูดหน้าเจื่อน ๆ “เช่นนั้นเมื่อพระชายาตื่นเจ้าก็ถ่ายทอดคำพูดข้าด้วย ขอให้พระชายาไปเรือนริมวารี!”หลิงซวนปิดประตูไม่กล่าวคำ ปล่อยให้จ้าวซวนรู้สึกอักอ่วนกว่าเดิมขณะที่หลิงซินกำลังดูแลรอยแส้ของหลิงอวี๋ หลิงซวนก็ได้เข้าห้องไปแจ้งให้หลิงอวี๋ทราบเมื่อเห็นรอยแส้มากรอย หลิงซินพลันน้ำตาคลอคราก่อนคุณหนูถูกท่านอ๋องหวดแส้ นางยังนึกว่า ยามนี้คุณหนูเข้มแข็งแล้วคงมิถูกหวดอีก ไฉนจะคิดว่าจะโดนหวดอีกอย่างน่าเวทนา!หลิงซวนมองหลิงอวี๋เซื่องซึมพลางเล่าเรื่องที่จ้าวซวนมาหลิงอวี๋ได้สติหน่อย ๆ กล่าวเฉยชา “เจ้าทำถูกต้อง หนหน้าก็ทำเช่นนี้ต่อ!”“คนของตำหนักอ๋องอี้เป็นบ้ากระไร คิดว่าตัวข้าเป็นสุนัขรึ? จะเรียกก็เรียก จะไล่ก็ไล่!”“หลิงซวน อีกหน่อยแอบเอาตั๋วเงินสองหมื่นตำลึงไปให้พี่ใหญ่ปี้เสีย เขาจะได้ส่งให้เหล่าสหายของเขา!”เมื่อคืนเคราะห์ดีที่ได้ปี้ไห่เฟิงหาคนพวกนั้นมา มิเช่นนั้นคงช่วยท่านกวนเอ้อร์มิได้แน่!จากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ หลิงอวี๋มองขาดว่า ในภายภาคหน้ามิอาจคาดหวังเซียวหลินเทียนได้อีก นางต้องมีเส้นสายเป็นของตนเหล่าสหายของปี้ไห่เฟิงต่างมีฝีมิเก่งกาจ หลิงอวี๋อยากจะคบหากับพวกเขา“หลิงซ
หลิงอวี๋จึงคาดเดาเจตนาของจักรพรรดิอู่อันไปพักหนึ่งองค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังต่างคิดว่าสมบัติของตระกูลกวนอยู่ในมือสองพี่น้องกวนอิ่ง เลยอยากรู้ว่าเพื่อสมบัติเหล่านี้พวกเขาจะใช้อุบายแย่งชิงกันเช่นไร!จักรพรรดิอู่อันปกปิดเรื่องที่สมบัติตกอยู่ในมือตน เพียงแค่อยากดูว่าพวกเขาจะสู้กันเยี่ยงไร!หลิงอวี๋ทั้งเลื่อมใสและดูแคลนการกระทำนี้ของจักรพรรดิอู่อันนัก!ราชวงศ์ขาดความผูกพันโดยแท้ จักรพรรดิอู่อันวางแผนกระทั่งลูกตัวเอง นี่มีอะไรต่างกับสองพี่สองกวนอิ่งวางแผนใส่นายท่านกวนกันเล่า!สุนัขกัดสุนัขขนเต็มปาก(1)!หลิงอวี๋เลือกอยู่เฉย ๆ ชมความบันเทิง หากมีโอกาสได้ใช้กลในระหว่างนั้น นางจะกวนน้ำให้ขุ่นไม่ใจอ่อนเด็ดขาด!ยามนี้ตนสิ้นวิธีจับกุมองค์ชายเว่ยกับกวนอิ่ง และนางก็ไม่ติดที่จะยืมอิทธิพลของจักรพรรดิช่วยซ้ำเติมพวกกวนอิ่งด้วย!หลิงอวี๋กำลังตริตรองว่าควรยืมอิทธิพลของจักรพรรดิอย่างไรช่วยซ้ำเติมดีความเข้าใจก่อนหน้าของนางต่อเหล่าองค์ชายนั้นแค่ผิวเผิน ต้องรู้เรารู้เขาเท่านั้นถึงกำหนดแผนที่สมบูรณ์แบบได้!ต้องหาคนมาช่วยเรื่องนี้!พึ่งแค่ให้เกิ่งเสี่ยวหาวบอกข่าวตน มันเสียเปรียบเกินไป!คนของเกิ่งเสี่
ปี้ไห่เฟิงนิ่วหน้า “พระชายาท่านคิดโค่นองค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังหรือขอรับ?”“มิใช่! ข้ามิได้มีความทะเยอทะยานยิ่งใหญ่ขนาดนั้น!”หลิงอวี๋ยิ้มจาง ๆ“พี่ใหญ่ปี้ เจ้าก็เห็นเรื่องในวันนั้นแล้ว คาดมิถึงว่าองค์ชายเว่ยจักยุยงกวนอิ่งเล่นงานข้า!”“หากมิใช่ข้าดวงดีหนีพ้นล่ะก็ เกรงว่าบัดนี้หัวกับตัวคงอยู่คนละทิศละทางแล้วกระมัง!”“กวนอิ่งยังกระทำเรื่องไร้รู้ผิดชอบชั่วดีต่อฮูหยินกวนเอ้อร์ด้วย!”“ด้วยความคับข้องใจนี้ ข้าหลิงอวี๋จักมิกล้ำกลืนฝืนทนเด็ดขาด!”“ยามนี้กวนอิ่งเกาะติดองค์ชายคัง หากข้ามิเตรียมตัวเลย เช่นนั้นมิใช่การปล่อยให้คนมารุกรานรึ?”“ข้าทำเพื่อปกป้องตัวข้าเอง! ผู้อื่นรังแกข้าเช่นนี้จักมิให้ข้าตอบโต้กลับงั้นรึ?”ปี้ไห่เฟิงหัวเราะ เขาชื่นชมนิสัยเช่นนี้ของหลิงอวี๋นัก หากเป็นตนก็คงกลืนความคับข้องใจนี้มิได้เช่นกัน“ขอรับ พระชายา ข้ารับปากท่าน ข้าจักช่วยท่านไปสืบขอรับ!” ปี้ไห่เฟิงตอบรับหนักแน่นหลิงอวี๋ส่งตั๋วเงินสามหมื่นตำลึงให้ปี้ไห่เฟิง“พี่ใหญ่ปี้ โปรดช่วยจับตาดูหานหลินที่ปรึกษาข้างกายองค์ชายเว่ยเป็นพิเศษด้วย!”หานหลินผู้นี้ ก่อนหน้ายุยงองค์ชายเว่ยซื้อนักฆ่ามาสังหารตน คราก่อนก็เส
และหลิงอวี๋ก็นึกถึงเรื่องที่แม่นมลี่บอกว่ามีหัวขโมยขึ้นเรือนบุหงาเมื่อคราก่อนด้วย!คราวนี้หลิงหลานก็อยากกลับมา หรือว่าเป็นหวางซือส่งนางมา?ครั้งก่อนเข้ามาค้นของที่ต้องการไม่พบ ฉะนั้นหลิงหลานจึงอยากแทรกซึมเข้ามาค้นต่อข้างในหรือ?หลิงอวี๋ตาเป็นประกายพลางกล่าว “อยากกลับมาก็มิใช่ว่ามิได้!”“คุณหนู… ท่านยังเชื่อใจนางหญิงชั่วนี่อยู่หรือเจ้าคะ? เห็นเต็มตาว่านางมีเจตนาร้ายหนาเจ้าคะ!” แม่นมลี่พูดร้อนใจ“แม่นม อดทนใจเย็น ๆ!” หลิงอวี๋เอ่ยปลอบหลิงหลานเห็นจุดเปลี่ยนที่ดีขึ้นพลันเอ่ยร้อนรน “พระชายา ท่านตกลงรับบ่าวกลับมาแล้วจริงหรือเจ้าคะ?”หลิงอวี๋พยักหน้าพลางพูดตรงไปตรงมา “เจ้าตอบคำถามข้าสักสองสามข้อ หากข้าพอใจข้าจักให้เจ้ากลับมา!”หลิงหลานตาวับวาบ รีบกล่าว “พระชายาท่านโปรดถาม บ่าวจักตอบอย่างสัตย์จริงแน่นอน มิเอ่ยปดพระชายาเด็ดขาดเจ้าค่ะ!”หลิงอวี๋ถามว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าหลังจากที่หลิงผิงถูกไล่ออกตำหนักอ๋องอี้แล้วไปที่ใด?”หลิงหลานชะงักครู่หนึ่งพลางส่ายหัว “พระชายา บ่าวมิรู้เจ้าค่ะ! บ่าวมิได้ติดต่ออันใดกับนางเลยเจ้าค่ะ!”หลิงอวี๋ถามยิ้ม ๆ ว่า “หลังข้าศึกษาวิชาแพทย์ก็พบว่าข้าติดพิษเรื้อร