บทที่ 36

ทั้งที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนปราการที่ไม่อาจข้ามผ่านไปได้ ชวนให้เขารู้สึกท้อแท้เหลือเกิน

ทันใดนั้นเอง ประตูใหญ่ของกรมราชทัณฑ์ก็ถูกคนผู้หนึ่งถีบจนเปิดกว้าง คนที่อยู่หน้าประตูชักกระบี่แล้วเดินดุ่มๆ เข้ามาในกรมราชทัณฑ์ด้วยจิตสังหารพลุ่งพล่าน

ประกายคมกระบี่เล่มนั้นเปี่ยมจิตสังหารที่แสนอหังการ ฟันค่ายกลมายาที่พวกวิญญาณร้ายสร้างขึ้นมาจนพังพินาศ

เฟิ่งชูอิ่งและวิญญาณร้ายทั้งหมดหันกลับไปมองพร้อมกัน ก่อนจะเห็นจิ่งโม่เยี่ยยืนถือกระบี่อยู่หน้าประตูทางเข้า

เขาในยามนี้สวมอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ดุจหิมะ สายลมยามราตรีกาลพัดชายอาภรณ์พลิ้วไหว เรือนผมสีน้ำหมึกปลิวไสว นัยน์ตาดอกท้อสีดำขลับทอประกายจิตสังหารอันโหดเหี้ยม

หากมองเพียงภาพลักษณ์ภายนอกจะดูเหมือนเทพเซียนที่ลงมายังแดนมนุษย์ แต่หากมองเข้าไปในแววตาของเขา จะพบว่าอีกฝ่ายเป็นเทพสังหารผู้เบื่อหน่ายโลก

ตอนที่เขาทอดสายตามองเข้ามาด้านใน ความเกลียดชังและหงุดหงิดยังปรากฏให้เห็นชัดในแววตา

ทว่าตอนที่เขามองเห็นสถานการณ์ตรงหน้าชัดๆ เขากลับชะงักไปเล็กน้อย

เฟิ่งชูอิ่งที่มองเห็นเขาเผลอหยุดมือที่ตีกลองไปชั่วขณะ ทว่าวิญญาณร้ายที่ตีฆ้องกลับไม่ยอม