บทที่ 1092

เถาจื่อเดินไปจับคอเสื้อของหมอจางอย่างมิเกรงใจแล้วยัดมีดผ่าตัดเข้าไปในมือของเขาพลางตะโกนอย่างดุร้าย “ตัดสิ!”

หมอจางเห็นก้อนเนื้อเปื้อนเลือดนั้นก็มือสั่น เขามองแล้วรู้สึกคลื่นไส้ มีหรือจะกล้าตัด!

“ตัดสิ!”

เซียวหลินมู่ก็ตะคอกใส่เขาเช่นกัน

“พวกมีปากก็พูดไปมิสนถูกผิด เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอย่างมิรับผิดชอบได้ แต่สิ่งที่เจ้าพูดมามันส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเสด็จแม่ข้า!”

“เสด็จแม่ของข้าถูกปากอันชั่วร้ายของเจ้าบีบบังคับให้ต้องกระแทกเสาเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์! ตอนนี้เจ้ายังจะใส่ร้ายพระนางอยู่อีกรึ?”

“เจ้าบอกว่าเสด็จแม่ข้าแท้งแล้วมิใช่รึ? เหตุใดตอนนี้เจ้าถึงบอกว่านี่คือทารกในครรภ์อีกเล่า?”

“พี่สะใภ้สี่ก็บอกแล้วว่ามันเป็นเนื้องอก แต่เจ้ากลับยืนกรานจะบอกว่ามันคือทารกในครรภ์ เจ้าอยากจะฆ่าเสด็จแม่ของข้าจริง ๆ สินะ!”

เสียงของเซียวหลินมู่เริ่มโหดร้ายขึ้นเรื่อย ๆ เขาเกลียดหมอไร้ฝีมือผู้นี้มาก วันนี้หากมิได้จัดการเขาก็จะมิยอมรามือเด็ดขาด!

“ตัดสิ… หากเจ้ามิตัดวันนี้ ข้าจะตัดมันให้เจ้ากิน!”

ประโยคนี้ เซียวหลินมู่แทบจะพูดลอดไรฟันออกมา!

เอ่อ...

หมอจางตัวสั่นไปทั้งร่าง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถ