หลิงอวี๋ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พบว่าหญิงชราคนนี้เป็นตัวละครที่ร้ายกาจทีเดียว!คำพูดนี้ของฮูหยินใหญ่กวน ไม่ใช่การหักล้างสิ่งที่ตนเองพูดไปเมื่อครู่หรือ?สำหรับคำพูดจาเสียดสีของฮูหยินใหญ่กวนนั้น หลิงอวี๋ไม่สามารถด่ากลับไปได้ จึงทำได้เพียงแค่เงียบไว้แต่หลิงอวี๋ใช่คนที่จะยอมเงียบอยู่ตลอดที่ไหนกัน?หลิงอวี๋นึกถึงที่กวนอิ่งแสดงอำนาจใส่ตนเองก่อนหน้านี้ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะเชิญให้ตนเองมารักษา แต่กลับไม่ให้ความเคารพตนเองเลย พวกคนที่ชอบมองว่าคนอื่นต่ำพวกนี้ หากไม่ให้นางสั่งสอนเสียหน่อย นางคงคิดว่าตนเองเป็นร้องขอจะไปรักษาเองจริง ๆ!หลิงอวี๋นึกแล้วก็ยิ้มจาง ๆ “ฮูหยินใหญ่หูไม่ดีหรือ? ไม่เป็นไร ข้ารู้เทคนิคการฝังเข็มที่ออกแบบมารักษาอาการหูตึงโดยเฉพาะเลย!”“ข้าจะฝังเข็มให้ฮูหยินใหญ่ รับรองว่าฮูหยินใหญ่จะหูดีตาดีขึ้นมาทันที จะสามารถได้ยินเสียงชัดเจนแม้ว่าจะอยู่ห่างออกไปสิบจั้งก็ตาม!”“หลิงซวน เอาเข็มเงินของข้าออกมา เอาขนาดใหญ่เลยนะ!”หลิงซวนเปิดกล่องยาออกอย่างชาญฉลาดทันที แล้วหยิบเข็มเงินออกมาสองเล่ม!เมื่อฮูหยินใหญ่เห็นเข้า ก็แทบจะกลัวจนหมดสติเข็มเงินของหมอคนอื่นยาวแค่นิ้วเท่า
หลิงอวี๋ก้าวไปข้างหน้า เตียงของนายท่านกวนมีขนาดใหญ่มาก กว้างถึงสองเมตรเลยทีเดียวนายท่านกวนนอนหรี่ตาอยู่ ท่าทีกึ่งเป็นกึ่งตายหลิงอวี๋เข้ามาก็รู้สึกก่อนเลย แต่นางไม่รู้สึกว่านายท่านกวนมีตรงไหนที่เจ็บปวดนางมองไปที่รูปร่างหน้าตาของนายท่านกวนก่อนนายท่านกวนรูปร่างสูงมาก แม้ว่าจะนอนอยู่บนเตียง แต่ก็ยังให้รู้สึกกดดันอย่างมากเขาอายุหกสิบกว่า ผมเป็นสีขาวทั้งหมดแล้ว เบ้าตาของเขาโบ๋ลึกเพราะโรคร้าย ผิวหนังของเขาเป็นสีเหลืองและมีเงาดำจาง ๆ อยู่“นายท่าน! ข้าชื่อหลิงอวี๋ ท่านได้ยินข้าพูดหรือไม่?”หลิงอวี๋ถามเสียงอ่อนโยน พลางดึงข้อมือของเขาออกมาตรวจชีพจร“ท่านปู่ของข้าพูดมิได้มาครึ่งเดือนแล้ว!”กวนซินยืนอยู่ข้าง ๆ จ้องมองหลิงอวี๋ พลางตอบแทนนายท่านกวนหลิงอวี๋พยักหน้า จับชีพจรแล้วขมวดคิ้วชีพจรของนายท่านปกติมาก แต่ไม่มีโรคหรือการเจ็บปวด แต่กลับอ่อนแอเช่นนี้ นี่มันไม่ปกติ!ขณะที่หลิงอวี๋กำลังสงสัย ก็รู้สึกว่านายท่านกวน จู่ ๆ ก็บีบมือตนเองแน่นหลิงอวี๋รีบเงยหน้าขึ้น ก็เห็นนายท่านกวนกะพริบตาเร็ว ๆ มาที่ตนเอง จากนั้นก็เป็นท่าทางกึ่งเป็นกึ่งตายอีกจิตใจของหลิงอวี๋วกวน นางแน่ใจว่านายท่านกว
ฮูหยินกวนจำยอมรับความพ่ายแพ้ จ้องมองท่านกวนเอ้อร์ด้วยโทสะนางเอ่ยอย่างมิเต็มใจ "ข้าขออภัย พระชายาอ๋องอี้ เป็นข้าไร้มารยาทแล้ว! ข้าจักทำตามที่ท่านบอก!"หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ ดูเหมือนมิพอใจกับคำขอโทษที่เบาบางเช่นนี้ของฮูหยินกวนกวนซินก็ยิ้มอย่างรวดเร็วพลางเอ่ย “พระชายาอ๋องอี้ ท่านอย่าถือสาท่านแม่ของข้าเลย พวกเราออกไปกันเถิด!”เขาดึงฮูหยินกวนบังคับนางออกไปขณะที่ท่านกวนเอ้อร์กำลังจะออกไป หลิงอวี๋ก็รั้งเขาไว้ พลางกระซิบ“ท่านช่วยข้าดูหน่อย… อย่าให้ใครเข้ามาใกล้!”“ข้ารู้สึกว่าอาการป่วยของนายท่าน… มันค่อนข้างแปลก อีกทั้งดูเหมือนนายท่านมีเรื่องจักพูดกับข้าด้วย!”ดวงตาของท่านกวนเอ้อร์จมดิ่งลง หัวใจของเขาสับสนวุ่นวายขึ้นมาทันที หรือว่าความสงสัยของเขาจะเป็นจริง?อาการเจ็บป่วยของนายท่าน ถูกใครแอบวางหมากอะไรหรือไม่?นึกถึงเหตุการณ์ช่วงหลายวันนี้ ท่านกวนเอ้อร์ก็หนักใจ!หรือว่าที่ช่วงนี้กวนซินกับท่านกวนต้าเรียกนักบัญชีจากทั่วแคว้นมาที่เมืองหลวงอย่างโจ่งแจ้งนั้นคือ กำลังตรวจสอบทรัพย์สินของตระกูลกวน!พวกเขามั่นใจว่านายท่านจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน จึงอยากยึดอำนาจทางการเงินทั้งหมดไว้ในมือ...แต่ม
ในเวลานี้ กวนซิน ฮูหยินกวน และฮูหยินใหญ่กวน ยังคงรออยู่ด้านนอกเรือนท่านกวนเอ้อร์ยืนไตร่ตรองอยู่ด้านข้าง เขาวิตกกังวลนายท่านกวนถูกวางยาเมื่อใดกัน?ผู้ใดเป็นคนทำ?กวนซิน? หรือว่าฮูหยินกวน?ท้ายที่สุดพวกเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ไม่สนใจความรักระหว่างสามีภรรยาและความรักระหว่างปู่กับหลาน แล้วคิดจะฆ่านายท่านหรือ?ท่านกวนเอ้อร์ยิ่งคิดยิ่งหวาดกลัว รู้สึกว่าเหตุการณ์วันนี้มันไม่ปกติหากพวกเขาวางยาพิษนายท่าน เหตุใดยังให้ตนเชิญพระชายาอ๋องอี้มา?หรือว่าพวกเขาไม่เพียงต้องการฆ่านายท่านเท่านั้น แต่ยังต้องการหาแพะรับบาปที่วางยาพิษนายท่านด้วย?กวนผิงไม่มีเวลาคิดอีกต่อไป เขามีลางพอจะล่วงรู้เหตุการณ์ เขาไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นใช้ประโยชน์จากเขาได้โดยไม่ระวังได้!“กวนซิน ข้าจะไปห้องน้ำเดี๋ยวกลับมา!”หลังจากที่กวนผิงรับคำ เขาก็แสร้งทำเป็นรีบร้อนไปห้องน้ำกวนซินเหลือบมองที่แผ่นหลังของกวนผิงอย่างรังเกียจ จากนั้นจึงมองไปที่ห้องของนายท่านต่อ สีหน้ามืดมนไม่ชัดเจนเมื่อมองย้อนกลับไป เขาเห็นฮูหยินกวนมองเขาอย่างกังวลใจ กวนซินจึงส่งสายตาปลอบโยนให้นางในขณะนั้นเอง กวนอิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับพ่อบ้านเหอและผู้คุ้ม
หลิงซวนตกใจจนหน้าซีดไปทันที แล้วก็หยุดขวางหน้าหลิงอวี๋โดยไม่รู้ตัวหลิงอวี๋ไม่คิดว่ากวนอิ่งจะเข้ามาเร็วถึงเพียงนี้ เข็มเงินที่จะแก้พิษนายท่านกวนก็กำลังอยู่ในช่วงเวลาวิกฤติเช่นกันขอเพียงให้เวลานางอีกไม่กี่วินาที นายท่านก็จะฟื้นขึ้นมาแล้ว...หลิงอวี๋เห็นมีดดาบเข้ามาใกล้ หลิงซวนก็เอาตัวมาเสี่ยง นางก็วิตกกังวลและผลักหลิงซวนออกไปหลิงอวี๋ยกมือขึ้น โปรยผงยาหนึ่งกำมือแล้วร่างกายก็หดลงโดยไม่รู้ตัวทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็รู้สึกเย็นบนหัว และมีเส้นผมบางส่วนร่วงหล่นลงมาหลิงอวี๋มิรอให้ผู้คุ้มกันเหวี่ยงดาบเป็นครั้งที่สอง นางฉีกผ้าห่มของนายท่านออกแล้วมุดหัวเข้าไปเกือบจะในเวลาเดียวกัน กวนผิงก็ตะโกนขึ้นมา"ปกป้องพระชายา ปกป้องนายท่าน!"ตึง...ตึง...เสียงดังสองครั้ง หน้าต่างก็ถูกเปิดออก ผู้คุ้มกันหลายคนก็รีบเข้ามาจากต่างทิศทางก่อนที่กวนอิ่งจะทันได้โต้ตอบ มีดเล่มใหญ่ก็จ่อที่คอของนางเสียก่อนนางขยับเล็กน้อย เลือดอุ่น ๆ ก็ไหลออกมาจากคอกวนอิ่งกลัวมากจนไม่กล้าขยับตัวอีกต่อไป!“กวนผิง เจ้าจักทำกระไร? เจ้าสมรู้ร่วมคิดกับบุคคลภายนอกสังหารท่านปู่ของข้า… ยามนี้เจ้ายังจักฆ่าพวกเราอีกหรือ?”ฮูหยินกว
กวนอิ่งไม่สนใจแม้แต่จะเช็ดเลือดออกจากใบหน้า นางมองนายท่านกวนที่มองนางอย่างเย็นชาด้วยความตกใจส่วนทุกคนในตระกูลกวนที่อยู่ในห้อง กวนซินกับฮูหยินกวนเห็นนายท่านกวนลุกขึ้นนั่งโดยที่หลิงอวี๋พยุงขึ้นมาเกิดอะไรขึ้น?พิษควรจะออกฤทธิ์แล้วมิใช่หรือ?กวนซินมองดูนายท่านกวนอย่างว่างเปล่า ไม่รู้จะมีปฏิกิริยาเยี่ยงไร!"ดีมาก… ดีมาก!"นายท่านกวนหัวเราะอย่างเย็นชา และดวงตาที่เย็นชาของเขาก็เคลื่อนจากกวนอิ่งไปที่ใบหน้าของกวนซินจากนั้นเขาก็กวาดสายตามองฮูหยินกวน อีกทั้งฮูหยินใหญ่กวนที่ยืนจับกรอบประตูพยุงตนไว้“ใคร ๆ ก็อยากให้ข้าตายหรือ? แค่ก...”นายท่านกวนพ่นเลือดที่เหลืออยู่ในปากออกมา น้ำเสียงของเขาไม่แหบแห้งอีกต่อไป แต่เต็มไปด้วยพลังอันดุเดือดเหมือนเมื่อก่อน“พระชายาอ๋องอี้ช่วยข้าไว้ พวกเจ้ามิขอบคุณ มิหนำซ้ำยังเอาดาบบุกเข้ามา นี่ต้องการจะฆ่านางกับข้าใช่หรือไม่?”“ท่าน… ท่านปู่… หลานกับน้องสาวมีหรือจักกล้าฆ่าพวกท่าน… นี่เป็นความเข้าใจผิด!”กวนซินก็รู้สึกตัวได้หลังจากถูกดุ พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม“อิ่งเอ๋อร์เห็นท่านอาเจียนออกมาเป็นเลือดสีดำ ก็เลยคิดว่าพระชายาอ๋องอี้วางยาพิษจะฆ่าท่าน!”“เข้าใจผิด
ฮูหยินกวนเห็นผู้คุ้มกันคนหนึ่งวิ่งไป ก็กังวลมากจนคลานเข้ามาและจับกวนอิ่งคุกเข่าลง กวนอิ่งยังคงไม่เต็มใจ แต่ฮูหยินกวนก็กดนางไว้แน่น มิให้ดิ้นหนีไปได้“พระชายาอ๋องอี้ อิ่งเอ๋อร์คุกเข่าขออภัยท่านแล้ว โปรดยกโทษให้นางด้วยเถิด!”“นายท่าน อิ่งเอ๋อร์เป็นห่วงท่านเช่นกัน ท่านโปรดช่วยอิ่งเอ๋อร์ขอความเมตตาด้วยเถิด!”นายท่านกวนมองกวนอิ่งกับกวนซินอย่างเย็นชา หลานที่ไม่กตัญญูเช่นนี้จะมีประโยชน์อะไร?เขาทำงานหนักเพื่อตระกูลกวน เพื่อให้พวกเขามีชีวิตที่ดี แต่กลับจะเอามีดมาแทงข้างหลังเขาหรือ?สัตว์ร้ายเหล่านี้ คู่ควรต่อการวิงวอนของเขาเช่นนั้นหรือ?ฮูหยินใหญ่กวนก็เข้ามาตัวสั่นเทาและขอร้องเช่นกัน“นายท่าน เรามีหลานสองคนนี้เท่านั้น!”“พวกเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของท่านจึงได้ทำผิด ท่านเห็นแก่ความกตัญญูของพวกเขา ขอความเมตตาให้พวกเขาเถิด!”“พระชายาอ๋องอี้ ข้าขอร้องให้ท่านปล่อยพวกเขาไป! หากคิดว่ายังมิเพียงพอ… ข้าจักคุกเข่าขออภัยเจ้าด้วย!”ฮูหยินใหญ่กวนบอกจะคุกเข่า แต่ร่างกายของนางยังคงนิ่งอยู่หลิงอวี๋แสร้งทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยินฮูหยินใหญ่กวนแอบมิพอใจ นางก็แค่พูดเท่านั้น เด็กผู้หญิงตัวเล็กอย่างหลิง
เมื่อท่านกวนเอ้อร์นึกถึงอันตรายเมื่อกี้ ก็รู้ว่าวิธีจัดการของหลิงอวี๋นั้นถูกต้องที่สุด!เขาทำความเคารพหลิงอวี๋อย่างสุภาพมาก "พระชายาอ๋องอี้ ขอบคุณสำหรับวันนี้! แซ่กวน,bสังเกต เกือบจะทำให้พระชายาบาดเจ็บ… แซ่กวนรู้สึกละอายใจแล้ว!""คำขอบคุณมิพอสำหรับบุญคุณ แซ่กวนจักตอบแทนบุญคุณของพระชายาในภายภาคหน้าเป็นแน่!"“พระชายาโปรดพยายามค้นคว้ายาแก้พิษให้ได้โดยเร็วที่สุดด้วยเถิด!”หลิงอวี๋พยักหน้า พลางเอ่ย "ท่านกวนเอ้อร์ เรื่องวันนี้ เขาวางแผนทั้งกับท่านและข้า!""ข้าแค่กลัวว่า แผนของพวกเขาล้มเหลวแล้วพวกเขาจะลองแผนอื่นอีก!"เมื่อคิดถึงว่านายท่านกวนต้องเอาร่างกายที่ป่วยของเขามาขอร้องเพื่อตระกูลกวน หลิงอวี๋ก็รู้สึกหนักใจนายท่านกวนใส่ใจเรื่องความสัมพันธ์ทางสายเลือด อยากให้โอกาสตระกูลกวนเป็นครั้งสุดท้ายแค่กลัวว่าตระกูลกวนจะไม่เพียงแต่ไม่เห็นค่าเท่านั้น แต่ยังจะทำให้แย่ลงอีกด้วย!ท่านกวนเอ้อร์มองนายท่านกวนด้วยสายตาจริงจังแม้ว่านายท่านกวนจะอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ยังตื่นอยู่ เขาสบตาท่านกวนเอ้อร์ ครุ่นคิดอยู่นานพลางเอ่ย“ส่งพระชายาอ๋องอี้กลับกันก่อนเถิด!”นี่เป็นสัญญาณที่ชัดเจนแล้วว่า เขาไม่อยากสนใ