บทที่ 533

เฟิ่งชูอิ่งกับเหมยตงยวนสองพ่อลูกเพิ่งเคยพบหน้ากันครั้งแรก จึงไม่นับว่ารู้จักมักคุ้นฝ่ายตรงข้ามนัก คิดอยากจะชวนคุยก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี

นางรู้สึกว่าบรรยากาศค่อนข้างอึดอัดจึงเอ่ยว่า “คืนนี้พายุอสนีมาเร็วมาก แต่ก็ไปไวมากเช่นกัน”

เหมยตงยวนตอบเสียงเรียบ “พวกมันมาเพื่อผ่าข้า ผ่าเสร็จแล้วย่อมจากไป”

เฟิ่งชูอิ่งประหลาดใจ “แต่เมื่อครู่นี้ไม่เห็นสายฟ้าจะผ่าท่านเลยนะ!”

เหมยตงยวนอธิบาย “เดิมทีข้าควรจะมาถึงตั้งนานแล้ว แต่กลังจากสัมผัสเมฆสายฟ้าได้ก็เลยดึงกลิ่นอายส่วนหนึ่งของข้าเอาไปสร้างค่ายกล”

“จากนั้นข้าก็ใช้ยันต์ซ่อนกลิ่นอายบนร่างตัวเอง ปล่อยให้สายฟ้าฟาดใส่ค่ายกลที่สร้างขึ้นมา เพราะพวกมันคิดว่าข้าอยู่ตรงนั้น”

เฟิ่งชูอิ่งกับปู๋เยี่ยโหวหันขวับไปมองเขาพร้อมกัน นัยน์ตาฉายชัดถึงความตกตะลึง มันทำแบบนั้นได้ด้วยเรอะ?!

เหมยตงยวนยังคงเอ่ยด้วยท่าทางเรียบเฉย “กลวิธีเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง”

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

ปู๋เยี่ยโหว “......”

ทั้งสองคนสบตากัน พวกเขาคิดตรงกันว่าหากสิ่งที่เขาพูดมาเรียกว่ากลวิธีเล็กน้อย ถ้างั้นบนโลกนี้ก็คงไม่มีสุดยอดกลวิธีแล้วล่ะ

เฟิ่งชูอิ่งถาม “กลวิธีเล็กน้อยแบบนี้ท่านยังมีอยู่อีกมากเ