MasukShare
บทที่ 40
Bab terkait
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 41
เมื่อจั๋วซือหรานพูดเช่นนี้ สีหน้าของซือคงเซี่ยนก็กลายเป็นเคร่งขรึมทันที " แม่นมยวี่ เกิดอะไรขึ้น"แม่นมยวี่สะอื้นสะอื้นและพูดว่า "ท่านอ๋องเพคะ เช้านี้ไทเฮาไม่มีอะไรผิดปกติเพคะ ท่านเสวยข้าวเช้าและมือเที่ยง หลังจากนั้นท่านเสวยยาหลังอาหารกลางวัน จากนั้นท่านมีอาการแย่ลงเพคะ"จั๋วซือหรานพูด" แม่นมยวี่ รีบพาหม่อมฉันไปตรวจอาการของไทเฮา แล้วเล่าอาการของไทเฮาให้หม่อมฉันฟัง"แม่นมยวี่รีบลุกขึ้นและนำจั๋วซือหรานเดินเข้าไปห้องข้างใน นางเดินไปพูดไป "ตอนแรกไทเอามีอาการอาเจียนและท้องเสีย ท่านนึกว่าท่านรับประทานอะไรผิด หลังจากท่านลงโทษห้องครัวหลวง ก็ไม่สังเกตอาการต่อ ก็.......เพราะเรื่องก่อนหน้านี้ พวกเราไม่กล้าตามหมอหลวงมาตรวจอาการ”“โดยปกติ ตำหนักหย่งโซ่วมักจะเตรียมยาไว้รักษาอากรเล็ก ๆ น้อย ๆ และความเจ็บปวดเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เสมอ ไทเฮารับประทานยาเหล่านั้น แต่ไม่คาดคิด ท่านสลบไสลทันที”“ทีแรกบ่าวนึกว่าไทเฮาสลบไสลเพียงเพราะท่านอ่อนแอและเหนื่อยจนหลับ แต่นึกไม่ถึง บ่าวปลุกอย่างไร ท่านไม่ตื่นเสียที” แม่นมยวี่ปาดน้ำตาแล้วมองจั๋วซือหรานด้วยน้ำตา“ แม่นางจิ่ว ไทเฮา...โดนใครวางยาอีกหรือเปล่าเจ้าคะ”ก่อนหน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 42
แม่นมยวี่รีบมาแก้ผ้าของไทเฮา เพื่อให้จั๋วซือหรานฝังเข็มเข็มทองคำในมือของจั๋วซือหรานเจาะเข้าไปในจุดฝังเข็มอย่างรวดเร็วและแม่นยำจากนั้นนางตอบคำถามที่ซือคงเซี่ยนถามไว้ก่อนหน้านี้ "ใช่เลย มันเป็นพิษกู่ คราวนี้ ไทเฮาไม่ใช่ถูกวางยาพิษ แต่ถูกวางพิากู่"จั๋วซือหรานบิดเข็มทองคำทีละอัน และพลังอันบริสุทธิ์การแพทย์สายวิเศษได้ถูกนำไปยังจุดฝังเข็มของไทเฮาและระบบเส้นลมปราณตามเข็มทองคำจั๋วซือหรานหมุนเข็มแล้วเยาะเย้ย "นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าบอกว่าคราวนี้มันอาจจงใจหาเรื่องข้า ก่อนหน้านี้ ข้าเคยถูกชายที่ขาหักควบคุมโดยเสน่ห์หนอนพิษกู่ เลยทำให้ข้ายอมยกเลิกการหมั้นหมายกับท่านอ๋องเฟิง และโวยวายแต่งงานกับผุ้ชายที่ขาหัก”“เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับ ดังนั้นบางทีพวกเขาอาจคิดว่า เนื่องจากข้าถูกควบคุมโดยเสน่ห์หนอนพิษกู่ แม้ว่าข้าจั๋วจิ่วมีทักษะทางการแพทย์ที่ดี ข้าไม่สามารถรักษาพิษกู่นี้ได้อย่างแน่นอน”หลังจากจั๋วซือหรานบิดเข็มทองคำแต่ละอัน นางสะบัดมันเบา ๆ และเข็มทองคำก็เริ่มสั่นซือคงเซี่ยนถามจั๋วซือหราน“ แม่นางจิ่ว...ถอนพิษนี้ได้หรือ”จั๋วซือหรานยิ้มเบา ๆเจ้าของร่างเดิมนี้ทำไม่เป็นจริง ๆ แม้ว่าเจ้าของร่างเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 43
ในความเป็นจริง เมื่อจั๋วซือหรานตระหนักว่าไทเฮาถูกวางพิษกู่ นางพอทราบความเป็นมาของเรื่องนี้นางเดาว่า เหยียนชางคงไม่อยากให้นางแข่งกับตระกูลเหยียนตราบใดที่เหยียนชางฉลาดบ้าง เขาก็ตระหนักได้ว่า นี่เป็นการกระทำที่ไร้ค่าจริง ๆแม้ว่าพวกเขาจะชนะ แต่สำหรับคนภายนอก และพวกเขาอาจคิดด้วยว่า ตระกูลเหยียน ซึ่งเป็นตระกูลที่ถนัดวิชาการแพทย์เป็นเวลายาวนาน แต่กลับรังแกแพทย์มือใหม่อย่างจั๋วซือหรานและหากเขาแพ้สำ ในสายตาของคนภายนอก มันจะกลายเป็นเรื่องตลกใหญ่ดังนั้นเขาไม่อยากสร้างปัญหา เลยเล่นงานกับไทเฮา หากแผนนี้สำเร็จ อาจกล่าวได้ว่า จั๋วซือหรานรักษาไทเฮาไม่เป็น เขาจะได้มีโอกาสตำหนิจั๋วซือหราน ในที่สุด เขาประกาศว่า หมอหลวงจะไม่แข่งกับจั๋วซือหราน เพื่อสร้างภาพที่ว่า เขาเป็นคนใจกว้างจากนั้นเหยียนชางเพียงต้องรักษาพิษแก่ไทเฮา และทุกอย่างจะได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ อาจไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่จะแข่งขันกันก็ได้จั๋วซือหรานอธิบายสั้น ๆ ให้ไทเฮาและท่านอ๋องเซี่ยนทราบความคิดเห็นที่นางเดาจากสถานการณ์นี้“หม่อมฉันยอมรับ นี่เป็นเพียงการคาดเดาที่หม่อมฉันคิดว่าสมเหตุสมผล”จั๋วซือหรานพูดและยักไหล่ "เพราะถึงอย่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 44
เพียงแต่แววตาในดวงตาของนางไม่คู่กับสถานะที่สง่างามของนาง ในแววตานั้นกลับมีความหมายที่มืดมน“บางทีอาจจะหมดหนทางแล้ว” เสียงฮองเฮาเย็นชาอย่างมาก “หญิงชราคนนั้นหมดหนทาง และวางแผนให้องค์ชายเจ็ดไม่ได้อีกแล้ว แม้ว่าเด็กหญิงนั่นจะเป็นคนไร้ประโยชน์ แต่ก็ต้องตีสนิทไว้”เหยียนชางได้ยินฮองเฮาเอ่ยถึงชื่อของจั๋วซือหรานอีกครั้ง เหยียนชางโกรธเคืองอีกเล็กน้อย " จั๋วจิ่วสมควรตายเสียจริง และตระกูลจั๋วโชคร้ายเสียใจ มันไม่ง่ายเลยที่จะมีลุกหลานที่มีพรสวรรค์อย่างดีเช่นนี้ แต่ลูกหลานคนนี้มันไม่ได้เรื่อง"ฮองเฮาปลอบใจอย่างอ่อนโยน “เจ้าอย่าโกรธเลย พวกมันเป็นเพียงผู้ที่จะพ่ายแพ้อยู่แล้ว อยู่ได้ไม่นานหรอก ตราบใดที่จั๋วจิ่ว พ่ายแพ้ให้กับเหยียนฉี ความหวังของหญิงชราและองค์ชายเจ็ด นั้นจะถูกทำลาย จากนั้น เมื่อลูกชายของข้าขึ้นครองบัลลังก์ ข้ามีวิธีจัดการกับพวกเขามากมาย”หลังจากที่ เหยียนชาง ได้ยินสิ่งที่เธอพูด สีหน้าของเขาก็อ่อนลงมากในที่สุด เขายิ้มและเหยียดแขนออกเพื่อกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา "ใช่แล้ว อนาคตจะเป็นของเรา"จั๋วซือหรานรู้ประวัติชีวิตของท่านอ๋องเซี่ยนเป็นเวลานานแล้วซือคงเซี่ยน เป็นบุตรชายของนางสนม ซึ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 45
ซือคงเซี่ยนถอนหายใจ จั๋วซือหรานไม่ฉลาดได้อย่างไร นางฉลาดเหลือเกินหากนางไม่ฉลาด นางจะไม่สามารถมองทะลุถึงจุดนี้และเมื่อมองทะลุถึงจุดนี้ ความจริงก็ใกล้ถูกเปิดเผยแล้ว ซือคงเซี่ยนรู้สึกจั๋วซือหรานอาจเดาความจริงได้ตั้งนานแล้วด้วยซ้ำมันเป็นเพียงเรื่องเกี่ยวถึงชื่อเสียงของราชวงศ์ ดังนั้นนางจึงไม่ได้พูดตรง ๆ แต่แกล้งทำตัวโง่ ๆไท่จื่อที่เป็นองค์ชายที่ได้รับความเมตตาพิเศษจากฮ่องเต้ ในสายตาของทุกคน ไท่จื่อต้องเป็นฮ่องเต้องค์ต่อไปอย่างไม่ต้องสงสัยข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือสายเลือดอันสูงส่งและสถานะของเขาในฐานที่เป็นไท่จื่อตราบใดที่เขามีไพ่เด็ด เขาก็แทบไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแต่ทำไมเขาถึงกลัวไทเฮาและองค์ชายเจ็ดที่ถูกตรวจสอบขนาดนี้เว้นแต่สายเลือดนี้จั๋วซือหรานลอกความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างราชวงศ์ทีละชั้น และในท้ายที่สุด นางเดาความจริงออก ซึ่งฟังแล้วรู้สึกไร้สาระบางทีองค์ชายห้าอาจไม่ใช่สายเลือดของฮ่องเต้ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเข้ารู้สึกว่า มันไม่ปลอดภัยพอ และนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกผิดและกลัวแต่นางไม่ควรพูดเช่นนั้นได้ นางจึงแสร้งทำเป็นโง่และถามซือคงเซี่ยน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 46
ซือคงยวี่รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขามองไปที่ซือคงเซี่ยนอีกครั้งเขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "แม่นางที่อยู่ข้างกายน้องเจ็ดคือแม่นางของเรือนใด"“กราบท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ นั่นคือคุณหนูจิ่วของตระกูลจั๋ว จั๋วซือหรานพ่ะย่ะค่ะ ”“แม่นางที่รักษาหญิงชราตำหนักหย่งโซ่ว...เสด็จย่าเมื่อครั้งที่แล้วหรือ” ซือคงยวี่เลิกคิ้ว“ใช่พ่ะย่ะค่ะ วันนี้ข่าวที่ถูกแพร่กระจายทั่วเมืองหลวงล้วนเกี่ยวนางแข่งวิชาการแพทย์กับตระกูลเหยียน” เจ้าหน้าที่วังตอบซือคงยวี่เยาะเย้ย "ช่างเพ้อฝันเสียจริง ตระกูลจั๋วเป็นพ่อค้าที่ไร้ความรู้ กว่าจะมีพรสวรรค์ในการฝึกฝน ทักษะทางการแพทย์หรือ หลังจากนางรักษา...ชรา...ไทเฮา นางเกิดความเข้าใจที่ผิด และนึกว่าตัวเองมีทักษะทางการแพทย์ที่โดดเด่นหรือ ”“กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ แต่ตระกูลจั๋วไม่มีความมั่นใจในเรื่องนี้และไม่สนับสนุน แม้ว่าจะไม่มีข้อมูลที่แน่ชัด แต่ตามข่าวลือ ดูเหมือนจั๋วซือหรานถูกไล่ออกจากสำนักงานใหญ่ของตระกูลจั๋วพ่ะย่ะค่ะ ” ผู้รับใช้ตอบด้วยความเคารพซือคงยวี่หัวเราะ “ ตระกูลจั๋วเป็นพ่อค้านานแล้วเสียจริง พวกเขาคำนึงถึงผลประโยชน์เสียเร็ว”เขามองไปในทิศทางนั้นอีกครั้ง จากนั้นดว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 47
ไม่ต้องพูดถึงที่นี่เลย แม้แต่ในจวนจั๋ว คนรับใช้หลายคนล้วนเคารพผู้มีฐานะ แต่ดูถูกผู้ที่ไร้ฐานะดังนั้นหลังจากเจ้าของร่างเดิมตัดสินใจแต่งงานกับฉินตวนหยาง แม่ของเจ้าของร่างเดิมและจั๋วหวายต่างเริ่มได้รับการดูถูกในจวนจั๋วคนรับใช้วัยกลางคนคนนี้ถูกสั่งมาที่นี่เป็นพ่อดูแลบ้าน และเดิมทีเขาไม่พอใจกับชะตากรรมของเขาที่ถูก 'เนรเทศ'นอกจากนี้ เมื่อเขาเห็นจั๋วซือหรานเพิ่งตื่นและนางดูเหมือนอ่อนแอและถูกกลั่นแกล้งได้ง่าย เขาเลยดูถูกในใจจั๋วซือหรานเล็กน้อย และทัศนคติในการพูดของเขาก็เป็นการไม่ให้ความเคารพโดยธรรมชาติฝูซูขมวดคิ้วขณะที่เขาฟัง"เจ้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ทำไมเจ้าถึงพูดกับคุณหนุเช่นนี้"คนรับใช้วัยกลางคนโค้งริมฝีปากแล้วพูดว่า "ข้าพูดอะไรผิดไป อีกอย่าง คุณท่านลิ่วเป็นผู้ที่สั่งข้ามาเป็นพ่อดูแลบ้านของคุณหนูจิ่ว โดยปกติแล้ว เจ้าต้องรับใช้ข้า ดังนั้นเจ้าต้องพูดดี ๆ กับข้าต่างหาก”“เจ้า” ฝูซูโกรธมากจนหน้าแดง เขาเป็นเพียงชายหนุ่มผู้ภักดีต่อเจ้านายของเขา เขามีนิสัยเรียบง่ายแต่พูดไม่เก่ง ทันใดนั้น เขาไม่ทราบต้องโต้เถียงกับคำพูดนี้เมื่อจั๋วซือหรานได้ยินคำพูดนั้น นางหรี่ตาลง บัดนี้นางไม่ง่วงนอนแ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 48
“เจ้าสองคนแหละ เจ้าคุมเหล่าคนรับใช้เพศชาย ส่วนเจ้า คุมเหล่าคนรับใช้เพศผู้หญิง พวกเจ้าสั่งงานเอง”มีว่างฝูอันน่าเวทนาเป็นตัวอย่าง จั๋วซือหรานเชื่อพวกเขาจะไม่กล้าก่อเรื่องในชั่วคราว“ในเมื่อพวกเจ้ามาจากจวนจั๋ว ทางนั้นว่าอย่างไร หนังสือสารกรมธรรม์ของพวกเจ้าจะให้ข้าเก็บไว้หรือให้จวนจั๋วเก็บไว้เหมือนเดิม” จั๋วซือหรานถาม แต่เมื่อนางเห็นพวกเขายังหวาดกลัวอยู่ ดูเหมือนนางคงไม่ได้คำตอบหรอกจั๋วซือหรานโบกมือ "ช่างมันเถิด วันหลังข้าไปหาผู้อาวุโสใหญ่เอง เอาหนังสือสารกรมธรรม์ของพวกเจ้ากลับมาละกัน"จั๋วซือหรานไม่แน่ใจนางจะเอาหนังสือสารกรมธรรม์กลับมาได้หรือไม่ แต่สิ่งที่นางมั่นใจนั้นก็คือ ในบรรดาคนรับใช้ที่ตระกูลจั๋ว จัดไว้นั้น จะต้องมีสายลับของตระกูลจั๋วแน่ ๆว่างฝูนั้นที่ขดตัวเป็นกลอม ๆ นอนบนพื้นตรงนั้น ดูเหมือนว่าเขายังไม่หายจากอาการตกใจครั้งก่อนแต่ทันทีที่เขาได้ยินจั๋วซือหรานพูดถึงหนังสือสารกรมธรรม์ เขาก็ลุกขึ้นยืนและคลานไปหาจั๋วซือหรานทันที ราวกับว่าเขาฟื้นคืนสติก่อนที่จะเสียชีวิตหากคุณหนูจิ่วไปเอาหนังสือสารกรมธรรม์ของพวกเขาจากจวนจั๋วจริง ๆ นั่นหมายความว่า นางมีสิทธิ์ขายได้ตามใจชอบแม้ว
Bab terbaru
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1142
จั๋วซือหรานไม่มีเรื่องอื่นให้ทำ จึงเริ่มตั้งใจค้นคว้าหุ่นเชิดความมืดอย่างจริงจังแม้จะบอกว่าไม่เหมือนคืนนั้น ที่มีพลังวิญญาณความร้อนของใครบางคนคอยขับไล่ความเย็นเยือกให้แต่น่าจะเพราะคนนั้นก่อนหน้านี้คอยเฝ้านางอยู่ทั้งคืน จึงยังพอเหลือประสิทธิภาพอยู่บ้างบวกกับว่า หลังจากที่จั๋วซือหรานค้นคว้าหุ่นเชิดความมืดมานาน เริ่มจะพอคลำๆคุณสมบัติมันได้บ้างแล้วดังนั้น จั๋วซือหรานรูสึกว่า ตนเองน่าจะมีปัญหาไม่มากนักเพียงแต่ว่า นางนำตลับหุ่นเชิด...หรือก็คือที่คุณชายเยี่ยนทิ้งไว้ให้ ตลับหุ่นเชิดที่รื้อออกมาจากบนตัวผู้ดูแลชุยพอเปิดออก ตอนที่ปล่อยหุ่นเชิดความมืดที่ปิดผนึกอยู่ด้านในออกมาจั๋วซือหรานยังรู้สึกตกตะลึงอยู่"นายท่าน นี่มัน..." ราชาแมงมุมหน้าผีเองก็เห็นสถานการณ์นี้ รู้สึกประหลาดใจหน่อยๆจั๋วซือหรานมองหุ่นเชิดความมืดที่ออกมาจากในตลับหุ่นเชิดนี้ เป็นเหมือนกับหุ่นเชิดความที่ได้มาก่อนหน้าตัวนั้น ใส่หุ่นเชิดความมืดเอาไว้ตามหลักการแล้วจะต้องมีปราณหยินอยู่มหาศาล กระทั่งพลังเย็นเยือกยังส่งผลกระทบต่อตัวคนอีกด้วยแต่พอเปิดตลับหุ่นเชิดนี้แล้วปล่อยหุ่นเชิดความมืดออกมา กลับไม่มีกลิ่นอายพลังเย็
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1141
"ได้ๆๆ กินไปๆๆ" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นอย่างจนใจเทียบกับแมลงกู่ในหลุมฆ่าเหล่านี้ที่ไม่รู้ว่าจะหลอมเป็นนางพญากู่แบบไหน จั๋วซือหรานก็ยังเอ็นดูเจ้าก้อนเนื้อทั้งเจ็ดของตนเองมากกว่า ถึงอย่างไรก็มีความรู้สึกต่อกันนี่นะแม้จะบอกว่าสำหรับแมลงกู่ในหลุมฆ่าพวกนี้ จั๋วซือหรานอันที่จริงก็รู้สึกสนใจอยากจะเปิดกล่องสุ่มดูเหมือนกันแต่ก็ทนดูสภาพน้ำลายสออขงเจ้เาจ็ดตัวนี้ไม่ได้จริงๆความรู้สึกนี้เหมือนกำลังมองเด็กๆ บ้านตัวเองแอบจ้องอาหารในชามคนอื่นจนน้ำลายไหลอย่างไรอย่างนั้น...จั๋วซือหรานยังพูดไม่ทันขาดคำ เจ้าเจ็ดตัวนุ่มนิ่มหนุบหนับตรงหน้านางที่ดูอารมณ์ดีสุดๆ นี้ก็กางฟันแหลมคมของพวกมันเองออกมาในพริบตา ดูดุร้ายมากยื่นไหมกู่ที่คมกริบออกไปฉับพลัน!จั๋วซือหรานถอนใจ เดินไปอยู่ข้างๆ ไม่รบกวนการกินของพวกมันบัวเจ็ดดอกเจ็ดใบแกนกลางเทียนยังคงเบ่งบานได้ไม่เลว ยิ่งไปกว่านั้น ยังไม่เหมือนตอนที่อยู่ในป่าด้วย ที่ส่งผลกระทบกับพื้นที่ออกไปกว้างๆเพียงแค่แผ่ออกไปเป็นรัศมีประมาณบ้านหลังหนึ่งจากจุดที่มันอยู่เท่านั้น ที่มีหมอกพิษของป่าปกคลุมอยู่แมงมุมของนางล้อมอยู่รอบๆ ต้นไม้ต้นนี้ อยู่ในหมอกพิษของมัน ราวกับกลาย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1140
"ความเร็วนี้ยังพอไหว พยายามไปให้ถึงเขตเมืองอวิ๋นในช่วงค่ำให้ได้" จั๋วซือหรานเอ่ยกำชับ"รับทราบ" เหลียนเจินขานรับจั๋วซือหรานเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง "พวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? ยังไหวไหม?"เหลียนเจินซาบซึ้งขึ้นในใจ รู้ว่านายท่านเป็นห่วงสุขภาพของพวกเขา ถึงอย่างไรก่อนหน้าที่จะถูกนางรับตัวมา พวกเขาก็เพิ่งจะผ่านการทรมานของเหอจื้อหย่วนไป"นายท่านวิชาแพทย์ยอดเยี่ยม ใช้ยาได้ราวกับเทพ พวกข้าน้อยฟื้นฟูได้ระดับหนึ่งแล้ว นายท่านวางใจได้เลย พวกข้าน้อยจะไม่ทำให้งานของนายท่านล่าช้าแน่" เหลียนเจินเอ่ยขึ้นเสียงขรึมเขาเองก็รู้สาเหตุและเหตุผลการเดินทางครั้งนี้ของนายท่านจากเจิ้นเจียงแล้ว เข้าใจความรู้สึกของนายท่านดีจั๋วซือหรานพยักหน้า "อืม ถ้าอย่างนั้นก็ดี"สายตานางเหลือบมองไปด้านหลัง เอ่ยกับเหลียนเจินว่า "ท้ายสุดแล้ว พวกเจ้าก็เป็นคนของข้า แล้วข้าเองก็ดีกับคนของข้ามาโดยตลอด ดังนั้นถ้าหากพวกเจ้ามีตรงไหนไม่ค่อยดี ก็ไม่ต้องเอาแต่ทนไว้"จั๋วซือหรานยิ้มๆ "รีบขึ้นรถม้าไปพักผ่อนซะ แล้วให้เจ้าพวกบนรถม้านั่นลงมาวิ่งตามรถก็พอ"บนใบหน้าเคร่งขรึมของเหลียนเจิน ผ่อนคลายลงมาเพราะคำนี้ของนายท่าน เผยรอยยิ้มออกมา"รู
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1139
มนุษย์กู่ แค่ฟังจากชื่อ ก็น่าจะไม่ใช่ตัวเลือกอะไรที่น่ายอมรับแล้วแต่มนุษย์เราก็เป็นแบบนี้ มักจะถูกครอบงำได้ง่ายจากปรากฏการณ์รื้อหน้าต่างแม้ว่ามนุษย์กู่จะไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีมาก แต่ขณะเผชิญหน้าความตาย ก็เหมือนจะเปลี่ยนเป็นอะไรที่ไม่ได้ยอมรับยากขนาดนั้นแล้วผู้จัดการพยักหน้าแทบไม่ทัน รีบร้อนตอบว่า "มนุษย์กู่! ข้ายอมกลายเป็มนุษย์กู่ของท่าน!"เมืองหยางถึงอย่างไรก็เป็นเมืองที่อยู่ใกล้พรมแดนใต้ ดังนั้นจึงค่อนข้างเข้าใจต่อพิษกู่ดังนั้นจึงเข้าใจคร่าวๆ แม้พิษกู่จะรุนแรงมาก แต่ปรมาจารย์กู่ถ้าหากใส่กู่เข้าไปในมนุษย์กู่ที่ตนเองเลี้ยง ก็จะไม่ทำให้ตายไปอย่งแท้จริง ดังนั้นภายใต้สถานการณ์ปกติ จะต้องเจ็บตัวบ้าง แต่ก็ไม่ถึงชีวิตปันอวิ๋นเดิมทีก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว มองออกได้ไม่ยากแต่หลังจากที่ผู้จัดการพยักหน้าหงึกหงัก อารมณ์เขาก็เหมือนจะผ่อนคลายลงมาพอควรผู้จัดการเห็นตราประทับกู่ในมือเขา ปรทับลงมาบนตัวตนเองแม้ใจจะหวาดกลัว แต่ก็ไม่กล้าขยับตัวซี้ซั้วรู้สึกแค่ว่าที่หลังคอเหมือนถูกอะไรบางอย่างเล็กๆ แทงเข้ามา ไม่ได้เจ็บปวดอะไรนัก"เอาล่ะ ตัวข้ายังมีเรื่องต้องไปทำ เท่านี้ก่อนแล้วกัน" ปันอวิ๋นเอ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1138
เสียงของเขาดูไม่ได้ใส่ใจนัก "โอ้ ล้มเหลวไปแล้ว""เจ้าขยะ" ในน้ำเสียงอีกด้านมีความรู้สึกที่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด "เจ้าเฟิงเหยียนนั่นอย่างน้อยก็ยังรู้จักให้ความร่วมมือลบความทรงจำทิ้ง แต่เจ้า แค่ให้ไปปล้นก็ยังไม่สำเร็จ เจ้ามันขยะกว่าเขาเสียอีก"ปันอวิ๋นพอได้ยิน มุมปากยังคงเป็นเส้นโค้งที่ดูประชดประชัน ในดวงตาไม่มีความอบอุ่นใดอยู่อีกด้านไม่รอเขาตอบ เอ่ยต่อมาว่า "ดังนั้นตอนแรกพวกเราถึงให้หลงเฉินเลือกเฟิงเหยียนไม่เลือกเจ้าไงล่ะ ดูท่าจะไม่ได้เลือกผิด"เส้นโค้งประชดประชันเหล่านั้นของมุมปากปันอวิ๋นลดลงมา ความอบอุ่นในดวงตาเย็นเยียบไปแล้วอย่างสิ้นเชิงเพียงแต่น้ำเสียงฟังแล้วยังดูนิ่งไม่มีความผันผวนใด ราวกับไม่มีอารมณ์ใดๆ อยู่"แต่ตอนนี้พวกเจ้าก็ยังต้องให้ข้ามาจัดการความยุ่งยากของเฟิงเหยียน" ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ"แล้วเจ้าจัดการแล้วหรือยัง? ให้เจ้าไปปล้นมาก็ยังทำไม่ได้" เสียงจากอีกด้านหัวเราะเย็นชาขึ้นมาแต่ปันอวิ๋นก็หัวเราะขึ้นเบาๆ ดูนิ่งมาก "ข้าเป็นพวกเมตตาต่อสตรีนะ เรื่องปล้นอะไรไม่ถนัดหรอก แต่ยังพอเปลี่ยนวิธีแก้ไขความยุ่งยากได้""เจ้ายังมีวิธีอะไรอีก? อย่าคิดว่าตัวเองฉลาดนักเล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1137
ผู้จัดการโรงเตี๊ยม เกือบร้องจะร้องแหลมขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ แต่ยังดีที่ทนเอาไว้ อย่างน้อยก็ไม่เหมือนผู้เฒ่าเหอที่ร้องเป็นไก่เมื่อวานนี้"เจ้า เจ้า..."เดิมทียังคิดจะถามว่าเป็นใคร แต่ผู้จัดการก็มองออกทันที หนึ่งในผู้ชายป่าเถื่อนที่จั๋วซือหรานผู้หญิงตัวซวยคนนั้นพากลับมาจากที่ผู้จัดการโรงเตี๊ยมเห็น ที่ผู้หญิงตัวซวยคนนั้นพามาล้วนเป็นผู้ชายป่าเถื่อนทั้งสิ้นหลักๆ คือนางเองไม่ได้พาผู้หญิงกลับมา ไม่ว่าจะเชลยหรือว่าอะไรก็ตาม...ไม่ว่าจะใครก็ล้วนเป็นผู้ชายทั้งสิ้นแต่นอกจากเชลยเหล่านั้น คนที่นางพากลับมาสองคน ไม่ว่าจะใคร ดูแล้วก็อันตรายไม่แพ้กันผู้จัดการยังคิดว่าพวกเขาจะไปพร้อมกันเสียอีก!ทำไม! ทำไมยังเหลือทิ้งไว้อีกล่ะ?!"เจ้า...ทำไมถึงไม่ได้ไปกับนาง..." ผู้จัดการพูดจาตะกุกตะกักไปหมดแล้ว ถอยหลังออกมาก้าวหนึ่งด้วยสัญชาตญาณ เพราะรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าคนนี้ แม้จะหน้าตาหล่อเหลา แต่ก็ดูชั่วร้ายมากแค่เหลือบมองก็รู้สึกอันตรายแล้วแต่ว่าอีกฝ่ายกลับไม่ให้โอกาสเขาได้ถอยหนีคิ้วยาวเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย "ดูท่า นางจะเป็นตัวซวยคนนั้นจากปากของเจ้าสินะ?"ผู้จัดการไม่กล้าพูด แต่พริบตาต่อมา มือก็ถูกออกแ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1136
เจิ้นเจียงไม่ค่อยเข้าใจคามหมายลึกๆ ของคำพูดนี้เพียงแต่ดูแล้ว นายท่านเองก็เหมือนไม่คิดจะไปตามหาคุณชายเหยี่ยนด้วย"ให้ข้าน้อยไปตามหาคุณชายเยี่ยนไหมขอรับ?" เจิ้นเจียงถามจั๋วซือหรานส่ายหัว "ไม่ต้องแล้ว ข้าเสียเวลาที่นี่อีกไม่ได้แล้ว ข้ายังมีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการอีก"เจิ้นเจียงเองก็เข้าใจ เรื่องของคุณชายน้อยจั๋วหวาย เป็นเรื่องสำคัญในตอนนี้ของนายท่านยิ่งไปกว่านั้นพอดูแล้ว อารมณ์ของนายท่านก็เหมือนจะปรับเรียบร้อยแล้วด้วยกระทั่งอารมณ์ที่ได้รับผลกระทบก่อนหน้านี้ เหมือนจะสภาพหดหู่เล็กๆ ก็ยังกลับมาเป็นปกติแล้วเจิ้นเจียงรีบตามนางไป จากนั้นก็ได้ยินนางเหมือนจะงึมงำกับตนเองแว่วมาตามสายลม"ยิ่งไปกว่านั้นใครจะูร้ว่าเขาไปแล้วจริงหรือเปล่า ไม่แน่อาจจะหลบอยู่ใกล้ๆ แอบฟังก็ได้..."จั๋วซือหรานให้เจิ้นเจียงไปจัดการรถรางวัล เตรียมตัวออกเดินทางเดิมทียังกังวลว่ารถจะไม่พอใส่ ถึงตอนนั้นคงต้องพิจารณาเรื่องซื้อรถม้า หรือไม่ก็ให้สำนักเมฆาวารีพวกนี้วิ่งตามรถม้าเอา...ผลคือตระกูลเหอก็ส่งรถม้าเข้ามา เรียกได้ว่าพอง่วงหนอนหมอนก็หนุนเข้ามาพอดีคนสำนักเมฆาวารีที่เป็นเชลยจากด่านกระดูกแพะก่อนหน้นี้ สภาพจิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1135
"นายท่าน?" เจิ้นเจียงเห็นจั๋วซือหรานยืนอยู่แถวบ่อน้ำ เหมือนจะไม่ขยับตัวมาพักหนึ่ง จึงหันหน้ามองไปทางนางอย่างสงสัย"มีอะไรหรือ?" เจิ้นเจียงเดินขึ้นเข้ามา และเห็นสายตาตกตะลึงหน่อยๆ ของนายท่าน เอ่ยถามเสียงต่ำว่า "มีอะไรผิดปกติหรือขอรับ?"จั๋วซือหรานจึงเก็บสายตากลับ "ไม่มีอะไร ไปเถอะ ห้องเขาอยู่ที่ไหน?""โอ้! ตามข้ามาเลย" เจิ้นเจียงนำทางจั๋วซือหรานต่อไปทางห้องแขกเพียงแต่ว่า เขาไม่รู้ว่าเข้าใจผิดหรือเปล่า รู้สึกเหมือนการก้าวเดินของนายท่าน เทียบกับความเอ้อระเหยไม่รีบร้อนก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะรีบเร่งขึ้นมาพอควร!ไม่นานนัก เจิ้นเจียงก็นำมาถึงประตูห้องแขก"ที่นี่ขอรับ" เจิ้นเจียงกดเสียงต่ำ บอกกับจั๋วซือหรานว่า "แต่ว่า นายท่าน ตอนนี้มันจะเช้าไปหน่อยไหม? ถ้าคุณชายเหยี่ยนยังพักผ่อนอยู่ล่ะ..."จั๋วซือหรานได้ยินคำนี้ ก็เหมือนไม่ได้ยิน ยกมือขึ้นเคาะประตู"ตึงๆๆ..."ในประตูไม่มีปฏิกิริยาการเคลื่อนไหวใดเจิ้นเจียงเอ่ยขึ้นข้างๆ "คุณชายเหยี่ยนน่าจะยังไม่ตื่น นายท่าน ถ้างั้น..."เสียงเขายังไม่ทันขาด ก็เห็นนายท่านขมวดคิ้ว จากนั้นสองมือก็ค่อยๆ ดันเปิดตรงหน้าเจิ้นเจียงรู้สึกว่า เหมือนมีพลังอบอุ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1134
จั๋วซือหรานรับรายชื่อของขวัญมา กวาดตามองผาดหนึ่ง คิ้วเลิกขึ้นเบาๆ "จวนตระกูลเหอส่งมาหรือ?""ขอรับ ส่งมาแต่เช้าตรูเลย น่าจะเตรียมไว้เมื่อคืนนี้" เจิ้นเจียงเอ่ยขึ้นจั๋วซือหรานดีดรายการของขวัญในมือเบาๆ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม "ดูท่าเหอจื้อหย่วนจะกลัวจริงๆ ซะแล้ว"เมื่อคืนนี้ก่อนที่นางจะออกมาบอกกับเหอจื้อหย่วนเรื่องที่นางจะสะสางหนี้ ดูท่าจะทำเขาผวาไปแล้วฟ้ายังไม่สาง ก็ส่งกองนี้เข้ามา"ต้อง ต้องรับไว้ไหม?" เจิ้นเจียงดูจะระแวดระวัง "จะมีตุกติกอะไรหรือเปล่า?""จะมีอะไรตุกติกได้อีก" จั๋วซือหรานยิ้มๆ "ยังมองไม่ออกอีกหรือ?""มองอะไร...ไม่ออกหรือขอรับ?" เจิ้นเจียงไม่เข้าใจจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น "เขากำลังขับไล่สิ่งอัปมงคลนี่ ให้ข้ามาเยอะขนาดนี้ คงอยากให้ข้ารีบไปเต็มแก่แล้ว..."เจิ้นเจียงได้ยินคำนี้ แม้จะรู้สึกดู...ยังไงๆ อยู่ แต่ก็...เหมาะควรดีจั๋วซือหรานเดิมทียังไม่ได้นอนมาคืนหนึ่ง แม้คุณสมบัติร่างกายจะแข็งแกร่ง ด้านสุขภาพไม่มีอาการเหนื่อยล้า แต่ในด้านจิตใจก็มีอาการเหนื่อยล้าเล็กๆตอนนี้ก็ดูจะมีแรงขึ้นหน่อย ถือรายการของขวัญมือไพล่หลังเดินไปยังรถของขวัญด้านนอกเพื่อตรวจสอบ ดูแล้วจิตใจจะ
