บทที่ 1482

“เอามาจ่ายมิได้ใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋คาดเดาเอาไว้อยู่แล้วจึงยิ้มเยาะ “หลิงเสียงกัง ท่านเป็นบุรุษ คำพูดของบุรุษย่อมต้องหนักแน่น มีแปดหมื่นก็ให้มาก่อนแปดหมื่น ส่วนที่เหลือหากยังจ่ายมิได้ก็สามารถให้ท่านติดหนี้ไว้ก่อนได้!”

“เมื่อใดที่ท่านชำระหนี้จนครบ เมื่อนั้นท่านจึงจะไปจากเมืองหลวงได้!”

“หากกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของข้า ก็อย่าโทษว่าข้าไร้ความปรานี!”

เมื่อมีการลงโทษตบปากสิบครั้งเมื่อครู่ หลิงเสียงกังก็รู้แล้วว่าหลิงอวี๋พูดคำไหนคำนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ติดหนี้นางซุนกับลูกทั้งสองจริง ๆ หากมิชดเชยให้พวกเขา หลิงเสียงกังก็มิสบายใจ

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะจ่ายคืน!”

หลิงเสียงกังเขียนหนังสือสัญญาหนี้ ส่วนเฝิงฉินนับเงินจำนวนแปดหมื่นมาจ่ายอย่างลำบากใจ จากนั้นทั้งสองก็ไป

นางซุนมองแผ่นหลังที่เย็นชาของหลิงเสียงกัง หลังจากเสียใจอยู่สักพักก็อดกลั้นความปวดใจเอาไว้

“ฮองเฮา ท่านบีบบังคับให้เขาคืนเงินเช่นนี้มิเกินไปหน่อยหรือเพคะ?”

นางซุนกังวลว่าหลิงอวี๋จะเข้าใจผิดว่าตนกล่าวโทษนางจึงรีบเอ่ย “ฮองเฮา หม่อมฉันรู้ว่าท่านหวังดีกับพวกเรา แต่ท่านลุงใหญ่ของท่านเขาเป็นคนตรงไปตรงมา หม่อมฉันกังวลว่าเขาจะไปช่วยคนนั้นคน