로그인공유
บทที่ 1123
관련 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1124
“ค้นทั่วเมืองหลวงแล้วก็ยังมิพบร่องรอยของลั่วฉิง”“ยึดทรัพย์ตระกูลเหยียนแล้ว แต่มิพบตัวเหยียนหน่ายซิน ถามบ่าวไพร่ในจวน พวกเขากล่าวว่าหลังจากมหาราชาจารย์เหยียนลาออกจากราชสำนักกลับเมืองฉิน เหยียนหน่ายซินก็หายไป มิเคยกลับมาที่จวนอีกเลย”“ไม่มีใครรู้ว่านางไปอยู่ที่ใด”ลั่วชิงยวนใจหาย “ดูเหมือนเหยียนหน่ายซินจะติดต่อลั่วฉิงไว้ก่อนแล้ว มิเช่นนั้นคงมิเสี่ยงมาช่วยนาง”“แม้ตระกูลเหยียนจะล่มสลาย แต่ในเมืองหลวงต้องมีคนที่ยังจงรักภักดีต่อเหยียนหน่ายซิน พวกนางคงหนีออกจากเมืองไปแล้ว”ฟู่เฉินหวนพยักหน้า แล้วลูบไล้แก้มนาง “ข้าจะเข้าวัง เจ้าพักผ่อนเถิด”“เพคะ”จากนั้นฟู่เฉินหวนก็รีบออกไปลั่วชิงยวนกลับห้องมาคำนวณวันมงคลสำหรับซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหานแต่เมื่อคำนวณแล้ว นางก็หน้าซีดเผือดชะตาเข้ากัน เพลิงเผาผลาญภัยพิบัติจะเกิดขึ้นในอีกมิกี่เดือนข้างหน้าภัยที่เห็นได้ชัดที่สุดคือเพลิงเผาผลาญจากทิศตะวันตกทิศตะวันตกที่เกี่ยวข้องกับซ่งเชียนฉู่ก็คือสำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยหรือว่าครอบครัวของซ่งเชียนฉู่จะมีภัย?......กลางดึกในคืนเดือนมืด ลั่วฉิงนั่งอยู่บนเตียงไม้แข็งดวงตาขวาปวดระบม มองมิ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1125
ลั่วชิงยวนเข้าไปถวายการรักษาด้วยการฝังเข็มและถวายยาให้จักรพรรดิสูงสุดอาการประชวรของจักรพรรดิสูงสุดเริ่มดีขึ้น แต่ยังพูดและเดินมิคล่องฟู่จิ่งหานและฟู่เฉินหวนต่างก็คอยพยุงจักรพรรดิสูงสุดเดินเล่นในสวน“เหนื่อยแล้ว” จักรพรรดิสูงสุดหยุดพักฟู่จิ่งหานประคอง “หากทรงเหนื่อยก็กลับไปพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”แต่จักรพรรดิสูงสุดมิยอมกลับ “ไม่”ฟู่จิ่งหานคุกเข่าลง “เช่นนั้นให้ลูกแบกเสด็จพ่อกลับดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”จักรพรรดิสูงสุดส่ายหน้า แล้วเงยหน้ามองดวงอาทิตย์ “แดด”ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จักรพรรดิสูงสุดประสงค์จะอาบแดดที่นี่ ให้คนไปนำเก้าอี้มาเถิดเพคะ”จักรพรรดิสูงสุดพยักหน้าอย่างพึงพอใจเมื่อเอนกายลงบนเก้าอี้ มินานจักรพรรดิสูงสุดก็หลับไปฟู่จิ่งหานนำผ้าห่มมาห่มให้ แล้วคอยเฝ้าอยู่มิห่างฟู่เฉินหวนจูงมือลั่วชิงยวนเดินเล่นในสวน พลางเอ่ยขึ้นว่า “ชิงยวน ขอบคุณนะ”“ขอบคุณเรื่องอันใดเพคะ?”“ขอบคุณที่รักษาเสด็จพ่อ ข้ามิเคยคิดว่าเสด็จพ่อจะกลับมาพูดได้อีกครั้ง”ลั่วชิงยวนยิ้ม “ขอบคุณแค่วาจาหรือเพคะ?”ฟู่เฉินหวนยิ้ม ก่อนจะประคองหน้านางมาจุมพิต“เจ้าต้องการสิ่งใด?”“นอกจากใต้หล้าใบนี้ ข
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1126
“เมืองฉินสามารถรวบรวมกองกำลังกบฏได้สามหมื่นนาย โดยไม่มีวี่แววมาก่อน แสดงว่าทหารสามหมื่นนายนี้ก็คือชาวเมืองเมืองฉิน ตระกูลเหยียนเปลี่ยนเมืองฉินเป็นฐานที่มั่นของกองทัพแล้ว”“ดังนั้นที่นั่นย่อมแข็งแกร่งที่สุด แม้แม่ทัพใหญ่จะมิอยู่ เมืองฉินก็ยังยากจะโจมตี”“ควรให้ท่านอ๋องนำทัพไปปราบด้วยพระองค์เอง”“ส่วนเป่ยตี้นั้นผู้คนกระจัดกระจายกันไปในแต่ละพื้นที่ ดูจากภูมิแคว้นแล้ว ที่นั่นน่าจะมีทหารฝีมือดีประจำการ และรอบ ๆ ล้วนเป็นที่อยู่อาศัยของชาวบ้าน เหมาะกับแม่ทัพใหญ่ที่มีไหวพริบ เชี่ยวชาญการซุ่มโจมตีแบบมิให้ตั้งตัว”“และปกป้องชาวบ้านให้มากที่สุด”“องค์ชายห้าเหมาะสมที่สุด”“...”ลั่วชิงยวนวิเคราะห์และจัดการทุกอย่างขุนนางทั้งหลายต่างตกตะลึงพวกเขามิคิดว่า สตรีคนหนึ่งจะมีความสามารถในการวางแผนการรบ มิแพ้แม่ทัพใหญ่ผู้มากประสบการณ์เลยฟู่เฉินหวนยืนกอดอกมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาลึกซึ้งมุมปากเผยรอยยิ้มจางเหล่าขุนนางต่างมองลั่วชิงยวนด้วยความชื่นชมเมื่อนางกล่าวจบ ก็มีขุนนางถามด้วยความสงสัย “แล้วซีหลิงเล่าขอรับ?”“หากเป็นเช่นนี้ แม่ทัพใหญ่ก็ออกไปหมด ไม่มีใครไปซีหลิงเลยหรือขอรับ? คงจะมิส่งทหารอ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1127
ในคืนวันที่สาม ขณะเดินทางผ่านเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่งก็พบว่าชาวเมืองต่างสวมผ้าปิดหน้า เสียงไอดังระงม มีคนนอนอยู่ตามมุมต่าง ๆลั่วชิงยวนเห็นแล้วก็รู้ทันทีว่าน่าจะมีโรคระบาดจึงสั่งเซียวชู “ส่งคำสั่งลงไป ให้กองทัพถอยไปสามลี้ อ้อมไปทางอื่น หากพบเมืองลักษณะเดียวกันให้ถอยอีก ห้ามผ่านเด็ดขาด”เซียวชูรับคำ “ขอรับ!”กองทัพจึงถอยทัพ อ้อมไปทางอื่นมุ่งหน้าสู่ซีหลิงเซียวชูสั่งการแล้วก็กลับมา “พระชายา แล้วท่านเล่าขอรับ?”“ข้าจะเข้าไปดู” ลั่วชิงยวนลงจากม้า“ระวังด้วยนะขอรับ” เซียวชูรีบลงจากม้าตามลั่วชิงยวนเข้าเมืองเสียงไอจากรอบด้านทำให้เมืองนี้ดูหดหู่ เซียวชูยกมือปิดปากปิดจมูกลั่วชิงยวนเดินสำรวจ ดูแล้วก็เป็นโรคระบาดจริง ๆ“ชิงยวน!”จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกดังมาจากมิไกลลั่วชิงยวนหันไปมองจึงเห็นซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหานซ่งเชียนฉู่ส่งชามยาให้เฉินเซี่ยวหาน แล้ววิ่งเข้ามาหาลั่วชิงยวนตกใจ “เชียนฉู่ เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่?”ซ่งเชียนฉู่มองชาวบ้านที่นอนอยู่ แล้วกล่าวว่า “พวกเราเดินทางผ่านมา พบว่าที่นี่มีโรคระบาด มีคนตายไปมากแล้ว หากมิควบคุมจะลุกลามไปทั่ว”“จึงหยุดพัก ทำให้เสียเวลาไปบ้าง มิค
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1128
ดวงตาของลั่วชิงยวนก็แดงก่ำเช่นกัน นางนั่งลงกอดซ่งเชียนฉู่“เจ้าทำดีที่สุดแล้ว”“เจ้ามิอาจช่วยทุกคนได้หรอก”แม้จะนำยามาให้แล้ว แต่ก็มีหลายคนที่รอมิไหวทำให้ต้องเห็นพวกเขาสิ้นใจ ความรู้สึกไร้พลังนี้ช่างน่าหดหู่ยิ่งนักซ่งเชียนฉู่เสียใจมาก นางพูดด้วยเสียงสะอื้น“หากข้ามาเร็วกว่านี้ เร็วกว่านี้อีกนิด พวกนางก็คงมิตาย”ลั่วชิงยวนกอดปลอบ “เจ้ามาเร็วมากแล้ว หากเจ้ามิได้แวะดูที่นี่ เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้คงไม่มีใครรอดแล้ว”“เจ้าช่วยคนไว้มากมายแล้ว”แม้จะเสียใจ แต่ซ่งเชียนฉู่ก็เรียกกำลังใจกลับมาได้อย่างรวดเร็วทั้งสองกลับไปโรงหมอแล้วต้มยาต่อ จากนั้นก็นำไปแจกจ่ายให้คนไข้ที่เหลือแจกยาเสร็จก็มืดค่ำพอดีซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหานเหนื่อยล้า และพิงกำแพงหลับไปลั่วชิงยวนนั่งสมาธิบนหลังคา เซียวชูยืนเฝ้าอยู่ข้าง ๆ มิกล้าห่างออกไปแม้แต่นิ้วเดียวรุ่งเช้าซ่งเชียนฉู่กับลั่วชิงยวนไปดูในเมือง หลายคนอาการดีขึ้นมากทั้งสี่คนจึงช่วยกันขุดหลุมและเผาศพเผาทำลายข้าวของที่เกี่ยวข้องกับโรคระบาดหลังจากจัดการทุกอย่างก็เสียเวลาในเมืองนี้ไปสองวันทั้งสี่คนรีบออกเดินทางไปซีหลิงลั่วชิงยวนถาม “เซียวชู คนของ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1129
มีร่องรอยบางสิ่งที่ถูกลากไปบนพื้นนางเดินตามรอยนั้นไปในป่าตรงจุดที่พุ่มไม้หนาทึบที่สุด ลั่วชิงยวนเห็นคนนอนอยู่บนพื้นนางรีบวิ่งเข้าไปดู ชายคนนั้นมีรอยไหม้ทั่วร่าง เสื้อผ้าไหม้เกรียมจนมองมิออกว่าเป็นใครมีเสียงเหมือนสัตว์กำลังเลื้อยคลานดังมาจากด้านข้างลั่วชิงยวนมองไปตามเสียงในความมืดมีงูเลื้อยเข้าไปในพุ่มไม้ มีรอยไหม้ทั่วตัวจนเผยให้เห็นเนื้อหนังพุพอง น่าสยดสยองลั่วชิงยวนตกตะลึง“ฉู่จิ้ง!”แต่เขามิตอบ เลื้อยหายไปในพุ่มไม้เป็นแผลไฟไหม้ทั้งตัวไฟที่ไหม้สำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยคือเพลิงประกายแก้วเมื่อติดไฟแล้วจะดับมิได้ เป็นไฟที่ร้อนแรงที่สุด ผู้ขับไล่สิ่งชั่วร้ายหลายคนใช้ไฟนี้ปราบสิ่งชั่วร้ายและภูตผีปีศาจฉู่จิ้งเข้าไปช่วยคนโดยยอมเสี่ยงชีวิตตัวเองคงบาดเจ็บหนักและสูญเสียพลังไปมากแน่นอนลั่วชิงยวนนั่งลงตรวจชีพจรให้ชายคนนั้น ปรากฏว่ายังมีชีวิตอยู่นางรีบร้องเรียก “เชียนฉู่!”เมื่อได้ยินเสียงนาง เซียวชูก็หน้าซีด รีบวิ่งเข้าไปในป่าเพราะกลัวว่าพระชายาจะเป็นอันตรายซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหานก็รีบตามมาเมื่อเห็นคนนอนอยู่ที่พื้น ซ่งเชียนฉู่ก็โผเข้าไปหา “ท่านพ่อ!”ลั่วชิ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1130
ทุกคนต่างหน้าซีด“ท่านพ่อ ท่านบาดเจ็บสาหัส อย่าเพิ่งร้อนใจ ค่อย ๆ พูดเถิดเจ้าค่ะ” ซ่งเชียนฉู่ร้อนใจพ่อของซ่งเชียนฉู่พยายามพยุงตัวนั่ง แล้วจับมือซ่งเชียนฉู่ “เชียนฉู่ เจ้ามิน่ากลับมาเลย”“พวกเจ้ารีบไปเถิด หากมิไปตอนนี้จะมิทันแล้ว!”ซ่งอวี่ร้อนรน และผลักซ่งเชียนฉู่ “ไปเถิด มิต้องสนใจพ่อ รีบลงเขาไป ออกไปจากซีหลิงเสีย!”“ท่านพ่อ ข้าจะทิ้งท่านไปได้อย่างไร หากจะลงเขาก็ต้องลงไปด้วยกัน!”เฉินเซี่ยวหานเข้ามาแบกซ่งอวี่ขึ้นหลัง “ขอรับท่านลุง พวกเราจะทิ้งท่านได้อย่างไร จะไปก็ต้องไปด้วยกัน”ลั่วชิงยวนเห็นซ่งอวี่ร้อนรนเช่นนั้น ก็เดาว่าเขาน่าจะรู้อะไรบางอย่างแต่ไม่มีเวลาถาม พวกเขาจึงตัดสินใจลงเขาก่อนเพราะท่าทางของซ่งอวี่แสดงว่าบนเขามีอันตรายทุกคนระแวดระวัง เดินกลับทางเดิมแล้วลงเขาไปภูเขาลูกนี้สูงชัน ทางขึ้นลงมีเพียงทางเดียวกลางคืนน้ำค้างลงหนัก การเดินทางจึงล่าช้าเพราะต้องระวังลื่นตกจากบันไดหินแต่เมื่อเดินมาถึงกลางเขาก็มีเหยี่ยวตัวหนึ่งบินโฉบลงมา ทำให้ทุกคนตกใจ“อาเสิน...”แล้วก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างล่างทุกคนหยุดเดินมินานก็เห็นหล่างมู่วิ่งขึ้นมาอย่างเหนื่อยหอบ“พี่หญิง ท
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1131
ซ่งอวี่ก็ตกใจ“ว่ากระไรนะ?”“หากเป็นเช่นนั้นก็ต้องหยุดพวกมัน!”กล่าวจบ ซ่งอวี่ก็พูดว่า “สมุนไพรในสำนักมิได้ถูกเผาหมด! ยังมีเก็บไว้ในห้องใต้ดินอีกมากหลาย อยู่ติดกับห้องเก็บน้ำแข็ง ไฟไหม้เข้าไปมิถึง”“เชียนฉู่ เจ้ารู้วิธีเปิดกุญแจ”“เมื่อปลอดภัยแล้วให้นำสมุนไพรทั้งหมดออกไปช่วยเหลือผู้คน อย่าให้ตกอยู่ในมือโจร!”ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า “เจ้าค่ะ”ทันใดนั้นอาเสินก็บินมาบนฟ้า แล้วส่งเสียงร้องเตือนลั่วชิงยวนหน้าซีด “พวกมันกำลังมาแล้ว”หล่างมู่รีบวิ่งกลับมา “พี่สาว พวกมันใกล้มาถึงแล้ว พวกเราอ้อมไปหลบหลังสำนักก่อนเถิด”“บางทีพวกมันค้นหามิพบก็อาจจะถอนกำลัง”ทุกคนจึงออกเดินทางอีกครั้ง อ้อมไปหลบหลังสำนักหลบกลุ่มโจรที่กำลังขึ้นเขาซ่อนตัวในป่าทึบหลังสำนัก มองเห็นไฟในสำนักยังมิมอดดับลั่วชิงยวนครุ่นคิดสักพักก็มองหาพื้นที่ราบเรียบ จากนั้นหยิบกระดาษยันต์ออกมาหลายแผ่น ก่อนกรีดฝ่ามือวาดยันต์ด้วยเลือด“พี่หญิง ท่านทำอะไร?”ลั่วชิงยวนวาดยันต์ไปพลางตอบ “วงเวทสะกดวิญญาณ”“หากพวกมันค้นมาถึงที่นี่ก่อนฟ้าสางจะได้หลอกล่อพวกมันได้”วาดเสร็จ นางก็แบ่งให้หล่างมู่ “เจ้าไปทางนั้น แปะไว้บนต้นไม้”“ขอร
최신 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
