บทที่ 497

จื่ออวิ๋นเฟยรีบพูดสวนกลับ "งั้นมาประลองสักตั้ง!"

"ได้ หลังจากนี้อีกสองสามวันเราจะมาประลองศาสตร์แพทย์ หากเจ้าแพ้ จากนี้เจ้าต้องมาเป็นศิษย์น้องข้า" มู่จิ่วซีไม่ติดขัดจะมีปรมาจารย์เพิ่ม ถึงอย่างไรปรมาจารย์คนนี้ก็ไม่ได้อยู่บนโลกแล้ว

ทว่าการมีหมอเทวดาเป็นศิษย์น้องเพิ่มมาอีกสักคน แน่นอนว่าเป็นประโยชน์สำหรับนาง

"งั้นจะประลองอะไร?" จื่ออวิ๋นเฟยมองนางอย่างสุขุม แต่ในใจกลับคิดว่าตนเองเป็นถึงหมอเทวดาจะสู้นางไม่ได้เนี่ยนะ ไม่มีทาง

"ช่วงไม่กี่วันนี้ให้คนไปสังเกตุโรงแพทย์ในพระนครว่ามีผู้ป่วยอาการสาหัสหรือไม่ เราจะแข่งกันรักษาโรค นี่คือวิธีการประลองศาสตร์แพทย์ที่ดีที่สุด แน่นอนว่าไม่มีใครได้เปรียบจริงไหม?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว "แน่นอนว่าห้ามใช้ยาเทพสถิตย์ของเจ้า ทำได้แค่จัดยาตอนแข่งเท่านั้น"

จื่ออวิ๋นเฟยหลังจากอึ้งไปก็หัวเราะ : "ฮาๆๆ งั้นมันก็แค่อาการป่วยธรรมดาทั่วไป ไม่เห็นจะน่าสนใจ ข้ารักษาหายอยู่แล้ว"

"เหอะๆ เจ้ามีชีวิตมาถึงตอนนี้ไม่เคยอยู่ในสถานการตึงมือเลยรึไง? ทุกครั้งที่เจ้ารักษาคนไข้ล้วนรวดชีวิตหมดทุกคนเลยรึไง?" มู่จิ่วซีกระแนะกระแหนเขา

จื่ออวิ๋นเฟยอึ้งไป จากนั้นก็หน้าแดงและกล่าวขึ้นมา :