ตอนที่ 6 ภาพบาดตา

ตอนที่ 6 ภาพบาดตา

"อืมลูกว่าจะถามท่านแม่หลายวันแล้ว ท่านแม่เปลี่ยนแม่ครัวมาใหม่หรือขอรับ อาหารถูกปากลูกยิ่งนัก ยิ่งหมาผัวโต้วฟู (เต้าหู้มาโฝ) นี่ยิ่งรสเลิศ น้ำซอสเข้มข้นเผ็ดร้อนกำลังดี ไม่หวานไม่เค็ม พรุ่งนี้ท่านแม่บอกแม่ครัวทำมาเพิ่มอีกได้หรือไม่ขอรับ"

หานสวี่รู้สึกว่าตนเองค่อนข้างเจริญอาหารมากกว่าแต่ก่อน เขาคิดว่าจะต้องตกรางวัลให้กับแม่ครัวผู้มาใหม่บ้างเสียแล้ว อาหารแต่ละมื้อล้วนเป็นอาหารที่เขาชอบ เมื่อก่อนหานสวี่จะไม่กินของหวานเลย เพราะไม่ชอบรสชาติที่หวานมากจนแสบคอ ทว่าตอนนี้หานสวี่กลับรู้สึกว่า หลังรับอาหารหนักๆแล้ว เขามักจะต้องตบท้ายด้วยของหวานเป็นประจำฮูหยินเถาฮวามองใบหน้าบุตรชายที่กำลังมีความสุขกับอาหารรสเลิศก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ นางหันไปมองหน้าลูกสะใภ้ เห็นว่าอีกฝ่ายก้มหน้ายิ้มอย่างเขินอาย ก็พลันรู้สึกว่าสิ่งที่ตนเองบอกและสั่งสอนลูกสะใภ้น่าจะเห็นผลขึ้นมาบ้างเสียแล้ว

"นั่นสิข้าก็เจริญอาหารยิ่งนัก ฮูหยินรับแม่ครัวมาจากที่ใดกันหรือ" หานจี้กงก็เห็นด้วยกับบุตรชาย ตั้งแต่แต่งลูกสะใภ้เข้าจวน อาหารการกินก็รสชาติดีขึ้นเป็นอย่างมาก หรืออาจจะเป็นเพราะฮูหยินใหญ่ เอาใจใส่ลูกสะใภ้คนโปรดก็เป็นได้

"หาใช่แม่ครัวไม่ คนที่ปรุงอาหารแต่ละมื้อเป็นเยียนเอ๋อร์ทั้งสิ้น เป็นอย่างไรเล่าถูกปากใช่หรือไม่" เถาฮวาตอบพลางคีบไก่ผัดเม็ดมะม่วงใส่ถ้วยข้าวบุตรชายและสามี หานสวี่ที่ได้ยินมารดากล่าวเช่นนั้นก็รีบเงยหน้าไปมองเสิ่นชิงเยียนทันทีเขาเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่รู้ว่าควรจะกินเข้าปากต่อไปหรือลุกออกจากโต๊ะอาหารและเดินออกไปเสีย แต่หากเขาทำเช่นนั้นเกรงว่าจะโดนมารดาอบรมก่นดาเป็นการใหญ่แน่ๆ ผิดกับหานจี้กงรายนั้นพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย หาได้สนใจสีหน้าของบุตรชายตนไม่

"ลูกอาจจะหิวมากจนเกินไป ทำให้ลิ้นรับรสชาติเปลี่ยนไปก็เป็นได้ขอรับ" หานสวี่พุ้ยข้าวเข้าปากอย่างเร่งรีบจนหมดถ้วย เขาวางลงและหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

"เอาของหวานมาให้คุณชายใหญ่ด้วย" เถาฮวาเห็นลูกชายกินอิ่มแล้ว จึงหันไปสั่งบ่าวไพร่ให้ยกของหวานมาเสิร์ฟ ทว่าหานสวี่กลับยกมือห้ามเอาไว้เสียก่อน

"ไม่ต้อง!!...ลูกอิ่มแล้วขอรับท่านแม่ ลูกขอตัวไปห้องหนังสือก่อนนะขอรับ"หานสวี่ลุกออกจากโต๊ะอาหาร ตรงไปยังห้องทำงานของตน เสิ่นชิงเยียนรู้ทันทีว่าสามีรังเกียจแม้กระทั่งอาหารที่นางทำ ตอนแรกเขาก็ยังยินดีกับรสชาติอาหารอยู่ เพียงแค่ฮูหยินเถาฮวาบอกว่าเป็นนางเองที่ปรุงอาหารขึ้นมา เขาก็ไม่กินต่อเสียแล้ว ยิ่งคิดใบหน้างามก็หม่นลงด้วยความผิดหวัง เถาฮวามองลูกสะใภ้ด้วยความสงสาร นางยื่นมือไปตักอาหารใส่ถ้วยลูกสะใภ้ก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ

"เอ้านี่ เจ้าก็กินบ้างเถอะเยียนเอ๋อร์ เดี๋ยวบิดาเจ้าจะหาว่าตระกูลหานไม่ใส่เจ้า"

"หาเป็นเช่นนั้นไม่เจ้าค่ะท่านแม่ ท่านแม่ใส่ใจเยียนเอ๋อร์เป็นอย่างดี เยียนเอ๋อร์จะกินเยอะ ๆ นะเจ้าคะ"เสิ่นชิงเยียนรีบพุ้ยข้าวเข้าปาก เพราะกลัวว่าตนเองจะเป็นต้นเหตุทำให้ผู้คนมาติฉินนินทาตระกูลหาน หาว่าเลี้ยงลูกสะใภ้เช่นนางไม่ดี หากนางผ่ายผอมไปมากกว่านี้ และจะทำให้แม่สามีรู้สึกลำบากใจไปด้วย

เมื่อรับประทานอาหารเช้าร่วมกันเสร็จ เสิ่นชิงเยียนก็กลับมาที่เรือนของตนเอง นางนำอาภรณ์ที่ตัดเย็บ มาเก็บรายละเอียดอีกเล็กน้อย เมื่อเสร็จสิ้นแล้วนางก็นั่งเหม่อมองอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร นางควรจะนำไปมอบให้เขาเอง หรือให้สาวใช้นำไปมอบให้เขาดี

"เสี่ยวเจียงเสี่ยวอวี้ พวกเจ้าคิดว่าข้าควรจะนำอาภรณ์เหล่านี้ไปให้คุณชายใหญ่ด้วยตนเองดีหรือไม่" ในเมื่อคิดไม่ได้ นางจึงเอ่ยถามสาวใช้ทั้งสอง

"บ่าวว่าฮูหยินเอาไปให้คุณชายใหญ่เองเถอะนะเจ้าคะ คุณชายใหญ่จะได้เห็นถึงน้ำใจของฮูหยินดีหรือไม่เจ้าคะ" เสี่ยวอวี้ตอบออกมาตามที่นางคิด

"แต่บ่าวว่า..."เสี่ยวเจียงมีสีหน้าที่กังวล อาจเพราะนางเห็นมาหลายคราวแล้วว่า หานสวี่หาได้มีใจรับไมตรีจากเจ้านายของตนไม่

"เจ้าจะแต่อันใดเล่า ข้าว่าหากคุณชายใหญ่ได้เห็นอาภรณ์ที่งดงามเช่นนี้ คุณชายใหญ่อาจจะมีใจต่อฮูหยินก็เป็นได้ ไปเถอะเจ้าค่ะฮูหยิน คุณชายใหญ่น่าจะอยู่ในห้องหนังสือ" เสิ่นชิงเยียนพยักหน้า ใบหน้างามยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง

เสิ่นชิงเยียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติของตนให้ตั้งมั่น นางยื่นมือไปหยิบอาภรณ์ที่พับอย่างประณีตมาถือไว้ ก่อนจะเดินออกจากเรือนไปที่ห้องหนังสือของหานสวี่

ทว่าเมื่อมาถึงห้องทำงานแล้ว นางกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของชายหนุ่ม มือเรียวสวยยกขึ้นเคาะประตูอีกครั้ง ก็ยังไร้เสียงตอบรับ เสิ่นชิงเยียนขมวดคิ้วอย่างสงสัย หากไม่อยู่ในห้องหนังสือ แล้วเขาจะไปที่ใดกันเล่านางเดินออกมาพร้อมกับสองสาวใช้ข้างกาย ผ่านทางศาลาริมสระบัว เท้าเล็กชะงักอยู่กับที่ เมื่อมองเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของสามี ใบหน้างามเผลอยิ้มออกมาตามไปด้วย นางอยากจะรู้จริงเชียว ว่าใครกันที่ทำให้สามีของนางยิ้มได้เช่นนั้น

เสิ่นชิงเยียนยกเท้าเดินเข้าไปใกล้ ทว่าเสียงหัวเราะกังวานใสก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เมื่อได้พบว่าเจ้าของเสียงหัวเราะนั้นคือผู้ใดร่างบางก็ยืนนิ่งใบหน้าสวยหวานก็พลันหม่นหมองลงทันที

"ข้าเห็นว่าผ้าร้านมู่ต๋านฮวามาใหม่ ข้าจึงไปหาซื้อมาตัดเย็บเป็นอาภรณ์ให้พี่สวี่ได้สวมใส่ ไม่รู้ว่าจะถูกใจพี่สวี่หรือไม่เจ้าค่ะ"ไป่อ้ายเหม่ย หยิบอาภรณ์สีขาวราวไข่มุกขึ้นมา นางยื่นส่งไปให้หานสวี่ ใบหน้างามส่งยิ้มไปให้อย่างออดอ้อน หานสวี่มองรอยยิ้มนั้นอย่างตราตรึง

"ลำบากเจ้าแล้วเหม่ยเอ๋อร์" หานสวี่รับมาด้วยความยินดี เขาก้มลงมองอาภรณ์ในมือ การเย็บปักประณีตเหมือนดังช่างฝีมือ เขารู้สึกว่าไป่อ้ายเหม่ยคือสตรีที่เพียบพร้อมสำหรับเขาหาใช่ฮูหยินไร้รักผู้นั้น

"หาได้ลำบากไม่เจ้าค่ะ ข้าเต็มใจทำเพื่อพี่สวี่ ข้าจะรอนะเจ้าคะ ถึงแม้จะเนิ่นนานเหลือเกิน หากมันจะทำให้เราได้อยู่คู่กันข้าก็จะรอเจ้าค่ะ ท่านพี่...เอ๊ย...พี่สวี่ชอบอาภรณ์ของข้าหรือไม่เจ้าคะ"ไป่อ้ายเหม่ยเหลือบตาไปเห็นเสิ่นชิงเยียนที่ยืนหน้าซีดเซียวอยู่ตรงนั้น ก็ยกยิ้มเย้ยหยันออกมา

นางรีบออดอ้อนหานสวี่ที่ยังมองไม่เห็นภรรยาของตนเองตรงนั้นด้วยสายตาดูแคลน

"สวยมาก เหม่ยเอ๋อร์เจ้าช่างเก่งยิ่งนักข้าชอบอาภรณ์ของเจ้ามากเหลือเกิน" หานสวี่เงยหน้าไปยิ้มตอบรับไมตรีของอีกฝ่าย

"อีกไม่กี่วันก็จะถึงเทศกาลโคมไฟประจำปีนี้แล้ว วันนั้นพี่สวี่คงจะไปกับฮูหยินชิงเยียนใช่หรือไม่เจ้าคะ ส่วนข้าก็คงจะนอนอยู่ที่จวนอย่างเดียวดาย" ใบหน้างามก้มลงเหมือนจะเจ็บปวดเสียเหลือเกิน หานสวี่รีบยื่นมือไปกุมมือบางเอาไว้

"หาเป็นเช่นนั้นไม่ ข้าจะไปกับผู้ใดได้เล่าหากไม่ใช่เจ้าเหม่ยเอ๋อร์ เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมเถิดข้าจะไปรับเจ้าเอง"

"ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ เรามาเจอกันที่งานเลยก็ได้ ข้าจะออกมาพบท่านเอง"นางไม่กล้าให้หานสวี่ไปหาที่จวนอีกแล้ว เพราะครั้งก่อนบิดานางได้ยินผู้คนนินทานาง บิดานางจึงห้ามไม่ให้หานสวี่ไปหาที่จวนอีก หากไม่มีธุระอันใด

เสิ่นชิงเยียนหมุนตัวเดินจากมา เพราะไม่อยากจะรับรู้สิ่งต่าง ๆ อีกต่อไปแล้ว หัวใจของนางเจ็บปวดเกินกว่าจะทนไหว น้ำตาเม็ดใสไหลลงมาเจิ่งนองเต็มใบหน้าสวย เหตุใดหน้าอกข้างซ้ายของนางจึงได้เจ็บปวดเช่นนี้เล่า