LOGINShare
บทที่ 224
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 225
“เราไม่เพียงแต่ตัดสินใจเท่านั้น” เหยียนฉีเดินเข้ามาหา “เมื่อคืน ตระกูลของข้าได้เตรียมการด้วย”"โอ้" จั๋วซือหรานขมวดคิ้วและมองเหยียนฉีเหยียนฉีกล่าวต่อว่า "เมื่อคืนทางบ้านยุ่งเกือบทั้งคืน ในห้องเก็บของของบ้าน นอกจากมียาสำรองที่ทางบ้านเก็บไว้ ห้องเก็บของยังเต็มไปด้วยวัสดุยาต่าง ๆ ที่รวบรวมมาจากที่อื่น พูดตามตรง แม่นางจิ่วขอรับ เมื่อคืน ตระกูลของข้าเกือบเก็บวัสดุยาทั้งหมดในเมืองหลวงแล้ว”หลังจากเหยียนฉีพูดเช่นนี้ วินาทีต่อมา เขาเห็นดวงตาของ จั๋วซือหรานโค้งงอเล็กน้อย นางไม่พูดอะไรต่อ แต่ถามเขา "ยังเช้ามาก คุณชายเหยียนรับประทานข้าวเช้าหรือยัง"เหยียนฉีรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจอย่างอื่นนอกจากผลประโยชน์ เขาไม่รู้สึกนางเลือกปฏิบัติ แต่กลับรู้สึกนางจริงใจและน่ารักนิดหน่อยเหยียนฉีกล่าว "เหล่าผู้อาวุโสสั่งข้ามาตั้งแต่เช้าเพื่อคุยเรื่องนี้กับแม่นางขอรับ เมื่อข้าได้รับคำสั่ง ข้ามาทันที ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าขอรับ"จั๋วซือหรานหันตาและบอกฝูซู "ไปซื้อเครปอีก โอ้ ใช่เลย และแกงบะหมี่ร้อน ๆ จากร้านข้าง ๆ ด้วย"“ขอรับ” ฝูซูรับคำสั่งและรีบออกไปเขาเป็นผู้ที่ประมาท ซึ่งค
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 226
จั๋วซือหรานเงยหน้าขึ้นและมองเขา "หืม ใช่ ทำไมหรือเจ้าคะ"เหยียนฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "เจ้าควรรู้ดี ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับเขาจะนำอันตรายมาสู่เจ้า"เนื่องจากต่างเป็นเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ เหยียนฉีจึงเข้าใจอย่างดี การรักษาเฟิงเหยียนต้องนำความทุกข์แก่เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์มากเท่าไรดังนั้นในตอนที่ต้องรักษาเฟิงเหยียน ไม่ใช่เหยียนฉีรักษาไม่ได้ เพียงแต่เมื่อรักษาเฟิงเหยียนถึงขั้นนั้นแล้ว เขาต้องรับความเสียหายอย่างมากอีกอย่าง เนื่องจากตระกูลเฟิงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลเหยียนตลอดหลายปี เหยียนฉีจึงเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลเฟิง อยู่บ้างยิ่งเขารู้เรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าแผนของตระกูลเฟิง อาจไม่ใช่แค่ให้จั๋วซือหรานรักษาอาการบาดเจ็บของเฟิงเหยียน เท่านั้น แต่อาจมีแผนการที่ลึกกว่านั้นด้วยในอดีต จั๋วจิ่วยังคงเป็นสตรีชนชั้นสูงโดยได้รับการหนุนหลังจากสำนักงานใหญ่ของตระกูลขุนนาง แต่นางก็ยังไม่ได้รับความคุ้มครองจากทางบ้าน ในอนาคต หากนางไม่ได้รับการคุ้มครองจากตระกูลแล้ว นางจะไม่ยิ่ง...หรือแน่นอนว่า จั๋วซือหรานฟังออกคำเตือนของเหยียนฉี นางยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ขอบคุณคุณชาย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 227
หลังจากหานกวงจากไป จั๋วซือหรานเตรียมกลับไปนอนต่ที่ห้องของนางอย่างไม่สนใจอะไรมากนักไม่ต้องสนใจหานกวงจะนำคำพูดของนางไปให้เฟิงเหยียนไหม ด้วยร่างกายที่เหมือนแวมไพร์ที่ชายคนนั้นไม่สามารถมองเห็นแสงได้ เขาออกมาได้ในกลางวันแสก ๆ คงลำบากเหลือเกินไม่ใช่เขาออกมากลางวันแสก ๆ ไม่ได้ แต่หากเขาออกมาจริง ๆ นางอาจจะต้องทนทุกข์ทรมานร่วมกับเขาเล็กน้อยจั๋วซือหรานรู้สึกเฟิงเหยียนคงไม่ยอมทำร้ายตัวเองเพื่อหาเรื่องนางก่อนกลับไปนอนที่ห้อง นางยังไม่ลืมบอกฝูซูว่า "เจ้าไปสืบข่าวของภายนอก เพราะวัน ๆ เจ้าไม่มีอะไรทำในบ้าน ข้าว่าเจ้าอ้วนขึ้นแล้ว"ฝูซูเบิกตากว้าง "ข้าเปล่า แม้ว่าข้าอ้วนขึ้นจริง ๆ ก็ตาม นั่นเป็นเพราะข้าอยู่กับคุณหนู กินดีอยู่ดีนั่นเองขอรับ"จั๋วซือหรานยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ใช่ ๆ ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็ไปเดินเล่นอย่างมีความสุข ไปสืบข่าวต่าง ๆ มาให้ มีอะไรผิดปกติ จำไว้ให้ข้า แล้วกลับบมารายงานข้า ข้าน่าจะนอนจนถึง... "จั๋วซือหรานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองไปที่ดวงอาทิตย์แล้วพูดว่า "น่าจะถึงเที่ยง ตอนนั้นเจ้ากลับมากินข้าวกลางวันพอดี"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของฝูซูก็สว่างขึ้น และเขาก็ออกไปอย่างมีความส
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 228
โดยไม่คาดคิด ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของจั๋วซือหราน ก็เปลี่ยนจากการผ่อนคลายด้วยความสงสัยเป็นความประหลาดใจอย่างรวดเร็ว"ชิ่งหมิงหรือ" จั๋วซือหรานพูดเชื่อนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางเบิกตาโตขึ้นเล็กน้อย นางจ้องมองหนุ่มที่สวมเสื้อขาวนวลใครจะคิดได้ล่ะ ชายหนุ่มรูปอันหล่อเหลาตรงหน้าของนางเป็นคนหนึ่งจาก หน่วยสืบสวนพิเศษที่มักจะสวมหน้ากากลวดลายเปลวไฟสีดำ - ซือหลี่ของลัทธิฝานเทียนชิ่งหมิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อถูกจั๋วซือหรานจ้องมอง เดิมทีเขายืนอยู่หน้าบ้านของจั๋วซือหราน เขาเขินอายอยู่แล้วในขณะนี้ เขาถอยกลับไปด้านหลังเสา แต่ค่อย ๆ เผยให้เห็นใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่ง จากนั้นจึงโบกมือให้นางอย่างอ่อนโยนสีหน้าของเขาแข็งทื่อมากแต่จั๋วซือหรานมองออก เขาพยายามอย่างหนักเพื่อแสดงร้อยยิ้มจริง ๆ“ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ” จั๋วซือหรานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย“เพราะเจ้า เจ้าไม่... ไม่มาสักที” ชิ่งหมิงกล่าว จริง ๆ แล้วคำพูดเหล่านี้ไม่น่าจะมีอารมณ์มากนัก แต่เพราะเขาพูดติดอ่าง เสียงของเขาจึงฟังดูน่าสงสารอย่างอธิบายไม่ถูก“ป๋อ ป๋อยวนบอกว่า... ช่วงนี้เจ้าน่าจะยุ่งมากกว่า... ดังนั้น... เจ้าจึงไม
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 229
"โอ้ จริงด้วย" ดวงตาฝูซูสว่างขึ้น เขาพูดอย่างจริงจัง "คุณหนูขอรับ มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในตระกูลจั๋วขอรับ""เอาล่ะ ไปต่อ"“ เนื่องจากคุณชายหยุนชินบอกว่าเขาจะกลั่นยาให้ตระกูล เหล่าผู้อาวุโสเลยสั่งคนไปซื้อวัสดุยาตั้งแต่เช้า แต่ปรากฏว่า พวกเขา หาซื้อไม่ได้สักที ในทั่วเมืองหลวง พวกเขาหาซื้อวุสดุยาในราคาเดิมไม่ได้สักนิด วัสดุยาทั้งหมดมีราคาอย่างน้อยสามเท่า”ฝูซูพูดอย่างสะใจเล็กน้อย เขารู้สึกสะใจ ซึ่งเป็นเรื่องปกติ เพราะเดิมทีเขารู้สึกน้อยใจแทนคุณหนูของเขาอย่างมากเมื่อจั๋วซือหรานได้ยินคำพูดนี้ นางก็เลิกคิ้วเล็กน้อยและไม่แสดงความคิดเห็นฝูซูประหลาดใจเล็กน้อยแล้วถาม “คุณหนูไม่รู้สึกสะใจบ้างหรือขอรับ”ก่อนที่จั๋วซือหรานตอบ เสียงที่ติดอ่างเริ่มดังขึ้นจากด้านข้าง ๆ "นี่...คง...คง...เป็นแผน...แผนของเจ้าใช่ไหม"จั๋วซือหรานเหลือบมองชิ่งหมิง นางตอบพูด "ฉลาดดี"ดวงตาของฝูซูเบิกกลมขึ้น และเขาเหลือบมองชิ่งหมิงที่อยู่ด้านข้าง ดูเหมือนว่าเขาจึงค่อย ๆ รู้ตัวในขณะนี้ ชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเขาแค่พูดติดอ่าง แต่เขาไม่ใช่คนโงแต่ฝูซูไม่ทันสนใจเรื่องนี้ในขณะนี้ เขารีบบอกจั๋วซือหราน "คุณหนูเจ้าคะ เป็นเพรา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 230
จั๋วซือหรานไม่ได้พูดอะไร นางยิ้มและมองเขา เดิมทีนางคิดอยู่ว่า จิตใจของชิ่งหมิงบริสุทธิ์ ให้เขาได้ยินแผนชั่วร้ายลับ ๆ มากมายเช่นนี้ คงไม่เหมาะหรอกกระมังแต่โดยไม่คาดคิด คำพูดต่อไปของชิ่งหมิงคือ...“...พวกเขาที ละคน ต้องปให้...เจ้าได้รับความทุกข์...อย่างมาก”จั๋วซือหรานตกตะลึง นางมองเขาแล้วพูดว่า "ทำไมเจ้าถึงคิดอย่างนั้น"“ตระ ตระกูล... เหยียน ใส่ร้าย...เจ้า...เจ้าทนทนทุกข์ทรมาน... ากมาย แต่เจ้า....เจ้าแค่จัดการตระกูลเหยียนแค่นี้ ตระกูลจั๋วยังคงเป็น...ตระกูลของเจ้า แต่เจ้าปฏิบัติต่อพวกเขาเข่นนี้…..”ตระกูลเหยียนทำให้นางต้องถูกทรมานในหน่วยสืบสวนพิเศษ และนางถูกกล่าวหาว่าขโมยทักษะทางการแพทย์ของตระกูลเหยียน นางจึงต้องแข่งขันกับตระกูลเหยียน เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนาง นางจะไม่มีความเมตตาต่อตระกูลเหยียน วึ่งเป็นเรื่องปกติแต่ตระกูลจั๋วเป็นตระกูลของนาง แต่นางยังจัดการพวกเขาอย่างไร้ความปราณีและนั่นอธิบายได้แค่นี้ - ในใจของนาง ตระกูลจั๋วเหมือนตระกูลเหยียนบางทีอาจเป็นเพราะตระกูลจั๋วเป็น 'ตระกูลของตัวเอง' ที่ควรไว้วางใจได้ ดังนั้นชิ่งหมิงจึงรู้สึกว่าในตระกูลจั๋ว นางอาจจะรู้สึกน้อยใจมา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 231
ฝูซูนำคำแพูดทั้งหมดของจั๋วซือหรานไปถึงที่อย่างรวดเร็วหลังจากเหยียนฉีได้ยินคำพูดของฝูซู เขาหมดคำพูดเลย “นี่คือคำพูดของคุณหนูของเจ้าจริง ๆ หรือ”“ขอรับ คุณชายเหยียน ข้าน้อยมิกล้าส่งคำพูดผิดขอรับ”“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปบอกคุณหนูของเจ้า เราจะทำตามคำพูดของเขา” เหยียนฉีกล่าวพูดตามตรง เหยียนฉีรู้สึกว่าแม้ว่าจั๋วซือหรานได้คืบจะเอาศอก เขาไม่สนใจหรอก เนื่องจากตระกูลของเขาเลือกที่จะปฏิบัติตามแผนของจั๋วซือหรานแล้ว พวกเขาถอนตัวออกไม่ได้แล้วเหยียนฉีพูดจบ เขาเห็นคนรับใช้ของจั๋วซือหรานยื่นขวดมาให้ "คุณหนูบอกว่านี่คือความจริงใจของคุณหนูขอรับ และคุณหนูมีแผนสำรองอื่นในภายหลังด้วย คุณชายเหยียนโปรดอย่ากังวลขอรับ"เหยียนฉีรับขวดยา เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินเสียงดังกึกก้องและรู้สึกถึงน้ำหนักที่อยู่ในขวด เขาอดไม่ได้ที่ต้องตกใจ "นี่คือ..."“ข้าน้อยมิทราบว่าในนี้มีอะไรขอรับ คุณชายเหยียนเปิดขวดแล้วจะทราบขอรับ ข้าน้อยยังต้องไปจวนของท่านอ๋องเซี่ยน ดังนั้นข้าน้อยอยู่ที่นี่ต่อมิได้อีก ขอลาก่อนขอรับ”ฝูซูรีบออกไปเดิมทีเหล่าผู้อาวุโสกำลังปวดหัวเรื่องที่นางให้ตระกูลเหยียนเล่นงานกับตระกูลจั๋ว ดังนั้นพวกเข
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 232
“ จั๋วจิ่ว คนนี้เป็นคนเด็กขาดจริง ๆ”เหยียนฉีฟังอยู่ข้าง ๆ เขาคิดอย่างช่วยไม่ได้ในใจ นางเป็นคนเด็ดขาดจริง ๆ หากนางไม่ใช่คนประเภทเด็ดขาดจริง ๆ นางคงไม่ทำถึงขั้นที่ต้องทำให้ตระกูลเหยียนทั้งหมดขุ่นเคืองเพียงเพื่อ สู้กับเหยียนชางผู้เดียว“ไม่ว่านางมีปัญหากับตระกูลจั๋วหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ในเมื่อนางได้แสดงความจริงใจของนางแล้ว เพื่อให้พวกเราไม่ต้องกังวล ท่านคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ขอรับ” เหยียนฉีถามเหล่าผู้อาวุโสมองหน้ากัน และพวกเขาตกลงเรื่องนี้ทันทีฝูซูไปที่จวนของท่านอ๋องเซี่ยนอีก เขานำคำพูดของจั๋วซือหรานให้ท่านอ๋องเซี่ยนอย่างราบรื่นซือคงเซี่ยนไม่ได้เจอจั๋วซือหรานมาสักพักแล้ว เมื่อเขาได้ยินคำพูดของฝูซู เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า "นางขอความช่วยเหลือ แต่นางไม่มาเองหรือ"ฝูซูยื่นขวดกระเบื้องในมือให้ “คุณหนูฝากข้าน้อยมอบสิ่งนี้ให้ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ เพื่อแสดงความจริงใจของคุณหนู โปรดท่านอ๋องมิรังเกียจพ่ะย่ะค่ะ”ซือคงเซี่ยนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันทีที่เขารับขวดนั้น เขาก็รู้ทันทีว่ามีอะไรอยู่ข้างในฝูซูจำคำพูดของคุณหนูได้ เขาพูดต่อ "คุณหนูหวังว่าท่านอ๋องอย่าตำหนิคุณหนูในตอนนี้ ที่คุณหนูไม
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1094
ถ้าหากใช้ศพของคนล่ะ?แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นสิ่งต้องห้าม ดังนั้นตอนที่หุ่นเชิดร่างแรกถูกหลอมออกมา ปรมาจารย์วิชาเหยี่ยนคนนั้นกระทั่ง ปรมาจารย์วิชาเหยี่ยนคนนั้นก็พบกับการลงโทษที่รุนแรงยิ่งไปกว่านั้นหุ่นเชิดมนุษย์ก็ถูกตราว่าเป็นสิ่งต้องห้าม แต่ว่า ทักษะนี้ก็ปรากฏออกมาแล้วทักษะอะไรก็ตามพอปรากฏออกมาแล้ว ต่อให้จะถูกตีตราเป็นสิ่งต้องห้ามก็ตาม แต่ก็ยังมีคนที่แอบนำมาใช้งานกันอยู่ส่วนหุ่นเชิดความมืดตัวแรกนั้น...จั๋วซือหรานฟังถึงตรงนี้ก็เลิกคิ้วขึ้น "ดังนั้นเอาคนเป็นมาใช้ถึงจะกลายเป็นหุ่นเชิดความมืดสินะ"นางมองผู้เฒ่าเหอ "ข้าเป็นหมอ วิชาแพทย์เองก็ไม่เลวนัก บาดแผลที่เกิดขึ้นก่อนตายกับบาดแผลที่เกิดขึ้นหลายตายไปแล้ว ข้าเข้าใจเป็นอย่างดี"เจตนาที่จั๋วซือหรานพูดคำนี้ออกมานั้นง่ายมาก ก็คือจะพูดกับผู้เฒ่าเหอให้ชัดเจนถึงความหมายหนึ่ง...อย่าโกหกข้าผู้เฒ่าเหอเหลือบมองนางผาดหนึ่ง ตอนนี้จึงเอ่ยขึ้นเสียงเล็ก "ใช่แล้ว แค่นำคนเป็นมาทำ ก็จะเรียกว่าหุ่นเชิดความมืด แม้หุ่นเชิดความมืดจะถูกสั่งห้ามมาตลอด แต่ระหว่างปรมาจารย์วิชาเหยี่ยนด้วยกันก็มีการหารือกันมาตลอด หุ่นเชิดมนุษย์ไม่สามารถแก้ไขปัญหาเรื่องควา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1093
พอได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน ดวงตาผู้เฒ่าเหอถลึงตาโตกว่าเดิมไม่มีอะไรที่ที่จะยอดเยี่ยมไปกว่าคนที่เก่งรอบด้าน คำพูดส่งๆ ที่ว่า 'อันที่จริงข้าก็แค่เล่นๆ เท่านั้น ไม่เคยเรียนรู้จริงจังมาก่อนเลย' ยิ่งทำให้คนรู้สึกว่าถูกดูถูกมากขึ้นไปอีกแต่ผู้เฒ่าเหอถึงจะโกรธก็ไม่กล้าพูด ดูเหมือนกลั้นหายใจค้างอยู่ที่อก เข้าก็ไม่ได้ออกก็ไม่ได้ผ่านไปพักหนึ่งถึงหายใจได้คล่องหน่อยเหมือนเพิ่งจะได้ความสามารถในการพูดกลับมา"สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดของวิชาหุ่นเชิดก็คือหุ่นเชิดความมืด และสิ่งที่สำคัญที่สุดของหุ่นเชิดความมืดก็คือตะปูวิญญาณ" ผู้เฒ่าเหอเอ่ยขึ้นหลังจากที่จั๋วซือหรานได้ยิน ก็เลิกคิ้วขึ้น ทำท่าเหมือนจะสนใจขึ้นมา "เล่าให้ละเเอียดหน่อย"ผู้เฒ่าเหอได้ยินคำนี้ของจั๋วซือหราน ในใจก็เกิดความคิดขึ้นเพียงแต่ความคิดเหล่านี้พอโผล่ขึ้นมาในใจ ก็ถูกจั๋วซือหรานทำลายลงทันที"ถึงอย่างไรเจ้าก็คิดจะดึงข้าไว้ที่นี่อยู่แล้ว เจ้าจะได้ให้กองหนุนจากสำนักเมฆาวารีเข้ามาสั่งสอนข้า ช่วยระบายให้กับเจ้าไม่ใช่หรือ" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น"ข้าเองก็ให้ความร่วมมือกับเจ้าได้ รอกองหนุนของเจ้าที่นี่เสียเลย" จั๋วซือหรานยกมุมปากเป็นร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1092
ตอนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม รู้สึกถึงแต่ความกดดันบีบคั้น ทว่ายืนอยู่ฝั่งตนเองก็ไม่เหมือนเดิม รู้สึกปลอดภัยอย่างสิ้นเชิงโดยเฉพาะ...ทำไมถึงเริ่มนับขึ้นมาล่ะ?ยิ่งไปกว่านั้น ในมือจั๋วซือหรานตอนนี้ ยังปรากฏตะปูยาวสีดำที่เต็มไปด้วยอักขระคำสาปแปลกประหลาดที่ดูแล้วลึกลับอย่างมากเล่มหนึ่ง!จากนั้นจึงเริ่มนับ "หนึ่ง""สอง"แล้วความเร็วการนับก็ไม่ได้ช้าเลย รู้สึกเหมือนไม่คิดจะให้คนได้ลังเลด้วยซ้ำจะยอมแพ้ หรือจะตาย ไม่มีตัวเลือกที่สามจะเจรจาหรือไม่เจรจา ไม่มีให้เห็นทั้งสิ้นผู้เฒ่าเหอ ตอนที่สายตาจับภาพตะปูยาวในมือจั๋วซือหรานได้ก็เปลี่ยนไปแล้ว ความหวาดกลัวตกตะลึงมหาศาลระเบิดขึ้นมาในดวงตากระทั่งตอนที่จั๋วซือหรานนับถึงสอง เขาก็รีบเอ่ยขึ้นว่า "ให้เจ้า! ให้เจ้าก็พอสินะ!"เสียงของผู้เฒ่าเหอแม้จะไม่ได้ต่ำขรึม แต่ก็ยังหนักแน่นแต่ตอนที่รีบตะโกนคำนี้ออกมา เสียงก็สั่นเครือราวกับกรีดร้องแหลมเหมือนกลัวว่าถ้าช้าไปสักนิดเดียว นางจะเอาตะปูประหลาดเล่มนั้นมาเล่นงานเขาดูแล้วพอเทียบกับการกลัวจั๋วซือหราน สู้บอกว่าเขากลัวตะปูในมือนางนั่นมากกว่าจั๋วซือหรานเลิกคิ้ว ตะปูยาวที่อยู่ระหว่างนิ้ว หมุนควงเหมื
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1091
ผู้เฒ่าเหอก่อนหน้านี้เดิมทีถูกทำให้ตกใจจนสลบไปเท่านั้น ร่างกายไม่ได้บุบสลายแต่อย่างใดดังนั้นจึงได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ว่า หลังจากได้สติแล้วในใจยังไม่มีแผนรับมือ จึงทำได้แค่แกล้งนอนสลบไปบนพื้นต่อครุ่นคิดว่าควรจะรับมืออย่างไร แต่หญิงสาวคนนี้จะหลอกล่อก็หลอกไม่ได้ ทิฐิสูงไม่มีอ่อนข้อให้เลยจริงๆชั่วขณะหนึ่งก็ยากจะหาแผนการรับมือออกมาได้จึงทำได้แค่แกล้งสลบดึงเวลาออกไปก่อนดังนั้นผู้เฒ่าเหอจึงแกล้งนอนสลบอยู่บนพื้น ไม่ยอมลุกขึ้นมาเขายังคิดว่าจะไม่ถูกพบเสียอีก ฟังคำพูดเหล่านั้นของจั๋วซือหราน ฟังฟู่จาวหนิงชักชวนยุยงเหล่าคนคุ้มกันของเขาผู้เฒ่าเหอรู้สึกชิงชังในใจ!ตอนนี้เขาเองก็มีปฏิกิริยาขึ้นมาแล้ว ว่าคนคุ้มกันเหล่านี้ไม่ได้ทรยศหักหลังเขาแต่หญิงสาวคนนี้จงใจไว้ชีวิตพวกเขา ปล่อยพวกเขากลับมา...ใครจะรู้ว่านางคำนวณไว้แล้วหรือเปล่าว่าเขาจะไม่มีท่าทีที่ดีกับคนคุ้มกันเหล่านี้ ใครจะรู้ว่านางรอให้สถานการณ์แบบนี้ปรากฏขึ้นหรือเปล่า?!ผู้เฒ่าเหอในใจชิงชังนางอย่างมากแล้วยังแอบคิดในใจ ถึงอย่างไรหนังสือสารกรมธรรม์เจ้าพวกนี้ก็ยังอยู่ในมือเขาขอแค่หนังสือสารกรมธรรม์ยังอยู่ในมือเขา จั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1090
จั๋วซือหรานไม่ตอบ แค่เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ยอมรับหรือปฏิเสธหัวหน้าคนคุ้มกันออกแรงเม้มปาก ในดวงตาแดงก่ำขึ้นจั๋วซือหรานเอ่ยเสียงเรียบ "เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าน่าจะเห็นแล้วว่าเจ้านายเจ้าเป็นพวกที่ไม่เห็นความสำคัญของชีวิตคน จะมองออกถึงดวงชะตาแล้ว ทั้งที่ผ่านความเป็นความตายมาแล้วก็น่าจะหวงแหนชีวิตขึ้นมาบ้างจึงจะถูก นี่เจ้ากลับเข้ามารนหาที่ตาย"หัวหน้าคนคุ้มกันริมฝีปากสั่นระริก "แม่นาง..."จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "เอาล่ะ เลือกมา"พอได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน หัวหน้าคนคุ้มกันก็ตกตะลึง "อะ อะไรหรือ?""อยากจะรอดหรืออยากจะตาย" จั๋วซือหรานพลิกข้อมือ อาวุธเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ "ถ้าจะส่งเจ้าไปสบายมันง่ายดายมาก ไม่ใช่เรื่องลำบากเลย อย่าว่าแต่เจ้า พวกลูกน้องเหล่านี้ของเจ้า ข้าสังหารทั้งหมดได้แค่ในไม่กี่อึดใจ"พอได้ยินคำนี้ของจั๋วซือหราน หัวหน้าคนคุ้มกันที่ในดวงตาสงบนิ่งไปแล้วแท้ๆ แต่กลับเหมือนมีประกายของดวงดาวเปล่งปลั่งขึ้นมา"ยังมี...ชีวิตต่อได้หรือ?" ในน้ำเสียงของหัวหน้าคนคุ้มกันมีความหวังขึ้นมาแล้วจั๋วซือหรานเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง "ได้ แต่มีสิ่งที่ต้องจ่าย""จ่ายด้วย...อะไรหรือ?"
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1089
เพราะขนมชามมีไฟวิเศษเปลวเพลิงอู๋ซื่ออยู่ในตัว รูปร่างเดิมจึงกึ่งโปร่งใสถนัดการพรางตัวมากที่สุดและสภาพก่อนหน้านี้ การปรากฏตัวกะทันหันของจั๋วซือหราน ตอนที่ผู้เฒ่าเหอมีอาการสั่นไปทั้งตัวจากความผวาต่อตัวนาง แน่นอนว่าความสนใจทั้งหมดจึงพุ่งไปบนตัวนางจนไม่ทันได้สังเกตถึงการเคลื่อนไหวผิดปกติอื่น ดังนั้นจึงไม่รู้สึกตัวเลย ว่าแมลงกู่ที่ร่างกายกึ่งโปรงใสในปกติ และในตอนที่จำเป็นก็เพิ่มระดับความโปร่งใสได้อีก ตัวนี้ ไปเกาะอยู่บนไหล่เขาตั้งแต่เมื่อไรตอนนีเ้อง พอเห็นว่าร่างของผู้เฒ่าเหอล้มลงกะทันหันขนมชามก็รีบกระพือปีกน้อยทั้งสองนั่นขึ้นมา แม้จะบินไม่ได้เร็วหรือสูงนัก แต่การจะบินขึ้นมาจากจุดเดิมไม่ใช่ปัญหาใหญ่ตุบตุบ...ตุบตุบ...มาอยู่เบื้องหน้าจั๋วซือหราน หยุดลงข้างๆ หูแล้วจึงส่งเสียงจี๊ดๆ ขึ้นมาแต่ที่ได้ยินในหูจั๋วซือหราน ขนมชามกำลังบอกว่า "นายท่าน เขาสลบไปแล้ว"จั๋วซือหรานจุ๊ปากขึ้นมา "ชิ อ่อนแอเสียจริง""ใช่เลย" ขนมชามเห็นด้วยกับคำพูดของนายท่าน หลังจากนั้นก็ร่อนลงมาบนไหล่จั๋วซือหราน เอ่ยว่า "ทั้งที่ข้าเป็นคนที่ทนรับได้ง่ายที่สุดในกลุ่มพวกเราแล้วด้วยซ้ำ"จั๋วซือหรานคิดแล้วก็ขำ พูดอ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1088
สีหน้าผู้เฒ่าเหอแข็งทื่อไป หลังจากตั้งสติกลับมาได้ สีหน้าก็เขียวจนซีดไป นี่นางกำลังตอบโต้เขาว่าก่อนหน้านี้ผายลมออกมาไม่ดังพอสินะ!ผู้เฒ่าเหอโมโหไม่พอใจ สูดลมหายใจลึก แล้วจึงสงบลงมาได้เขาจ้องจั๋วซือหราน "ใต้เท้าจั๋ว ท่านมาโดยไม่ได้รับเชิญถึงสองรอบ วางยาพิษลูกชายข้า ทำร้ายผู้ใต้บัญชาข้า นี่รังแกกันมากเกินไปแล้ว ทำไมหรือ? ขุนนางราชสำนักสามารถรังแกคนได้แบบนี้หรือไรกัน? คิดว่าต้าชางไม่มีกฏหมายหรือไร?"จั๋วซือหรานหลังจากได้ยินคำนี้ พูดออกมาแค่ว่า "เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?""ความหมายของข้าก็คือ..." ผู้เฒ่าเหอกำลังคิดจะพูดแต่เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกจั๋วซือหรานตัดบทไปแล้ว "เจ้าคิดว่ายกเอากฏหมายออกมาแล้วจะช่วยชีวิตเจ้าได้เรอะ?""นี่เจ้า...!" ผู้เฒ่าเหอถลึงตาโตในดวงตาถลึงโตของเขา สะท้อนใบหน้ารอยยิ้มชั่วร้ายของจั๋วซือหราน "ในเมื่อเจ้ากล้าคิดวิธีมาทำร้ายข้า ก็คงจะเคยหาข่าวเรื่องข้ามาแล้ว คงเข้าใจในตัวข้าอยู่บ้างสินะ""ในเมื่อเจ้าเข้าใจตัวข้า ก็น่าจะชัดเจนว่า จั๋วจิ่วอย่างข้าไม่มีนิสัยที่ทำตามกฏระเบียบมาแต่ไหนแต่ไร" จั๋วซือหรานเหลือบตามองเขา"เจ้ายกกฏหมายขึ้นมามีประโยชน์อะไร? ต่อ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1087
พอได้ยินเสียงนี้ที่ดังขึ้นกะทันหัน แล้วยังคุ้นหูขนาดนี้คุ้นหูจนทำให้ผู้เฒ่าเหอยังหลังเย็นวาบ จนถึงตอนนี้ ข้างหูเขาก็เหมือนยังได้ยินเสียงกรีดร้องของลูกชายอยู่เลย...ดังนั้น พริบตาที่ได้ยินเสียงนี้ เสียงของผู้เฒ่าเหอที่เดิมทียังกระฟัดกระเฟียด ก็หยุดลงไปทันทีทั่วทั้งลานเปลี่ยนเป็นเงียบสงัด!และเสียงใสเย็นของหญิงสาวคนนั้น ก็ดังลอดเข้ามาอีกครั้ง "เจ้าเองก็ลองผายลมเสียงดังๆ ให้ฟังหน่อยสิ"ผู้เฒ่าเหอก็เหมือนจะเพิ่งยืนยันได้ว่านี่ไม่ได้หูฝาด แต่เป็นเสียงของหญิงสาวคนนั้นจริงๆสีหน้าเปลี่ยนเป็นปั้นยากขึ้นมาทันทีและตอนนี้เองหัวหน้าคนคุ้มกันตระกูลเหอที่นอนหายใจรวยรินกันบนพื้น แม้แต่จะเหลือบตามองก็ยังสุดกำลัง ก็เลิกหนังตาขึ้น แล้วมองไปทางเสียงที่ดังลอดเข้ามาเหลือบมองออกไปอย่างสุดกำลังที่มีในสายตา เงาสีแดงร่างหนึ่ง ก็รวกับเป็นเปลวไฟกลุ่มหนึ่ง เผาไหม้เข้ามาจั๋วซือหรานยืนอยู่ตรงนั้น จากนั้น จึงก้มลงมองเขาผาดหนึ่งและสบตาเข้ากับเขาที่เงยขึ้นมาพอดีจั๋วซือหรานเลิกคิ้ว จุ๊ปากขึ้นมาทีหนึ่ง "ข้าเตือนพวกเจ้าแล้ว"หัวหน้าคนนี้เข้าใจความหมายในคำพูดของจั๋วซือหรานซึ่งก็จริง ก่อนหน้านี้นาง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1086
"เจ้า...เจ้าเจ้า..." เสียงของคนคุ้มกันประตูตะกุกตะกักขึ้นมาเขาเห็นหญิงสาวตรงหน้าหรี่ตายิ้ม แต่กลับไม่รู้สึกว่าอบอุ่นเลย ซ้ำยังสัมผัสได้ถึงอาการเย็นวาบที่แผ่นหลังอีกด้วยก่อนหน้าที่จั๋วซือหรานจะมาถึงเมืองหยางหน่วยคนคุ้มกันที่ผู้เฒ่าเหอส่งออกมารับมือจั๋วซือหราน แต่กลับล้มเหลวแถมยังบาดเจ็บ ก็กลับมาถึงจวนตระกูลเหอแล้วพอรู้ว่าพวกเขากลับมาอย่างล้มเหลว แล้วตลับหุ่นเชิดยังถูกแย่งไปอีกด้วย ผู้เฒ่าเหอก็โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่ได้สนใจพวกคนคุ้มกันที่บาดเจ็บกลับมาเหล่านั้นเลย กระทั่งพวกเขาอันที่จิรงมีคนหนึ่งไม่ได้กลับมาด้วย ไม่รู้ว่าตายไปแล้วหรือยังแต่ภายใต้สถานการณืเช่นนี้ ผู้เฒ่าเหอเองก็ยังจะลงโทษพวกเขาก่อนหน้าที่จั๋วซือหรานจะมาถึงเมืองหยาง พวกเขาก็ถูกผู้เฒ่าเหอลงโทษด้วยแส้มาตลอดแรกสุดที่บาดเจ็บจากหมอกพิษที่ป่าทวนแสง แล้วยังรีบกลับมาอย่างสุดกำลัง บวกกับการลงแส้ของผู้นำตระกูลนี่อีกพวกเขาล้วนกลายเป็นธนูแผ่วปลายกันหมดแล้ว หายใจรวยรินและตอนนี้เอง ผู้เฒ่าเหอหยุดฟาดแส้ ไม่ใช่เพราะเห็นบาดแผลพวกเขาแล้วใจอ่อนลงมา แต่เป็นเพราะเอาแต่หวดแส้แบบนี้ ผู้เฒ่าเหอเองก็เหนื่อยขึ้นมาแล้วเท่านั้น
