MasukShare
บทที่ 704
Bab terkait
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 705
นางก้าวไปข้างหน้าเมื่อฟู่จิ่งหลีเห็นนาง เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ในตอนที่ข้ามาที่นี่ ก็ถูกกลิ่นหอมของสวนดึงดูดเข้า ข้ามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังนำทางให้ข้ามาที่นี่”“ครั้งนี้ข้าเห็นเด็กสาวที่งดงามราวกับเทพธิดา และข้าก็รู้ว่าสวรรค์เป็นผู้นำทางข้าให้ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเทพธิดานางนั้น!”“แม่นางมาจากที่ใด เป็นลูกเต้าเหล่าใคร เหตุใดข้าจึงมิเคยเห็นแม่นางมาก่อน”หากมิใช่เพราะว่าฟู่จิ่งหลีทำท่าราวกับพวกเจ้าชู้ประตูดิน ในตอนนี้ลั่วชิงยวนเกือบจะเชื่อว่าฟู่จิ่งหลีเป็นคนจริงจังแล้วเขาดูเป็นแบบนี้เมื่อเห็นสาวงาม แต่เขาแสร้งทำตัวดีต่อหน้านางและฟู่เฉินหวนฉินไป๋หลี่อดมิได้ที่จะหัวเราะในตอนที่เขาได้ยินฟู่จิ่งหลีและสงสัย พลางครุ่นคิดกับตัวเอง ‘สาวงามผู้นี้อยู่กับฉินไป่หลี่ ตระกูลฉินไม่มีบุตรี หรือว่านางจะเป็นสะใภ้ตระกูลฉิน?’ขณะที่เขากำลังคิดอยู่ จู่ ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็เอ่ยขึ้นจากปากของใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย“ในเมื่อหม่อมฉันเป็นเทพธิดา ข้าย่อมมาจากสรวงสวรรค์แน่ เช่นนั้นท่านจึงมิเคยเห็นหม่อมฉันมาก่อน”เสียงนี้นับว่าคุ้นเคยมาก!ฟู่จิ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 706
ลั่วชิงยวนและฟู่จิ่งหลีรีบวิ่งไปทันทีในแปลงวัชพืชมีกระดานไม้วางอยู่บนพื้นเมื่อแงะเปิดกระดานไม้ออก จึงปรากฏว่ามีห้องใต้ดินอยู่ข้างใต้ฟู่จิ่งหลีเป็นผู้นำ “ข้าจะลงไปดูก่อน!”“ระวังตัวด้วย”ฟู่จิ่งหลีลงไปที่ห้องใต้ดินทันทีลั่วชิงยวนได้ยินว่าไม่มีเสียงแปลก ๆ ที่นั่น และเขาก็รู้สึกปลอดภัย“ท่านพบสิ่งใดหรือไม่” ลั่วชิงยวนถามไม่ตอบสนองจากนั้นเสียงอุทานของฟู่จิ่งหลีก็ดังขึ้น “มาเร็วเข้า!”ลั่วชิงยวนสะดุ้งและกระโดดลงไปทันทีบาดแผลบนร่างกายของนางเจ็บอยู่พักหนึ่ง และนางก็บังคับตัวเองให้วิ่งไปหาฟู่จิ่งหลีอย่างรวดเร็วแต่ฟู่จิ่งหลีก็ปลอดภัยดีเขาอยู่ที่มุมห้องใต้ดิน กำลังแงะเปิดประตูลั่วชิงยวนประหลาดใจ “ที่นี่มีทางลับหรือ?”ฟู่จิ่งหลีหันไปมองนาง “ท่านได้กลิ่นเลือดในนี้หรือไม่?”ลั่วชิงยวนพยักหน้าจากนั้นเขาก็พบเครื่องมือในห้องใต้ดินและก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยแงะเปิดมันหลังจากงัดเปิดมุมแล้ว ฟู่จิ่งหลีก็เตะเปิดประตูทั้งหมดฉินไป๋หลี่ก็ตามมาด้วย และทั้งสามก็เข้าสู่เส้นทางลับด้วยกันแต่ไม่มีเลือดอยู่บนพื้น มีเพียงรอยเท้าเท่านั้นพื้นของทางเดินลับไม่เรียบและไม่สูงเท่าใดนัก ดัง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 707
ในเวลานี้ วังตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายอีกครั้งองครักษ์จำนวนมากค้นหาไปทั่วทุกที่ ตามหาที่อยู่ของลั่วชิงยวนและคนอื่น ๆขณะเดินออกจากสวน จึงได้ยินเจ้าหน้าที่อุทานว่า "ข้าพบแล้ว ข้าพบแล้ว!"ก่อนที่ลั่วชิงยวนจะทันได้โต้ตอบ เขาก็เห็นร่างอันงดงามร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาท่ามกลางแสงคบเพลิงและกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขาน้ำเสียงตระหนกขิงฟู่เฉินหวนลอยเข้าในหูนาง “เจ้าไปอยู่ที่ใดมา ข้าคิดว่าเจ้า…”ก่อนที่เขาจะพูดจบ ลั่วชิงยวนก็ผลักเขาออกไป“หม่อมฉันสบายดี”“หม่อมฉันเหนื่อย จะกลับไปพักผ่อนแล้ว”ลั่วชิงยวนดูสงบและเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะมองฟู่เฉินหวนฟู่เฉินหวนตัวแข็งทันที คิ้วของเขาขมวดมุ่น แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว พลางกำมือแน่น“ใครก็ได้ พาพระชายากลับไปพักผ่อน”หลังจากที่ลั่วชิงยวนจากไป ฟู่จิ่งหลีก็สับสนและก้าวไปข้างหน้า "พี่สาม ข้ามิเคยเห็นท่านกังวลถึงเพียงนี้มาก่อนเลย”“เกิดอะไรขึ้น? ท่านกลัวว่าพี่สะใภ้สามจะถูกลักพาตัวไป หลังจากที่นางเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงกระนั้นหรือ?”“ท่านคงมิคิดว่าข้าเป็นน้องชายท่าน ถึงได้เก็บงำเรื่องนี้ไว้และทำให้ข้าเผลอปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม”เมื่อคิดถึงเรื่องอับอายในวันนี
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 708
เสียงนั้นดังสนั่นลั่วชิงยวนหันกลับมามองเว่ยอวิ๋นเซี๋ยลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย กัดฟันหนักขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเห็นท่าทางเหน็บแนมของเว่ยอวิ๋นเซี๋ย“เจ้ามองข้าหาปะไร ข้าพูดอะไรผิดรึ? เจ้าอยู่ในห้องขององค์ชายห้าทั้งคืนจริง ๆ นี่ ไฉนข้าจะพูดเรื่องพฤติกรรมของเจ้ามิได้”เว่ยอวิ๋นเซี๋ยยังจงใจทำเสียงของนางให้ดังขึ้นเพื่อให้ทุกคนรอบข้างได้ยินอีกต่างหากขณะนี้ทุกคนกำลังเตรียมตัวขึ้นรถม้าลงจากภูเขาเพื่อกลับไปยังเมืองหลวง มีคนมารวมตัวกันค่อนข้างน้อยหลังจากได้ยินดังนั้น พวกเขาทั้งหมดก็เริ่มซุบซิบกัน“พระชายาอ๋องค้างคืนในห้องขององค์ชายห้าจริง ๆ หรือ?”“ข้าได้ยินมาก่อนหน้านี้ว่าพวกเขาทั้งสองดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน เป็นไปได้ไหมที่พวกเขา...”“ชู่ว!”ในอดีต ในตอนที่ลั่วชิงยวนยังอัปลักษณ์ ไม่มีใครพูดถึงนางมากนัก เพราะอย่างไรเสียลั่วชิงยวนก็น่าเกลียดมาก ผู้ใดจะนึกพิศวาสนาง?แต่ตอนนี้เมื่อทุกคนได้เห็นความงามที่แท้จริงของนางแล้ว ความสงสัยและการคาดเดาอันน่าเกลียดเหล่านี้ก็หลั่งไหลเข้ามาเว่ยอวิ๋นเซี๋ยและลั่วเยวี่ยอิงที่ยกยิ้มอย่างได้ใจอยู่ที่มุมหนึ่ง“เว่ยอวิ๋นเซี๋ย เจ้าทำให้ตระกูล
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 709
ชายคนนั้นตบอย่างแรง เขาตบเว่ยอวิ๋นเซี๋ยเพียงไม่กี่ครั้งก็ทำให้นางกระอักเลือด ใบหน้าของนางทั้งแดงและบวมเว่ยอวิ๋นเซี๋ยถูกตบแล้วตบอีก มิอาจแม้แต่จะเอ่ยร้องขอความเมตตาได้ความเงียบก่อตัวขึ้นทั่วบริเวณฉินเชียนหลี่เอ่ยขึ้นอย่างเหมาะเจาะ “ท่านอ๋องทรงห่วงใยผู้เป็นน้อง จึงทุ่มเทพยายามดูแลองค์ชายห้าตลอดทั้งคืน ช่างเป็นสายสัมพันธ์ฉันพี่น้องที่น่าซาบซึ้งยิ่ง!”“องค์ชายห้าได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่พระชายาก็ฟื้นฟูร่างกายที่เจ็บสาหัสของเขาให้กลับมามีชีวิตอีกครั้งและช่วยชีวิตองค์ชายห้าไว้ได้ ช่างน่าชื่นชม น่าชื่นชมมากจริง ๆ!”“นี่เป็นสิ่งที่ดีที่ควรค่าแก่การยกย่อง แต่กลับถูกคนใส่ร้ายป้ายสีเช่นนี้ หากคำพูดดังกล่าวถูกแพร่ออกไปจะเป็นการทำลายชื่อเสียงของราชวงศ์ ใครคิดแพร่ข่าวลือ คงมิคิดเสียดายชีวิตแล้ว!”ประโยคสุดท้ายนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยคำพูดของฉินเชียนหลี่ถือได้ว่าเป็นคำเตือนสำหรับทุกคน หากข่าวลือเหล่านี้กล้าแพร่กระจายออกไป จะถูกจัดการอย่างเด็ดขาดทุกคนต่างปิดปากเงียบฟู่จิ่งหลีเอ่ยปากขึ้นทันที “นี่ก็สายแล้ว ออกเดินทางกันเถอะ!”หลังจากกลับสู่ความสงบ คนก็ขนย้ายสิ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 710
เขาไม่ใช่หมอหลวง!เมื่อวานนางเห็นเขาที่ลานตำหนักของเหยียนหน่ายซิน!การแสดงออกของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไป นางกระโดดลงจากรถวิ่งไปที่รถม้าข้างหน้า และเข้าไปในรถม้าของฟู่อวิ๋นโจวทันที หมอหลวงปลอมนั่งข้างเขา ในมือถือถาดขนมหวานเอาไว้ ขณะที่ฟู่อวิ๋นโจวก็ถือชามน้ำแกงไว้ในมือและกำลังจะดื่มมันเมื่อเห็นการบุกรุกอย่างกะทันหันของนาง เขาก็ตกใจเล็กน้อย“ท่านเสวยมิได้!” ลั่วชิงยวนยกมือขึ้นทันทีและปัดชามยาในมือของฟู่อวิ๋นโจวใบหน้าของหมอหลวงปลอมที่อยู่ด้านข้างเปลี่ยนไป ประกายเย็นชาแวบขึ้นมาใต้แขนเสื้อของเขา และกริชก็พุ่งเข้าแทงลั่วชิงยวนทันทีลั่วชิงยวนถูกบังคับให้ล่าถอยและกระโดดลงจากรถม้าหมอหลวงปลอมโฉบเข้ามา กริชในมือของเขาคมมากลั่วชิงยวนพาเขาลงไปที่พื้นเพื่อให้อีกฝ่ายอยู่ห่างจากฟู่อวิ๋นโจว หลังจากหลบหนีไปได้สองก้าว นางก็หันกลับมาและเริ่มต่อสู้กับหมอหลวงปลอมทันทีแต่ในขณะนี้ จู่ ๆ ชายอีกคนที่แต่งตัวเป็นขันทีก็บินเข้ามาและลอบโจมตีลั่วชิงยวนที่ด้านหลัง สีหน้าของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไป ก่อนจะรีบหลบหนีในขณะนี้ มีร่างหนึ่งบินเข้ามาเตะขันทีที่กำลังย่องเข้ามาด้วยลูกเตะอันทรงพลัง“เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?”
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 711
ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นชา “นางมิตายหรอก มีดมิได้แทงลึกเสียหน่อย”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ฟู่อวิ๋นโจวก็ประหลาดใจ แต่แล้วก็พยักหน้า “ดีแล้ว มิเช่นนั้นเสด็จพี่จะต้องรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณกับนางเป็นแน่”“นี่มิใช่ติดเป็นหนี้บุญคุณแล้วหรือ?” ลั่วชิงยวนเหลือบมองรถม้าที่อยู่ข้างหลังหมอหลวงกำลังรักษาผู้ป่วยในรถม้า และฟู่เฉินหวนนั่งอยู่นอกรถม้า โดยให้ความสนใจกับสถานการณ์ภายในอย่างประหม่าลั่วชิงยวนมองออกไปเพียงเล็กน้อย และไม่ได้มองไปอีกเลยรถม้าค่อย ๆ เคลื่อนไปยังเมืองหลวง หลังจากนั้นทุกอย่างก็สงบไปตลอดทางในที่สุดพวกเขาก็ถึงเมืองหลวงโดยสวัสดิภาพเนื่องจากลั่วเยวี่ยอิงได้รับบาดเจ็บ ฟู่เฉินหวนจึงพานางไปที่ตำหนักอ๋อง แทนที่จะส่งนางกลับไปที่จวนอัครเสนาบดีแต่ฟู่เฉินหวนเพิ่งบอกให้ซูโหยวดูแลนางหมอหลวงหลายคนได้รับเชิญให้มาที่นี่และฟู่เฉินหวนก็ไปที่วังหลวงอีกครั้ง อย่างไรก็มีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตระกูลเหยียนที่ต้องรายงาน สิ่งที่พวกเขากังวลมากที่สุดในตอนนี้น่าจะเป็นการตัดสินโทษของเหยียนหน่ายซินแต่ก็ยากที่จะบอกว่านี่จะสร้างปัญหาให้กับตระกูลเหยียนได้หรือไม่ ท้ายที่สุดแล้ว ยังมีไทเฮาอยู่ทั้งคนฟู่อ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 712
ฟู่เฉินหวนมิโกรธ และตอนนี้เขาอดทนกับลั่วชิงยวนได้มากขึ้น“ข้ามิได้ขู่เจ้า ข้าแค่คุยกับเจ้า”“ลั่วเยวี่ยอิงจะอยู่ในตำหนักเราไปสักพักจนกว่าอาการบาดเจ็บของนางจะหาย แล้วข้าจะช่วยฉินเชียนหลี่ให้เอง นี่เป็นเพียงข้อตกลง”ลั่วชิงยวนกำมือแน่น แต่แล้วก็ปล่อยไป“ได้”ฟู่เฉินหวนตัดสินใจปล่อยให้ลั่วเยวี่ยอิงอาศัยอยู่ในตำหนักของเขานางคัดค้านไปก็ไม่มีประโยชน์เนื่องจากเขาเต็มใจที่จะใช้เงื่อนไขนี้เพื่อแลกกับการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขของลั่วเยวี่ยอิงในตำหนักอ๋อง นางยอมได้เพื่อแลกกับงบประมาณที่ฉินเชียนหลี่ต้องการ…… สิ่งที่ทำให้ลั่วชิงยวนตกใจคือพวกเขามาถึงพระตำหนักโช่วสี่จริง ๆไทเฮากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองไปยังลั่วชิงยวนที่กลับมาได้อย่างปลอดภัย“ข้าได้ยินมาว่าครั้งนี้พระชายาก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน ตัวข้าเตรียมยาสมานแผลมาให้เจ้าเป็นพิเศษ”จากนั้นจินซูก็ยื่นยาสมานแผลให้ลั่วชิงยวนลั่วชิงยวนรับมา “ขอบพระทัยเพคะ ไทเฮา”“วันนี้ข้าเรียกเจ้ามาที่นี่เพราะว่าข้าต้องการชี้แจงอะไรบางอย่าง เชิญนั่งก่อน”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนและฟู่เฉินหวนก็นั่งลงมีเก้าอี้อยู่สองสามตัวตรงข้าม แต่ไม่มีใครมาหลั
Bab terbaru
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
