บทที่ 1387

“อาอวี๋!”

เซียวหลินเทียนยื่นมือออกไปดึงหลิงอวี๋เบา ๆ

หลิงอวี๋ตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าเซียวหลินเทียนมองตนอยู่ก็โล่งอก “ท่านฟื้นแล้ว!”

“อืม เจ้าขึ้นมานอนสักหน่อยสิ!”

เซียวหลินเทียนขยับเข้าไปด้านใน แม้ว่าทันทีที่ขยับตัวจะทำให้บาดแผลของตนเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็มิได้เกินทน

“ทักษะการแพทย์ของเจ้านับวันก็ยิ่งดีขึ้น ข้าบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ เพียงมินานก็รู้สึกว่ามิเจ็บแล้ว!”

เซียวหลินเทียนอดมิได้ที่จะเอ่ยชมออกไป

“นี่มิใช่เพราะทักษะการแพทย์ยอดเยี่ยมหรอกเพคะ แต่เป็นผลของพลังวิญญาณกับยาอายุวัฒนะเพคะ!”

หลิงอวี๋นั่งอยู่จนปวดหลัง แต่ก็มิอยากจะไปนอนกับเซียวหลินเทียน

เรื่องฉินรั่วซือทำให้ใจของนางมีกำแพงกับเซียวหลินเทียน การขึ้นไปนอนด้วยกันจะมิได้หมายความว่าให้อภัยเซียวหลินเทียนแล้วหรอกหรือ?

นางยังมิได้ใจกว้างเช่นนั้นหรอก!

หลายวันมานี้แม้ว่าหลิงอวี๋จะช่วยเซียวหลินเทียนจัดการดูแลวังหลัง แต่นั่นก็เป็นเพราะจำใจต้องทำ มิได้หมายความว่าหลิงอวี๋ให้อภัยเซียวหลินเทียนแล้ว

หากทั้งสองคนอยู่ด้วยกันก็ต้องเป็นต่างฝ่ายต่างมอบให้กัน แล้วเขาเซียวหลินเทียนได้ทำสิ่งใดเพื่อตนเองและเยวี่ยเยวี่ยบ้างเล่า?

เมื่อครู่พ