บทที่ 407

เสียงฝีเท้าอันหนักแน่น เหยียบลงบนใจคนทีละก้าว

หวังว่าฟู่อวิ๋นโจวจักคิดได้

มิเช่นนั้นร่างกายของเขา คงต้องทลายลงจริง ๆ

ร่างกายเขาไม่มีปัญหามากนัก ที่เป็นปัญหาคือจิตใจ

หลังจากฟู่อวิ๋นโจวจากไป ก็ไม่มีคนมารบกวนลั่วชิงยวนหลายวัน

ฟู่เฉินหวนเองก็มิได้มาอีก ส่วนลั่วชิงยวนก็มิออกจากเรือน รักษาอาการอย่างสบายใจอยู่หลายวัน

วันเกิดของลั่วไห่ผิงใกล้มาถึงแล้ว ผู้คนมิน้อยในเมืองหลวงเริ่มจัดเตรียมของกำนัล

ดังนั้นของของลั่วชิงยวนในหอมหาสมบัติก็เริ่มทยอยขายออกไปบ้างแล้ว

ข่าวสารเหล่านี้จือเฉาออกไปสืบมาให้นาง

ทุกอย่างในร้านโอสถก็เป็นไปได้ดี เพียงแต่ซ่งเชียนฉู่ต้องรับมือกับผู้คนที่จะมาดูดวงจำนวนไม่น้อย ซึ่งปวดหัวไปนิด

ได้ยินว่า ฟู่เฉินหวนไปที่ร้านหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขาได้แต่จากไปเหตุเพราะมิเจอผู้ใดเลย แต่เขามิได้สงสัยสิ่งใดทั้งนั้น

อากาศเริ่มอบอุ่นขึ้น

ลั่วชิงยวนแกะฝ้ายส่วนหนึ่งออกมาจากในเสื้อ

จือเฉาแต่งตัวให้นางไปด้วย พร้อมถามไถ่อย่างเป็นห่วง “พระชายา แกะฝ้ายตั้งแต่อากาศเช่นนี้ เมื่อถึงคิมหันต์ฤดู(1)จักทำเช่นไรเจ้าคะ?”

“ใส่หนาขนาดนั้นมิได้ มิเช่นนั้นคงร้อนจนเป็นโรคแน่”

ลั่วชิงยวนถอนหายใจพร