เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 399
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 400
ฟู่เฉินหวนมิตอบคำ ทว่ากลับกระตุ้นม้าขึ้นเขา ตลอดทางยังหลงเหลือเศษกระดาษเงินกระดาษทองที่เผาไหม้แล้วอยู่มากมาย ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง นี่คือทางไปหลุมฝังศพท่านมหาราชครูในวันนี้ เขากำลังจะไปเยี่ยมหลุมฝังศพของท่านมหาราชครูกระนั้นหรือ? ฟู่เฉินหวนควบม้าห่างออกไปไม่ไกลจากหลุมฝังศพของท่านมหาราชครูตามทีคาดคิดเอาไว้ ทันใดนั้นเขาก็ยื่นแขนออกมาโอบรอบเอวของลั่วชิลงยวน นางรีบขืนตัวพลางกล่าวว่า "หม่อมฉันลงเองได้!" ฟู่เฉินหวนปล่อยนาง จากนั้นก็พลิกตัวลงจากหลังม้าก่อน ลั่วชิงยวนคิดจะกระโดดลงอย่างสง่างาม แต่เมื่อคำนึงถึงรูปร่างของตนเองก็ตัดสินใจที่จะไม่เปิดเผยตัวตนออกมา นางจึงคว้าอานม้าแล้วค่อย ๆ ลงจากหลังม้า ระหว่างที่นางย่ำลงบนหิมะก็ซวนเซไปบ้าง ฟู่เฉินหวนเอื้อมมือออกไปช่วยประคองนางเอาไว้โดยไม่รู้ตัว ลั่วชิงยวนกลับไม่ยอมให้เขาแตะต้องแล้วรีบหลบหลีกไป เกรงว่าเขาคงเห็นเข้าแล้ว นางจึงแสร้งต้องลมเย็นจนเริ่มไอขึ้นมา ฟู่เฉินหวนมองนางด้วยสายตาล้ำลึกแล้วจูงม้าไปข้างหน้า ลั่วชิงยวนตามเขามาที่หลุมฝังศพของท่านมหาราชครู ม้าค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้หลุมฝังศพของท่านมหาราชครู จากนั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 401
จือเฉาพยักหน้าแล้วปฏิบัติตามคำสั่งของนาง เมื่อประตูปิดลง ลั่วชิงยวนก็หยิบยันต์ออกมาเผาจนกลายเป็นเถ้าธุลี จากนั้นก็ยกมือโปรยเถ้าธุลีให้เป็นวงลงบนโต๊ะ นางกำลังจะแกะโซ่อักขระออก ทันใดนั้นก็มีเงาดำกระโจนออกมา เล็บแหลมคมกับนิ้วมือซีดขาวปรากฏต่อหน้าต่อตาลั่วชิงยวนแล้วมุ่งเป้ามาที่นางทันที แววตาของนางก็แปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็น และดึงโซ่อักขระกลับทันใด เผยให้เห็นเฉพาะร่างท่อนบนของเงาดำ ลั่วชิงยวนคว้าจับส่วนที่เหลืออยู่ของโซ่อักขระเอาไว้แน่น เงาดำแยกเขี้ยวกางกรงเล็บพลางคำรามใส่นาง เสียงแหลมทะลุทะลวงราวกับจะแผ่ซ่านเข้าไปในเยื่อแก้วหู เผยให้เห็นความเศร้าโศกอย่างสุดซึ้ง ลั่วชิงยวนรู้ว่าอีกฝ่ายไร้สติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิง เงาร่างดังกล่าวได้แต่ปลดปล่อยความแค้นอันแรงกล้าและต่อสู้อย่างไร้เหตุผล หุ่นเชิดที่ถูกผู้ใดสักคนพรากเอาสติสัมปชัญญะไป ย่อมขาดสติจนไม่สามารถสื่อสารได้ จนเหลือเพียงแค่ความสามารถในการสังหารคนเท่านั้น ลั่วชิงยวนได้ตระเตรียมห้องเอาไว้โดยถี่ถ้วนแล้ว นางคว้าข้าวสารกำมือหนึ่งขึ้นมาวาดสัญลักษณ์แห่งการชำระล้างทั้งสามรูปแบบแล้วใส่ลงไปในถัง จากนั้นนางก็ค่อยคว้าข้าวสารกำม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 402
โลงศพถูกปลวกแทะไปนานแล้ว! เมื่อลั่วหรงเห็นภาพดังกล่าวเข้า นางก็รู้สึกตกใจเสียจนแทบหมดสติ ลั่วชิงยวนจึงรีบเข้าไปช่วยประคอง “เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน! เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกันเล่า!” เมื่อเห็นโลงศพของมารดาตนกลายเป็นเช่นนั้น ลั่วหรงก็ให้รู้สึกใจสลาย ลั่วชิงยวนก้าวเข้ามาตรวจดูพลางขมวดคิ้ว “นี่เป็นไม้ชั้นเลวที่ไม่กันแมลงนี่เจ้าคะ” ลั่วหรงรู้สึกตกตะลึง “เป็นไปไม่ได้! ข้าจะใช้ไม้ชั้นเลวกับมารดาของตัวข้าเองได้อย่างไรกันเล่า!” ลั่วชิงยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักอึ้งขึ้นมาว่า “ข้าเกรงว่าหลุมฝังศพคงจะถูกผู้ใดแตะต้องเข้าเสียแล้ว ปลวกมากมายเช่นนี้หาใช่เรื่องปกติไม่แล้ว” นางจึงออกคำสั่งว่า “ขุดหลุมศพให้รอบทิศเลยนะ!” ดังนั้นทุกคนจึงพาเริ่มต้นการขุด เมื่อขุดลึกลงไปก็พบว่ามีไม้สนเป็นจำนวนมากฝังอยู่ในพื้นดินเป็นทิวแถว ผ่านไปนานวันเข้าก็จะกลายเป็นรังปลวก เห็นได้ชัดว่ามีผู้ใดสักคนจงใจสร้างเรื่องขึ้นมา “ท่านอา ข้าเกรงว่าคราที่ท่านมิยอมขายที่ให้พวกเขา พวกเขาก็ลงมือทำอะไรสักอย่างลงไปแล้ว ของพวกนี้น่าจะอยู่ที่นี่มาได้ไม่ต่ำกว่าหนึ่งปีแล้ว” ลั่วหรงโมโหเสียจนเอามือกุมหน้าอกแล้วโมโหจนแทบล้มหมดส
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 403
เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้เข้าก็รู้สึกตกตะลึง พวกมันคิดจะเอามุกราตรีไปทำอันใดกัน? แต่เรื่องนี้ก็ทำให้นางยิ่งมั่นใจว่า ผู้ที่อยู่เบื้องหลังนี้จะต้องมีความเกี่ยวพันกับแคว้นหลี มิหนำซ้ำพวกมันกำลังตามหาของบางอย่างของแคว้นหลี! เรื่องนี้ทำให้นางนึกถึงสมบัติประจำแคว้นหลีที่หายสาบสูญไปหลายปี! เมื่อครั้งยังเยาว์วัย อาจารย์ของนางเคยเล่าให้นางฟังว่า เป็นเรื่องน่าเสียดายที่สมบัติประจำแคว้นหลีที่หายสาบสูญไป ท่านจึงหวังว่าในฐานที่เป็นนักบวชหญิงระดับสูง ในวันข้างหน้านางจะสามารถเอาสมบัติชิ้นนี้กลับคืนมาได้ มีผู้ใดที่กำลังตามหาสมบัติที่หายสาบสูญไปของแคว้นหลีอยู่หรือ? “อืม บัดนี้สายเกินไปเสียแล้ว ต้องโทษที่ข้ามิหาให้เจอเร็วกว่านี้” ลั่วหรงถอนหายใจแรง ๆ ด้วยความรู้สึกอับจนหนทาง ถึงแม้ว่าในใจแล้ว นางจะรู้สึกเกลียดชังจนขอสู้ตายกับพวกเขา แต่นางก็เป็นห่วงบุตรีทั้งสองคนของตน ขืนนางเป็นอะไรขึ้นมา พวกเขาจะมาล้างแค้นเอากับบุตรีทั้งสองคนของนางใช่หรือไม่? นางมิกล้าหรอก! นางมิกล้าทำอันใดทั้งนั้น! นางได้แต่กล้ำกลืนความคับข้องใจลงไป ลั่วชิงยวนช่วยประคองลั่วหรงให้ลุกขึ้น จากนั้นก็ช่วยจัดเรี
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 404
“ข้าก็อยู่ที่นี่มิใช่หรือ จะถือว่านางอยู่ลำพังตัวคนเดียวได้อย่างไรกัน?” ฟู่เฉินหวนค่อย ๆ เดินเอามือไพล่หลังเข้ามา สีหน้าท่าทางของเขาทำให้ทั้งลั่วชิงยวนกับลั่วหลางหลางตกตะลึงอยู่บ้าง “ท่านอ๋อง!” ฟ่านซานเหอรีบแสดงคำนับ ลั่วหลางหลางเองก็ผงกศีรษะเล็กน้อย “บังเอิญว่าข้าเห็นรถม้าของตระกูลฟ่านอยู่ข้างนอก ฮูหยินใหญ่ฟ่านคงรออยู่นานแล้ว” ฟู่เฉินหวนเอ่ยเตือน ลั่วหลางหลางกุมมือของลั่วชิงยวนอย่างยากจะตัดใจ “เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ” ลั่วชิงยวนพยักหน้า ฟู่เฉินหวนค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "วันนี้ข้าว่างพอดี เช่นนั้นข้ากับพระชายาจะไปส่งพวกเจ้าก็แล้วกัน" เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกประหลาดใจอย่างถึงที่สุด นี่เป็นครั้งแรกเลยใช่หรือไม่ที่ฟู่เฉินหวนยอมรับว่านางเป็นพระชายาต่อหน้าผู้อื่น? จู่ ๆ ท่าทีก็เปลี่ยนไปกระนั้นหรือ? ไฉนนางจึงรู้สึกไม่คุ้นเคยเอาเสียเลยเล่า? ลั่วชิงยวนขี่ม้าตามฟู่เฉินหวนไปส่งรถม้าตระกูลฟ่านออกนอกเมือง เมื่อเห็นรถม้าจากไปไกลแล้ว ลั่วชิงยวนก็รู้สึกหนักอึ้งและไม่ยินยอมอยู่บ้าง การจากลาครั้งนี้ มิทราบจริง ๆ ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อใด ทันใดนั้นเสียงของฟู่เฉินหวนก็
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 405
แต่หมอกู้กลับมิยอมจากไปพลางกล่าวว่า “พระชายา ท่านอ๋องสั่งให้ข้ามาที่นี่หลัก ๆ ก็เพื่อดูว่าพอจะมีหนทางรักษาใบหน้าของพระชายาหรือไม่” ลั่วชิงยวนจึงปฏิเสธออกไปว่า “ข้าไม่รักษาใบหน้าหรอก รักษาหายแล้วอย่างไรเล่า? ก่อนที่ใบหน้าของข้าเสียโฉม ท่านอ๋องก็รังเกียจข้าอยู่แล้วมิใช่หรือไร?” นับประสาอะไรกับหมอกู้มีเจตนาร้ายด้วยเล่า ต่อให้หมอกู้คิดจะรักษาใบหน้าให้นางจริง ๆ นางก็มิกล้าให้เขาเห็นหรอก นางมิได้เจ็บป่วยหรือบาดเจ็บสักนิด นางจะกล้าให้หมอกู้ดูได้อย่างไรกัน นางหาได้ต้องการให้ผู้ใดล่วงรู้เรื่องที่นางลดน้ำหนักเมื่อไม่นานมานี้ มิฉะนั้นก็คงจะรู้ว่านางคือฉู่ลั่วได้ง่ายดายเกินไป “ขอพระชายาอย่าได้คิดในแง่ร้ายเกินไปนัก พวกเราเพียงแค่รักษาโรคและบาดแผลเท่านั้น!” หมอกู้เอ่ยแนะนำ ลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยวาจาใดอีก แต่นางก็มิยอมให้จือเฉาเปิดประตูเช่นกัน หลังจากนั้นสักพัก ซูโหยวก็กลับมาอีกครั้งแล้วอ้างว่าจะเข้าไปในเรือน แต่ประตูก็ไม่เปิดให้เขาเลย ซูโหยวพยายามเกลี้ยกล่อมอยู่ข้างนอกเป็นนาน ทว่าลั่วชิงยวนก็มิเปลี่ยนใจ แต่นางกลับร้องไห้ด้วยความทุกข์ระทมอยู่ในห้อง “พวกเจ้าสองคนเหยียดหยามข้าที่สร้างค
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 406
ลั่วชิงยวนตะลึงเล็กน้อย รีบสั่งคนเปิดประตูห้องเพื่อยกฟู่อวิ๋นโจวออกมาเมื่อลั่วชิงยวนสัมผัสโดนข้อมือฟู่อวิ่นโจว เพิ่งพบว่าร่างเขาเยือกเย็นดุจน้ำแข็งภายในห้องอบอุ่นมาก นางป้อนแกงโสมให้เขา ร่างของฟู่อวิ๋นโจวจึงอบอุ่นขึ้นมาหน่อยลั่วชิงยวนจับชีพจรให้เขาเพื่อตรวจหาสาเหตุการบาดเจ็บมือของฟู่อวิ๋นโจวถูกห่อไว้ และเห็นได้อย่างชัดเจนว่านิ้วก้อยของเขาหายไปฟู่อวิ๋นโจวตื่นมาอย่างสะลึมสะลือ เขายันร่างลุกขึ้นนั่ง “ชิงยวน ข้าสร้างปัญหาให้เจ้าหรือ”ลั้วชิงยวนยกชาร้อนมาให้เขา “ท่านบาดเจ็บ ควรนอนพักผ่อนบนเตียง เหตุใดต้องมาหาหม่อมฉันด้วย”ฟู่อวิ๋นโจวมองนางอย่างเป็นกังวล ลังเลพักหนึ่งจึงเอ่ยปากอย่างหนักอึ้ง “ชิงยวน เจ้าอุตส่าห์ออกมาได้ ข้ามิอยากต้องเห็นเจ้าจมปลักในบ่อโคลนอีก”ฟู่อวิ๋นโจวพูดไป สายตามองไปทางนอกประตูอย่างลึกซึ้ง พร้อมเอ่ยพรึมพรำ “ข้าเห็นเจ้าเป็นสหายร่วมป่วยมาโดยตลอด เมื่อข้าเศร้าโศกเสียใจ มีเพียงเจ้าที่ปลอบข้า” “นับแต่ข้ากำเนิด ชะตาข้าก็มิใช่ของข้าอีกต่อไป ข้าเป็นเพียงหุ่นเชิด เป็นเพียงเครื่องมือ”“แต่เจ้ามิเหมือนข้า เจ้าอิสระกว่าข้านัก ข้าหวังว่าเจ้าจักปล่อยวางทุกอย่างและเดินออ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 407
เสียงฝีเท้าอันหนักแน่น เหยียบลงบนใจคนทีละก้าวหวังว่าฟู่อวิ๋นโจวจักคิดได้มิเช่นนั้นร่างกายของเขา คงต้องทลายลงจริง ๆ ร่างกายเขาไม่มีปัญหามากนัก ที่เป็นปัญหาคือจิตใจหลังจากฟู่อวิ๋นโจวจากไป ก็ไม่มีคนมารบกวนลั่วชิงยวนหลายวันฟู่เฉินหวนเองก็มิได้มาอีก ส่วนลั่วชิงยวนก็มิออกจากเรือน รักษาอาการอย่างสบายใจอยู่หลายวันวันเกิดของลั่วไห่ผิงใกล้มาถึงแล้ว ผู้คนมิน้อยในเมืองหลวงเริ่มจัดเตรียมของกำนัลดังนั้นของของลั่วชิงยวนในหอมหาสมบัติก็เริ่มทยอยขายออกไปบ้างแล้วข่าวสารเหล่านี้จือเฉาออกไปสืบมาให้นางทุกอย่างในร้านโอสถก็เป็นไปได้ดี เพียงแต่ซ่งเชียนฉู่ต้องรับมือกับผู้คนที่จะมาดูดวงจำนวนไม่น้อย ซึ่งปวดหัวไปนิดได้ยินว่า ฟู่เฉินหวนไปที่ร้านหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขาได้แต่จากไปเหตุเพราะมิเจอผู้ใดเลย แต่เขามิได้สงสัยสิ่งใดทั้งนั้นอากาศเริ่มอบอุ่นขึ้นลั่วชิงยวนแกะฝ้ายส่วนหนึ่งออกมาจากในเสื้อจือเฉาแต่งตัวให้นางไปด้วย พร้อมถามไถ่อย่างเป็นห่วง “พระชายา แกะฝ้ายตั้งแต่อากาศเช่นนี้ เมื่อถึงคิมหันต์ฤดู(1)จักทำเช่นไรเจ้าคะ?”“ใส่หนาขนาดนั้นมิได้ มิเช่นนั้นคงร้อนจนเป็นโรคแน่”ลั่วชิงยวนถอนหายใจพร
บทล่าสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1110
ฟู่เฉินหวนตกตะลึงเขาเงยหน้ามองนางด้วยความสงสัย “วันนี้ท่านเป็นอะไรไป? จะดื่มสุราแล้วต้องถามมากมายเช่นนี้?”“เหมือนสตรี...”“ท่านคงมิประสงค์จะดื่มสุราด้วยกันกับข้า จึงพยายามปฏิเสธทางอ้อมสินะ”ลั่วชิงยวนกินไปพลางตอบ “เพียงแค่ถามเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”“เหตุใดท่านต้องตอบโต้เสียงดังด้วย”“ท่านมาหากระหม่อมก็เพื่อพูดคุยมิใช่หรือ?”ฟู่เฉินหวนเลิกคิ้ว พูดมิออก “ก็ใช่อยู่”เขายกถ้วยสุราขึ้นมา ลั่วชิงยวนชนจอกเหล้ากับเขาแล้วดื่มหมดจอกทั้งสองดื่มสุราจนถึงยามวิกาล พูดคุยกันทั้งคืนแต่เนื่องจากฟู่เฉินหวนมีกิจราชสำนักจึงมิได้พักค้างคืน ดื่มเสร็จแล้วจึงกลับตำหนักไปลมยามค่ำคืนพัดผ่านกายฟู่เฉินหวน ทำให้ตื่นจากอาการมึนเมาเมื่อออกจากตรอกก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เขาจึงหันกลับไปมองมีเงาร่างหนึ่งรีบซ่อนตัวนัยน์ตาของฟู่เฉินหวนเย็นชาขณะขมวดคิ้วฉู่ลั่วถูกจับตามองหรือ?ฟู่เฉินหวนเดินจากไป......ยามเช้าลั่วฉิงมาที่ตรอกฉางเล่ออีกครั้ง แล้วเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งติดอยู่ที่รอยแยกของกำแพงเมื่อเปิดดูปรากฏว่าเขียนไว้ว่า คืนนี้ยามเที่ยงคืน มาพูดคุยเรื่องความร่วมมือกันเถิดลั่วฉิงตกตะลึง ฉู่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1109
เมื่อฟู่เฉินหวนได้ฟังดังนั้นก็พยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว”“แต่เหตุใดท่านเซียนฉู่จึงมิยอมรับตำแหน่งมหาปราชญ์?”ลั่วชิงยวนครุ่นคิด แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “กระหม่อมรับงานมิไหวแล้ว มิอยากให้ตำแหน่งมหาปราชญ์มาขัดขวางการทำเงินของกระหม่อม”ฟู่เฉินหวนอดหัวเราะมิได้ “ท่านขัดสนเรื่องเงินหรือ?”“ข้ามิเคยได้ยินท่านพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน”ลั่วชิงยวนตอบว่า “มิขัดสน แต่กระหม่อมชอบหาเงินพ่ะย่ะค่ะ” “อืม ข้าเข้าใจแล้ว แต่จักรพรรดิก็ตรัสแล้วว่าตำแหน่งนี้จะถูกสงวนไว้ให้ท่าน เมื่อใดที่ท่านเปลี่ยนใจหรือเมื่อใดที่ท่านหาเงินได้มากพอแล้ว ก็สามารถกลับมาเป็นมหาปราชญ์ได้ทุกเมื่อ”แล้วฟู่เฉินหวนก็ส่งลั่วชิงยวนออกจากวังระหว่างทาง ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะเตือนอีกครั้ง “เมื่อครู่กระหม่อมเห็นว่าพระพักตร์ขององค์จักรพรรดิมีความมัวหมอง ท่านอ๋องควรเตือนองค์จักรพรรดิให้ระวังพระวรกายจากคนรอบข้างไว้พ่ะย่ะค่ะ”ฟู่เฉินหวนสงสัย “หมายความว่าอย่างไร? มีผู้ใดจะลอบทำร้ายเขาหรือ?”ลั่วชิงยวนตอบว่า “ภัยพิบัติขององค์จักรพรรดิจะมาพร้อมกับภัยพิบัติของแคว้นเทียนเชวีย”เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่เฉินหวนก็เข้าใจ “ขอบคุณที่เตือน!”ที่จริงแ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1108
“ทว่าหากฝ่าบาทมีสิ่งใดที่กระหม่อมสามารถช่วยได้ ฉู่ลั่วจะมิปฏิเสธพ่ะย่ะค่ะ!”“ส่วนรายละเอียดเราค่อยพูดคุยกันภายหลัง”ฟู่จิ่งหานพยักหน้า แต่ก็พูดว่า “ท่านมิต้องการเป็นมหาปราชญ์ แต่ตำแหน่งนี้ ข้ายังคงสงวนไว้ให้เป็นของท่านเสมอ! นอกจากท่านก็ไม่มีใครเหมาะสมอีกแล้ว!”ลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยคำใดอีกผู้คนต่างก็แยกย้ายกันไปลั่วชิงยวนถูกจักรพรรดิเรียกไปยังห้องตำราจักรพรรดิถามด้วยความร้อนรน “ท่านเซียนฉู่ ภัยพิบัติที่ท่านกล่าวว่าจะเริ่มเกิดขึ้นทางทิศใต้คือ... เมืองฉินใช่หรือไม่?”ลั่วชิงยวนพยักหน้า “น่าจะเป็นเมืองฉินพ่ะย่ะค่ะ”เรื่องนี้นางได้บอกฟู่เฉินหวนแล้วเมื่อฟู่เฉินหวนที่เพิ่งเข้ามาในห้องตำราได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึงเล็กน้อยลั่วชิงยวนก็บอกเขาเรื่องเมืองฉินเช่นกันทั้งสองทำนายว่าทางทิศใต้จะเกิดภัยพิบัติเหมือนกัน...นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่?“ดูเหมือนว่าตระกูลเหยียนจะยังมิยอมแพ้! ท่านเซียนฉู่ ภัยพิบัติครั้งนี้สามารถหลีกเลี่ยงได้หรือไม่?”ลั่วชิงยวนส่ายหน้า “ดูเหมือนว่าจะหลีกเลี่ยงมิได้พ่ะย่ะค่ะ”นี่เป็นครั้งที่สองที่นางทำนายเห็นได้ชัดว่ามีการส่งมือสังหารไปสังหารมหาราชาจารย์เหยีย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1107
“คิดว่าคงเป็นเพราะท่านอาจารย์นักพรตเพิ่งมาถึงเมืองหลวง ยังมิได้มีโอกาสสืบเสาะหาชื่อเสียงของข้าในเมืองหลวง หากข้าเป็นเพียงผู้หลอกลวงต้มตุ๋น คงมีผู้คนตำหนิติเตียนข้าไปนานแล้ว”เมื่ออาจารย์นักพรตเสวียนซานได้ฟังดังนั้นก็ขมวดคิ้วดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจผิดเสียแล้วเมื่อมองดูฉู่ลั่วที่วางตัวอย่างสง่าผ่าเผยและแสดงท่าทีมั่นใจเช่นนี้ ก็รู้ว่าย่อมมีฝีมือที่แท้จริง มิใช่เพียงคนหลอกลวงพูดจาโอ้อวดครู่หนึ่งก็รู้สึกเสียใจที่มิได้สืบเสาะหาชื่อเสียงของฉู่ลั่วเสียก่อน“ที่แท้ข้าเข้าใจผิดไป ขออภัยต่อท่านเซียนฉู่ด้วย”“แต่ข้าเห็นว่าท่านเซียนฉู่มีฝีมือที่แท้จริง มิทราบว่าเรียนวิชาจากสำนักใด? เหตุใดจึงต้องใช้ชื่อของศิษย์เสวียนซานด้วยหรือ?”ลั่วชิงยวนยกยิ้มจาง แล้วกล่าวว่า “ไร้สำนักไร้พรรค”อาจารย์นักพรตเสวียนซานขมวดคิ้วแน่นด้วยความตกตะลึง แล้วกล่าวอย่างเสียดายว่า “ไร้สำนักไร้พรรค นั่นหมายความว่าเรียนวิชาลับใช่หรือไม่? ท่านเซียนฉู่ควรเข้ามาเป็นศิษย์ในสำนักเสวียนซาน วันนี้ได้พบกันโดยบังเอิญ ข้าปรารถนาจะรับท่านเป็นศิษย์เอก!”ผู้คนโดยรอบต่างตกตะลึง เมื่อครู่ยังหาเรื่อง บัดนี้กลับจะรับฉู่ลั่วเป็นศิษย์แล
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1106
ทุกคนต่างพากันเหลียวมองไปตามเสียงแล้วเห็นนักพรตผู้สง่างามก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆรัศมีอันบริสุทธิ์ปราศจากมลทินของโลกมนุษย์แผ่พลังอำนาจอันน่าเกรงขามลั่วชิงยวนตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อเห็นเครื่องหมายบนคอเสื้อของนักพรตแล้วพูดขึ้นว่า “อาจารย์นักพรตเสวียนซาน”เครื่องหมายบนเสื้อผ้าของศิษย์แต่ละระดับของสำนักเสวียนซานจะมีสีแตกต่างกันเครื่องหมายบนคอเสื้อของคนผู้นี้เป็นสีทอง มีเพียงอาจารย์นักพรตเสวียนซานเท่านั้นที่มีสิทธิ์สวมใส่สำนักเสวียนซานที่มีระดับสูงกว่าสีม่วง ล้วนเป็นผู้ทรงคุณวุฒิ มิค่อยลงจากเขาใครกันที่สามารถเชิญอาจารย์นักพรตเสวียนซานมาที่นี่ได้อาจารย์นักพรตเสวียนซานฮึดฮัด “เจ้ารู้จักข้าบ้างก็ถือว่ายังดี!”“เจ้าดูมิเหมือนคนร้ายกาจ เหตุใดจึงแอบอ้างเป็นศิษย์ของสำนักข้า มาหลอกลวงในวังหลวงแคว้นเทียนเชวีย!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็เข้าใจทันทีนี่เป็นฝีมือของลั่วฉิงเหล่าขุนนางและข้าราชบริพารต่างตกตะลึง“หลอกลวงหรือ? คงมิใช่กระมัง?”“ความสามารถในการทำนายของท่านเซียนฉู่คงมิใช่ของปลอมกระมัง?”ผู้คนต่างเกิดความสงสัยจักรพรรดิกล่าวว่า “ท่านนักพรต ท่านพูดเช่นนั้นได้อย่างไร!”
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1105
ดีงูที่ทำให้ฝีมือของนางเพิ่มพูนขึ้นอย่างมากนั้น นางยังคงจำได้มิลืมเลือนน่าเสียดายที่ข้างกายซ่งเชียนฉู่มีคนผู้ทรงอานุภาพคอยคุ้มครอง นางจึงพยายามด้วยวิธีการต่างๆ แต่ก็ยังล้มเหลวการใช้ความสัมพันธ์ระหว่างฉู่ลั่วกับซ่งเชียนฉู่อาจจะประสบความสำเร็จ แต่ฉู่ลั่วกลับดื้อดึงมิยอมร่วมมือกับนาง!เมื่อมิสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ก็จำต้องทำลายเขาเสีย!ลั่วชิงยวนกลับไปยังลานหลังร้านซ่งเชียนฉู่ถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านมิได้ไปแล้วหรอกหรือ? เหตุใดจึงกลับมาอีก?”ลั่วชิงยวนทำท่าให้เงียบแล้วพาส่งเฉียนฉู่กลับไปยังห้อง จากนั้นบอกเล่าเรื่องราวให้ฟังเมื่อซ่งเชียนฉู่ฟังจบก็รีบกล่าวว่า “ดูเหมือนว่านางผู้นี้จะมิปล่อยท่านไป หรือว่าท่านจะเข้าวังไปดำรงตำแหน่งมหาปราชญ์ เมื่อมีตำแหน่งนี้แล้ว นางก็จะต้องเกรงใจบ้าง”ลั่วชิงยวนไตร่ตรอง แล้วพูดว่า “มหาปราชญ์ อืม... ค่อยว่ากันอีกที”จนกระทั่งล่วงเข้ายามดึก เมื่อแน่ใจแล้วว่าลั่วฉิงจากไปแล้ว ลั่วชิงยวนจึงกลับตำหนักอ๋องอย่างเงียบเชียบเมื่อกลับแล้วก็ถูกหล่างมู่ขวางทาง “พี่หญิง ท่านไปที่ใดมาขอรับ? ฟู่เฉินหวนมาหาท่านตอนค่ำ”“แล้วเจ้าบอกเขาว่าอย่างไร?”“ข้าบอกว่าพ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1104
ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วมองหล่างมู่อย่างช่วยมิได้“หล่างมู่ เจ้ากลับไปก่อนเถิด ข้าจะไปทำธุระก่อน” ลั่วชิงยวนหันหลังวิ่งไปหล่างมู่ถือลูกถังหูลู่สองไม้วิ่งตามไปสองสามก้าว “พี่หญิง ท่านจะไปที่ใด? ไฉนมิพาข้าไปด้วยเล่า?”ลั่วชิงยวนมิได้ใส่ใจ รีบวิ่งออกจากถนนไปแล้วเมื่อไปเปลี่ยนอาภรณ์ที่หอฝูเสวี่ยแล้ว นางจึงไปที่ร้านอย่างเงียบเชียบเมื่อไปถึงลานด้านหลังก็พบกับซ่งเชียนฉู่ที่กำลังแบกตะกร้ากลับมาจากประตูหน้า ท่าทางดูรีบร้อนนัก“ท่านมาพอดี ท่านเห็นประกาศบนถนนหรือไม่? องค์จักรพรรดิจะเชิญท่านเข้าวังเพื่อแต่งตั้งท่านเป็นมหาปราชญ์!” ซ่งเชียนฉู่ส่งประกาศให้“นี่เป็นประกาศที่ติดอยู่ที่ประตูร้านเรา”“มิกี่วันที่ผ่านมา ข้าออกไปเก็บสมุนไพร พวกเขาคงจะมาหาท่าน แต่ไม่มีใครอยู่จึงติดประกาศไว้”“จะทำอย่างไรดี?”ซ่งเชียนฉู่ก็ตกตะลึงเช่นกันลั่วชิงยวนรับประกาศมาดูอีกครั้ง ในนั้นยังเขียนด้วยว่าให้นางเข้าวังหลวงเพื่อทำนายชะตาของแคว้นเทียนเชวียแล้วแต่งตั้งเป็นมหาปราชญ์ซ่งเชียนฉู่ถอนหายใจ “ข้าคิดว่าครั้งนี้ ตัวตนของท่านคงจะปกปิดมิได้แล้ว”“คอยดูกันต่อไปเถิด” ลั่วชิงยวนยังมิรู้ว่าจะบอกฟู่เฉินหวนอย่างไร
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1103
น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนนั้นบ่งบอกชัดเจนว่ากำลังหึงหวงอยู่ลั่วชิงยวนปอกส้มแล้วป้อนให้ฟู่เฉินหวนพลางพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “หล่างมู่มองหม่อมฉันเป็นเพียงพี่หญิงจริง ๆ เพคะ”“เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่หญิงมาตั้งแต่เด็ก แต่พี่หญิงของเขาเสียชีวิตเพราะเขา จึงเป็นบ่วงกรรมและความเสียใจตลอดชีวิตของเขา”“ต่อมาหล่างชิ่นกลายเป็นพี่หญิงของเขา เขาเชื่อฟังหล่างชิ่นทุกอย่าง แต่สุดท้ายหล่างชิ่นกลับต้องการให้เขาตาย”“หลังจากนั้นเมื่อหม่อมฉันไปยังเผ่านอกด่าน ราชาเผ่านอกด่านบอกว่าหม่อมฉันเป็นพี่หญิงของเขา ดังนั้นเขาจึงมองหม่อมฉันเป็นพี่หญิงแท้ ๆ มาโดยตลอด”เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินเช่นนั้นก็สงสัยยิ่งนัก “พูดตามตรงคือข้ายังคงมิเข้าใจเลยว่าเหตุใดราชาเผ่านอกด่านจึงมั่นใจว่าเจ้าเป็นลูกสาวของเขา”ลั่วชิงยวนพูดเสียงเบาว่า “ราชาเผ่านอกด่านกับลั่วไห่ผิงมีใบหน้าเหมือนกันราวกับแกะ! พวกเขาเป็นพี่น้องกันเพคะ!”“ก่อนที่ท่านแม่ของหม่อมฉันจะมาเมืองหลวงแล้วแต่งงานกับลั่วไห่ผิง นางเคยมีความสัมพันธ์กับราชาเผ่านอกด่าน แต่สุดท้ายก็มิได้ลงเอยกันจึงมาเมืองหลวงและแต่งงานกับลั่วไห่ผิงเพคะ”ฟู่เฉินหวนตกตะลึงยิ่งนักเมื่อได้ฟัง“
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1102
หล่างมู่ชกเข้าที่ใบหน้าของฟู่เฉินหวนจนฟู่เฉินหวนถอยหลังไปหลายก้าวหล่างมู่แสดงสีหน้าโกรธแค้น “ข้าขอเตือนท่านเลยว่าถ้าท่านทำเช่นนี้กับพี่หญิงของข้าอีก ข้าจะฆ่าท่านเสีย!”ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วพลางเช็ดเลือดที่มุมปาก “ลั่วชิงยวนอยู่ที่ใด ข้าจะพบกับนาง”“นางอยู่ที่ใด แล้วท่านเกี่ยวอะไรด้วย!” หล่างมู่แสดงสีหน้ามิพอใจ เขายังคงจำได้ว่าในวันคล้ายวันพระราชสมภพของจักรพรรดิ อ๋องผู้สำเร็จราชการยินดีที่จะมอบลั่วชิงยวนให้เขาชายคนนี้ช่างน่ารังเกียจ!เขามิเข้าใจว่าเหตุใดพี่หญิงจึงยังคงอยู่กับชายผู้นี้วันนี้กลับนิ่งเฉยมองดูคนอื่นทำร้ายพี่หญิงอย่างมิแยแสอีก!หล่างมู่มิพอใจอย่างยิ่งเมื่อทั้งสองสบตากัน ความเป็นปรปักษ์ก็ปะทุขึ้นบรรยากาศตึงเครียด ในวินาทีต่อมาดูเหมือนว่าจะต้องต่อสู้กันแน่แล้วลั่วชิงยวนเพิ่งเข้ามาในลานก็เห็นเหตุการณ์นี้ จึงรีบเข้าไปขวางไว้“พวกท่านกำลังทำอะไรกัน!”“แค่ก แค่ก แค่ก...” เมื่อนางร้อนใจก็กุมอกด้วยความเจ็บปวดสีหน้าของทั้งสองเปลี่ยนไปอย่างมากแล้วเข้าไปพยุงนางพร้อมกัน ลั่วชิงยวนปัดมือของทั้งสองออก แล้วหันไปมองหล่างมู่ “พี่บอกเจ้าว่าอย่างไร!”ความโกรธของหล่างมู่หา
