ตอนที่ 7บุรุษโง่เขลากับสตรีไร้ยางอาย

ตอนที่ 7บุรุษโง่เขลากับสตรีไร้ยางอาย

เสิ่นชิงเยียนเดินกลับมาที่ห้องนอนของตนเองด้วยหัวใจที่แตกสลาย ในเมื่อเห็นเต็มสองตาเช่นนี้แล้ว นางจะรั้งรอจนครบสามปีได้หรือ ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์คำพูดนี้ยังใช้ได้ดีเสมอ

'เยียนเอ๋อร์ แม่ทำถูกจริงหรือไม่ หากเจ้าต้องหมองเศร้าเช่นนี้ ขอเวลาให้แม่อีกเพียงนิดเถิด หากเจ้าลูกชั่วยังตามืดบอดแม่ก็จะปล่อยเจ้าไป'

เถาฮวามองเห็นลูกสะใภ้ตนเองเดินกลับเรือนด้วยความเศร้าหมอง นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างอับจนหนทาง ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินไปที่ศาลาริมน้ำ ฮูหยินใหญ่เห็นมือหนาของบุตรชายยังคงกุมมือบางของไป่อ้ายเหม่ย ก็เกิดโทสะขึ้นมาทันควัน นางเชิดหน้าและเดินตรงเข้าไปยังทั้งสองคนที่ยืนพลอดรักกันอยู่ทันที

"ข้าก็คิดว่าสตรีใดที่หน้าด้านวิ่งโร่มาหาบุรุษที่มีภรรยาแล้วถึงจวนของข้า ที่แท้ก็คุณหนูไป่อ้ายเหม่ย บุตรสาวของท่านกงซุนนี่เอง เป็นอย่างไรบ้างเล่า อยากได้บุตรชายของข้ามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ อ้อ!! ข้าได้ยินว่าเจ้าสองคนนัดพบกันที่งานโคมไฟหรือ ดีจริงเชียวบุรุษโง่เขลากับสตรีไร้ยางอาย ช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก"

เพียงแค่เห็นฮูหยินใหญ่เดินเข้ามาไป่อ้ายเหม่ยกับหานสวี่ก็รีบแยกออกจากกัน มือที่กอบกุมกันไว้ก็หลุดออกจากกันแทบจะทันที

"ขะ...ข้า"ไป่อ้ายเหม่ยรีบก้มหน้าลง สีหน้าของนางทั้งตกใจและเคียดแค้น

"ข้าอะไรหรือ ตั้งแต่ต้นจนจบข้ายังไม่เห็นเจ้าทำความเคารพฮูหยินใหญ่เช่นข้าเลย หรือว่าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตากันเล่าคุณหนูไป่อ้ายเหม่ย"ฮูหยินเถาฮวานั่งลงตรงข้ามกับทั้งคู่ราวกับนางพญาที่จ้องจะสังหารเหยื่อ หานสวี่หันไปมองหญิงคนรักอย่างเห็นใจ ทว่าไม่กล้าจะเข้าไปปลอบโยน หากทำเช่นนั้นมารดาของเขาอาจจะเล่นงานไป่อ้ายเหม่ยหนักยิ่งกว่าเดิม

"ท่านแม่ขอรับ" หานสวี่ส่งสายตาไปขอความเมตตาจากมารดา ไม่ให้กล่าวอะไรออกมาอีก ทว่ามีหรือที่เถาฮวาจะเชื่อฟัง

"ทำไมหรือ...เจ้าจะสั่งโบยข้าหรือคุณชายใหญ่" นางเชิดหน้าตอบบุตรชายตนเองออกไป หานสวี่เห็นแล้วว่าการจะให้ไป่อ้ายเหม่ยรั้งอยู่ตรงนี้คงจะไม่เป็นผลดี

"เหม่ยเอ๋อร์ข้าขอบใจเจ้ามากสำหรับอาภรณ์ที่เจ้าตั้งใจตัดเย็บมามอบให้ข้าเจ้าจะรีบกลับจวนแล้วมิใช่หรือ ไปเถิด ข้าจะไปส่ง" หานสวี่หันไปเอ่ยกับไป่อ้ายเหม่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เจ้าค่ะ ท่านป้าเหม่ยเอ๋อร์ลาก่อนเจ้าค่ะ" ร่างบางลุกขึ้นย่อกายคำนับสตรีสูงวัยด้วยท่าทางงดงาม

"ข้าหาใช่ป้าเจ้าไม่ แต่ก็เชิญเถอะ หากไม่มีธุระสำคัญอันใด เจ้าก็ไม่ควรมาที่จวนของข้าบ่อยนัก ควรเห็นแก่หน้าบิดาของเจ้าบ้าง"

ไป่อ้ายเหม่ยหน้าชาจนตัวสั่น นางก้าวเดินออกมาด้วยความรู้สึกเคียดแค้น หากนางได้แต่งเข้ามาในจวนนี้ เห็นทีฮูหยินใหญ่เถาฮวาคงจะอยู่ร่วมจวนกับนางไม่ได้ สายตาอาฆาตมาดร้ายถูกซ่อนไว้ทันที เมื่อได้ยินเสียงหานสวี่ดังขึ้น

"เจ้าอย่าคิดมากเลยนะเหม่ยเอ๋อร์ ท่านแม่ข้าตามืดบอดไปชั่วขณะ ข้าคิดว่าหากท่านได้รู้จักเจ้า ท่านคงจะเอ็นดูเจ้าได้ไม่ยาก"

"เจ้าค่ะ" หญิงสาวยิ้มรับอย่างอ่อนโยน

หานสวี่ยืนมองจนรถม้าของนางหายลับไปจากสายตา ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับเข้ามาในจวน หานสวี่เดินตรงไปที่ห้องนอนตนเอง ทว่าข้าวของเครื่องใช้กลับหายไปจนหมดสิ้น คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย ใครกันกล้ามาเคลื่อนย้ายของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต "พ่อบ้าน!! ใครบังอาจมาย้ายข้าวของของข้า"พ่อบ้านชรารีบวิ่งมารายงานต่อหน้าหานสวี่อย่างรวดเร็ว ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด เถาฮวากับหานจี้กงก็เดินเข้ามาเสียก่อน

"ข้าเอง ข้าให้คนย้ายของของเจ้าไปอยู่ที่ห้องเยียนเอ๋อร์ ต่อจากนี้ไปเจ้าจะต้องไปนอนที่ห้องเยียนเอ๋อร์ทุกคืน หากแยกกันนอนเช่นนี้ เห็นทีสกุลหานคงไร้ผู้สืบทอด"

ครั้งนี้เป็นหานจี้กงที่เอ่ยออกมา หากคนเป็นบิดาลองได้กล่าวออกมาแล้ว หานสวี่ยิ่งไม่กล้าขัดคำสั่ง

"ขอรับท่านพ่อ"หานสวี่ตอบตกลง เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยถามสิ่งใดให้มากความ เพราะรู้ว่าหานจี้กงเป็นคนปากหนัก ไม่ค่อยเจรจา หากเมื่อใดที่ท่านพูด ก็หมายความว่าเขาจะต้องทำตามอย่างไม่มีข้อแม้

เสิ่นชิงเยียนมองข้าวของของสามีตนที่ถูกย้ายเข้ามาในห้องนางอย่างหนักใจ นางย่อมดีใจที่จะได้ใกล้ชิดสามีทว่าสามีรังเกียจนางเช่นนี้ เขาอาจจะคิดว่านางไปยุยงให้ฮูหยินใหญ่ทำเช่นนี้ก็อาจเป็นไปได้ นางไม่รู้ว่าราตรีนี้นางจะต้องนอนที่ใดของห้องใบหน้างามขมวดคิ้วมุ่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

หานสวี่เดินหน้าตึงเข้ามาในห้อง เสิ่นชิงเยียนก็ยังไม่รู้ตัว นางกำลังก้มปูที่นอนตรงข้ามกับเตียงนอน หานสวี่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจจวบจนนางปูเสร็จและล้มตัวลงนอน เขาจึงรู้ว่านางก็ไม่ยินดีที่จะร่วมเตียงกับเขาเช่นกัน หรือว่าจะเป็นแผนการของนางกัน หานสวี่คิดในใจ

"เจ้าจะทำอันใด" เสียงห้าวดังขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เสิ่นชิงเยียนพลันลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ

"ข้าคิดว่าท่านอาจจะไม่สะดวกนอนร่วมเตียงกับใคร เช่นนั้นข้าจึงยกเตียงให้ท่านได้นอนแต่เพียงผู้เดียว เอ่อ...รอสักครู่นะเจ้าคะ ข้าจะออกไปเตรียมน้ำอุ่นให้ท่านเจ้าค่ะ" เสิ่นชิงเยียนผุดลุกออกไปยังนอกห้องเพื่อเตรียมน้ำให้กับหานสวี่อย่างรวดเร็วหานสวี่ยังไม่ทันได้เอ่ยปฏิเสธอันใดออกไป ร่างบางก็หายออกไปจากห้องเสียแล้ว เขาเดินไปนั่งที่เตียงนอน และมองตรงที่นอนของนางด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ออก

'ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะยอมนอนบนพื้นแข็ง ๆ อย่างนั้นจริง ๆ นี่ต้องเป็นแผนการของเจ้าแน่ ๆ '

เมื่อคิดได้ดังนั้นใจก็สงบลง สตรีนางนี้หาใช่คนดีไม่ เขาจะเห็นแค่สิ่งที่นางแสดงออกว่าน่าสงสารหาได้ไม่ หากนางดีจริง นางจะไปหาเรื่องไป่อ้ายเหม่ยสตรีที่อ่อนแอเช่นนั้นได้หรือ

"เออจริงสิ ข้ายังมิได้ไปสืบความจริงเลย ไม่ได้การล่ะ"หานสวี่โพล่งออกมาอย่างลืมตัว เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นเขาลืมไปเสียสนิท

"สืบความจริงอันใดเจ้าคะ" เสิ่นชิงเยียนเดินเข้ามาได้ยินพอดี นางเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ หากก็โดนสามีตวาดกลับไปจนหน้าเสีย

"หาใช่เรื่องของเจ้าไม่"หานสวี่มองหน้านางอย่างไม่พอใจ เสิ่นชิงเยียนก้มหน้าลงต่ำอย่างตกใจกับน้ำเสียงดังที่ตวาดออกมานั้น

"ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพียงจะบอกว่าน้ำเตรียมพร้อมแล้ว" หานสวี่ไม่เอ่ยอันใดออกไป เขาเดินสะบัดชุดเข้าไปอาบน้ำที่นางเตรียมเอาไว้ให้

ทว่าเมื่อออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาก็เห็นอาภรณ์ใส่นอนของตนวางไว้อย่างเป็นระเบียบบนที่นอน ครั้นมองไปก็เห็นเสิ่นชิงเยียนหลับไปเสียแล้วหานสวี่ไม่สนใจอันใดอีกต่อไป เขาหยิบชุดมาสวมใส่ก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงแต่เพียงผู้เดียว เพราะถึงอย่างไรคืนนี้นางก็คงจะต้องมาปีนเตียงเขาเป็นแน่ ถึงเวลานั้นก็อย่ามาหาว่าหานสวี่ผู้นี้ร้ายเลย