บทที่ 1473

“กู่ซุ่ย ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีต่อข้า แต่ข้าก็เป็นเช่นนี้ มิต้องการพึ่งการแต่งหน้าทาปากมาดึงดูดเขาหรอก!”

นางซุนเอ่ยเสียงเรียบ “วันเวลาผ่านพ้นไปในแต่ละวัน ความงดงามมิใช่สิ่งที่คนอายุเช่นข้าควรจะทำแล้ว!”

“เขาสามารถรับความเรียบง่ายเช่นนี้ของข้าได้ เช่นนั้นเขาจึงจะเป็นสามีของข้า!”

“หากมิอาจยอมรับได้ ต่อให้ข้าจะแต่งอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์!”

กู่ซุ่ยฟังแล้วก็รู้สึกเศร้าใจ แต่คำพูดของนางซุนก็เป็นเหตุเป็นผลเช่นกัน

แต่กู่ซุ่ยก็ยังมิยอมแพ้ นางยืนกรานจะให้นางซุนทาปากบาง ๆ ทั้งยังเอ่ยแนะนำ “พี่สะใภ้ สิ่งที่ท่านพูดมานั้นมีเหตุผล แต่นั่นเป็นสมัยก่อน!”

“ตอนนี้กับเมื่อก่อนต่างกัน หากท่านอยากตามสามีของท่านกลับมาก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลง!”

“ท่านดูเถิด เมื่อทาปากไปเช่นนี้ มิได้เห็นชัดเจนนักแต่ทำให้ท่านดูดีขึ้นมาทันที!”

“พี่สะใภ้ ตัวเราเองยังมองว่าสวยเลยใช่หรือไม่? ดังนั้นท่านก็ถือเสียว่ามิใช่การทำเพื่อเขาแต่ทำเพื่อตัวท่านเอง! เราเอาจแพ้คนอื่นได้ แต่เรามิอาจสูญเสียจิตวิญญาณได้!”

กู่ซุ่ยเอ่ยให้กำลังใจ “แต่งตัวงดงาม ผู้อื่นมองแล้วสบายตา ตนมองเองก็อารมณ์ดี!”

นางซุนมองตนเองในกระจก ดูดีจริง ๆ จากนั้นก็มองกู่