เซียวหลินเทียนปลอบใจหลิงอวี๋อย่างอดทน “เจ้าวางใจเถิด ข้าจะต้องจัดคนไว้คอยปกป้องเขาอย่างดีแน่นอน! หากข้าทำให้เกิดเรื่องขึ้นกับเขาเพราะเหตุนี้ ข้าจะเอาชีวิตของข้าชดใช้ให้เจ้าเอง!”เมื่อเซียวหลินเทียนพูดมาถึงเพียงนี้ หลิงอวี๋ก็พูดมิออกเลยนางนึกถึงเรื่องที่ตอนนั้นเยวี่ยเยวี่ยกับเฮยจื่อถูกลักพาตัวไปด้วยกันและจะถูกโยนลงหน้าผา ตอนนั้นขาทั้งสองข้างของเซียวหลินเทียนยังพิการอยู่ก็ยังกระโดดลงจากหน้าผาไปช่วยเยวี่ยเยวี่ยโดยมิห่วงความปลอดภัยของตนเลยหากมีอันตรายขึ้นมาจริง ๆ หลิงอวี๋ก็เชื่อว่าเซียวหลินเทียนจะช่วยเซียวเยวี่ยอย่างมิห่วงความปลอดภัยของตนเช่นเดิมต่อให้หลิงอวี๋จะมิยินยอมแค่ไหน แต่เรื่องได้ถูกตัดสินใจไปแล้ว นางคัดค้านไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว“ครั้งต่อไปหากมีเรื่องอะไรก็หารือกับหม่อมฉันก่อนเถิดเพคะ หากกล้าจัดการเรื่องของเซียวเยวี่ยโดยที่ปิดบังหม่อมฉันเช่นนี้อีก หม่อมฉันจะไม่มีทางให้อภัยท่านอีกเด็ดขาด!”หลิงอวี๋เอ่ยเตือนอย่างเข้มงวด “การให้ความเคารพซึ่งกันและกันนั้นมิใช่แค่เพียงการพูด เซียวหลินเทียน หากท่านอยากจะให้พวกเราเห็นว่าท่านเป็นคนในครอบครัว ก่อนอื่นเลยคือต้องปลูกฝังความตระหนักรู้
ส่วนเซียวหลินเทียนนั้นนอกจากเซียวเยวี่ยแล้วก็ยังมีลูกบุญธรรมอีกหนึ่งคนนั้นก็คือเฮยจื่อหรือเซี่ยเหวยนั่นเองก่อนหน้าเซี่ยเหวยถูกส่งตัวไปที่หออักษร น้อยครั้งมากที่จะกลับบ้านเซียวหลินเทียนได้ชื่อว่าเป็นจักรพรรดิแล้ว การทิ้งให้เซี่ยเหวยอยู่ข้างนอกนั้นคงมิเหมาะสมทั้งยังมิปลอดภัยด้วย เซียวหลินเทียนจึงวางแผนไว้ว่าจะรับเขากลับมาเป็นสหายร่ำเรียนกับเซียวเยวี่ยเรื่องนี้เซียวหลินเทียนเชื่อฟังหลิงอวี๋ และเขาก็ตั้งใจไปหารือกับหลิงอวี๋หลิงอวี๋นึกถึงความปลอดภัยของเซี่ยเหวยและมิได้คัดค้านใด ๆ เช่นกันแต่พอแม่นมลี่รู้เรื่องนี้ก็ไปหาหลิงอวี๋พลางเอ่ยด้วยเสียงเรียบ “พระชายาองค์รัชทายาทเพคะ บ่าวคิดว่าเซี่ยเหวยมิเหมาะที่จะมาเป็นสหายร่ำเรียนกับเยวี่ยเยวี่ยเพคะ!”“เพราะเหตุใดเล่า?”หลิงอวี๋เอ่ยถามไปอย่างแปลกใจนับตั้งแต่ที่เซี่ยเหวยถูกส่งไปที่หออักษรก็ได้ร่ำเรียนหนังสือและรู้เหตุผล ด้านความสัมพันธ์กับเยวี่ยเยวี่ยก็กลมเกลียวกันมากขึ้นเรื่อย ๆก่อนหน้านี้หลิงอวี๋มิชอบเซี่ยเหวยเพราะว่าเขาทำร้ายเยวี่ยเยวี่ยทั้งยังเคยใส่ร้ายตนด้วยแต่เมื่อเห็นว่าเซี่ยเหวยเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีแล้ว มุมมองของหลิงอวี๋ที่
หลิงอวี๋เห็นความสามารถนี้ของหมิ่นกู ในใจพูดได้เลยว่าได้ของล้ำค่ามาแล้ว จึงใช้งานหมิ่นกูมากขึ้นตอนนี้ตำหนักอ๋องอี้ว่างเปล่าไปแล้ว เหลืออยู่เพียงคนเฝ้ายามและคนรับใช้มิกี่คนที่คอยดูแลอยู่ส่วนสี่สาวงามที่ฮองเฮาเว่ยได้ประทานมาให้นั้นก็เหลืออยู่เพียงจื่อผิงกับเนี่ยนจือหลังจากพิธีราชาภิเษกของเซียวหลินเทียน หลิงอวี๋ก็ส่งคนไปรับพวกนางสองคนเข้ามาในวังหากทำตามความคิดของเซียวหลินเทียน เขาก็จะมิยอมให้พวกนางเข้าวังหลิงอวี๋เองก็มิยอมเช่นกัน แต่มาคิดดูอีกที หลิงอวี๋จึงเป็นฝ่ายไปบอกกับเซียวหลินเทียนเอง“ตอนนี้ท่านเป็นจักรพรรดิแล้ว หากในวังมีเพียงหม่อมฉันผู้เดียวก็คงจะมิเข้าท่าเช่นกัน ไปรับจื่อผิงกับเนี่ยนจือเข้าวังเถิดเพคะ!”จักรพรรดิองค์ใดบ้างที่ไม่มีภรรยาหลายคน แค่พวกนางสามคนนี้ยังมิพอด้วยซ้ำ!หลิงอวี๋เชื่อว่าต่อให้เซียวหลินเทียนมิต้องการ แต่ผ่านไปอีกหลายวันจากนี้ เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่เหล่านั้นจะต้องโน้มน้าวให้เซียวหลินเทียนเลือกสนมเข้าวังเป็นแน่หลิงอวี๋มิสามารถจินตนาการได้เลยว่า ตนจะต้องปรนนิบัติบุรุษผู้เดียวร่วมกับสตรีจำนวนมากเหล่านั้น ตอนนี้นางมิพูดอะไร รอดูเซียวหลินเทียนว่าถึงเวลา
การไว้ทุกข์จักรพรรดิเพิ่งจะผ่านพ้นไป ดังนั้นบรรดาคุณหนูที่มาในวังจึงล้วนแต่งกายอย่างงดงามและสุภาพกัน หลิงอวี๋เองก็เช่นกัน นางสวมชุดกระโปรงสีขาวลายพระจันทร์ และด้านนอกก็คลุมด้วยเสื้อคลุมที่ทำมาจากขนสุนัขจิ้งจอกแม้ว่าอากาศจะหนาวมาก แต่พอทำงานยุ่ง ๆ ไปก็มิรู้สึกว่าหนาวเลยไท่เฟยเส้ากับไทฮองไทเฮากำลังช่วยต้อนรับสตรีบรรดาศักดิ์อยู่ เหล่าองค์หญิงที่รู้ความหลายคนก็มาช่วยเช่นกันเซียวทงตามติดไทฮองไทเฮา นางเป็นใบ้ไปแล้วมิสามารถพูดได้จึงยืนฟังอยู่ด้านข้างเงียบ ๆสตรีบรรดาศักดิ์บางคนยังมิรู้เรื่องที่เซียวทงเป็นใบ้ เมื่อเห็นว่าองค์หญิงที่เย่อหยิ่งในอดีตกลับเงียบสงบในวันนี้ก็ค่อนข้างแปลกใจวันนี้สตรีบรรดาศักดิ์เหล่านี้ล้วนพาบุตรีของตนมาด้วยแม้ว่าจะมิสามารถแต่งตัวอย่างสวยงามได้ แต่คุณหนูแต่ละคนก็ใส่ใจในการแต่งตัวกันหลังจากจักรพรรดิเซิ่งอู่ขึ้นครองบัลลังก์ ที่วังหลังก็มีเพียงแค่หลิงอวี๋กับกุ้ยเหรินอีกสองคน ดังนั้นขอเพียงพวกนางแสดงออกอย่างดีก็จะมีโอกาสได้กลายเป็นนางสนมของจักรพรรดิองค์ใหม่เหล่าคุณหนูและสตรีบรรดาศักดิ์เหล่านี้ห้อมล้อมกันอยู่ตรงหน้าไทฮองไทเฮากับไท่เฟยเส้าและต่างก็พยายามเอาใจท
ทางด้านเผยอวี้ หลังจากเขียนอักษรไปได้สองอันอย่างดูสนุกสนานแล้วก็ไปนั่งพักอยู่ด้านข้างหางตาของขันทีคนหนึ่งมองมาเห็นว่าที่บนโต๊ะของเขาไม่มีถ้วยชาจึงวิ่งมารินน้ำชาให้เขาอย่างเอาใจ ทั้งยังยกพวกขนมมาให้ด้วยเผยอวี้ยิ้มออกมา ขันทีน้อยผู้นี้ดูท่าทางมีไหวพริบ พอหยุดรินชาก็สังเกตสีหน้าท่าทางด้วยเขาจิบชาและกินของว่างเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าขุนนางกลุ่มหนึ่งมีท่าทีเอาอกเอาใจเซียวหลินเทียนก็รู้สึกเพียงว่าสนุกดีหลังจากดื่มชาไปสองถ้วย เผยอวี้ก็รู้สึกว่ามิค่อยสบาย ดูเหมือนว่าในโถงนี้จะมีคนมากเกินไปจึงค่อนข้างร้อนอบอ้าวเผยอวี้จึงลุกขึ้นออกไปข้างนอก“แม่ทัพเผย จะไปห้องน้ำหรือขอรับ? ทางนี้ขอรับ!”ขันทีน้อยที่รินน้ำชาให้เผยอวี้เมื่อครู่ก้าวเข้ามาอย่างเอาใจใส่พลางเอ่ยเผยอวี้ได้ยินเขาเอ่ยดังนั้นก็รู้ว่าอยากไปห้องน้ำสักหน่อยจึงให้ขันทีน้อยนำทางไปห้องน้ำหลังจากจัดการปัญหาทางร่างกายเสร็จแล้วก็ออกมา แต่เผยอวี้ก็ยังรู้สึกมิดีอยู่ ยิ่งเวียนหัวมากขึ้นอีก หรือว่าจะป่วย?“แม่ทัพเผย ท่านมิสบายหรือ? บ่าวพยุงท่านไปพักผ่อนสักครู่นะขอรับ!”ขันทีน้อยก้าวเข้ามาพยุงเขาอย่างกระตือรือร้นเผยอวี้รู้สึกว่าค่อนข้า
เผยอวี้นอนอยู่บนเก้าอี้อย่างสะลึมสะลือ เมื่อได้ยินเสียงประตูถูกผลักออกแว่ว ๆ ก็คิดว่าลู่หนานมาแล้วจึงโวยวายออกไป“ลู่หนาน ข้าคิดว่าถูกคนวางอุบายใส่ข้าแล้ว! เจ้ารีบไปเอายาแก้จากพระชายาองค์รัชทายาทมาให้ข้าที!”ร่างกายของเผยอวี้ร้อนดั่งไฟ และคลื่นความร้อนก็ทำให้เขาแทบจะทนมิไหวแล้วต่อให้โง่แค่ไหนเขาก็รู้ว่าตนถูกวางอุบายใส่เผยอวี้ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ลู่หนาน ตอนนี้มีเพียงลู่หนานเท่านั้นที่สามารถช่วยเหลือตนได้ มิเช่นนั้นหากตนขาดสติแล้วทำสิ่งใดไปจะมิใช่เพียงแค่ตนเองที่อับอาย แต่เซียวหลินเทียนก็จะมิสามารถพูดอะไรเพื่อตนได้ด้วยคนที่อยู่ตรงประตูมิตอบรับใด ๆ เผยอวี้ได้ยินเพียงเสียงตุบดังขึ้นมาราวกับว่ามีสิ่งของอะไรบางอย่างถูกโยนเข้ามา จากนั้นประตูก็ปิดไปอีกครั้ง“ลู่หนาน เจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่? ข้าถูกคนวางอุบายใส่!”เผยอวี้ทั้งร้อนใจทั้งโกรธ มองเห็นอยู่ราง ๆ ว่ามีร่างคนอยู่ที่พื้น เขายันตัวลุกขึ้นพลางเอ่ยอย่างมิพอใจ “เจ้าพูดสิ!”“หากเจ้ายังมิช่วยไปตามคนมาให้ข้า ข้าจะต้องแย่แน่!”คนผู้นั้นก็ยังมิพูดจาอีก เผยอวี้จึงเดินโซเซเข้าไปหาแต่เขาเวียนหัวมากจึงควบคุมแรงได้มิดี เผยอวี้จึงเ
คนผู้นี้จะเป็นใครไปได้ นอกเสียจากไท่เฟยเส้าแล้วหลิงอวี๋ก็นึกถึงคนอื่นมิได้แล้ว!วันพรุ่งจะเป็นพิธีแต่งตั้งฮองเฮา หากวันนี้ปล่อยข่าวออกไปว่าตนกับเผยอวี้ลักลอบมีความสัมพันธ์กัน จะมิได้มีเพียงตนเองที่จะถูกลงโทษ แต่ท่านอดีตเสนาบดีเองก็จะแย่ไปด้วย!เผยอวี้เองก็เช่นกัน!การกระทำนี้ของไท่เฟยเส้าคิดจะทำลายตนจากการเป็นผู้ช่วยที่ทรงพลังของเซียวหลินเทียน!และไท่เฟยเส้าก็เกรงว่า แผนการจะล้มเหลวจึงสั่งให้คนสังหารเซียวทงด้วย การทำสองอย่างพร้อมกันเช่นนี้ ต่อให้พวกเขารอดพ้นให้เรื่องที่หนึ่งก็มิอาจรอดพ้นเรื่องที่สองได้!“เผยอวี้ ข้าจะอยู่ที่นี่มิได้!”ในตอนนี้หลิงอวี๋ไม่มีเวลาตรวจว่าเซียวทงตายได้อย่างไร นางรู้เพียงว่านางมิสามารถอยู่ที่ให้ถูกจับในที่เกิดเหตุได้“เจ้าออกไปทางหน้าต่างด้านหลัง! ข้าจะถ่วงเวลาคนที่อยู่ด้านหน้าไว้เอง!”เผยอวี้ก็ครุ่นคิดและตัดสินใจในทันที“อืม เจ้ารับมือสถานการณ์ไปก่อน วางใจได้ ข้าไม่มีทางให้พวกเขาตัดสินโทษเจ้าแน่นอน!”หลิงอวี๋เอายาแก้จากในมิติออกมาส่งให้เผยอวี้ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนก็ตกหลุมพรางเช่นนี้ หลิงอวี๋แค่ดูสีหน้าของเผยอวี้ก็รู้แล้วว่าเขาก็ตกหลุมพรางในแบ
“เหตุใดพระชายาองค์รัชทายาทจึงไร้เหตุผลเช่นนี้เล่า นางรู้หนังสือและมีมารยาทดีแท้ ๆ มิน่าจะประหารเจ้าเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้กระมัง!”ไท่เฟยเส้ายิ้มพลางเอ่ย “ไทฮองไทเฮาให้เจ้าเป็นผู้ตัดสินใจ เจ้าอย่าได้กลัวเลย ให้พวกเราเข้าไปเถิด!”หลิวเจินลังเลเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไทฮองไทเฮาเองก็อยู่ด้วยจึงโค้งคำนับแล้วหลีกทางให้ไทฮองไทเฮามองไท่เฟยเส้าโดยมิพูดอะไร นี่จะเล่นละครอะไรให้ตนกับพวกสตรีบรรดาศักดิ์ดูอีก?อย่าได้มุ่งเป้าไปยังหลิงอวี๋เชียวนะ!ไทฮองไทเฮากำลังคิดที่จะปกป้องหลิงอวี๋ แต่ข้างในกลับมีเสียงกรีดร้องดังออกมา จากนั้นนางกำนัลผู้หนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมา เมื่อเห็นว่ามีคนหมู่มากอยู่ก็ตกใจจนเข่าทรุดร้องไห้ออกมายกใหญ่“ไทฮองไทเฮา ไท่เฟย แย่แล้วเพคะ องค์… องค์หญิงหก… นางถูกแม่ทัพเผยกับพระชายาองค์รัชทายาทปลงพระชนม์แล้วเพคะ!”“ว่ากระไรนะ?”ไทฮองไทเฮาใจกระตุกไปทันที สีหน้าก็ซีดไปเลย เซียวทงตายแล้วหรือ?“จะเป็นไปได้อย่างไร!”ไท่เฟยเส้าเห็นว่าสถานการณ์เป็นตามแผนที่ตนวางไว้ก็ดีใจ แต่ภายนอกกลับดุด่าอย่างตื่นตระหนก “เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใด!”“องค์หญิงหกจะถูกแม่ทัพเผยกับพระชายาองค์รัชทายาส