Share
บทที่ 496
Related chapter
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 497
นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวว่า "ใช่ ข้าต้องไป"จิ่งโม่เยี่ยหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะของเขาจะดังขึ้นเรื่อยๆเฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางของเขาแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย จึงขยับตัวออกห่างโดยไม่รู้ตัวผ่านไปสักพัก จิ่งโม่เยี่ยก็หยุดหัวเราะ "ข้าช่างน่าสมเพชเสียจริง""ที่แท้การมอบหัวใจให้ใครสักคนแล้วถูกเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดี มันเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เอง""ที่แท้ความรู้สึกของเสด็จพ่อที่ทุ่มเทให้กับพระสนมสวี่ แต่กลับไม่ได้รับความอบอุ่นกลับคืนมาสักคำ มันเป็นเช่นนี้นี่เอง""ข้าไม่ใช่เสด็จพ่อ ข้าจะไม่ยอมให้เรื่องในอดีตเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิมอีก"เฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางคลุ้มคลั่งของเขาแล้วยิ่งรู้สึกกลัว นางลองเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง "แปลว่าท่านอ๋องจะปล่อยข้าไปหรือเพคะ?""ปล่อยเจ้าไป?" จิ่งโม่เยี่ยหัวเราะลั่น "เจ้าฝันไปเถอะ!""เมื่อเจ้าแต่งงานกับข้าแล้ว ไม่ว่าเป็นหรือตาย เจ้าก็ต้องเป็นของข้า!""หากเจ้าอยากไป ก็ทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่!"กล่าวจบเขาก็คว้าตัวนางขึ้นแล้วโยนลงจากกำแพงทันทีการกระทำของเขาไม่มีความปรานีเลยแม้แต่น้อย เฟิ่งชูอิ่งไม่ทันตั้งตัวจึงร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงตอนที่ตกลงมาก
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 498
ข้อสรุปนี้ทำให้เฟิ่งชูอิ่งรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว บุรุษผู้นี้อาจจะรักนางจริง แต่เขาจะไม่ยอมให้นางจากไปอย่างแน่นอนและเมื่อเขารู้ว่านางไม่ได้รักเขา ด้วยความหยิ่งทะนงของเขาและบทเรียนจากฮ่องเต้พระองค์ก่อน เขาก็จะไม่บังคับฝืนใจนางอีกเขาเป็นคนเผด็จการ ขี้หวาดระแวง และไม่ยอมให้เกิดเรื่องที่เขาควบคุมไม่ได้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อนางเป็นสิ่งที่เขาควบคุมไม่ได้ และการที่นางหนีไปอีกครั้งก็เป็นสิ่งที่เขาควบคุมนางไม่ได้...ดังนั้นครั้งนี้นางจะต้องตายอย่างแน่นอนนางรู้มาตลอดว่านิสัยของเขามีความหมกมุ่นและบ้าคลั่ง และตอนนี้เขาก็แค่นำสองสิ่งนี้มาใช้กับนางอย่างสมบูรณ์แบบนางเข้าใจนิสัยของเขาดี ในเมื่อเขาตัดสินใจที่จะฆ่านางแล้ว เขาจะไม่มีวันใจอ่อนอีกเพราะในใจของเขา เขาถือว่านางเป็นสตรีที่เหมือนกับพระสนมสวี่ และเขาจะไม่ยอมให้เรื่องราวระหว่างฮ่องเต้พระองค์ก่อนกับพระสนมสวี่เกิดขึ้นซ้ำรอยกับเขาอีกนางไม่อยากตาย จึงต้องดิ้นรนหาทางช่วยเหลือตัวเองแต่ตอนนี้จิ่งโม่เยี่ยได้เอาข้าวของทุกอย่างบนตัวนางไปหมดแล้ว นางไม่มียันต์ ไม่มีกำไลมิติ แม้แต่ปิ่นปักผมหรือเครื่องประดับก็ไม่มีติดตัวสักชิ้นอีกทั้งเมื่อ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 499
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนองของแท้เลย!จิ่งโม่เยี่ยติดยันต์ที่นางวาดเองไว้ที่ประตูและหน้าต่าง ตัดขาดปิดกั้นโอกาสที่เฉี่ยวหลิงจะช่วยเหลือนางได้แม้เฉี่ยวหลิงจะสามารถมุดดินหลบยันต์เข้ามาได้ ก็ไม่มีทางพานางออกไปจากห้องเก็บฟืนนี้ได้เฉี่ยวหลิงลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ถามว่า "คุณหนู ตอนนี้จะทำอย่างไรดีเจ้าคะ?"เฟิ่งชูอิ่งกลั้นความขมขื่นและความเสียใจไว้ สูดหายใจลึกๆ แล้วกล่าวว่า "อย่าเพิ่งร้อนใจไป มันต้องมีทางออกแน่ ให้เวลาข้าคิดก่อน"หลังจากจิ่งโม่เยี่ยขังเฟิ่งชูอิ่งไว้ในห้องเก็บฟืน อารมณ์ของเขาก็ตกต่ำด่ำดิ่งลงอย่างมากไทเฮาถูกวางยาจนสิ้นพระชนม์ ว่าที่ภรรยาสดๆ ร้อนๆ ของเขาก็อยากจะหนีจากเขาไปในวันแต่งงาน เขากลับกลายเป็นคนโดดเดี่ยวอีกครั้งเขาหัวเราะเยาะตัวเองขณะยืนอยู่กลางลานกว้าง ทั้งร่างราวกับกลมกลืนไปกับความมืด หยาดน้ำค้างค่อยๆ หยดลงมาบนตัวเขาฉินจื๋อเจี้ยนเดินเข้ามาถามว่า "ท่านอ๋อง ท่านทะเลาะกับพระชายาหรือพ่ะย่ะค่ะ?"เขาได้ยินองครักษ์บอกว่าจิ่งโม่เยี่ยขังเฟิ่งชูอิ่งไว้ในห้องเก็บฟืน ด้วยความตกใจจึงรีบมาดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจิ่งโม่เยี่ยไม่ตอบคำถามของเขา เพียงแต่กล่าวว่า "ข้า
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 500
จิ่งโม่เยี่ยไม่กล่าวอะไร เขาหันหลังเดินจากไปฉินจื๋อเจี้ยนรู้ว่าเขาไม่ควรถามเรื่องนี้ต่อ แต่ในใจก็รู้สึกกังวลจนร้อนใจอยู่ไม่สุขเมื่อวานทั้งสองคนยังดีๆ กันอยู่เลย แต่ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้เขาถอนหายใจยาวเหยียดแล้วขมวดคิ้วเป็นปมเรื่องนี้เขาอยากช่วยแต่ก็ไม่รู้จะช่วยเหลืออย่างไร เพราะเรื่องความรักมักเป็นเรื่องที่ต้องแก้ไขด้วยตัวเอง หากคนนอกสอดมือเข้าไปช่วย อาจจะยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลงแต่เขาก็รู้จักนิสัยของจิ่งโม่เยี่ยดี การให้จิ่งโม่เยี่ยลดตัวไปง้อเฟิ่งชูอิ่งก่อน เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยแต่เขาก็ไม่อาจปล่อยให้จิ่งโม่เยี่ยขังเฟิ่งชูอิ่งไว้ในโรงเก็บฟืนแบบนี้ตลอดไป เพราะถ้าขังไว้แบบนี้ จากความเข้าใจผิดในตอนแรกอาจกลายเป็นความบาดหมางที่ยากจะแก้ไขได้ในภายภาคหน้าเขาครุ่นคิดสักครู่แล้วจึงเดินไปปลอบเฟิ่งชูอิ่งที่ข้างๆ โรงเก็บฟืน "พระชายา ท่านอ๋องกำลังโกรธ ท่านอย่าไปถือสาเขาเลย""ในใจเขาห่วงใยท่านมาก ท่านเป็นคนฉลาดมากถึงเพียงนี้ คงจะเข้าใจเรื่องนี้ดี""ตอนนี้ท่านอย่าเพิ่งปะทะคารมกับท่านอ๋องเลย รอให้เขาหายโกรธก่อน แล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง"เฟิ่งชูอิ่งเอนตัวพิงกองฟืน กล่าวเส
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 501
จิ่งโม่เยี่ยไม่กล่าวอะไร ฉินจื๋อเจี้ยนครุ่นคิดสักครู่แล้วตัดสินใจเปิดประตูเดินเข้าไปเขาเห็นเครื่องประดับตกกระจายอยู่บนพื้น ก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจึงกล่าวว่า "เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียงพระชายาร้องไห้อยู่ในโรงเก็บฟืน เมื่อไปสอบถามจึงทราบว่าขาของพระชายาหัก""ตอนนี้นางเจ็บปวดมาก อยากให้ข้าเชิญหมอมารักษาสักหน่อย ท่านอ๋องจะไปดูอาการนางหรือไม่?"จิ่งโม่เยี่ยได้ยินดังนั้นก็เดินออกไปทันที แต่เพิ่งก้าวไปได้เพียงก้าวเดียว เท้าของเขาก็เหยียบเครื่องประดับที่ตกอยู่บนพื้นเขาก้มมองเครื่องประดับชิ้นนั้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "นางคงอยากให้เจ้าเปิดประตูด้วยสินะ?"ฉินจื๋อเจี้ยนงงไปเล็กน้อยแล้วแล้วตอบ "ใช่พ่ะย่ะค่ะ"ดวงตาของจิ่งโม่เยี่ยฉายแววเย้ยหยันหนักกว่าเดิม "นางกำลังโกหกเจ้า จุดประสงค์ของนางก็แค่หลอกให้เจ้าเปิดประตู แล้วให้เฉี่ยวหลิงพานางหนีออกจากจวนอ๋อง"ฉินจื๋อเจี้ยน “......”เท้าของจิ่งโม่เยี่ยลงน้ำหนักเหยียบเครื่องประดับแรงขึ้น เครื่องประดับที่เคยงดงามก็กลายเป็นก้อนทองคำบิดเบี้ยวเขากล่าวเสียงเย็นชา "นางชอบโกหก ไม่เคยพูดความจริงสักคำ""ตอนนี้ข้าไม่มีเวลาจัดการกับนาง รอข้
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 502
หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน เฟิ่งชูอิ่งก็ปรับสภาพจิตใจของตัวเองได้แล้วเมื่อคืนนางแทบไม่ได้นอนเลย ตอนนี้นางจึงรู้สึกเหนื่อยล้ามาก นางตัดสินใจนอนพักสักครู่ก่อนแล้วค่อยหาทางหนีออกไปหลังจากตื่นนอนแล้วแต่ขณะที่นางกำลังงีบหลับ นางกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมีกระแสลมเย็นยะเยือกพัดวนเวียนในโรงเก็บฟืน และนางได้ยินเสียงกรีดร้องของเฉี่ยวหลิงนางตื่นขึ้นมาทันที และเห็นเฉี่ยวหลิงกำลังต่อสู้โรมรันอยู่กับเทียนซือแม้เฉี่ยวหลิงจะไม่สามารถเข้ามาทางประตูหรือหน้าต่างได้ แต่นางสามารถมุดขึ้นมาจากใต้ดินได้เนื่องจากมียันต์ติดอยู่ที่ประตูและหน้าต่างทั้งหมด เฉี่ยวหลิงจึงไม่สามารถพานางออกจากโรงเก็บฟืนได้เมื่อเฟิ่งชูอิ่งเห็นเทียนซือ นางก็หรี่ตาลงเล็กน้อย ไอ้สุนัขตัวนี้ไม่ยอมเลิกตามรังควานกันเสียที!ที่สำคัญคือ ครั้งที่แล้วนางจับมือกับเฉี่ยวหลิงรุมซ้อมเทียนซือจนเกือบพิการแท้ๆ แต่ผ่านไปเพียงไม่นานเท่าไหร่ เขาก็สามารถสู้กับเฉี่ยวหลิงได้อย่างสูสีแล้วหรือ?ไม่ใช่สิ เขายังเป็นฝ่ายได้เปรียบด้วยซ้ำ!เฉี่ยวหลิงเห็นนางตื่นแล้วจึงรีบบอก "คุณหนู ไอ้สารเลวคนนี้ ตอนนี้เก่งขึ้นมากแล้ว! มันต้องการจะฆ่าท่าน!"เฟิ่งช
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 503
เขาด่าด้วยความโกรธจัด "นังแพศยา นังคนถ่อย!"เฉี่ยวหลิงทั้งตีทั้งด่าในคราเดียวกัน "ไอ้ขันทีไม่มีไข่ ไอ้เศษสวะ!"เทียนซือโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม แล้วเขาก็โดนเฉี่ยวหลิงข่วนซ้ำอีกที พอเขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เฟิ่งชูอิ่งก็ใช้แขนเสื้อฟาดใส่เขาอย่างแรงเทียนซือร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วกระเด็นออกไปอีกครั้งเขารู้สึกว่านายบ่าวคู่นี้ช่างยากรับมือเสียจริง พวกนางสองคนบ้าบอพอกันเลย!เขากัดฟันกล่าวว่า "เฟิ่งชูอิ่ง วันนี้ถ้าข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า ข้าจะไม่ขอเป็นคนอีกต่อไป!"เฟิ่งชูอิ่งโบกแขนเสื้อพลางยิ้มตาหยี กล่าวว่า "เทียนซือ เจ้าไม่รู้จักตัวเองดีพอนะ! เจ้าไม่ใช่คนมานานแล้ว!"เทียนซือ “......”จริงอย่างที่นางว่า เขาตายไปนานแล้ว ไม่อาจนับว่าเป็นคนได้อีกต่อไปเขาตะโกนด้วยความโกรธ "ที่ข้าเป็นแบบนี้ ก็เพราะเจ้าทั้งนั้น!"เฟิ่งชูอิ่งเอามือเท้าเอวแล้วกล่าวว่า "ใช่แล้ว ข้าทำกับเจ้าไว้หนักหนาถึงเพียงนี้ จะยอมอดทนอยู่ได้อย่างไรกัน เจ้ารีบเข้ามาฉีกร่างข้าสิ”เทียนซือ “......”ถ้าเขาฉีกนางได้ ป่านนี้คงฉีกนางเป็นแปดส่วนแล้ว!แต่เฟิ่งชูอิ่งดูเหมือนจะยังยั่วโมโหเขาไม่พอ "เจ้ากลายเป็นผีไปแล้ว แต่ยังฆ่าคนที่ทำให้เจ้า
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 504
เขากล่าวกับทหารยามอีกคนว่า "ข้างในเอะอะวุ่นวายมากเลย พวกเราควรเข้าไปดูหรือไม่?"ทหารยามอีกคนตอบว่า "ท่านอ๋องมีคำสั่งเด็ดขาด ห้ามใครเข้าไปด้านใน""พระชายาเป็นคนมีความสามารถอย่างมาก คงไม่เป็นอะไรหรอก""แต่ถ้าพวกเราไม่ฟังคำสั่งของท่านอ๋องแล้วเข้าไป เผลอปล่อยพระชายาหนีไปได้ ท่านอ๋องคงโกรธแน่"ตอนนั้นข้างในมีเสียงดังสนั่นอีกครั้ง ทหารยามคนนั้นแม้จะรู้สึกกังวล แต่ก็รู้ว่าคำกล่าวของทหารยามอีกคนมีเหตุผลทหารยามในจวนท่านอ๋องฉู่ล้วนปฏิบัติตามระเบียบของกองทัพ พวกเขาจะปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่เคยเห็นจิ่งโม่เยี่ยโกรธขนาดนี้มาก่อนเลยสักครั้ง พวกเขาจึงไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเขายันต์ที่ประตูตอนนี้สั่นไหวโดยไม่มีลมพัด พลังอาถรรพ์ชั่วร้ายอันเข้มข้นพวยพุ่งออกมาแม้จะเป็นกลางวันแสกๆ แต่ทหารยามที่หน้าประตูกลับรู้สึกหนาวเย็นจนสุดขีดเฟิ่งชูอิ่งตะโกน "เฉี่ยวหลิง!"ในทันใดนั้น เฉี่ยวหลิงก็โผล่ขึ้นมา ถือปิ่นขจัดมารแทงเข้าที่อกของเทียนซือเทียนซือ “!!!!!!”ครั้งนี้เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของเขาโดยสิ้นเชิง เขาไม่คิดเลยว่าเฉี่ยวหลิงจะใช้ปิ่นขจัดมารโจมตีเขา!เป็นการย
Latest chapter
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 598
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 597
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 596
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 595
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 594
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 593
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 592
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 591
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 590
