LOGINShare
บทที่ 225
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 226
จั๋วซือหรานเงยหน้าขึ้นและมองเขา "หืม ใช่ ทำไมหรือเจ้าคะ"เหยียนฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "เจ้าควรรู้ดี ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับเขาจะนำอันตรายมาสู่เจ้า"เนื่องจากต่างเป็นเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ เหยียนฉีจึงเข้าใจอย่างดี การรักษาเฟิงเหยียนต้องนำความทุกข์แก่เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์มากเท่าไรดังนั้นในตอนที่ต้องรักษาเฟิงเหยียน ไม่ใช่เหยียนฉีรักษาไม่ได้ เพียงแต่เมื่อรักษาเฟิงเหยียนถึงขั้นนั้นแล้ว เขาต้องรับความเสียหายอย่างมากอีกอย่าง เนื่องจากตระกูลเฟิงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลเหยียนตลอดหลายปี เหยียนฉีจึงเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลเฟิง อยู่บ้างยิ่งเขารู้เรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าแผนของตระกูลเฟิง อาจไม่ใช่แค่ให้จั๋วซือหรานรักษาอาการบาดเจ็บของเฟิงเหยียน เท่านั้น แต่อาจมีแผนการที่ลึกกว่านั้นด้วยในอดีต จั๋วจิ่วยังคงเป็นสตรีชนชั้นสูงโดยได้รับการหนุนหลังจากสำนักงานใหญ่ของตระกูลขุนนาง แต่นางก็ยังไม่ได้รับความคุ้มครองจากทางบ้าน ในอนาคต หากนางไม่ได้รับการคุ้มครองจากตระกูลแล้ว นางจะไม่ยิ่ง...หรือแน่นอนว่า จั๋วซือหรานฟังออกคำเตือนของเหยียนฉี นางยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ขอบคุณคุณชาย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 227
หลังจากหานกวงจากไป จั๋วซือหรานเตรียมกลับไปนอนต่ที่ห้องของนางอย่างไม่สนใจอะไรมากนักไม่ต้องสนใจหานกวงจะนำคำพูดของนางไปให้เฟิงเหยียนไหม ด้วยร่างกายที่เหมือนแวมไพร์ที่ชายคนนั้นไม่สามารถมองเห็นแสงได้ เขาออกมาได้ในกลางวันแสก ๆ คงลำบากเหลือเกินไม่ใช่เขาออกมากลางวันแสก ๆ ไม่ได้ แต่หากเขาออกมาจริง ๆ นางอาจจะต้องทนทุกข์ทรมานร่วมกับเขาเล็กน้อยจั๋วซือหรานรู้สึกเฟิงเหยียนคงไม่ยอมทำร้ายตัวเองเพื่อหาเรื่องนางก่อนกลับไปนอนที่ห้อง นางยังไม่ลืมบอกฝูซูว่า "เจ้าไปสืบข่าวของภายนอก เพราะวัน ๆ เจ้าไม่มีอะไรทำในบ้าน ข้าว่าเจ้าอ้วนขึ้นแล้ว"ฝูซูเบิกตากว้าง "ข้าเปล่า แม้ว่าข้าอ้วนขึ้นจริง ๆ ก็ตาม นั่นเป็นเพราะข้าอยู่กับคุณหนู กินดีอยู่ดีนั่นเองขอรับ"จั๋วซือหรานยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ใช่ ๆ ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็ไปเดินเล่นอย่างมีความสุข ไปสืบข่าวต่าง ๆ มาให้ มีอะไรผิดปกติ จำไว้ให้ข้า แล้วกลับบมารายงานข้า ข้าน่าจะนอนจนถึง... "จั๋วซือหรานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองไปที่ดวงอาทิตย์แล้วพูดว่า "น่าจะถึงเที่ยง ตอนนั้นเจ้ากลับมากินข้าวกลางวันพอดี"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของฝูซูก็สว่างขึ้น และเขาก็ออกไปอย่างมีความส
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 228
โดยไม่คาดคิด ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของจั๋วซือหราน ก็เปลี่ยนจากการผ่อนคลายด้วยความสงสัยเป็นความประหลาดใจอย่างรวดเร็ว"ชิ่งหมิงหรือ" จั๋วซือหรานพูดเชื่อนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางเบิกตาโตขึ้นเล็กน้อย นางจ้องมองหนุ่มที่สวมเสื้อขาวนวลใครจะคิดได้ล่ะ ชายหนุ่มรูปอันหล่อเหลาตรงหน้าของนางเป็นคนหนึ่งจาก หน่วยสืบสวนพิเศษที่มักจะสวมหน้ากากลวดลายเปลวไฟสีดำ - ซือหลี่ของลัทธิฝานเทียนชิ่งหมิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อถูกจั๋วซือหรานจ้องมอง เดิมทีเขายืนอยู่หน้าบ้านของจั๋วซือหราน เขาเขินอายอยู่แล้วในขณะนี้ เขาถอยกลับไปด้านหลังเสา แต่ค่อย ๆ เผยให้เห็นใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่ง จากนั้นจึงโบกมือให้นางอย่างอ่อนโยนสีหน้าของเขาแข็งทื่อมากแต่จั๋วซือหรานมองออก เขาพยายามอย่างหนักเพื่อแสดงร้อยยิ้มจริง ๆ“ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ” จั๋วซือหรานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย“เพราะเจ้า เจ้าไม่... ไม่มาสักที” ชิ่งหมิงกล่าว จริง ๆ แล้วคำพูดเหล่านี้ไม่น่าจะมีอารมณ์มากนัก แต่เพราะเขาพูดติดอ่าง เสียงของเขาจึงฟังดูน่าสงสารอย่างอธิบายไม่ถูก“ป๋อ ป๋อยวนบอกว่า... ช่วงนี้เจ้าน่าจะยุ่งมากกว่า... ดังนั้น... เจ้าจึงไม
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 229
"โอ้ จริงด้วย" ดวงตาฝูซูสว่างขึ้น เขาพูดอย่างจริงจัง "คุณหนูขอรับ มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในตระกูลจั๋วขอรับ""เอาล่ะ ไปต่อ"“ เนื่องจากคุณชายหยุนชินบอกว่าเขาจะกลั่นยาให้ตระกูล เหล่าผู้อาวุโสเลยสั่งคนไปซื้อวัสดุยาตั้งแต่เช้า แต่ปรากฏว่า พวกเขา หาซื้อไม่ได้สักที ในทั่วเมืองหลวง พวกเขาหาซื้อวุสดุยาในราคาเดิมไม่ได้สักนิด วัสดุยาทั้งหมดมีราคาอย่างน้อยสามเท่า”ฝูซูพูดอย่างสะใจเล็กน้อย เขารู้สึกสะใจ ซึ่งเป็นเรื่องปกติ เพราะเดิมทีเขารู้สึกน้อยใจแทนคุณหนูของเขาอย่างมากเมื่อจั๋วซือหรานได้ยินคำพูดนี้ นางก็เลิกคิ้วเล็กน้อยและไม่แสดงความคิดเห็นฝูซูประหลาดใจเล็กน้อยแล้วถาม “คุณหนูไม่รู้สึกสะใจบ้างหรือขอรับ”ก่อนที่จั๋วซือหรานตอบ เสียงที่ติดอ่างเริ่มดังขึ้นจากด้านข้าง ๆ "นี่...คง...คง...เป็นแผน...แผนของเจ้าใช่ไหม"จั๋วซือหรานเหลือบมองชิ่งหมิง นางตอบพูด "ฉลาดดี"ดวงตาของฝูซูเบิกกลมขึ้น และเขาเหลือบมองชิ่งหมิงที่อยู่ด้านข้าง ดูเหมือนว่าเขาจึงค่อย ๆ รู้ตัวในขณะนี้ ชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเขาแค่พูดติดอ่าง แต่เขาไม่ใช่คนโงแต่ฝูซูไม่ทันสนใจเรื่องนี้ในขณะนี้ เขารีบบอกจั๋วซือหราน "คุณหนูเจ้าคะ เป็นเพรา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 230
จั๋วซือหรานไม่ได้พูดอะไร นางยิ้มและมองเขา เดิมทีนางคิดอยู่ว่า จิตใจของชิ่งหมิงบริสุทธิ์ ให้เขาได้ยินแผนชั่วร้ายลับ ๆ มากมายเช่นนี้ คงไม่เหมาะหรอกกระมังแต่โดยไม่คาดคิด คำพูดต่อไปของชิ่งหมิงคือ...“...พวกเขาที ละคน ต้องปให้...เจ้าได้รับความทุกข์...อย่างมาก”จั๋วซือหรานตกตะลึง นางมองเขาแล้วพูดว่า "ทำไมเจ้าถึงคิดอย่างนั้น"“ตระ ตระกูล... เหยียน ใส่ร้าย...เจ้า...เจ้าทนทนทุกข์ทรมาน... ากมาย แต่เจ้า....เจ้าแค่จัดการตระกูลเหยียนแค่นี้ ตระกูลจั๋วยังคงเป็น...ตระกูลของเจ้า แต่เจ้าปฏิบัติต่อพวกเขาเข่นนี้…..”ตระกูลเหยียนทำให้นางต้องถูกทรมานในหน่วยสืบสวนพิเศษ และนางถูกกล่าวหาว่าขโมยทักษะทางการแพทย์ของตระกูลเหยียน นางจึงต้องแข่งขันกับตระกูลเหยียน เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนาง นางจะไม่มีความเมตตาต่อตระกูลเหยียน วึ่งเป็นเรื่องปกติแต่ตระกูลจั๋วเป็นตระกูลของนาง แต่นางยังจัดการพวกเขาอย่างไร้ความปราณีและนั่นอธิบายได้แค่นี้ - ในใจของนาง ตระกูลจั๋วเหมือนตระกูลเหยียนบางทีอาจเป็นเพราะตระกูลจั๋วเป็น 'ตระกูลของตัวเอง' ที่ควรไว้วางใจได้ ดังนั้นชิ่งหมิงจึงรู้สึกว่าในตระกูลจั๋ว นางอาจจะรู้สึกน้อยใจมา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 231
ฝูซูนำคำแพูดทั้งหมดของจั๋วซือหรานไปถึงที่อย่างรวดเร็วหลังจากเหยียนฉีได้ยินคำพูดของฝูซู เขาหมดคำพูดเลย “นี่คือคำพูดของคุณหนูของเจ้าจริง ๆ หรือ”“ขอรับ คุณชายเหยียน ข้าน้อยมิกล้าส่งคำพูดผิดขอรับ”“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปบอกคุณหนูของเจ้า เราจะทำตามคำพูดของเขา” เหยียนฉีกล่าวพูดตามตรง เหยียนฉีรู้สึกว่าแม้ว่าจั๋วซือหรานได้คืบจะเอาศอก เขาไม่สนใจหรอก เนื่องจากตระกูลของเขาเลือกที่จะปฏิบัติตามแผนของจั๋วซือหรานแล้ว พวกเขาถอนตัวออกไม่ได้แล้วเหยียนฉีพูดจบ เขาเห็นคนรับใช้ของจั๋วซือหรานยื่นขวดมาให้ "คุณหนูบอกว่านี่คือความจริงใจของคุณหนูขอรับ และคุณหนูมีแผนสำรองอื่นในภายหลังด้วย คุณชายเหยียนโปรดอย่ากังวลขอรับ"เหยียนฉีรับขวดยา เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินเสียงดังกึกก้องและรู้สึกถึงน้ำหนักที่อยู่ในขวด เขาอดไม่ได้ที่ต้องตกใจ "นี่คือ..."“ข้าน้อยมิทราบว่าในนี้มีอะไรขอรับ คุณชายเหยียนเปิดขวดแล้วจะทราบขอรับ ข้าน้อยยังต้องไปจวนของท่านอ๋องเซี่ยน ดังนั้นข้าน้อยอยู่ที่นี่ต่อมิได้อีก ขอลาก่อนขอรับ”ฝูซูรีบออกไปเดิมทีเหล่าผู้อาวุโสกำลังปวดหัวเรื่องที่นางให้ตระกูลเหยียนเล่นงานกับตระกูลจั๋ว ดังนั้นพวกเข
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 232
“ จั๋วจิ่ว คนนี้เป็นคนเด็กขาดจริง ๆ”เหยียนฉีฟังอยู่ข้าง ๆ เขาคิดอย่างช่วยไม่ได้ในใจ นางเป็นคนเด็ดขาดจริง ๆ หากนางไม่ใช่คนประเภทเด็ดขาดจริง ๆ นางคงไม่ทำถึงขั้นที่ต้องทำให้ตระกูลเหยียนทั้งหมดขุ่นเคืองเพียงเพื่อ สู้กับเหยียนชางผู้เดียว“ไม่ว่านางมีปัญหากับตระกูลจั๋วหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ในเมื่อนางได้แสดงความจริงใจของนางแล้ว เพื่อให้พวกเราไม่ต้องกังวล ท่านคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ขอรับ” เหยียนฉีถามเหล่าผู้อาวุโสมองหน้ากัน และพวกเขาตกลงเรื่องนี้ทันทีฝูซูไปที่จวนของท่านอ๋องเซี่ยนอีก เขานำคำพูดของจั๋วซือหรานให้ท่านอ๋องเซี่ยนอย่างราบรื่นซือคงเซี่ยนไม่ได้เจอจั๋วซือหรานมาสักพักแล้ว เมื่อเขาได้ยินคำพูดของฝูซู เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า "นางขอความช่วยเหลือ แต่นางไม่มาเองหรือ"ฝูซูยื่นขวดกระเบื้องในมือให้ “คุณหนูฝากข้าน้อยมอบสิ่งนี้ให้ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ เพื่อแสดงความจริงใจของคุณหนู โปรดท่านอ๋องมิรังเกียจพ่ะย่ะค่ะ”ซือคงเซี่ยนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันทีที่เขารับขวดนั้น เขาก็รู้ทันทีว่ามีอะไรอยู่ข้างในฝูซูจำคำพูดของคุณหนูได้ เขาพูดต่อ "คุณหนูหวังว่าท่านอ๋องอย่าตำหนิคุณหนูในตอนนี้ ที่คุณหนูไม
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 233
จากนั้นเขาก็แนะนำให้เขารู้จักชิ่งหมิง " ชิ่งหมิง นี่คือน้องชายของข้า จั๋วหวาย มาทำความรู้จักกันเถิด"ชิ่งหมิงยืนอยู่ข้างเสา แต่ตอนนี้เขาย่อตัวไปด้านหลังเสาและมองมาทางนี้อย่างระมัดระวังจั๋วซือหรานทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย ชายหนุ่มคนนี้ทำให้นางรู้สึกว่า... เสาหลักดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเขาจั๋วหวายไม่ได้เขินอายขนาดนั้น ดังนั้นเขาจึงมองชิ่งหมิงอย่างละเอียด “แต่เขาดู..ไม่เด็กมากนัก”“ดูไม่เด็ก จะเล่นด้วยกันไม่ได้หรือ แล้วเจ้าอายุนี้แล้ว ท่านแม่ยังเรียกเจ้า ลูกรัก เลย” จั๋วซือหรานเลิกคิ้วแล้วถามใบหน้าของจั๋วหวายแดงเหมือนโดนไฟไหม้ "ท่านพี่" เขาพูดอย่างกังวล "ทำไมท่านพี่พูดทุกเรื่องน่ะ"จั๋วซือหรานยกเท้าขึ้นและเตะบั้นท้ายเบา ๆ "เข้าไปทำงานเลย และนำอาหารออกมา ข้าทำกับข้าวให้แล้ว ดังนั้นข้าไม่รัมผิดขอบถ้วยกับตะเกียบแล้ว"จั๋วหวาย ชิ่งหมิง และฝูซูดูเหมือนอายุไม่ต่างกันมากนักพวกเขาทั้งสามเข้าไปในห้องรับประทานอาหารด้วยกัน และจัดเรียงอาหาร ชาม และตะเกียบเรียบร้อยดูเหมือนจะไม่ได้คิดอะไรผิดปกติโดยปกติแล้ว แม้ว่าเดิมทีฝูซูเป็นคนรับใช้อยู่แล้ว ก็คงจะไม่บ่นตัวเองต้องทำงานบ้านท้ายที่สุด จั๋
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1271
กลางดึก จั๋วซือหรานกัดริมฝีปาก กอดหมอน เดินเท้าเปล่าจากห้องด้านนอกเข้าไปยังห้องด้านใน!คิ้วงามของนางขมวดแน่น สีหน้าที่มีสีเลือดฟื้นมาบ้างแล้ว ตอนนี้กลับขาวซีดขึ้นมาในใจนางเองก็พูดไม่ออก เดิมทีตอนที่หลับก็ยังดีอยู่ พอกลางดึกจู่ๆ ก็ไม่ไหวขึ้นมาเสียแล้วหน้าอกปั่นป่วนอย่างรุนแรง เป็นความรู้สึกทรมานแบบที่นางผ่านมาก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยนถ้าบอกว่าคนคนนี้ไม่เข้ามาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ก็เข้ามาแล้วว่ากันว่าพอเคยสบายแล้ว จะยากที่จะกลับไปลำบากตอนนี้จะให้นางปล่อยชายหนุ่มที่เหมือนกับ 'ยาบำรุงครรภ์' นี้ไว้ข้างในเฉยๆ โดยไม่ใช้ แล้วต้องมานั่งทนกระอักเลือดต่อล่ะก็...ขอโทษด้วย สกุลจั๋วอย่างนางไม่ใช่คนประเภทนั้นนางเข้าใจแล้ว ก่อนที่จะหลับไปเมื่อคืนนี้ ตอนที่เฟิงเหยียนบอกว่าจะนอนด้านนอก ริมฝีปากที่เม้มแน่นนั้นกำลังอดกลั้นเรื่องอะไรน่าจะคิดไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้สารเลว!จั๋วซือหรานครั่นเนื้อครั่นตัวตื่นมากลางดึก ต่อให้เป็นคนที่มีสติเยือกเย็นแค่ไหน ก็ยังมีอาการหงุดหงิดงัวเงียหลังตื่นนอนนางเดินเท้าเปล่าเข้าไปห้องด้านใน อากาศในหุบเขาตอนกลางคืนเย็นมากนางสวมแค่เสื้อบางๆ ชุดหนึ่ง ทั้งตัวเย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1270
แต่กลับรู้ตัวตนฐานะผู้ชายทรยศของเฟิงเหยียนได้ ไม่ต้องคิดเลยว่าคงเป็นจั๋วหวายพล่ามออกมาแน่"จั๋วหวายมาบอกเจ้าหรือ?" ปันอวิ๋นถามขึ้นคำหนึ่งจวงอี๋ไห่ พยักหน้าอย่างระมัดระวัง "คุณชายเสี่ยวหวายไม่หลอกข้าหรอก คุณชายเสี่ยวหวายบอกว่าเป็นผู้ชายทรยศ เช่นนั้นกว่าครึ่งก็ต้องเป็นผู้ชายทรยศแล้ว"ปันอวิ๋นถอนหายใจแผ่วเบาในห้อง จั๋วซือหรานนั่งลงข้างโต๊ะเฟิงเหยียนไม่พูดอะไร รินน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่งจั๋วซือหรานกำถ้วยไว้ ใช้นิ้วมือลูบไล้ขอบถ้วยเบาๆ"อีกเดี๋ยวพออาหารส่งเข้ามา ก็กินสักหน่อยแล้วค่อยนอนพัก" เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นแต่ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความหนักแน่นที่ห้ามปฏิเสธจั๋วซือหรานแหงนตามองเขา กำลังจะบอกว่ายังไม่หิวก็เห็นริมฝีปากบางของชายคนนี้เม้มเบาๆ เอ่ยเสียงต่ำว่า "ข้าไม่มีสิทธิ์จะมาหารือกับเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ..." สายตาเขาทอดลงไปที่ท้องน้อยนาง แววตาลึกซึ้งจากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า "แต่การจะเตือนให้เจ้ากินอะไรดีดีก็ยังพอมีสิทธิ์อยู่" สายตาเขายกขึ้นมาจากท้องน้อยจั๋วซือหรานเลื่อนมาที่ดวงตานาง จ้องมองดวงตานาง เอ่ยต่อว่า "ถึงอย่างไรเมื่อครู่ก็เพิ่งช่วยเจ้ากลับมา ยิ่งไปกว่นั้นเรื่องถูกพลังศักดิ์สิท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1269
เขาไม่เพียงแต่ไม่ใช่สามีของนาง เขายังเป็นคู่หมั้นในนามของหญิงสาวคนอื่นอีกด้วยสีหน้าของเฟิงเหยียนแข็งทื่อไปแล้ว แต่ท้ายสุดก็ยังพูดอะไรไม่ออกเพราะในคำพูดจั๋วซือหราน ไม่มีส่วนที่ผิดเลยแม้แต่น้อยแม้จะบอกว่าเด็กคนนี้ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาก็ตามแต่ครั้งก่อนหน้านั้น เป็นเพราะจั๋วซือหรานถูกวางแผนร้ายใส่ ถึงทำให้นางสับสนหลงใหลจนมีสัมพันธ์กับเขาถ้าจะบอกว่า เขาเอาเปรียบหญิงสาวไป ก็ไมไ่ด้พูดเกินเลยนักเอาเปรียบหญิงสาว จนทำนางตั้งท้อง ไม่เคยจะมารับผิดชอบอะไรตอนนี้กลับจะมาชี้มือชี้ไม้เรื่องของนางพอสรุปมาแบบนี้ มันก็ช่าง...แย่มากจริงๆเฟิงเหยียนเองก็รู้ว่าตนเองนั้นแย่มาก พูดอะไรออกมาไม่ได้ไปชั่วขณะปันอวิ๋นรู้สึกกระอักกระอ่วนแทนสหายเก่า เขากระแอมออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง ไกล่เกลี่ยขึ้นว่า "เอาล่ะเอาล่ะ..."เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ถึงอย่างไร ทั้งสองคนตอนนี้จะไม่ได้เป็นคู่รัก แต่ความสัมพันธ์แบบนี้...มันก็ดูคลุมเครือ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ นี่มันช่าง...ดังนั้นปันอวิ๋นเลยเปิดประเด็นขึ้น อึกอักในปากอยู่พักหนึ่ง กว่าจะพูดออกมาได้ "...พวกเจ้าหิวหรือยัง? ให้เหล่าจวนทำอะไรให้กินหน่อยดีไหม?"
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1268
นางยืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้น แหงนตาขึ้นมองพวกเขาสายตาของเฟิงเหยียนอึ้งไปเล็กน้อย เห็นนางยืนอยู่ในประตูด้วยสีหน้านิ่งขรึมเขารู้สึกลำคอแห้งผากอย่างประหลาด ความรู้สึกนั้น บางทีควรจะเรียกว่า...ตึงเครียดไหม?"เจ้า...ตื่นขึ้นมาตอนไหนน่ะ?" เฟิงเหยียนถามจั๋วซือหรานมองเขา "ไม่นานเท่าไร"เหมือจะมองออกถึงความกระอักกระอ่วนของเขา หรืออาจจะไม่สรุปคือ มุมปากจั๋วซือหรานยกขึ้นบางๆ พูดมาคำหนึ่ง "ท่านอ๋องน้อย ไม่เจอกันเสียนาน"นางทำแบบนี้โดยไม่เอ่ยถึงคำพูดก่อนหน้านั้นแม้แต่น้อยเฟิงเหยียนอ้าปากพะงาบ ต่อให้คิดจะพูดอะไร แต่ชั่วขณะหนึ่งก็เหมือนจะพูดออกมาไม่ได้จึงแค่ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง "ดีขึ้นบ้างหรือยัง?"จั๋วซือหรานพยักหน้า "ดีขึ้นมากแล้ว"กระทั่งปันอวิ๋นก็ยังมองออกถึงเรื่องระหว่างพวกเขา ไม่รู้เพราะเจ้าสมองกลับนี่ไปแตะเนื้อต้องตัวทำอะไรนาง หรือเป็นเพราะคำพูดเมื่อครู่นางได้ยินคำพูดของเฟิงเหยียน...สรุปคือ ปันอวิ๋นมองพวกเขาทั้งสองคน แล้วก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแทนพวกเขาทั้งสองคนปันอวิ๋นคิดๆ ดู ตอนที่ตนเองอยู่กับจั๋วซือหรานก็ยังไม่ได้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกขนาดนี้รู้สึกร้อนใจแทนเจ้าบ้านี่จร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1267
เพราะเป็นเพื่อนสนิท ปันอวิ๋นจึงเข้าใจความหมายที่เขาคิดจะแสดงออกมาหรือก็คือ ปันอวิ๋นเดาได้นานแล้วบางทีตอนนั้นเพื่อจะให้จั๋วซือหรานหลีกเลี่ยงโชคชะตาเช่นนี้ ตนเองจึงเลือกที่จะลืมเลือนแต่สุดท้ายพอวกไปวนมา ก็กลับมาเดินอยู่บนเส้นทางเดิมเจ้าสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตานี่ ลึกลับเอามากๆบางครั้งเหมือนจะมีเมตตา แต่บางครั้งก็เหมือนไม่เคยปราณีใครผู้ใด"แล้วเจ้าตอนนี้...คิดจะทำอย่างไร?" ปันอวิ๋นถามเขาจ้องเฟิงเหยียนตาไม่กระพริบเอาจริงๆ ปันอวิ๋นใช้มองจากมุมมองคนนอกอย่างมีเหตุมีผล ยังหวังว่าจั๋วซือหรานจะสามารถปล่อยวางได้แต่พอคิดถึงว่าถ้าหากจั๋วซือหรานปล่อยวางแล้วล่ะก็ ด้วยโชคชะตาภาชนะพลังศักดิ์สิทธิ์หงส์แดงของเฟิงเหยียน ผลสรุปสุดท้าย ก็คือตายก่อนวัยอันควรอยู่ดีและเพราะรู้เรื่องนี้ ดังนั้นปันอวิ๋นจึงหยุดไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสริมมาคำนึง "ถังฉือเคยบอกข้าไว้ ในโถงวิญญาณอสูร พวกสัตว์เทพที่ถูกเก็บกลับมาเหล่านั้น..."ปันอวิ๋นขมวดคิ้ว คิดถึงคำพูดของถังฉือถังฉือมีบาปหนาจากการฆ่าฟันคนมากมาย กลายเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจไปแล้ว ถ้าหากไม่เย็นชาไร้หัวใจ ป่านนี้คงเป็นบ้าไปแล้วดังนั้นตอนที่เขาพูดถึงเรื่องเห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1266
ปันอวิ๋นส่งให้เขาชามหนึ่ง ตนเองก็ด้วยทั้งสองคนไม่พูดพล่ามทำเพลง กระดกรวดเดียวจนหมดราวกับว่า สุราที่มาช้าไปหลายปีนี้ ในที่สุดก็ได้ดื่มเสียทีราวกับว่าภาพเด็กน้อยที่แอบขโมยสุราพวกนั้นมาดื่ม ซ้อนทับเข้ามากับพวกเขาในเวลานี้"ช่วงนี้เจ้า ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขาเลยหรือ?"หลังจากร่ำสุราลงท้องไปสองชาม จิตใจก็เหมือนจะผ่อนคลายลงมาไม่น้อย ปันอวิ๋นถามขึ้นอย่างสบายๆ เป็นกันเองเฟิงเหยียนฟังออก ว่าเขาถามถึงเหล่าพี่น้องพวกนั้นเขาตอบอืมไปคำหนึ่ง "ไม่ได้ติดต่อกันเลย""เช่นนั้นก็คงไม่รู้สถานการณ์ของพวกเขาเลยสินะ" ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นเฟิงเหยียนไม่ยอมรับหรือปฏิเสธกับสิ่งนี้ ถือว่ายอมรับไปกลายๆปันอวิ๋นยิ้มๆ เหมือนจะเย้ยหยันตนเอง "แต่ก็ไม่โทษพวกเขาที่ไม่ติดต่อเจ้า ด้วยสถานการณ์ของพวกเขาตอนนี้ ก็ไม่มีหน้ามาติดต่อเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ"ได้ยินคำนี้ของปันอวิ๋น เฟิงเหยียนก็ไม่พูดอะไรอีกปันอวิ๋นเอ่ยต่อว่า "ซงซีตอนนี้ทุกวันเหมือนขลุกอยู่แต่ในห้องหลอมสกัด หลอมสกัดอยู่ทุกวันไม่ได้พักเลย"เฟิงเหยียนพอได้ยินคำนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้นบางๆ"เยี่ยนเหวย...ก็สูบเลือดออกมาทุกวัน อยู่แบบไม่เหมือนผู้เหมือนคน ผู้อาวุโสหวงจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1265
บางทีคงเป็นเพราะการคุยแบบเปิดอกก่อนหน้านี้ ทำให้ระยะทางขอเพื่อนสนิทสองคนที่เคยห่างไปตามกาลเวลา ย่อหดลงไปไม่น้อยเลยกระมังดังนั้นพอได้ยินปันอวิ๋นบอกว่าไม่ต้องขอบคุณ เฟิงเหยียนจึงเหลือบมองเขา น้ำเสียงเปลี่ยนไป "ก็ได้ เช่นนั้นก็ไม่ขอบคุณแล้วกัน"เฟิงเหยียนสั่งขึ้นมา "ไป ไปเอาสุรามาให้ข้าหน่อย"แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ในเสียงกลับไม่ได้ออกคำสั่งอะไร ฟังแล้วเหมือนการใช้งานระหว่างเพื่อนกันมากกว่าปันอวิ๋นชะงักไปเล้กน้อย เพราะตอนพวกเขายังเด็ก ก็เคยใช้งานกันและกันแบบนี้ไป ไปเอาสุรามาหน่อยได้ งั้นเจ้าก็เอาปลาไปย่างซะข้าเห็นว่าเจ้าหน้าตาเหมือนปลาถ้าเจ้ายังพูดอีกรอบ จะโดนข้ากดจนจมถังสุราตายไปเลยเพราะคำพูดนี้ของเฟิงเหยียน ทั้งสองคนก็เหมือนกลับไปสมัยยังเด็กในชั่วพริบตาปันอวิ๋นยกมุมปากขึ้นบางๆ ลุกขึ้นไปให้คนรับใช้ส่งสุราเข้ามาคือสุราห้าพิษที่เขาจะหมักอยู่ทุกปี และใช้แมลงพิษมาหลอมจริงๆ แต่ตัวสุรากลับไม่มีพิษใดๆ กระทั่งยังหอมอบอวลเข้มข้นเป็นพิเศษ เป็นสุราที่หาได้ยากยิ่งและเป็นความลับที่ไม่เผยแพร่สู่ภายนอกของหุบเขาหมื่นพิษ ปกติมีแค่เจ้าหุบเขาที่รู้แต่ปันอวิ๋น หลังจากออกสำนักมา ก็ไม่ได้ด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1264
จะเหมือนว่าตบหน้าใส่ตนเองอย่างแรง ทั้งที่เดิมทีก็อยู่บนโชคชะตาที่ขมขื่นอยู่แล้ว กระทั่งยังเป็นการตบหน้าตนเองในตอนนั้นอีกด้วยแบบนั้น...มันขมขื่นเกินไป พวกเขาเดิมทีก็ยากลำบากอยู่แล้วปันอวิ๋นนิ่งงันไปพักหนึ่ง อันที่จริงรู้สึกเหมือนไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนดีอยู่หน่อยๆความเงียบงันดำเนินต่อไประยะหนึ่งยังคงเป็นเฟิงเหยียนที่เอ่ยเสียงต่ำขึ้นมาก่อน "ขอบคุณมาก"ปันอวิ๋นได้ยินคำนี้ ก็รู้สึกแปลกประหลาด อารมณ์เองก็ไม่ค่อยมั่นคงทั้งที่มั่นคงมาตลอดแท้ๆหลังผ่านไปพักหนึ่ง ปันอวิ๋นจึงเอ่ยตอบว่า "เรื่องเล็กน้อย"ตอนที่ได้ยินคำนี้ สายตาของเฟิงเหยียนก็เหมือนขยับนิดๆยังจำได้ว่า ตอนยังเด็กถ้าปันอวิ๋นช่วยเขาทำอะไร ขอแค่เขาขอบคุณ ปันอวิ๋นก็จะพูดคำว่า 'เรื่องเล็กน้อย' ออกมาเสมอต่อให้บางครั้ง จะไม่ใช่เรื่องเล็กเลยก็ตาม แต่ก็ยังทำให้เขารู้สึกว่า ไม่ต้องเกรงใจ ยังมีพี่น้องคนนี้ช่วยแบกอยู่เฟิงเหยียนหยุดไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสียงเรียบขึ้นว่า "ก่อนหน้านี้ ข้าเจอกับหลงเฉินมา"พอได้ยินชื่อนี้ที่คุ้นเคย ม่านตาปันอวิ๋นก็หดลงเล็กน้อยเฟิงเหยียนเอ่ยต่อว่า "เขามีชีวิตไม่ค่อยดีนัก เหมือนตอนนั้นหลังจากที่เขาท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1263
ท่าทีของเฟิงเหยียน ไม่ถือว่ากระตือรือร้นมากนัก กระทั่งค่อนข้างเย็นชาด้วยซ้ำแต่ก็เป็นเรื่องปกติ หลังจากที่เขาออกจากสำนักในตอนนั้น ก็ไม่ได้มีความฮึกเหิมเหมือนสมัยครั้งยังเด็กอีกมักจะเย็นชา และมักจะเฉยเมยปันอวิ๋นเม้มริมฝีปาก เข้าใจถึงสาเหตุนั้นสภาพการณ์ตอนที่เฟิงเหยียนออกจากสำนักครั้งนั้น เขาเองก็รู้เป็นอย่างดีต่อให้จนถึงตอนนี้ ก็ยังจดจำได้อย่างชัดเจนเพราะเฟิงเหยียนถูกทรยศเป็นคนแรก ดังนั้น ตอนนั้นพวกเขาก็อยู่ในฐานะคนที่ยังไม่ถูกทรยศอันที่จริง จะมากน้อยก็ยังมีความสงสัยว่าถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็คงไม่เข้าใจอยู่พวกเขารู้สึกว่าเฟิงเหยียนทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ เป็นเฟิงเหยียนที่ไม่รู้จักบุญคุณพวกเขารู้สึกว่า เป็นเฟิงเหยียนที่ทำไม่ถูกเฟิงเหยียนเป็นคนอกตัญญูจนต่อมา ต่อมาของต่อมา ทุกคนทยอยกันเดินบนเส้นทางของเฟิงเหยียน ใครก็หนีไม่พ้นการทรยศหรือใช้ประโยชน์ทั้งนั้นตามหลักแล้วควรจะยอมรับชะตากรรมอย่างที่เคยเตือนเฟิงเหยียนเอาไว้ในตอนนั้น และมองว่าสิ่งนั้นเป็นการบ่มเพาะและการให้ความสำคัญจากสำนักแต่เพระาอะไร...ถึงได้ดีใจกันขึ้นมาไม่ได้เลยและหลังจากนั้นอีก แต่ละคนก็ทร
