บทที่ 773

ถ้าเขาไม่รู้จักจิ่งโม่เยี่ยดี คงคิดว่าจิ่งโม่เยี่ยเป็นคนซื่อๆ และอ่อนโยนแบบนี้จริงๆ

เขาคิดจากใจจริงว่าจิ่งโม่เยี่ยช่างหน้าไม่อาย แถมยังเสแสร้งเก่งอีก

จิ่งโม่เยี่ยเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่เห็น

สำหรับจิ่งโม่เยี่ยแล้ว ความคิดของปู๋เยี่ยโหวไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือความรู้สึกที่เหมยตงยวนมีต่อเขา

หลังจากที่เขาเดินตามเหมยตงยวนออกมา เหมยตงยวนก็ถามเขาว่า “เจ้าจงใจ?”

จิ่งโม่เยี่ยตอบว่า “ไม่เชิงจงใจ ตอนนั้นเป็นอุบัติเหตุจริงๆ ”

“ข้าหลบได้ แต่ข้าไม่อยากหลบ”

“ถ้าชูอิ่งตื่นขึ้นมานางคงไม่สนใจข้าอีก แต่ข้าอยากใกล้ชิดนาง”

เหมยตงยวน “......”

ตอนแรกเขาอยากจะด่าจิ่งโม่เยี่ย แต่คำพูดของจิ่งโม่เยี่ยจริงใจเกินไป แถมสีหน้ายังดูน่าสงสารอีก

เขาเคยลิ้มรสความรักที่ไม่สมหวังมาก่อน ดังนั้นจึงเข้าใจความรู้สึกของจิ่งโม่เยี่ยได้

เหมยตงยวนจ้องจิ่งโม่เยี่ยแล้วพูดว่า “คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก”

จิ่งโม่เยี่ยก้มหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถ้ามีโอกาสแบบนี้ในภายภาคหน้า ข้าก็จะไม่ปฏิเสธ”

เหมยตงยวน “......”

นี่มันจริงใจเกินไปแล้ว

ตอนนี้เขาอยากจะต่อยจิ่งโม่เยี่ย แต่พอเห็นผมขาวโพลนของจิ่งโม่เยี่ย เขาก็พยายาม