บทที่ 495

มู่จิ่วซีมองสีหน้าคนของแคว้นเป่ยจิ้นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ทว่ามุมปากกลับเผยยิ้มขมขื่นยากจะดูได้

"ท่านนี้คือองค์ชายรองของแคว้นเป่ยจิ้นงั้นเหรอ?" มู่จิ่วซีไอไปด้วยถามไปด้วย

"คุณหนูใหญ่มู่ ข้าคือเซวียนหยวนห้าว ชื่นชมกิตติศัพท์ของคุณหนูใหญ่มู่มานาน วันนี้ถือว่าเป็นฤกษิ์ดีที่ได้มาพบ" เซวียนหยวนห้าวประสานมือคำนับมู่จิ่วซีทันที

จ่านเฉวียนและอาคู่ก็ประสานมือเคารพเช่นกัน ในใจของพวกเขา ผู้หญิงคนนี้นับได้ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งคนหนึ่ง เพราะแคว้นเป่ยจิ้นจะนับถือเฉพาะผู้แข็งแกร่ง ดังนั้นต่อให้เป็นศัตรู พวกเขาก็จะนอบน้อมและเคารพอย่างมาก

"แค่กๆๆ องค์ชายรองจิตใจเมตตาเผื่อแผ่ ประพฤติตนอยู่ในคุณธรรม เห็นท่านแล้วรู้สึกดียิ่งกว่ามกุฎราชกุมารเซวียนหยวนเชาสมควรตายคนนั้น" มู่จิ่วซีแค่พูดประโยคแรกก็ทำเอาทุกคนตกตะลึง

"พวกเจ้าอย่าหาว่าข้าด่ามกุฎราชกุมารของพวกเจ้าเลยนะ สภาพข้าในตอนนี้อันที่จริงเป็นเพราะเขาแท้ๆ ความโกรธแค้นนี้ให้ข้าได้ระบายบ้างเถอะ แค่กๆๆ" มู่จิ่วซีทุบอกของตัวเอง "เจ็บตรงนี้ ปวดมาก อีกนิดก็เกือบลาโลกแล้ว ยังดีที่ไม่ตาย ไม่งั้นมกุฎราชกุมารของพวกเจ้าคงต้องได้ตายไปพร้อมกับข้า"

"คุณหนูใหญ่ รู้ว่าเจ้า