บทที่ 674

จิ่งโม่เยี่ยพูดถึงตรงนี้แล้วหัวเราะเบาๆ "สำหรับข้า การมีชีวิตอยู่จริงๆ แล้วไม่มีความหมายอะไร เพราะข้าไม่มีความสุขกับชีวิต"

"แม้เวลาที่อยู่กับเจ้าจะแสนสั้น แต่มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของข้า"

"ข้ารู้ว่าถ้าข้ายังมีชีวิตอยู่ต่อไป คงต้องอาศัยความทรงจำช่วงนั้นเป็นกำลังใจ ดังนั้นถึงตายไปก็ไม่เป็นไร"

เฟิ่งชูอิ่งไม่คิดว่าเขาจะคิดเช่นนี้เกี่ยวกับเรื่องการหย่าร้างของพวกเขา

นางยันไม้เท้าลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป จิ่งโม่เยี่ยนอนมองนางอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไร

นางเดินไปได้สองสามก้าวก็หันกลับมามองเขาและถาม "ถ้าอย่างนั้น ทำไมเจ้าถึงยอมหย่ากับข้า?"

จิ่งโม่เยี่ยตอบ "เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เจ้าเรียกร้อง เจ้าอยากหย่ากับข้า การหย่าจะทำให้เจ้ามีความสุข"

เฟิ่งชูอิ่ง "......"

ความรู้สึกของนางซับซ้อนขึ้นมาทันที

จิ่งโม่เยี่ยพูดต่อ "หลังคืนวันแต่งงาน ข้าได้สาบานไว้ว่าถ้าสวรรค์ช่วยให้เจ้ามีชีวิตรอด ข้าจะยอมทำทุกอย่าง"

"ตั้งแต่รู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าก็ได้สาบานว่าต่อไปจะไม่ทำอะไรที่เป็นการบังคับเจ้าอีก"

"เจ้าอยากหย่า ข้าก็จะหย่าให้เจ้า"

"เจ้าไม่อยากเจอข้า ต่อให้ข้าคิดถึงเจ้าแค่ไหนก็จะไม่มารบกวนเ