บทที่ 494

"ท่านพ่อ ข้า ข้าไม่เป็นไร" มู่จิ่วซีได้ยินเสียงฝีเท้าเป็นขบวน เลยรีบกล่าวด้วยเสียงรวยริน

จนมู่เทียนซิงมาถึงตรงข้างเตียงก็ตกใจจนเกือบสะดุ้ง

เห็นเพียงมู่จิ่วซีสีหน้าซีดขาวอยู่บนเตียง ผอมซูบอย่างยิ่ง แก้มทั้งสองข้างแทบเหลือแต่หนัง อย่าว่าแต่ริมฝีปากซีดจนไร้สี ยังแห้งและปริแตกพร้อมกับเลือดติดจนแห้งกรัง

มู่จิ่วซีจ้องมองมู่เทียนซิงที่กำลังจะตะโกนร้องเสียงดังและรีบกระพริบตาปริบๆ จากนั้นก็ไอพร้อมกับกล่าว : "ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไร"

มู่เทียนซิงใจหายไปอยู่ที่ตาตุ่ม นี่เป็นลูกสาวสุดที่รักผู้งดงามของเขาคนนั้นงั้นเหรอ? ทำไมถึงได้เหมือนอย่างกับผี

แต่ว่าเมื่อวานตอนเขามาเจอมู่จิ่วซี นางไม่ได้เป็นแบบนี้ ผ่านไปแค่คืนเดียวทำไมยิ่งทรุดลงหนัก ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าลูกสาวจะต้องทำอะไรแผลงๆ แน่

"ซีเอ๋อร์ เจ้าช่างน่ารันทดเหลือเกิน" มู่เทียนซิงเสียใจจนแทบจะหลั่งน้ำตา

กลุ่มชายที่เดินตามมาทีหลังก็มายืนตรงหน้าเตียงพร้อมกับมองมู่จิ่วซีซึ่งแต่งหน้าแบบจัดเต็ม จนทั้งหมดตกตะลึง

โม่จุนอึ้งจนมุ่ยหน้าย่น บอกให้นางแกล้งทำเป็นอาการสาหัส แต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้นต้องทำเหมือนอย่างกับผีขนาดนั้นก็ได้ นี่ถ้าใครเห็นก็เกรงว่าคงอยู่ได้