ตอนที่ 10แม่สามีจัดให้

ตอนที่ 10แม่สามีจัดให้

"เยียนเอ๋อร์แต่งตัวเสร็จแล้วหรือไม่ หากเจ้ายังชักช้าอยู่เช่นนี้เราคงจะตามชายโฉดหญิงชั่วไม่ทันเป็นแน่ เจ้าช่วยเร่งมือหน่อยเถิด"

เสิ่นชิงเยียนหันไปมองที่ประตู นางได้ยินเสียงกังวานใสของฮูหยินใหญ่ดังขึ้นอย่างร้อนอกร้อนใจ จะไม่ให้ร้อนใจได้อย่างไรเล่าก็ลูกสะใภ้คนโปรดแต่งตัวอยู่ในห้องหอเป็นนานสองนาน บุตรชายนางก็ออกจากจวนไปตั้งนานแล้ว หากไม่รีบตามไปคงไม่ทันเวลาเป็นแน่

"เสร็จแล้วเจ้าค่ะท่านแม่" ครั้นเสิ่นชิงเยียนเปิดประตูออกมา ก็เจอเข้ากับฮูหยินใหญ่ที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้อง

"เยียนเอ๋อร์ขออภัยที่ให้ท่านแม่รอนานนะเจ้าคะ"ใบหน้าสวยหวานก้มลงอย่างรู้สึกผิดที่ปล่อยให้แม่สามีต้องมายืนรอตนที่หน้าห้องเป็นเวลานานเช่นนี้

"ไปกันเถอะ อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย"เถาฮวาหาได้ถือสาเอาความอันใดกับลูกสะใภ้ นางหันไปคว้าแขนเสิ่นชิงเยียนและดึงนางให้เดินออกไปยังรถม้าที่จอดอยู่หน้าจวนอย่างเร่งรีบ

เสิ่นชิงเยียนไม่ได้คัดค้านอันใดอีก นางรู้ดีว่าสามีนางมีนัดกับหญิงคนรัก นางเองก็เคยประจักษ์กับตาแล้วว่าทั้งคู่รักกันมากเพียงใด ครั้นจะเข้าไปแยกทั้งคู่หาใช่เรื่องสมควรไม่ เพราะถึงอย่างไรอีกเพียงสามปีนางก็ต้องยื่นใบหย่าให้กับหานสวี่อยู่ดี

ถึงจะคิดอย่างนั้นก็ไม่อาจจะคัดค้านความต้องการของแม่สามีได้อยู่ดี นางจึงได้เพียงแค่ก้มหน้าก้มตาเดินตามเถาฮวาไปขึ้นรถม้าหน้าจวนก็เพียงเท่านั้น

ทั้งสองเดินเข้ามาในงานด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน คนหนึ่งไม่อยากมา ทว่าอีกคนไม่ยินยอม

"เจ้าจำที่แม่บอกได้หรือไม่เยียนเอ๋อร์จะดีจะชั่ว เจ้าก็เป็นฮูหยินน้อยของตระกูลหาน เป็นเมียที่ถูกต้องของสวี่เอ๋อร์ เวลานี้สามีเจ้าตามืดบอด สิ่งที่คนเป็นภรรยาพึงกระทำคือต้องแสดงความกระจ่างแจ้งให้คนเป็นสามีรู้แจ้งว่าสิ่งไหนดีสิ่งไหนชั่ว เจ้ารู้หรือไม่ว่านังไป่อ้ายเหม่ยนั่น นางเป็นสตรีหยำฉ่า ก่อนหน้าที่นางจะผูกใจรักใคร่กับสวี่เอ๋อร์ นางก็มีบุรุษในดวงใจ เพียงแค่บุรุษผู้นั้นสอบไม่ติดจอหงวนนางก็ทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี สตรีโลเลเช่นนี้ หาได้มีค่าคู่ควรกับสวี่เอ๋อร์เลยแม้แต่น้อย" เถาฮวาเห็นใบหน้างามล้ำของลูกสะใภ้ไม่สู้ดีนัก นางจึงเกลี้ยกล่อมลูกสะใภ้ให้เห็นดีเห็นงามไปกับตนเองด้วย

"เจ้าค่ะท่านแม่ เยียนเอ๋อร์จะพยายามให้ดีที่สุดเจ้าค่ะ ท่านแม่โปรดวางใจเยียนเอ๋อร์จำขึ้นใจแล้วเจ้าค่ะ" เสิ่นชิงเยียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ หากจิตใจของไป่อ้ายเหม่ยเรรวนจริง นางก็คงจะไม่ยอมให้ไป่อ้ายเหม่ยทำเช่นนั้นกับหานสวี่ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นใดก็ตามที

"เอ๊ะ!! นั่นอย่างไรเล่า เยียนเอ๋อร์เจ้าดูสิว่าใช่สามีโง่เง่าของเจ้าหรือไม่ที่นั่งหน้าระรื่นอยู่ร้านบะหมี่หยกตรงโน้นน่ะ" เสิ่นชิงเยียนเพ่งสายตา ตามนิ้วชี้ของเถาฮวาไป ก็ได้เห็นภาพบาดใจ หานสวี่กำลังคีบเกี๊ยวชิ้นหนึ่งใส่ถ้วยของไป่อ้ายเหม่ยอย่างเอาใจ

"ใช่เจ้าค่ะ ท่านพี่สวี่กับคุณหนูไป่ ท่านแม่เจ้าคะ เยียนเอ๋อร์ว่าเราอย่าเข้าไปเลยนะเจ้าคะ เราค่อยไปเจรจากับท่านพี่สวี่ที่จวนเถอะเจ้าค่ะ" หน้าอกด้านซ้ายของเสิ่นชิงเยียนบีบรัดจนเจ็บปวด นางพยายามจะห้ามเถาฮวา หากก็ไม่เป็นผลเพราะยังไม่ทันที่นางจะได้พูดจาจนจบ เถาฮวาก็เดินหน้าตึงเข้าไปยังร้านบะหมี่ตรงหน้าเสียแล้ว

"หึ!! อร่อยหรือไม่หานสวี่ข้ากับเยียนเอ๋อร์เองก็อยากจะลองชิมดูบ้าง หากแต่ที่นั่งกลับเต็ม ถ้าเจ้าไม่รังเกียจก็แบ่งที่นั่งให้ข้ากับฮูหยินของเจ้านั่งด้วยเถอะ คงจะไม่เป็นการรบกวนเจ้ากับคุณหนูไป่บุตรสาวท่านกงซุนหรอกนะ อ้อ!! คุณหนูไป่บิดาเจ้ารู้หรือไม่ ว่าเจ้าออกมาเที่ยวงานกับสามีผู้อื่นเช่นนี้"ใบหน้าของไป่อ้ายเหม่ยซีดขาว นางหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นว่าผู้คนหันหน้ามามองที่โต๊ะนางเป็นจุดเดียวกัน

หานสวี่เบิกตากว้างมองมารดาตนเองอย่างไม่เชื่อสายตาเถาฮวาไม่รอให้ทั้งคู่ปฏิเสธ นางดึงมือลูกสะใภ้ให้นั่งลงที่ข้างบุตรชายตนเองทันที หานสวี่ปรายตาไปมองฮูหยินตนเองอย่างไม่พอใจ ราวกับว่าเสิ่นชิงเยียนจะรับรู้ถึงสายตานั้นนางก้มหน้าลง และสงบปากสงบคำให้มากที่สุด

"เหตุใดท่านแม่จึงไม่ไว้หน้าข้าที่เป็นบุตรชายเช่นนี้ขอรับ" หานสวี่ถามมารดาเสียงต่ำอย่างไม่พอใจ โทสะของชายหนุ่มปะทุขึ้นมา แต่ก็ต้องพยายามสะกดกลั้นเอาไว้

"แล้วอย่างไรเล่า เจ้าจะตีข้าอย่างนั้นหรือ เจ้าถามข้าว่าเหตุใดไม่ไว้หน้าเจ้า แล้วเจ้าเล่าหานสวี่ไว้หน้าฮูหยินของเจ้าบ้างหรือไม่ ผู้คนต่างก็รู้กันทั่วว่าเจ้าสองคนตบแต่งกันอย่างถูกต้อง หากเจ้าอยากพาแม่นางไป่ไปไหนมาไหนด้วย ก็บอกบิดาเจ้าเถิดตบแต่งนางมาเป็นอนุเสีย อย่าให้ชาวบ้านได้ติฉินนินทาอยู่เลย"น้ำเสียงของเถาฮวาไม่ใช่จะเบา ผู้คนต่างก็สนใจเรื่องสนุกของผู้อื่น คุณหนูหน้าบางอย่างไป่อ้ายเหม่ยก้มหน้าลง น้ำตาคลอไปทั้งดวงตาแลดูน่าสงสาร หานสวี่แอบส่งมือไปปลอบกุมมือบางไว้ใต้โต๊ะ เสิ่นชิงเยียนเห็นภาพนั้นอย่างเต็มตา

"เสี่ยวเอ้อร์ ขอบะหมี่หยกให้ข้ากับฮูหยินน้อยคนละถ้วย" เถาฮวาไม่สนใจหานสวี่และไป่อ้ายเหม่ยอีกนางหันไปสั่งบะหมี่กับเสี่ยวเอ้อร์ และหันไปสนทนากับลูกสะใภ้ เสมือนกับว่าสองคนนั้นไม่มีตัวตน

หานสวี่กับไป่อ้ายเหม่ยไม่กล้าที่จะลุกจากไป เพราะมันจะเป็นการหักหน้าฮูหยินใหญ่เถาฮวา ซึ่งจะไม่เกิดผลดีใด ๆ ทั้งสิ้น ทั้งคู่ไม่กล้าพูดจาอันใดกันอีก ทำได้เพียงแค่ก้มหน้ากันอย่างนิ่งเงียบ

"เยียนเอ๋อร์ เจ้ากินเยอะ ๆ หน่อยเถิด แต่จานพวกนั้นอย่าไปกินเชียวนะ ผีสางกินไปแล้ว มนุษย์อย่างเราไม่ควรกินต่อ" ไป่อ้ายเหม่ยกำกระโปรงตนเองที่อยู่ใต้โต๊ะแน่น นางเหลือบสายตาขึ้นไปก็เห็นว่าเถาฮวาจ้องนางอยู่เช่นกัน นางจึงรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว

"เจ้าค่ะท่านแม่ เยียนเอ๋อร์จะเชื่อฟังท่านแม่เจ้าค่ะ" เสิ่นชิงเยียนพยักหน้าอย่างเชื่อฟังเมื่อรับประทานบะหมี่หยกกันอิ่มหนำแล้ว ทั้งหมดก็เดินออกมาจากร้าน ผู้คนต่างก็เสียดายที่ไม่ได้ดูเรื่องสนุกอีกแม่สามีลูกสะใภ้ต่างก็เดินควงกันอย่างหน้าชื่นตาบาน ผิดกับอีกคนที่เดินไปทางไหนก็หนีไม่พ้น

"ท่านแม่ข้าจะไปส่งเหม่ยเอ๋อร์ที่จวน..." หานสวี่ทนอันใดอีกไม่ไหวแล้ว เขารู้ดีว่ามารดาเขาตั้งใจมาหาเรื่อง จึงไม่อยากจะรั้งเที่ยวต่อเพราะถึงอย่างไรก็หมดสนุกเสียแล้ว

"ใครรั้งไว้หรือ หึ...ตอนออกมาก็มาเองได้อย่างดี ครั้นตอนกลับกลับความจำเลอะเลือนจำทางกลับจวนตัวเองไม่ได้เสียอย่างนั้น เฮ้อ"เสิ่นชิงเยียนแอบขำกับวาจาของแม่สามีหากนางเป็นไป่อ้ายเหม่ยคงอับอายจนเสียสติเป็นแน่

แต่ขณะที่หานสวี่กำลังจะพาไป่อ้ายเหม่ยออกไปนั้น พลันหูก็ได้ยินเสียงที่เหมือนจะคุ้นอยู่บ้างดังขึ้น

"เยียนเอ๋อร์ เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย พี่ไปหาเจ้าที่จวนหากแต่ท่านลุงบอกว่าเจ้าออกเรือนไปแล้ว เหตุใดถึงใจดำไม่ส่งข่าวพี่บ้างเล่า หรือเจ้าลืมเลือนพี่ชายคนนี้ไปจนสิ้นแล้ว" เสียงชายหนุ่มกึ่งต่อว่ากึ่งน้อยใจอยู่หลายส่วนดังขึ้น

ไป่อ้ายเหม่ยยกยิ้มขึ้นมา หึ!! ลูกสะใภ้คนโปรดมีบุรุษมาตัดพ้อต่อหน้าแม่สามีเช่นนี้ดูสิว่าเถาฮวาจะทำเช่นไร

ทว่าเมื่อนางหันกลับไปมองนางก็ต้องตกใจ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง