ตอนที่ 9 เทศกาลโคมไฟ

ตอนที่ 9 เทศกาลโคมไฟ

"คุณชายใหญ่ขอรับ นายท่านเชิญไปพบที่ห้องหนังสือขอรับ"ซีห่าวพ่อบ้านชรารีบวิ่งเข้าไปรายงานเขา

หานสวี่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขาหันไปมองหน้าพ่อบ้านชรา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น เขาแสดงออกถึงความลังเลออกมาเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินตรงไปยังห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว

"ท่านพ่อเรียกหาข้ามีเหตุใดหรือขอรับ" หานจี้กงเงยหน้าขึ้นมองบุตรชาย ก่อนจะพยักพเยิดหน้าไปยังเก้าอี้ตรงข้าม หานสวี่จึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งทันที

"พ่อมีเรื่องจะหารือกับเจ้าเพียงไม่นาน" หานสวี่ไม่มีทางเลือก เขาจำต้องยอมอยู่พูดคุยกับบิดาเสียก่อนแม้จะรีบร้อนอยากไปพบไป่อ้ายเหม่ยเพียงใดก็ตาม หานจี้กงจ้องมองบุตรชายด้วยแววตาที่ล้ำลึก เขารู้ทันเสียหรอก หานสวี่คงจะรีบไปงานโคมไฟตามที่ได้นัดหมายกับไป่อ้ายเหม่ยเอาไว้เป็นแน่ หานจี้กงไม่อยากจะขัดขวางบุตรชายเท่าใดนัก แต่ทว่าเขาก็ไม่อาจหักหาญน้ำใจของภรรยาตนได้เช่นกัน เถาฮวาไม่ชอบไป่อ้ายเหม่ย และเขาก็เห็นด้วยกับภรรยา การที่หานสวี่มีภรรยาแล้ว และยังจะไปนัดกับสตรีนางอื่นคงจะไม่ดีนักหานจี้กงจึงมาบังคับบุตรชายคงจะง่ายเสียกว่า

"ท่านพ่อว่ามาเถอะขอรับ" หานสวี่จำต้องนั่งฟังผู้เป็นบิดาเอ่ยถึงเรื่องงานในวังหลวง ซึ่งเขายังไม่เห็นว่าสิ่งที่บิดากล่าวมานั้นจะเกี่ยวข้องกับเขาตรงไหน ทว่าก็ไม่สามารถแย้งอันใดออกไปได้ สิ่งที่ทำได้ก็เพียงแค่นั่งฟังเพียงเท่านั้น

...

ด้านไป่อ้ายเหม่ยนางออกมายืนรอชายหนุ่มที่สะพานเฉินเจี้ยนอยู่ก่อนแล้ว นางเหลียวมองหา ทว่าก็ไม่เห็นแม้เพียงเงาของหานสวี่ ใบหน้างามเริ่มบูดบึ้งอย่างไม่พอใจ

"คุณหนูเจ้าคะ บ่าวว่าฮูหยินน้อยคงจะมิยินยอมให้คุณชายหานมาเป็นแน่เจ้าค่ะ"ซู่ลี่สาวใช้คนสนิทเอ่ยขึ้นมา สายตาก็พลางช่วยเจ้านายตนเองมองหาไปด้วย

"ข้าว่าไม่ใช่!! นังเสิ่นชิงเยียนหาได้มีความสำคัญกับพี่สวี่ไม่ ผู้ที่จะขัดขวางพี่สวี่ได้คงมีแต่สุนัขจิ้งจอกเถาฮวาเท่านั้น" ไป่อ้ายเหม่ยกำมือแน่น แววตาของนางแข็งกร้าวขึ้นมาทันที ท่าทีอ่อนโยนงดงามยามที่อยู่ต่อหน้าหานสวี่พลันมลายหายไปจนหมดสิ้น

"คุณชายหานก็เกรงกลัวมารดาเสียยิ่ง หากคุณหนูแต่งเข้าไปจะไม่เป็นอันใดหรือเจ้าคะ บ่าวก็กลัวแต่เพียงว่าฮูหยินใหญ่จะรังแกคุณหนูของบ่าวก็เท่านั้น"

"หึ!! ไม่มีทางเสียหรอก เจ้าจงคอยดูเอาไว้เถิดซู่ลี่ หากข้าแต่งเข้าไปอยู่ในจวนตระกูลหานได้เมื่อใดนังจิ้งจอกเฒ่าผู้นั้น จะต้องตกตายในอีกไม่ช้าเป็นแน่" ซู่ลี่เบิกตากว้างอย่างตกใจ นี่ไม่ใช่ว่าคุณหนูของนางจะลงมือสังหารมารดาของหานสวี่หรอกหรือ

ซู่ลี่อดที่จะหวาดกลัวคุณหนูของตนเองไม่ได้ ใช่ว่านางจะไม่เคยเห็นว่าคุณหนูของนางเคยสั่งฆ่าคนมาก่อน ขนาดน้องสาวตนเองที่เป็นบุตรสาวของอนุภรรยาท่านกงซุน ไป่อ้ายเหม่ยเกิดริษยาที่น้องสาวงดงามยิ่งกว่า นางจึงจัดการลอบวางยาพิษให้น้องสาวตกตายไปเสีย

ซู่ลี่รู้ตัวดีว่าการรับใช้เจ้านายเช่นนี้ควรจะวางตัวเช่นไร ไม่ว่าจะถูกหรือผิดนางก็ต้องว่าตามเจ้านายตนเองเสมอ

"อุ๊ย!! ตาบอดหรืออย่างไร ถึงไม่เห็นข้ายืนอยู่ตรงนี้ ช่างบังอาจนัก รู้หรือไม่ว่าบิดาของข้าคือผู้ใด" ในขณะที่ไป่อ้ายเหม่ยกำลังกระวนกระวายกับการรอคอยหานสวี่อยู่นั้นจู่ ๆ ร่างบางก็โดนกระแทกอย่างไม่ตั้งตัว ไป่อ้ายเหม่ยจึงหันไปต่อว่าด้วยโทสะอย่างทันที

"ขออภัยแม่นางด้วย เป็นเพราะข้าที่ไม่ทันระวังเอง หวังว่าแม่นางจะไม่ถือสา"ไป่อ้ายเหม่ยเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงห้าวหาญนุ่มลึกที่ดังขึ้นเหนือศีรษะของตนเอง นางเบิกตากว้างก่อนจะก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย บุรุษผู้นี้มีใบหน้าคมคายทว่าหล่อเหลา สีผิวคล้ำเสมือนว่าไม่ใช่ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวง

"เอ่อ...หากท่านไม่ตั้งใจก็แล้วไปเถอะ ข้าจะถือสาหาความได้เช่นไรกัน" ไป่อ้ายเหม่ยเอ่ยออกไปอย่างคนใจกว้าง

"ขอบคุณแม่นางที่ไม่ถือสาข้า ข้าจ้าวเทียนอี้ต้องขออภัยจากใจจริงแม่นางเล่าแซ่อันใดหรือ"

เป็นอีกครั้งที่ไป่อ้ายเหม่ยต้องตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง บุรุษตรงหน้าหาใช่คนธรรมดาไม่ เขาเป็นถึงแม่ทัพบูรพาไร้พ่ายถึงแม้จะมิได้เป็นเชื้อพระวงศ์แต่ก็สืบทอดตำแหน่งโหวมาจากบิดาและฝีมือการรบทัพจับศึกของเขานั้นขนาดฮ่องเต้ยังต้องเกรงใจอยู่หลายส่วน

"ข้าแซ่ไป่ เป็นบุตรสาวของท่านกงซุนไป่หยาง" ไป่อ้ายเหม่ยแนะนำตนเองด้วยใบหน้าแดงก่ำ การยืนรอหานสวี่ไม่เสียเปล่าเสียแล้ว

หากเลือกได้ผู้ใดบ้างจะไม่อยากเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพไร้พ่ายผู้นี้จ้าวเทียนอี้ยืนสนทนากับไป่อ้ายเหม่ยอีกเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะขอตัวเดินเข้าไปในงานลอยโคมไฟ

ทว่าเขายังไม่ทันจะได้ก้าวเดินจากไป ไป่อ้ายเหม่ยก็เซเหมือนจะล้มเสียอย่างนั้น แม่ทัพหนุ่มรีบเข้าไปช่วยประคองนางทันที ก่อนจะขยับกายออกมาเล็กน้อย เขาเป็นบุรุษส่วนนางเป็นสตรี ย่อมมิอาจชิดใกล้

"แม่นางไป่เป็นอย่างไรบ้าง" แม่ทัพหนุ่มผู้ใช้ชีวิตอยู่เพียงแค่ในกองทัพ หาได้ทันเล่ห์เหลี่ยมสตรีก็ตกใจเสียขวัญ เขาคิดเพียงแค่อยากจะช่วยนางไม่ให้ล้มลงไปบนพื้นก็เพียงเท่านั้น

"เอ่อ...ข้ารู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าน่ะเจ้าค่ะ เมื่อครู่ที่โดนชนข้ายังไม่ทันได้รู้สึก แค่เพียงลงน้ำหนักเท้าก็เจ็บขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ท่านแม่ทัพอย่าได้เป็นกังวล ข้าหาได้เป็นอันใดไม่ หากท่านแม่ทัพมีธุระอันใดก็รีบไปทำเถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวเหม่ยเอ๋อร์ เอ่อ!! ประเดี๋ยวข้าจะให้สาวใช้พยุงข้ากลับจวนเจ้าค่ะ"

"หากเช่นนั้นให้ข้าไปส่งแม่นางไป่ที่จวน เป็นการไถ่โทษเถอะนะ"

สายตาของจ้าวเทียนอี้ที่แสดงออกอย่างตรงไปตรงมา หาได้มีความเสน่หาในสายตานั้นไม่ เขาเพียงแค่ต้องการจะรับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองเป็นต้นเหตุเพียงเท่านั้น ผิดกับไป่อ้ายเหม่ยที่คิดเข้าข้างตนเอง นางลืมเลือนนัดของหานสวี่ไปเสียหมดสิ้น

จ้าวเทียนอี้ผายมือไปข้างหน้า ซู่ลี่ประคองเจ้านายตนเองเดินไปอย่างช้า ๆ หนึ่งหญิงงามกับหนึ่งบุรุษองอาจช่างเหมือนกับว่าทั้งคู่มาเดินเที่ยวงานด้วยกัน สายตาคนรอบข้างต่างก็มองด้วยความชื่นชม ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวข้ามสะพานไม้ หานสวี่ก็ปรากฏตัวขึ้นทางด้านหลังของบุคคลทั้งสาม

"เหม๋ยเอ๋อร์นั่นเจ้าจะไปที่ใดหรือ เรามิใช่นัดกันที่นี่หรอกหรือ" เสียงหานสวี่ดังขึ้นจากทางด้านหลังไป่อ้ายเหม่ยรีบหันไปมองอย่างตกใจ

"พี่สวี่"

นางเบิกตากว้าง เหมือนภรรยาที่โดนจับได้ว่ามีชู้ ทว่าความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ หานสวี่ไม่ใช่สามีของนางเสียหน่อย

"ข้าเอง"

"หากสหายแม่นางมาแล้ว ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวไปก่อน ขออภัยแม่นางไป่ด้วย ที่ข้าไม่ทันระวังทำให้แม่นางเจ็บตัวเช่นนี้ หากวันหลังมีโอกาสพบเจอ ข้าจะขอเลี้ยงน้ำชาเป็นการไถ่โทษ ข้าขอตัวลาก่อน"

จ้าวเทียนอี้ไม่รั้งรอฟังคำตอบ เขาเดินจากไปด้วยท่าทางองอาจสง่างาม ไป่อ้ายเหม่ยรู้สึกเสียดายโอกาสที่จะได้ทำความรู้จักอีกฝ่ายอยู่บ้าง หากก็คิดเพียงแค่ว่า จ้าวเทียนอี้เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ บุรุษที่อยู่ตรงนี้เองเล่าที่นางสามารถจับต้องได้ อย่างไรเสียนางก็ต้องเลือกหานสวี่เอาไว้ก่อน