บทที่ 534

เฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของเหมยตงยวนก็รู้ว่าเขากำลังประหม่า อย่างน้อยก็ประหม่ากว่านางเยอะเลยล่ะ

นางจึงสงบจิตสงบใจลงอย่างรวดเร็ว ในเมื่อเขาประหม่า นางก็ไม่จำเป็นต้องประหม่าไปด้วย

นางมีคำถามมากมายที่อยากจะถามเขา เขาบอกว่าจะสอนวิชาศาสตร์ลี้ลับให้นาง แสดงว่าช่วงนี้จะอยู่ข้างกายนางไปอีกพักใหญ่ ถ้างั้นนางจะค่อยๆ ถามแล้วกัน

ด้วยเหตุนี้นางจึงส่งยิ้มหวานให้เขาอีกครั้ง

เหมยตงยวนชะงักกึก คิดจะยิ้มตอบให้นาง แต่เขาเป็นคนที่ยิ้มน้อยมาก ตอนนี้จึงไม่รู้แล้วว่าการยิ้มต้องทำอย่างไร

เขาจึงตีหน้านิ่งแล้วผงกศีรษะเล็กน้อย

เฟิ่งชูอิ่งมองออกว่าเขากำลังเขินอายทำตัวไม่ถูก ในใจจึงแอบนึกขำ บิดาของนางคนนี้ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว

พอนางยิ้ม เหมยตงยวนก็หันมองนางอีกครั้ง นัยน์ตาของเขากลับเลื่อนลอยราวกับนึกถึงความหลังในอดีต

ตอนนั้นเขาทัศนาจรไปที่แคว้นซีฉู่ ก็เคยมีคนส่งยิ้มให้เขาเช่นนี้

หญิงสาวคนนั้นงดงามและร่าเริงสดใส แล้วยังพูดกับเขาด้วยท่าทางเอาแต่ใจว่า “ข้าชอบเจ้า หลังจากนี้ไปเจ้าจะต้องเป็นคนของข้า!”

ตอนนั้นเหมยตงยวนรู้สึกว่าสมองของหญิงสาวผู้นั้นคงจะมีปัญหา จึงไม่ได้สนใจนางนัก

เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอใจไปหลงชอบน