ตอนที่ 8 ข้าหาใช่คนโง่ที่จะถูกเจ้าหลอก

ตอนที่ 8 ข้าหาใช่คนโง่ที่จะถูกเจ้าหลอก

หานสวี่ตื่นมาในรุ่งเช้าชายหนุ่มนั่งมองไปยังพื้นห้องที่เคยมีใครบางคนนอนอยู่ แต่บัดนี้กลับว่างเปล่า ค่ำคืนที่ผ่านระหว่างเขากับนางไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เสิ่นชิงเยียนมิได้ปีนขึ้นเตียงเขาอย่างที่เขากล่าวหา หานสวี่นอนเฝ้ารอจนกระทั่งหลับไป นางก็ยังคงนอนอยู่บนที่นอนของนางดั่งเดิม เขาเองจึงหลับสบายไปจนถึงเช้า

"ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ ข้าเตรียมน้ำให้ท่านล้างหน้าล้างตาแล้วเจ้าค่ะ"เมื่อเสิ่นชิงเยียนเดินกลับเข้ามาในห้อง ก็เห็นว่าหานสวี่นั่งทำท่ามึนงงอยู่ก่อนแล้ว นางไม่ใคร่สนใจว่าเขาจะคิดอันใด เพราะหากถามออกไปก็ไม่พ้นจะโดนตำหนิเหมือนเช่นทุกครา

"อืม" หานสวี่ปรายตาไปมองนาง เขาพยักหน้าเพียงเล็กน้อย มันก็สมควรแล้วมิใช่หรือ นางอยากแต่งเข้ามาในจวนเขา ก็สมควรที่นางจะต้องปรนนิบัติเขาเช่นนี้มันเป็นหน้าที่ของภรรยาที่พึงปฏิบัติต่อสามีย่อมถูกต้องอยู่แล้ว

...

"เจ้าว่าอย่างไรนะ คุณชายใหญ่และฮูหยินน้อยไม่ร่วมหลับนอนเช่นสามีภรรยาทั่วไปเช่นนั้นหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร ก็ไหนเจ้าบอกข้าว่าคุณชายใหญ่ไม่ได้ออกมาจากห้องทั้งคืน"

ฮูหยินเถาฮวาขมวดคิ้วมุ่นนางหันไปมองหน้าเสี่ยวอวี้สาวใช้ที่ถูกส่งไปสอดแนมทั้งคู่ด้วยแววตาสงสัยเป็นอย่างยิ่ง

"มิได้ออกจากห้องเจ้าค่ะฮูหยิน เพียงแต่..." เสี่ยวอวี้นั่งเฝ้าหน้าห้องตลอดทั้งคืน นางไม่ได้เผลอหลับเลยแม้แต่น้อยเพราะเกรงว่าจะพลาดตอนสำคัญ เหมือนเช่นที่เสี่ยวเจียงพลาดตอนคืนเข้าหอ และนางเองก็เห็นกับตาว่าหานสวี่ไม่ได้ออกมาจากห้องนอน ทั้งคู่นอนห้องเดียวกันทั้งคืนจวบจนถึงยามเช้า

"เพียงแต่อันใดเล่า? เจ้ารีบแจ้งแก่ข้าเร็ว ๆ เข้าเถิด" เถาฮวารีบเร่งเอาความกับสาวใช้ หากไม่ออกมาจากห้อง หญิงชายนอนรวมหอ คงจะต้องมีการใกล้ชิดระหว่างสามีภรรยาเกิดขึ้นบ้างไม่มากก็น้อย ถึงแม้จะหาได้มีใจให้กัน ครั้นได้ใกล้ชิดกันก็คงต้องมีท่าทีต่อกันบ้าง

"ฮูหยินน้อยนอนที่พื้นเจ้าค่ะ คุณชายใหญ่นอนที่เตียงแต่เพียงผู้เดียว บ่าวเห็นตอนที่เข้าไปปรนนิบัติฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ" เสี่ยวอวี้บอกเล่าในสิ่งที่ตนเองเห็นในยามเช้า นางสังเกตทุกอย่างด้วยความละเอียดเพื่อนำความมาแจ้งแก่เถาฮวา

"เจ้าลูกชั่ว ไร้น้ำใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ กล้าให้ภรรยานอนพื้นได้อย่างไร ความเป็นสุภาพบุรุษหามีไม่ เจ้ากลับไปได้แล้วเสี่ยวอวี้ จับตาดูไว้ หากเมื่อใดที่คุณชายใหญ่หักหาญน้ำใจฮูหยินน้อย จงรีบมาแจ้งแก่ข้า" เมื่อได้ฟังสาวใช้รายงานเถาฮวาก็หน้าเขียวคล้ำเข้าไปกันใหญ่ นางสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มแรง พยายามระงับโทสะที่กำลังจะปะทุขึ้นมาเอาไว้

"เจ้าค่ะฮูหยิน" เสี่ยวอวี้รับคำ นางย่อทำความเคารพฮูหยินใหญ่ ก่อนจะออกจากห้องไปทำหน้าที่ของตนเอง

เถาฮวาเคาะพัดลงกับฝ่ามือ และเดินวนเวียนไปมาในห้องอย่างใช้ความคิด นางอุตส่าห์ให้สามีบังคับบุตรชายขนาดนี้แล้ว เจ้าลูกบ้ายังทำตัวอันธพาลไม่ยอมนอนร่วมเตียงกับเสิ่นชิงเยียน นางมิเคยสั่งสอนให้บุตรชายทำตัวไร้ซึ่งความเป็นสุภาพบุรุษเช่นนี้มาก่อน เห็นทีนางจะต้องใช้ไม้แข็งขั้นเด็ดขาดเสียแล้ว แต่ว่าตอนนี้ปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน

หลายวันผ่านไปเสิ่นชิงเยียนก็ยังคงนอนที่พื้นเช่นเคย หานสวี่ก็ยังคงนอนบนเตียงเพียงลำพัง เขาเฝ้ารออยู่ทุกคืนว่านางจะต้องปีนเตียงเขาเมื่อใด แต่ก็หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เขายังคงตื่นขึ้นมาเพียงลำพังในทุกๆ เช้าหานสวี่เดินออกมาจากห้องหนังสือ เขาบังเอิญเดินผ่านไปยังลานบ้าน เสิ่นชิงเยียนกำลังตากปลาแห้งอยู่ตรงลานกว้าง

หานสวี่หยุดเท้าตนเองและมองไปที่นางอย่างไม่ตั้งใจ คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นว่าเสิ่นชิงเยียนก้มลงได้เพียงเล็กน้อย นางก็ยืดตัวขึ้นและใช้กำปั้นน้อย ๆ ของตนเอง เอื้อมไปทุบลงที่หลัง เสมือนกับว่านางกำลังปวดหลังอย่างนั้นหานสวี่มองนางอย่างใช้ความคิด แต่แล้วภาพที่นางนอนที่พื้นอย่างไม่สบายตัวก็ผุดขึ้นมาในภาพจำ คงเป็นเพราะนอนที่พื้นแข็ง ๆ หลายคืนจนทำให้นางเกิดอาการปวดร้าวที่กลางหลัง

'เอาเถอะ ข้าจะใจดีสั่งให้บ่าวนำผ้าหนา ๆ มาปูเพิ่มให้เจ้าก็แล้วกัน'

หานสวี่คิดในใจ ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจอันใดอีก

คืนนี้เป็นคืนแรกของเทศกาลโคมไฟ หานสวี่ออกมาจากห้องอาบน้ำด้วยความเบิกบาน มือหนาค้นหาอาภรณ์สีขาวที่หญิงคนรักตัดเย็บมาให้ ทว่าเมื่อรื้อค้นไปกลับเจออาภรณ์ที่เหมือนกันราวกับฝาแฝด เพียงแต่ทั้งสองชุดแยกกันอยู่คนละที่

หานสวี่หยิบขึ้นมาดูทั้งสองชุดอย่างแปลกใจ เขาไม่เคยมีอาภรณ์เช่นนี้ หากจะมีก็มีเพียงชุดที่ไป่อ้ายเหม่ยนำมามอบให้เพียงเท่านั้น

"...ข้าไปหาผ้าเพื่อจะมาตัดเย็บอาภรณ์ให้กับท่านเช่นเคย หากแต่ฮูหยินของท่านแย่งผ้าผืนนี้ไปจากมือข้า และยังเย้ยข้าอีกด้วยว่าอาภรณ์ที่ท่านจะสวมใส่ จะต้องมาจากนางเพียงผู้เดียว..."

คำพูดของไป่อ้ายเหม่ยลอยเข้ามาในหู หานสวี่ฉีกกระชากอาภรณ์อีกชุดจนขาดสะบั้น ชุดที่สวยกว่ากลับถูกซ่อนเอาไว้ข้างในที่ลึกกว่า เหลือเพียงแค่ชุดที่ธรรมดาทั่วไป หาได้มีลายที่ปักเป็นลายนกยวนยางเคียงคู่ หานสวี่หยิบอาภรณ์สีขาวลายนกยวนยางเคียงคู่มาสวมใส่ทันที สตรีเช่นเสิ่นชิงเยียนหาได้ทำอะไรยาก ๆ เช่นนี้เป็นไม่ หากคนที่ทำได้คงเป็นไป่อ้ายเหม่ยสตรีผู้เรียบร้อยอ่อนหวานของเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น

เสิ่นชิงเยียนเปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี หานสวี่หันไปมองหน้านางที่ขาวซีดราวกับกระดาษ นางมองไปที่เขาก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เขาทำลายอาภรณ์ของไป่อ้ายเหม่ยทำไมกัน นางได้เพียงครุ่นคิดอย่างใคร่รู้

"เจ้ากล้าดีเยี่ยงไรถึงได้ซ่อนอาภรณ์ชุดนี้ของเหม่ยเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าข้าจะตามืดบอดหยิบชุดอุบาทว์ ๆ ของเจ้ามาใส่เช่นนั้นหรือ" เสิ่นชิงเยียนเข้าใจในทันที หานสวี่ผู้ฉลาดล้ำกำลังเข้าใจผิด แต่ก็หาได้เป็นสิ่งที่นางจะแก้ต่างไม่ เพราะถึงอย่างไรพูดไปก็ใช่ว่าเขาจะฟังนางเสียเมื่อไร

"ข้าหาได้ทำเช่นนั้นไม่เจ้าค่ะ" เสิ่นชิงเยียนก้มหน้าลงซ่อนแววตาขบขันไม่ให้หานสวี่เห็น

"หุบปาก!! เจ้ามันเป็นสตรีไร้ยางอาย โป้ปดมดเท็จเจ้ากล้ากล่าวความเท็จกับข้าหรือ หึ ข้าหาใช่คนโง่เง่าที่จะถูกเจ้าหลอกได้" หานสวี่ตวาดออกไปเสียงดังลั่น เสิ่นชิงเยียนรู้ดีว่าไม่ควรจะต่อปากต่อคำกับคนพาลเช่นเขา นางจึงทำได้เพียงก้มหน้าลง

"หยุดสักที!! ไม่ว่าเจ้าจะพยายามสักเพียงใด ข้าก็มิอาจรักเจ้าได้" หานสวี่พูดออกมาด้วยใบหน้าจริงจัง เขามองนางด้วยสายตาเกลียดชัง

"สตรีนางเดียวที่ข้าจะรัก คือเหม่ยเอ๋อร์เพียงผู้เดียวเท่านั้น เจ้าจงจำเอาไว้!!"หานสวี่เดินกระแทกไหล่บางออกไปจากห้อง คืนนี้เขามีนัดกับหญิงคนรักที่งานด้านนอกเขากำลังจะมองนางในแง่ดีขึ้นบ้างแล้วเชียว หากก็มาเจอกับสิ่งไร้ยางอายที่นางทำเช่นนี้ บังอาจมาซ่อนอาภรณ์ที่สวยงามของเหม่ยเอ๋อร์อย่างนั้นหรือ 

เสิ่นชิงเยียนโดนกระแทกอย่างไม่ทันตั้งตัว ก็เซล้มลงไปนั่งที่พื้น นางมองตามเงาร่างที่เดินจากไปพร้อมด้วยหัวใจที่แตกสลาย

"หานสวี่ข้าจะต้องหยุดรักท่านให้ได้ในสักวัน"