บทที่ 34

เฟิ่งชูอิ่งใช้เท้าเหยียบยอดหน้าของเขา ก่อนจะกดลงพื้นแล้วขยี้ไปมา หัวเราะเสียงใสว่า “แค่นี้ก็ถือว่าจองหองแล้วหรือ? เจ้าช่างความรู้ตื้นเขินเสียจริงเชียว!”

เจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์ “!!!!!”

นับตั้งแต่เขารับหน้าที่ควบคุมดูแลกรมราชทัณฑ์ ก็ถือว่าเป็นคนที่มีอำนาจในวังหลวงพอสมควร

หากเป็นสถานการณ์โดยทั่วไป ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเขาแน่นอน!

เขาจึงคิดว่าเฟิ่งชูอิ่งกำลังหาเรื่องตายชัดๆ!

เขาสบถอย่างโกรธเคือง “พวกเจ้ามัวยืนโง่อยู่ทำไมล่ะ? ยังไม่รีบมาลากตัวนังสารเลวนี่ออกไปอีก!”

ทว่ากลับไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือเขาเลยแม้แต่คนเดียว

เจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์พยายามหันหน้ากลับไปมอง ก่อนจะพบว่าลูกน้องทั้งหมดของเขากำลังยืนตาเหลือก คล้ายถูกอะไรบางอย่างบีบคอจนหายใจไม่ออก

ภาพที่เห็นชวนอกสั่นขวัญแขวนไม่น้อย เขาจึงเอ่ยด้วยความตระหนกว่า “เจ้าทำอะไรกับพวกเขา?”

คิ้วเรียวของเฟิ่งชูอิ่งกระดกขึ้นเล็กน้อย “ลองเดาสิ!”

เฉี่ยวหลิงกระโดดมายืนตรงหน้าเฟิ่งชูอิ่งแล้วเอ่ยว่า “พวกเราไม่ถูกไอมังกรโจมตีจริงด้วย!

“หมายความว่าวันนี้พวกเราก็ทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจเลยสิ?”

ตอนที่เจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์สั่งให้ลูกน้องเข้าไปช่วย นางลองยื่นมือเข