บนเรือรบของเซียวหลินเทียนในเวลานี้ข้างนอกกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ส่วนในท้องเรือ จู้เต๋อเห็นว่าไม่มีใครสังเกตตนอยู่จึงเดินลงไปด้านล่างของเรืออย่างเงียบ ๆเขาเหลียวซ้ายแลขวาเห็นว่าไม่มีใครสังเกตเห็นตน ก็ไปเอาสิ่วเหล็กและค้อนออกมาจากมุมหนึ่งแล้วเล็งไปที่กระดานด้านล่างก่อนจะตอกลงไปขอเพียงตอกให้แผ่นกระดานด้านล่างแตกสองสามแผ่น น้ำก็จะรั่วเข้ามาเป็นจำนวนมาก แล้วอีกไม่นานเรือรบของเซียวหลินเทียนก็จะมีน้ำรั่วเข้ามาถ่วงความเร็วเอาไว้ และภายในเวลามิถึงหนึ่งก้านธูป เรือรบของเซียวหลินเทียนก็จะจมลงแต่ในขณะที่จู้เต๋อยกค้อนเหล็กขึ้นมา จู่ ๆ ก็มีหินก้อนหนึ่งลอยมาในความมืดแล้วกระแทกเข้าที่สะบักของเขาจู้เต๋อเจ็บจึงทำให้ค้อนเหล็กที่ถือไว้มิมั่นคงหล่นลงไปที่เท้าของเขา“ซี้ด...”จู้เต๋อเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา เขารีบหันกลับไปมองแล้วก็เห็นชายแปลกหน้าอายุประมาณสามสิบเดินออกมาจากที่มืด พลางมองมาที่เขาอย่างเย็นชาชายผู้นั้นรูปร่างผอมเพรียว ผิวพรรณขาวผ่องจนแทบจะใส และดวงตาคู่นั้นก็โบ๋ลึกถูกจับได้แล้ว!จู้เต๋อตกใจเล็กน้อย เขามองไปรอบ ๆ โดยมิรู้ตัวและเห็นว่านอกจากชายผู้นี้แล้วก็ไม่มีคนอื่นอีกดวงตาข
เมื่อเห็นใบหน้าท้อแท้ของเผยอวี้ หลิงอวี๋ก็ยิ้มออกมาพลางเอ่ย “เจ้ามิต้องท้อใจไปหรอก เจ้ามิได้มองคนผิด ซุนเจ๋อผู้นี้แท้จริงแล้วเป็นคนที่พึ่งพาได้!”ทันทีที่เผยอวี้หลิงอวี๋บอกว่าเขาพึ่งพาได้ทั้งที่จับได้คาหนังคาเขาเช่นนั้นก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “พี่หลิงหลิง ท่านอย่ามาเยาะเย้ยข้าเลย หากเขาพึ่งพาได้แล้วจะทำร้ายพวกเราเช่นนี้หรือ?”หลิงอวี๋จึงเอ่ยปลอบใจ “ข้าหมายถึงซุนเจ๋อที่เป็นเนื้อแท้ของเขา มิใช่คนที่อยู่ตรงหน้านี้!”“นี่ก็คือซุนเจ๋อชัด ๆ นี่ ข้าจะจำคนผิดได้หรือ?”เผยอวี้คิดว่าหลิงอวี๋เมาเรือจนเบลอสับสนไปหมดแล้วหรือไม่หลิงอวี๋มิพูดจาไร้สาระใด ๆ กับเขาแล้วเดินตรงไปที่ซุนเจ๋อที่ถูกเผยอวี้โยนลงไปที่พื้นนางคุกเข่าลงแล้วสำรวจใบหน้าของซุนเจ๋อ จากนั้นก็จับที่ผมตรงข้างหูของซุนเจ๋อและใช้เล็บสะกิดเบา ๆจากนั้นผิวหนังก็ถูกเล็บของหลิงอวี๋สะกิดออกมาเบา ๆแล้วหลิงอวี๋ก็ดึงออกอย่างระมัดระวัง และถอดหน้ากากใบหน้ามนุษย์ที่บางราวกับปีกจักจั่นออกมาจากใบหน้าของซุนเจ๋อใบหน้าของซุนเจ๋อเผยออกมาทั้งหมดแล้วเป็นใบหน้าที่เผยอวี้มิเคยเห็นมาก่อนเผยอวี้ตกใจจนตาค้าง แล้วทีนี้ถึงได้เข้าใจว่าเหตุใดหลิงอวี๋ถึงบอ
แต่จักรพรรดิอู่อันมิพูด ท่านอดีตเสนาบดีกลับทนมิไหว เขารู้เรื่องที่พ่ายแพ้การแข่งขันปีนป่าย และเขาเชื่อว่ารอกที่หลิงอวี๋ออกแบบไม่มีทางมีปัญหาแน่ท่านอดีตเสนาบดีนำทัพมาตลอดชีวิต จะมีแผนสกปรกใดบ้างที่เขามิเคยเจอเรื่องนี้ต้องเป็นคนกันเองแน่นอนที่ทำเรื่องสกปรก!แม้ว่าเขาจะมิสามารถช่วยหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนจับตัวคนทำได้ในขณะนี้ แต่เขาก็สามารถแอบบอกจักรพรรดิอู่อันเป็นนัย ๆ ได้อยู่!ท่านอดีตเสนาบดีอาศัยช่วงเวลาที่มีแค่เพียงตน จักรพรรดิอู่อันและท่านอ๋องเฉิงที่มองเห็นสถานการณ์ต่อสู้นี้ เขากลอกตาแล้วจู่ ๆ ก็ตะโกนขึ้นมา “เอ๊ะ เหตุใดเรือจึงได้ช้าลง น้ำเข้าหรือไม่?”เขามิได้ระบุชื่อตรง ๆ ออกไป จักรพรรดิอู่อันจึงคิดว่าท่านอดีตเสนาบดีพูดถึงเรือขององค์ชายหนิง จึงเอ่ยคล้อยตามไป “เจ้ามิเห็นหรือว่าตัวเรือแตก น้ำก็เข้าสิ!”องค์ชายเว่ยไม่มีกล้องส่องทางไกลจึงมองมิเห็นการต่อสู้ เขาคิดว่าจู้เต๋อทำลายสำเร็จแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาทันที“เสด็จพ่อ ลูกก็บอกแล้วว่าองค์ชายสี่ทำมิได้ เขาล้มเหลวและแพ้ติดกันสองครั้งแล้ว ครั้งนี้ก็ยังทำผิดพลาดเช่นนี้อีก ทำให้เสด็จพ่อต้องพ่ายแพ้และเสียเมืองทั้งสองเมืองไป!”“ครั้งนี้
พวกของจักรพรรดิอู่อันยืนอยู่ด้านหน้า ส่วนบรรดาสตรีมิสามารถเข้าไปใกล้ได้จึงทำได้เพียงยืนอยู่ด้านหลังวันนี้อันซินก็มากับเหล่าคุณหนูหลายคนเพื่อให้กำลังใจกลุ่มของฉินตะวันตกเช่นกัน นางกับหลิงหว่านยืนอยู่ด้วยกันเมื่อได้ยินขุนนางเหล่านั้นต่างกำลังด่าหลิงอวี๋อยู่ อันซินก็สีหน้าเปลี่ยนไป นางเห็นหลิงหว่านหน้าซีดก็ยื่นมือไปจับมือของหลิงหว่านไว้ทั้งสองคนต่างรู้สึกหนักอึ้งหากกลุ่มของเซียวหลินเทียนพ่ายแพ้ เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋จะต้องถูกตัดหัวต่อหน้าธารกำนัลส่วนอันเจ๋อกับเผยอวี้ที่เป็นรองแม่ทัพของเซียวหลินเทียน แม้ว่าจะมิถูกตัดหัวแต่ตำแหน่งการงานของพวกเขาก็ต้องจบลงเช่นกันตอนนี้พวกนางมิได้กังวลเรื่องอันเจ๋อกับเผยอวี้ ได้แต่ครุ่นคิดว่าจะช่วยเหลือให้หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนรอดพ้นจากการถูกลงโทษอย่างไรดีจ้าวเจินเจินเองก็ได้ยินคำพูดเหล่านี้เช่นกัน และนางก็ควบคุมตนเองที่อยากจะหัวเราะออกมามิได้จริง ๆแต่นางก็มิกล้าหัวเราะยินดีบนความทุกข์ของผู้อื่นออกมาต่อหน้าทุกคนเช่นนั้นหรอก จึงทำได้เพียงเอาผ้ามาปิดไว้ครึ่งหน้าแล้วหัวเราะอย่างเงียบ ๆ‘หลิงอวี๋ จะสู้กับข้าเยี่ยงนั้นหรือ? ตอนนี้รู้ถึงความแ
ปี๊ด… ปี๊ด ๆ …คนเป่าแตรเป่าดังเป็นระดับ ๆเสียงแตรประกาศข่าวดีนั้นเป็นการส่งข่าวให้ขุนนางทุกคนได้เข้าใจนี่เป็นชัยชนะของฉินตะวันตกจริง ๆ!พวกคนที่เหยียดหยามเซียวหลินเทียนและยั่วยุให้องค์จักรพรรดิประหารเขากับหลิงอวี๋เมื่อครู่ต่างก็หน้าซีดกันไปหมดพวกเขากลัวจะไปดึงความสนใจองค์จักรพรรดิจึงทยอยหลังหลังกันไปหลิงหว่านกับอันซินได้ยินข่าวนี้ก็ชะงักกันไป จากนั้นทั้งสองคนก็กอดกันน้ำตาคลอสุดยอด! ฉินตะวันตกชนะแล้ว!พวกของหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนชนะแล้ว!จ้าวเจินเจินหน้าซีดไปทันที!เป็นไปได้เยี่ยงไร?เห็น ๆ อยู่ว่าหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนหาหนอนบ่อนไส้ขององค์ชายเว่ยมิพบ อีกทั้งนางก็จัดคนที่ไม่มีผู้ใดคาดคิดไปสร้างความเสียหายเพื่อเป็นการป้องกันอีกขั้นหนึ่งด้วย!แผนสร้างความเสียหายถึงสองชั้น ว่ากันตามเหตุผลแล้วไม่มีทางที่จะล้มเหลวได้เลย!ไหนเลยจะคิดว่าหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนจะยังชนะได้!พระชายาเว่ยจิตใจว่างเปล่า สมองก็ว่างเปล่าเช่นกันหลิงอวี๋… นางสารเลวผู้นี้ นางเป็นคนโปรดของเทพพระเจ้าหรือไร?เหตุใดนางจึงรอดพ้นจากสถานการณ์ที่ต้องตายไปอย่างโชคดีครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้?ที่แห่ง
ในตอนเย็นภายในวังประดับประดาไปด้วยโคมไฟงดงาม เหล่านางกำนัลต่างเดินขวักไขว่ยกอาหารมาให้ทุกคนในงานเลี้ยงงานเลี้ยงฉลองจัดขึ้นที่ศาลาในสวนบนแท่นจะเป็นโต๊ะของจักรพรรดิอู่อันและข้างล่างด้านหนึ่งเป็นที่นั่งของทูตจากทั้งสามแคว้น ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นที่นั่งของเหล่าขุนนางระดับสูงส่วนที่นั่งของเซียวหลินเทียนจะอยู่ถัดลงมาที่แรกจากจักรพรรดิอู่อันองค์ชายคังกับองค์ชายเว่ยถัดไปหลังจากเซียวหลินเทียน เมื่อทั้งสองเห็นว่าที่นั่งเป็นเช่นนี้ก็อยากจะสะบัดแขนเสื้อออกไปเลยแต่ในเมื่อจักรพรรดิอู่อันมีความสุขเช่นนี้ มีหรือพวกเขาจะกล้าหนีหน้าไปบริเวณรอบนอกจะเป็นเหล่าสตรีที่มีตราตั้งขั้นสามขึ้นไปจักรพรรดิอู่อันอารมณ์ดีมากจึงตั้งใจให้พระชายาเส้าเชิญพวกนางมาด้วยงานเลี้ยงฉลองเป็นการจัดขึ้นชั่วคราว แต่แม้ว่าเวลาจะกระชั้นชิด พระชายาเส้าก็จัดการได้เรียบร้อยดี เห็นได้ชัดว่าความสามารถในการจัดการเหนือกว่าฮองเฮาเว่ยส่วนฮองเฮาเว่ยนั้น องค์จักรพรรดิอู่อันอนุญาตให้ออกมาเข้าร่วมได้เพราะเป็นงานเลี้ยงฉลองและแม้ว่าที่นั่งของนางจะอยู่ร่วมกันกับพระชายาเส้า แต่ที่นั่งเช่นนี้กลับทำให้ฮองเฮาเว่ยรู้สึกอับอายนางเ
คำพูดของเซียวหลินเทียนเป็นการคืนความดีความชอบให้กับจักรพรรดิอู่อัน และคืนผลประโยชน์ให้ฉินตะวันตก ทั้งยังตบหน้าองค์ชายหนิงอีกด้วยองค์ชายหนิงก็มิได้โกรธ เขายิ้มแล้วก็นั่งลง“ขอแสดงความยินดีกับองค์จักรพรรดิที่ได้เมืองสองเมืองมา นับจากนี้จะเป็นดังที่ท่านอ๋องอี้ได้ตรัสไว้ ฉินตะวันตกของเราจะเจริญรุ่งเรือง ร่ำรวยและแข็งแกร่ง”ในฐานะอัครเสนาบดี จ้าวฮุยจึงเป็นผู้นำในการยกแก้วเหล้าขึ้นมาแสดงความยินดีกับจักรพรรดิอู่อันจากนั้นขุนนางทุกคนก็ยกจอกเหล้าแสดงความยินดีตามเช่นกันจักรพรรดิอู่อันยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจที่ได้รับการแสดงความยินดีจากทุกคนเพียงแต่มีขุนนางผู้หนึ่งที่มิรู้ว่าเสียสติหรือว่าตั้งใจ หลังจากที่ดื่มเหล้าแล้วก็ยังเอ่ยเสริมขึ้นมาอีก“วันนี้ทุกคนต่างเฉลิมฉลองกัน ฮองเฮาและขุนนางทั้งหมดล้วนอยู่ที่นี่ แล้วเหตุใดจึงขาดไทเฮาไปได้เล่าพ่ะย่ะค่ะ!”“ฝ่าบาท กระหม่อมได้ยินว่าไทเฮาหมดสติไปยังมิฟื้นเลย พระชายาอ๋องอี้มีทักษะการแพทย์ที่เก่งกาจถึงเพียงนั้นก็ยังมิสามารถรักษาไทเฮาให้หายดีได้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“พระชายาอ๋องอี้ เช่นนี้ท่านทำมิถูกต้องแล้ว! การที่ไทเฮามิสบายเป็นเรื่องใหญ่ ท่านควรจะช่วย
ทันทีที่หลิงอวี๋พูดสิ่งนี้ออกไป คนที่ได้ยินต่างก็งุนงงกันไปทันทีสตรีผู้นี้เป็นบ้าไปแล้วหรือ?ต่อให้โอหังแค่ไหน ต่อให้กำเริบเสิบสานเท่าใด ก็มิควรปะทะกับฮองเฮาเว่ยและองค์ชายเว่ยในเวลาเดียวกันสิ!ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นตอนที่ทูตจากอีกสามแคว้นอยู่ที่นี่อีกด้วย!พระชายาเว่ยเหลืออดแล้ว นางจึงลุกขึ้นพลางตวาดอย่างโกรธแค้น “หลิงอวี๋ เจ้าอย่าให้มันมากเกินไป นี่มันโอกาสใดกัน? เจ้าจะมาทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้ได้หรือ?”“เจ้าใส่ร้ายข้า ข้าจะทำเรื่องเช่นการลงมือกับพี่น้องและทำร้ายอ๋องอี้ดังที่เจ้าว่าได้ที่ใดกัน?”องค์ชายเว่ยเองก็โกรธจนตัวสั่นเช่นกัน เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปูดขึ้นมาหมดแล้ว เขาชี้หน้าด่าหลิงอวี๋โดยมิสนใจภาพลักษณ์ใด ๆ ทั้งนั้น“สารเลว หากยังกล้าพูดจาเหลวไหลอีกข้าจะฉีกปากของเจ้าเสีย!”“ฝ่าบาท หลิงอวี๋ทำเกินไปแล้วจริง ๆ นางกล้าใส่ร้ายฮองเฮา นี่เป็นการมิให้ความเคารพผู้ที่อยู่สูงกว่า! วันนี้ต้องลงโทษนางอย่างหนักนะพ่ะย่ะค่ะ!”เว่ยเฉิงพี่ชายของฮองเฮาเว่ยซึ่งเป็นผู้ตรวจการแห่งสำนักผู้ตรวจการก็ก้าวออกมาอย่างแค้นเคืองเพราะรู้สึกมิเป็นธรรมเช่นกัน พลางเอ่ยเสียงสูง “ฝ่าบาท ผู้ใดบ้างที่มิรู้ว่