บทที่ 771

ปู๋เยี่ยโหวหัวเราะอย่างมีเลศนัย “ให้เจ้าได้ลิ้มรสเสียบ้างว่าขี้เมาเป็นอย่างไร”

จิ่งโม่เยี่ยไม่สนใจเขา คว้ามือเฟิ่งชูอิ่งเข้ามากอดไว้แน่นแล้วกระโดดลงไปด้านล่าง

เฟิ่งชูอิ่งดูเหมือนจะสนุกกับการกระทำนี้ จึงร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น “ว้าว! เอาอีก!”

จิ่งโม่เยี่ย “......”

ตอนนี้เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย

เขาไม่คิดว่าเฟิ่งชูอิ่งจะกลายเป็นแบบนี้เมื่อเมา

เขายืนนิ่งอยู่กับที่ เฟิ่งชูอิ่งจึงเอื้อมมือไปตีแผงอกของเขา “เอาอีกสิ!”

ปู๋เยี่ยโหวยืนอยู่บนหลังคา มองดูภาพด้านล่างแล้วหัวเราะอย่างขบขัน

เขาอยากรู้ว่าจิ่งโม่เยี่ยจะรับมืออย่างไร เพราะจิ่งโม่เยี่ยมักจะเคร่งขรึมและไม่เคยทำเรื่องไร้สาระแบบนี้

ด้วยเหตุนี้ปู๋เยี่ยโหวจึงอยากรู้ว่าจิ่งโม่เยี่ยจะทำอย่างไรต่อ

จิ่งโม่เยี่ยยังคงยืนนิ่ง เฟิ่งชูอิ่งไม่พอใจจึงเอื้อมมือไปบิดหูเขา “เร็วสิ เอาอีก!”

จิ่งโม่เยี่ย “......”

เขาโตมาขนาดนี้ ยังไม่มีใครกล้าบิดหูเขาสักคน!

และการบิดหู ในความคิดของเขามันมีความรู้สึกใกล้ชิดแฝงอยู่ด้วย

เขาไม่กลัวที่นางบิดหูเขา กลัวแต่นางจะไม่สนใจเขา

ถ้านางไม่เมา นางคงไม่ทำแบบนี้แน่

เขาไม่พูดอะไรมาก คว้าตัวเฟิ่งชูอิ่งขึ้นมากอดแล้