บทที่ 385

ซือคงยวี่ตกตะลึง เหมือนเขาคิดไม่ถึงว่า...

เพราะการเคลื่อนไหวของจั๋วซือหรานเร็วเกินไป

ผู้หญิงที่อ่อนแอซึ่งได้รับการปกป้องอย่างชัดเจนจากน้องเจ็ดในก่อนหน้านี้ดูเหมือนมาอยู่ข้างหน้าในชั่วพริบตาเดียว

ซือคงยวี่มองไปที่นาง" แม่นางจิ่ว เจ้ามายถึงอะไร"

“ไหนบอกว่ามีงานเลี้ยงน้ำชาไม่ใช่หรือ” จั๋วซือหรานมองเขาอย่างเย็นชา“ใบเชิญอยู่ล่ะ เอามาให้ข้าสิ”

ซือคงยวี่เงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากเขารู้ตัว เขาจึงส่งสัญญาณมือแก่คนรับใช้ของเขา

คนรับใช้ของเขารีบเข้ามาและถือใบเชิญไว้ในมือ

จั๋วซือหรานรับใบเชิญนี้อย่างไม่สนใจ นางพูดเบา ๆ “ ข้าจะไปอยู่ เช่นนั้น หากท่านอ๋องมีอะไรแล้ว…”

นางทำท่า 'ได้โปรด' ไปที่ประตู

ซือคงยวี่มีสีหน้าที่แยกมาก จนกระทั่งรอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยการฝืนใจ เหมือนเขายิ้มแค่ผิวผืน

แต่ด้วยฐานะและความเย่อหยิ่งของตนเอง เขาไม่ควรทะเลาะกับแม่นางจิ่ว มิดเช่นนั้นจะกลายเป็นว่า เขาดูเสียมารยาทอย่างมาก

เขาโกรธอย่างมาก จนเขาต้องบีบประโยคหนึ่งออกมาจากระหว่างฟัน "เช่นนั้น แม่นางจิ่ว เราพบกันใหม่ในวันนั้น"

จั๋วซือหรานกระตุกริมฝีปากของนางแล้วพูดว่า "ข้าขอตัวไม่ไปส่ง"

หลังจากได้ยินคำพูดนี้ ในที่สุดซ