ในฐานะที่เคยเป็นคนรักกัน จ้าวเจินเจินรู้สึกว่าตนเข้าใจเซียวหลินเทียนมากกว่าสตรีใดรู้เขารู้เรา หากมิใช้สิ่งที่รู้เหล่านี้ไปจัดการกับเซียวหลินเทียน แล้วจะสามารถชะล้างความอับอายที่หลิงอวี๋นำมาให้ตนได้เยี่ยงไร!ความเป็นหญิงงามมีความสามารถของนางถูกหลิงอวี๋แย่งความโดดเด่นไปแล้ว เมื่อตอนที่แจกโจ๊กก็ชื่อเสียงเสียหายอีก!คนอื่นสามารถลืมมันไป แต่จ้าวเจินเจินจดจำไว้อย่างฝังลึกแล้ว!‘หลิงอวี๋ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เจ้าได้อยู่บนใต้หล้านี้’‘เจ้าจงเพลิดเพลินกับเวลามิกี่ชั่วยามที่เหลืออยู่นี้เถอะ!’‘รอถึงตอนก่อนที่เจ้าจะตาย ข้าจะทำให้เจ้าได้เข้าใจอย่างแน่นอน!’‘ให้เจ้าได้รู้ว่า ข้าจ้าวเจินเจินคือคนที่เจ้ามิสามารถมีเรื่องด้วยได้!’“น้องสะใภ้สี่ อย่าได้โต้เถียงกับพี่สะใภ้ใหญ่เลย นางเองก็ร้อนใจเช่นกัน ฮองเฮาถูกกักบริเวณอยู่ ไม่มีใครคอยหนุนหลังนาง จึงมาพูดเหน็บแนมดูถูกเจ้าเช่นนี้!”จ้าวเจินเจินแสร้งทำเป็นดึงหลิงอวี๋มาอยู่ข้าง ๆ อย่างใจดีพลางกระซิบ “ได้ยินว่าเจ้ากับท่านอ๋องอี้รับคำมั่นสัญญาทางทหารหรือ ข้าเป็นห่วงพวกเจ้ายิ่งนัก!”“โธ่ เหตุใดไทเฮายังมิฟื้น หากพระนางฟื้นแล้วก็จะสามารถตัดสินให้พ
“ขอบคุณท่านปู่ที่ให้กำลังใจเจ้าค่ะ ข้าจะทำให้มันสมบูรณ์แน่นอน! ท่านปู่ รอกก็เหมือนกับล้อเกวียน ใช้งานได้ดีแล้วก็ใช้ทำได้หลายอย่างเลยเจ้าค่ะ!”หลิงอวี๋พูดเจื้อยแจ้วบอกการใช้รอกให้ท่านอดีตเสนาบดีฟัง ท่านอดีตเสนาบดีก็ฟังอย่างให้ความร่วมมือเช่นกันเขามองไปที่สนามแข่งขันอยู่เป็นระยะ เมื่อได้ยินหลิงอวี๋พูดอย่างตื่นเต้น จู่ ๆ สายตาของท่านอดีตเสนาบดีก็มิสบายใจขึ้นมาเจ้าเด็กโง่ผู้นี้ นางคิดจะใช้วิธีนี้มาทำให้ตนมิต้องกังวลมากอย่างนั้นหรือ?แต่นางมิรู้หรือว่า หากนางถูกตัดหัวในที่สาธารณะจริง ๆ คำพูดที่นางพูดเหล่านี้จะทำให้ตนนึกถึงแล้วเศร้าใจ?เด็กที่ฉลาดและเข้าอกเข้าใจผู้อื่นถึงเพียงนี้ จักรพรรดิอู่อันและคนเหล่านั้นจะทนรับพวกเขาไว้มิได้ได้เยี่ยงไร?ในขณะที่หลิงอวี๋พูดเวลาก็ล่วงเลยไปการแข่งขันการขว้างเป็นไปตามที่เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋คาดการณ์ไว้ คือกลุ่มขององค์ชายอิงได้รับชัยชนะไปเซียวหลินเทียนได้มีการเตรียมใจเอาไว้แล้วจึงมิได้ผิดหวังมากนักแต่ผู้คนที่มาชมกลับมิได้คิดเช่นนั้น เมื่อเห็นว่าท่านอ๋องอี้พ่ายแพ้อีกแล้วก็มีคนจำนวนมากตะโกนขึ้นมาทันที“ท่านอ๋องอี้ พวกท่านเป็นกลุ่มกระจอกหรือ?
กลิ่นอายสังหารเช่นนี้ หากเป็นคนทั่วไปคงรับมิไหวเป็นแน่!แต่ชายผู้นี้กลับมิกลัวเลยแม้แต่น้อย เขาจ้องมองเซียวหลินเทียนพลางส่งนิ้วก้อยมาให้อย่างดูถูกด้วย“พวกท่านมันขี้ขลาด เป็นพวกมอดแมลงที่กินเมล็ดข้าว ปกติแล้วก็เอาแต่โอ้อวดว่ามีพละกำลัง แต่ยามต่อสู้นั้นหนีเร็วที่สุด...”ชายผู้นั้นพูดมิทันจบ คาดว่าเป็นเพราะการกระทำของเขาไปปลุกปั่นเข้าแล้ว คนในฝูงชนจึงโยนไข่เน่าเข้ามาอีกแล้ว“จะไปเสียน้ำลายพูดกับพวกเขาเพื่อสิ่งใด ขยะพวกนี้ควรจะกินไข่เน่าไปเสีย!”จากนั้นก็เกิดเสียงโยนเข้ามาติด ๆ กันไปหมด มิรู้ว่าคนเหล่านี้ไปเอาไข่เน่ามาจากที่ใดมากถึงเพียงนี้ พวกเขาโยนใส่พวกเซียวหลินเทียนราวกับสายฝนที่ตกลงมาเลยเซียวหลินเทียนกัดฟันกรอด ดึงอันเจ๋อไปข้างหลังแล้วชักกระบี่อ่อนที่เอวออกมา“ท่านอ๋องอี้โกรธจนจะฆ่าคนแล้ว...”“ขยะไม่มีความสามารถที่จะเอาชนะศัตรูได้ แต่สามารถฆ่าคนของตนได้...”“ตุบ… วันนี้ต่อให้ต้องตายด้วยกระบี่ของเขาก็ต้องทำให้เขาเหม็นไปเป็นหมื่น ๆ ปีให้ได้...”หลิงอวี๋เห็นภาพนี้จากที่ไกล ๆ ก็ตกใจลุกขึ้นยืนแล้วก็รู้สึกจุกที่ลำคอทันทีเซียวหลินเทียนจะฆ่าพวกคนที่ทำให้อับอายเหล่านี้ด้วยความโกร
หลิงอวี๋เห็นภาพนี้บนอัฒจันทร์ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจเซียวหลินเทียนมิได้โกรธแล้วหุนหันพลันแล่นแบบเมื่อก่อนแล้ว!เขาพลิกวิกฤตที่มองมิเห็นได้อย่างยอดเยี่ยมมาก!วิชากระบี่ที่ยอดเยี่ยมนี้ ทั้งสยบผู้ที่มีเจตนาร้ายได้ และยังปกป้องพวกอันเจ๋อมิให้โดนดูถูกได้ด้วยใต้หล้านี้จะมีกี่คนที่สามารถทำเช่นนี้ได้เล่า!การกระทำเช่นนี้ทำให้จักรพรรดิอู่อันพยักหน้าอย่างพึงพอใจเช่นกันเดิมทีองค์ชายเว่ยคิดว่าเซียวหลินเทียนจะโกรธคนฆ่าคน จึงพยายามจะใส่ไฟเขา ไหนเลยจะคิดว่าเซียวหลินเทียนจะใช้วิธีนี้แก้ปัญหาจ้าวฮุยมองแผ่นหลังของเซียวหลินเทียนด้วยแววตาเป็นประกาย แล้วเขาก็ตัดสินได้อีกครั้งว่าตนเลือกผิดไปแล้วตอนแรกน่าจะเลือกเซียวหลินเทียนเป็นลูกเขยไปเสีย!องค์ชายคังกัดริมฝีปากล่างแน่น เรื่องปาไข่เน่านี่เป็นความคิดของจ้าวเจินเจินที่อยากจะป้องกันไว้สองชั้น‘หากเซียวหลินเทียนถูกไข่เน่าโยนใส่จนเต็มตัว จากนิสัยของเขาแล้วจะต้องโกรธแล้วฆ่าราษฎรเพื่อระบายความโกรธแน่นอนเพคะ!’‘เช่นนี้หากเซียวหลินเทียนพ่ายแพ้แล้วสูญเสียเมืองไปก็จะถูกตัดหัวต่อหน้าธารกำนัลซึ่งเป็นโทษที่ร้ายแรง!’‘ทว่าหากว่าเขาชนะ ก็จะมีความผิดฐานฆ่าราษฎร
เสียงขององค์ชายอิงดังกังวานราวระฆัง องค์ชายหนิงที่อยู่ไกลออกไปก็ยังได้ยินเลยเขาหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยด้วยความดังเท่า ๆ กัน “อ๋องอี้ องค์ชายอิงพูดถูก หากไม่มีเจ้า พวกเราก็คงจะเหงาแย่!”“เช่นนั้น การแข่งขันครั้งนี้ อ๋องอี้อย่าได้เกิดอุบัติเหตุใด ๆ ขึ้นอีกเป็นอันขาด! ข้ายอมเสียเมืองสองเมืองไป แต่มิอยากให้ใต้หล้านี้ต้องสูญเสียผู้นำทัพที่มีความสามารถเยี่ยงเจ้าไปหรอกนะ!”“เราต่างก็ชื่นชมกันและกัน ยุคนี้ควรจะเป็นของพวกเรา มีเพียงคนหนุ่มเยี่ยงพวกเราเท่านั้นจึงจะสามารถนำพาราษฎรของตนไปสู่เส้นทางแห่งความเจริญรุ่งเรืองได้!”คำพูดนี้ขององค์ชายหนิง เมื่อองค์ชายอิงฟังก็มิได้รู้สึกอะไร เหมือนเป็นคำพูดที่ให้กำลังใจทั้งหมดแต่องค์ชายหนิงกับองค์ชายอิงล้วนเป็นผู้ถูกเลือกให้เป็นองค์รัชทายาทแห่งแคว้นของตนแล้ว แตกต่างกับพวกเขาและฉินตะวันตก จักรพรรดิอู่อันกำลังอยู่ในวัยรุ่งโรจน์เลย!คำพูดของคนหนุ่มเช่นนี้มิได้เป็นการบอกเป็นนัย ๆ หรือว่าจักรพรรดิอู่อันควรจะสละราชสมบัติได้แล้ว?จักรพรรดิอู่อันประวิงเวลามิแต่งตั้งองค์รัชทายาทก็เพราะว่า เมื่อแต่งตั้งองค์รัชทายาทแล้วจะมาแทรกแซงบัลลังก์ของตนหากคำพูดนี้ไปเข้
“เดินหน้า!”เซียวหลินเทียนโบกธงส่งสัญญาณให้ผู้ถือหางเสือเรืออย่างเด็ดขาดลูกเรือทั้งหมดร่วมแรงร่วมใจกันพายเรืออย่างเต็มกำลังเพื่อให้เรือมุ่งไปข้างหน้าอย่างห้าวหาญ“ถึงท่านอ๋องอี้จะอยากชนะแต่จะบุกไปเช่นนี้มิได้นะ! นี่เพิ่งจะแล่นออกมาได้มิไกลเท่าไร หากเรือเสียหายขึ้นมาคาดว่าจะต้องรั่วแล้วจมลงกลางทางเป็นแน่!”ขุนนางผู้หนึ่งเห็นเช่นนั้นก็อดมิได้ที่จะส่ายหน้าหลี่ว์เซียงมองเขาอย่างเย็นชา ท่านอ๋องอี้มิใช่คนโง่ เขาจะมิเข้าใจเหตุผลข้อนี้ได้เยี่ยงไรกัน?ที่เขาทำเช่นนี้จะต้องมีเจตนาเป็นแน่จักรพรรดิอู่อันกำลังดูอยู่อย่างเป็นกังวล เมื่อถูกขุนนางผู้นี้เอ่ยทะลุกลางปล้องขึ้นมาเช่นนี้จึงตะคอกออกไปอย่างมิพอใจ “ดูการแข่งขันไปเงียบ ๆ มิต้องพูดมาก! อ๋องอี้มิใช่คนโง่เสียหน่อย หากเจ้ารู้จักเขาก็จะเข้าใจ!”“กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ขุนนางผู้นั้นถูกจักรพรรดิอู่อันตำหนิไปเช่นนี้ก็หน้าแดงหูแดงขึ้นมาทันที จากนั้นก็โค้งตัวรับผิดแล้วถอยไปข้างหลังจ้าวฮุยยิ้มออกมาจาง ๆ มองไปข้างหน้าก็เห็นเซียวหลินเทียนที่บีบให้เรือรบขององค์ชายอิงหันหางเสือเรือหลบการชนของเซียวหลินเทียนด้วยท่าทางห้าวหาญจ้าวฮุยเห็นแล้
เรือรบทั้งสี่ลำแล่นออกห่างจากฝั่งไปเรื่อย ๆ คนที่อยู่บนภูเขาก็มองเห็นได้ดีขึ้นด้วย แต่ก็เห็นแค่เรือเท่านั้น มิสามารถเห็นเหตุการณ์ต่าง ๆ ได้ชัดเจนจักรพรรดิอู่อันเป็นกังวลมาก และในขณะที่กำลังร้อนใจอยู่ก็ได้เสียงของท่านอดีตเสนาบดีดังมาจากด้านหลัง “ฝ่าบาท กระหม่อมมีของกำนัลมาถวายฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ เป็นสิ่งที่อาอวี๋ขอให้กระหม่อมนำมามอบให้พ่ะย่ะค่ะ!”“ฝ่าบาททรงดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ นี่คือของล้ำค่าคล้ายกับแว่นตากระจ่างที่อาอวี๋ถวายให้ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ สิ่งนี้จะทำให้ฝ่าบาททรงเห็นเรือเหล่านั้นได้ชัดเจนขึ้น!”“น่าอัศจรรย์ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ? รีบส่งมาให้ข้าเร็วเข้า!”จักรพรรดิอู่อันได้ยินท่านอดีตเสนาบดีมารบกวนตน เดิมทีก็อยากจะด่าไป ครั้นได้ยินว่าของกำนัลนี้จะทำให้ตนเห็นเรือเหล่านั้นชัดขึ้น ความโกรธของเขาก็พลันสลายหายไป“นี่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท...”ท่านอดีตเสนาบดียื่นท่อไม้ที่มีความยาวเท่าแขนดูแปลกประหลาดให้พร้อมกับรอยยิ้มขันทีกำลังจะไปรับก็ได้ยินองค์ชายเว่ยเอ่ยขึ้นมาอย่างมิเกรงใจเสียก่อน “ท่านอดีตเสนาบดี ขาบาดเจ็บก็พักผ่อนอยู่เรือนดี ๆ ไปเถิด มามอบของกำนัลให้เสด็จพ่อถึงที่นี่เวลานี้ หรือกลัวว่าหลิงอวี
“เหล่าหลิง กลเม็ดของเซียวหลินเทียนยอดเยี่ยมมาก! เขาทำลูกเรือขององค์ชายหนิงตกน้ำไปสองคนแล้ว!”จักรพรรดิอู่อันดูอย่างตื่นเต้นแล้วพูดคุยถึงภาพที่เห็นกับท่านอดีตเสนาบดีเวลานี้ มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่มีกล้องส่องทางไกล จึงมีเพียงพวกเขาสองคนที่พูดคุยกันได้“ใช่ วรยุทธของเซียวหลินเทียนไร้ที่ติอยู่แล้ว แค่ประสบการณ์การต่อสู้ยังมิเพียงพอ!”ขณะที่ท่านอดีตเสนาบดีกำลังพูดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็เห็นอะไรบางอย่างจึงตะโกนขึ้นมา “เหตุใดเซียวหลินเทียนมิฉลาดถึงเพียงนั้น หากจะกวาดล้างให้หมด กลเม็ดนี้ควรจะเข้าทางข้างหลังสิ เช่นนั้นจึงจะจัดการได้อีกสองคน!”“เจ้าต่างหากที่โง่เขลา เจ้ามิเห็นหรือว่าข้างหน้ามีทหารนายหนึ่งเกี่ยวที่กราบเรืออยู่? หากถูกจับไปที่กราบเรือ ลูกเรือขององค์ชายสี่ก็จะถูกจัดการ! แล้วก็จะถูกพวกเขาโจมตีเอาได้!”จักรพรรดิอู่อันตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “องค์ชายสี่กลับมาป้องกันเป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้ว… เอ๊ะ สู้สิ… จัดการพวกเขาให้ตกน้ำกันไปให้หมดเลย!”ขุนนางโดยรอบมองหน้ากันไปมา แต่ตอนนี้ไม่มีใครกล้าสงสัยแล้วว่าจักรพรรดิอู่อันกับท่านอดีตเสนาบดีเล่นละครกันอยู่ท่านอ๋องเฉิงได้ยินเช่นนั้นก