บทที่ 777

เขาพูดจบก็ถามต่อว่า “โจ๊กอร่อยไหม?”

เฟิ่งชูอิ่งพยักหน้า “อร่อยดี”

สายตาของจิ่งโม่เยี่ยมีรอยยิ้มมากขึ้น “ข้าทำเองกับมือ”

เฟิ่งชูอิ่งเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

องค์ชายผู้สูงศักดิ์อย่างจิ่งโม่เยี่ยทำโจ๊กเป็นด้วย?

จิ่งโม่เยี่ยอธิบาย “ตอนที่ข้านำทัพไปตีแคว้นหนานเยว่ ข้าก็ได้เรียนรู้วิธีการทำโจ๊ก”

“แต่พอกลับมาเมืองหลวงแล้ว ก็ไม่ต้องลงมือทำเอง ฝีมือเลยเริ่มขึ้นสนิม”

เฟิ่งชูอิ่ง “……”

นางไม่รู้จะพูดอะไรดี

ทันใดนั้น ก็มีเสียงดุดังมาจากห้องครัว “ไอ้เด็กเวรคนไหนต้มโจ๊กหม้อเบ้อเริ่มตั้งแต่เช้า โจ๊กนี่มันไม่อร่อยเลย!”

เฟิ่งชูอิ่งชะงักไป จิ่งโม่เยี่ยลูบจมูกเบาๆ แล้วพูดว่า “ฝีมือข้ายังไม่ค่อยดี ตอนแรกๆ ต้มเสียไปหลายหม้อ น้ำน้อยไปบ้าง น้ำมากไปบ้าง”

“โจ๊กนี่ถ้าเติมน้ำทีหลัง รสชาติมันก็จะเสีย”

เฟิ่งชูอิ่งมุมปากกระตุก

นางนึกภาพจิ่งโม่เยี่ยที่ยุ่งวุ่นวายอยู่ในครัวไม่ออก

ในใจของนาง จิ่งโม่เยี่ยคือดอกไม้บนยอดเขาสูง

ดอกไม้บนยอดเขาสูงนี้ พอเข้าครัวก็เหมือนเซียนลงมาจุติ

นางถามว่า “ท่านต้มโจ๊กในครัวทั้งคืนเลยหรือ?”

จิ่งโม่เยี่ยพยักหน้า “ใช่”

เขารู้ว่านางเมา เมื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้าจะต้องไม่สบายตัว