LOGINShare
ตอนที่ 5 ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ
Last Updated:
2025-03-03 12:04:06ตอนที่ 5 ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ
"พวกเจ้าออกไปให้พ้น" หานสวี่เดินเข้ามาที่เรือนของเสิ่นชิงเยียนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เขาหันไปตวัดสายตาไล่เสี่ยวเจียงและเสี่ยวอวี้สองสาวใช้ประจำตัวของเสิ่นชิงเยียนให้ออกจากห้องไปเสีย สาวใช้สองนางเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายตนเองด้วยท่าทีหวาดหวั่นไม่น้อย
"พ่อบ้านมาลากตัวนังบ่าวสองคนนี้ออกไปโบยคนละห้าสิบไม้"หานสวี่เห็นทั้งสองไม่ยอมเชื่อฟังตนเองก็เกิดโมโหขึ้นมา เขาตะโกนสั่งพ่อบ้านด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ เขาสั่งให้ออกไปยังจะกล้าขัดคำสั่ง มองหน้าเจ้านายตนเองอย่างนั้นหรือ ช่างบังอาจเกินไปแล้ว ไปกินดีหมีหัวใจเสือมาหรืออย่างไรกัน ถึงได้กล้ากำเริบเสิบสานไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขาเช่นนี้ไม่นานพ่อบ้านชราก็วิ่งเข้ามาเอาตัวเสี่ยวเจียงและเสี่ยวอวี้ออกไป ทว่าเสิ่นชิงเยียนกลับไม่ยินยอม
"หยุดนะ!! ห้ามนำตัวพวกนางออกไป เหตุใดท่านจึงมาสั่งโบยสาวใช้ข้าเล่าเจ้าคะ นางทำอันใดผิดต่อท่านกันหรือ" เสิ่นชิงเยียนลุกขึ้นมองหน้าหานสวี่
ครั้งนี้เขาไร้เหตุผลเกินไปแล้ว นึกอยากจะโบยใครก็โบยได้อย่างนั้นหรือ ทั้งสองเป็นสาวใช้ของนาง หากนางไม่ปกป้องคนของตน แล้วจะให้ใครมาปกป้องกันเล่า
"ที่นี่คือจวนของข้า ข้ามีสิทธิ์จะโบยใครก็ได้ตามใจของข้า" หานสวี่หันไปตวาดเสิ่นชิงเยียนเสียงดังนางรู้สึกหวาดหวั่นกับสีหน้าและท่าทางของคนตรงหน้า ทว่าก็ยังทำใจกล้าสู้หน้าเขา ทั้ง ๆ ที่ขานางสั่นจวนเจียนแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว
"หากท่านไม่แจ้งแก่ข้า ว่าสาวใช้ข้าทำเรื่องใดที่ผิดต่อท่าน ข้าที่เป็นเจ้านายคงจะปล่อยให้ท่านลากคนของข้าออกไปโบยโดยไร้เหตุผลเช่นนี้ไม่ได้เจ้าค่ะ" เสิ่นชิงเยียนจ้องหน้าหานสวี่กลับไปอย่างไม่ยินยอมเช่นกัน
"ได้!! เสิ่นชิงเยียนหากเจ้ารนหาที่ก็ย่อมได้ ดี!! พ่อบ้านลากตัวนางออกไปโบยพร้อมกับสาวใช้ของนาง" เสิ่นชิงเยียนเบิกตากว้างอย่างตกใจ นางไม่เคยคิดเลยว่าหานสวี่จะเป็นบุรุษที่ไร้เหตุผลและจิตใจหยาบกระด้างถึงเพียงนี้
"อย่ามาแตะต้องตัวข้า ท่านมีเหตุผลอะไรถึงมาสั่งโบยพวกข้า ข้ามีสิทธิ์จะรู้ความผิดของตนเอง" นางเชิดหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่ปวดร้าว
"สาวใช้ของเจ้าแข็งข้อไม่ฟังคำสั่งของข้า เหตุผลข้อนี้ข้าสั่งโบยได้หรือไม่ ที่นี่คือจวนของข้า หากไม่เชื่อฟังข้าจะอยู่ร่วมกับข้าได้อย่างไร ส่วนเจ้าเสิ่นชิงเยียน เจ้าสั่งสอนให้สาวใช้แข็งข้อกับข้า และที่สำคัญเจ้ามีสิทธิ์อันใดไปหาเรื่องคนรักของข้า นางหาใช่คนที่เจ้าจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยได้" หานสวี่จ้องหน้านางเหมือนอยากเข้ามาบีบคอบางให้หักคามือเมื่อช่วงบ่าย สาวใช้ของไป่อ้ายเหม่ยนำความมาบอกแก่เขาที่สำนักศึกษาหลวง เรื่องที่เสิ่นชิงเยียนประกาศกร้าวว่านางจะไม่ยอมให้ไป่อ้ายเหม่ยได้แต่งเข้ามาเป็นภรรยาเอกของหานสวี่ และยังบอกอีกว่าเสิ่นชิงเยียนด่าไป่อ้ายเหม่ยให้ได้รับความอับอาย หาว่าไป่อ้ายเหม่ยจะสวมหมวกเขียวให้นาง ผู้คนต่างก็ได้ยินกันทั่วร้านมู่ต๋านฮวา สร้างความอับอายให้ไป่อ้ายเหม่ยเป็นอย่างมาก
เมื่อหานสวี่ได้ฟังดังนั้นใจก็ร้อนเป็นไฟ ชายหนุ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ เขาเดินทางไปปลอบไป่อ้ายเหม่ยที่จวนอยู่เป็นนานสองนาน พร้อมกับรับปากว่าจะคืนความยุติธรรมให้แก่นางอย่างแน่นอน
"หึ...นางกล่าวเช่นนั้นท่านก็เชื่อเสียแล้ว ทำไมท่านไม่ถามข้าบ้างเล่า ว่านางกับข้าพูดจาอันใดกัน" เสิ่นชิงเยียนแสยะยิ้มออกมาใบหน้าหวานบูดเบี้ยว ใจร้าวระทมกับความใจดำของคนที่ได้ชื่อว่าสามี หากเขาจะถามนางสักครึ่งคำ หาใช่มาปรักปรำกันเช่นนี้
"ข้าต้องถามด้วยหรือ เหตุใดข้าต้องถามเจ้ากันเล่า เจ้าไม่ได้มีความสำคัญอันใดต่อข้าเลยแม้แต่น้อย มันก็แจ้งแก่ใจอยู่แล้วว่าเจ้ามันไร้ยางอายถึงเพียงใด พ่อบ้านยังไม่มาลากนางออกไปโบยอีก หรือว่าจะให้ข้าสั่งโบยเจ้าด้วยอีกคน"
พ่อบ้านชรารีบเข้ามาในห้อง สีหน้าของพ่อบ้านดูไม่ดีเอาเสียเลย เขาทำความเคารพเสิ่นชิงเยียนด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน ทว่าไม่กล้าที่จะยื่นมือออกไปโดนตัวของนาง
หานสวี่เห็นเช่นนั้นก็เกิดโทสะขึ้นอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไป เสียงทรงอำนาจของเถาฮวาก็ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง
"ใครกล้าถูกตัวลูกสะใภ้ข้า ข้าจะขายมันออกไป บ่าวที่เลี้ยงไม่เชื่องโง่เขลาเบาปัญญา ก็หาได้มีความจำเป็นต้องอยู่ในจวนของข้าไม่ บ่าวชั่วเช่นนี้ข้าจะเลี้ยงไว้ทำประโยชน์อันใดกัน"เถาฮวาเข้ามาในห้อง นางกวาดสายตามองผู้คนในห้อง พ่อบ้านชรารีบก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว หากจะพูดตามความเป็นจริงแล้ว คนที่มีอำนาจอย่างแท้จริงก็หนีไม่พ้นฮูหยินใหญ่เถาฮวาคนนี้ ขนาดหานจี้กงยังต้องเกรงใจนางอยู่หลายส่วน
"ข้าไม่กล้าขอครับฮูหยินใหญ่ ข้าน้อยไม่กล้า"พ่อบ้านชราได้โอกาสรีบหลบออกมาทันที เรื่องของนายหาใช่เป็นสิ่งที่บ่าวอย่างเขาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ไม่
"ช่างดีเหลือเกินบุตรชายข้า เจ้าเก่งกล้ามากสินะหานสวี่ เชื่อนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ไป่อ้ายเหม่ยอย่างไม่ลืมหูลืมตา ช่างโง่เขลาเบาปัญญาเสียจริง ๆ "ฮูหยินเถาฮวาปรบมือเสียงดัง นางหันไปมองหน้าบุตรชายตนเองใบหน้าของนางที่จ้องมองบุตรชายนั้นบูดบึ้ง สองแม่ลูกยืนมองหน้ากัน ก่อนที่หานสวี่จะก้มหน้าลง
"นางพูดอันใดเจ้าก็เชื่อนางไปเสียหมด หากวันใดนางมาบอกเจ้าว่าแม่ไปหาเรื่องนาง เจ้าก็คงจะสั่งคนมาโบยแม่สินะ" หานสวี่เงยหน้าขึ้นมองมารดาตนเองอย่างตกใจ
"ท่านแม่ข้าไม่บังอาจ ข้าจะกล้าทำอย่างนั้นได้เช่นไรกันขอรับ" หานสวี่เอ่ยตอบมารดาตนเองทันที
"ไม่กล้าหรือ แล้วเหตุใดจึงกล้าสั่งโบยฮูหยินของเจ้า นางผิดอันใด เจ้ารู้แจ้งแล้วหรือ ข้ายังไม่ได้ยินเจ้าถามนางสักครึ่งคำ ก็จะสั่งโบยคนต่อไปภายภาคหน้าเจ้าจะปกครองบ่าวไพร่ในจวนได้เยี่ยงไร หากหูเบาเช่นนี้"เถาฮวาได้โอกาสสั่งสอนบุตรชายตนเอง ที่นับวันจะโง่เขลาเบาปัญญามองมารยาของสตรีเช่นไป่อ้ายเหม่ยไม่ออก
"ข้าผิดไปแล้วขอรับ แต่เสิ่นชิงเยียนก็มิควรไปหาเรื่องเหม่ยเอ๋อร์ นางบอบบาง คุณหนูเช่นนางคงจะสู้ปากลูกสาวพ่อค้าอย่างนางไม่ได้ ท่านแม่ไม่ชอบนางก็แล้วไป หากไม่ให้ความเป็นธรรมกับนางบ้าง ผู้อื่นจะมองว่าตระกูลหานรังแกผู้คนเอาได้นะขอรับ" หานสวี่หันไปมองเสิ่นชิงเยียนที่ยืนหลบอยู่หลังมารดาของตนอย่างเกลียดชัง ท่านแม่ต่างหากเล่าที่มองมารยาของสตรีนางนี้ไม่ออก หาใช่เขาไม่
"เจ้าไปหาเรื่องไป่อ้ายเหม่ยหรือเยียนเอ๋อร์" เถาฮวาหันไปถามลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงเบาลงไปหลายส่วน
"เปล่าเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าเพียงบอกนางว่าข้าโชคดีที่มีแม่สามีรักใคร่ หากนางได้แต่งเข้าจวนใดก็ขอให้มีแม่สามีที่ดีเช่นข้า เพียงเท่านั้นเองเจ้าค่ะ"
"เจ้าบอกว่าจะให้นางมาเป็นอนุของข้า เจ้าดูถูกนางที่เป็นบุตรสาวท่านกงซุนถึงเพียงนี้ เจ้าจะว่าอย่างไร" หานสวี่พูดแทรกขึ้นมาเสียงดัง เสิ่นชิงเยียนขมวดคิ้วเรียวเข้าด้วยกัน
"ข้าหาได้พูดเช่นนั้นไม่เจ้าค่ะ ข้าเพียงบอกว่า วันนี้ข้าไม่มีเวลาสนทนาด้วย หากเจ้าแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินรอง เราอาจจะมีเวลาสนทนากันมากขึ้น ก็เพียงเท่านี้ ข้าหาได้ให้นางมาเป็นอนุท่านไม่" ไม่คิดว่าบุตรสาวเจ้านายเช่นไป่อ้ายเหม่ยจะปั้นน้ำเป็นตัวเก่งถึงเพียงนี้ ในใจเสิ่นชิงเยียนอดจะนับถือในการสร้างเรื่องสร้างราวของอีกฝ่ายไม่ได้เลยจริง ๆ
"เจ้าโกหก" หานสวี่ตวาดออกไป
"พอได้แล้ว เยียนเอ๋อร์บอกว่าไม่ได้พูด เหตุใดเจ้าจึงไม่เชื่อนาง เจ้าไปหาหลักฐานมาหานสวี่ หากจะมาปรักปรำคนในจวนของข้า ก็ต้องหาหลักฐานมาให้ข้า ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ แล้วไป่อ้ายเหม่ยคือผู้ใดจึงกล้ามากล่าวหาลูกสะใภ้ของข้าเช่นนี้"
หานสวี่ไม่พูดสิ่งใดอีก ใบหน้าหล่อเหลาเขียวคล้ำไปด้วยโทสะ เขาก้มศีรษะคำนับมารดาตนเองก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง
Related chapters
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 6 ภาพบาดตา
ตอนที่ 6 ภาพบาดตา"อืมลูกว่าจะถามท่านแม่หลายวันแล้ว ท่านแม่เปลี่ยนแม่ครัวมาใหม่หรือขอรับ อาหารถูกปากลูกยิ่งนัก ยิ่งหมาผัวโต้วฟู (เต้าหู้มาโฝ) นี่ยิ่งรสเลิศ น้ำซอสเข้มข้นเผ็ดร้อนกำลังดี ไม่หวานไม่เค็ม พรุ่งนี้ท่านแม่บอกแม่ครัวทำมาเพิ่มอีกได้หรือไม่ขอรับ"หานสวี่รู้สึกว่าตนเองค่อนข้างเจริญอาหารมากกว่าแต่ก่อน เขาคิดว่าจะต้องตกรางวัลให้กับแม่ครัวผู้มาใหม่บ้างเสียแล้ว อาหารแต่ละมื้อล้วนเป็นอาหารที่เขาชอบ เมื่อก่อนหานสวี่จะไม่กินของหวานเลย เพราะไม่ชอบรสชาติที่หวานมากจนแสบคอ ทว่าตอนนี้หานสวี่กลับรู้สึกว่า หลังรับอาหารหนักๆแล้ว เขามักจะต้องตบท้ายด้วยของหวานเป็นประจำฮูหยินเถาฮวามองใบหน้าบุตรชายที่กำลังมีความสุขกับอาหารรสเลิศก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ นางหันไปมองหน้าลูกสะใภ้ เห็นว่าอีกฝ่ายก้มหน้ายิ้มอย่างเขินอาย ก็พลันรู้สึกว่าสิ่งที่ตนเองบอกและสั่งสอนลูกสะใภ้น่าจะเห็นผลขึ้นมาบ้างเสียแล้ว"นั่นสิข้าก็เจริญอาหารยิ่งนัก ฮูหยินรับแม่ครัวมาจากที่ใดกันหรือ" หานจี้กงก็เห็นด้วยกับบุตรชาย ตั้งแต่แต่งลูกสะใภ้เข้าจวน อาหารการกินก็รสชาติดีขึ้นเป็นอย่างมาก หรืออาจจะเป็นเพราะฮูหยินใหญ่ เอาใจใส่ลูกสะใ
Last Updated : 2025-03-03มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 7บุรุษโง่เขลากับสตรีไร้ยางอาย
ตอนที่ 7บุรุษโง่เขลากับสตรีไร้ยางอายเสิ่นชิงเยียนเดินกลับมาที่ห้องนอนของตนเองด้วยหัวใจที่แตกสลาย ในเมื่อเห็นเต็มสองตาเช่นนี้แล้ว นางจะรั้งรอจนครบสามปีได้หรือ ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์คำพูดนี้ยังใช้ได้ดีเสมอ'เยียนเอ๋อร์ แม่ทำถูกจริงหรือไม่ หากเจ้าต้องหมองเศร้าเช่นนี้ ขอเวลาให้แม่อีกเพียงนิดเถิด หากเจ้าลูกชั่วยังตามืดบอดแม่ก็จะปล่อยเจ้าไป' เถาฮวามองเห็นลูกสะใภ้ตนเองเดินกลับเรือนด้วยความเศร้าหมอง นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างอับจนหนทาง ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินไปที่ศาลาริมน้ำ ฮูหยินใหญ่เห็นมือหนาของบุตรชายยังคงกุมมือบางของไป่อ้ายเหม่ย ก็เกิดโทสะขึ้นมาทันควัน นางเชิดหน้าและเดินตรงเข้าไปยังทั้งสองคนที่ยืนพลอดรักกันอยู่ทันที"ข้าก็คิดว่าสตรีใดที่หน้าด้านวิ่งโร่มาหาบุรุษที่มีภรรยาแล้วถึงจวนของข้า ที่แท้ก็คุณหนูไป่อ้ายเหม่ย บุตรสาวของท่านกงซุนนี่เอง เป็นอย่างไรบ้างเล่า อยากได้บุตรชายของข้ามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ อ้อ!! ข้าได้ยินว่าเจ้าสองคนนัดพบกันที่งานโคมไฟหรือ ดีจริงเชียวบุรุษโง่เขลากับสตรีไร้ยางอาย ช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก"เพียงแค่เห็นฮูหยินใหญ่เดินเข้ามาไป่อ้ายเหม่ยกับหานสวี่ก็รีบแยกออกจากกัน มือที่
Last Updated : 2025-03-03มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 8 ข้าหาใช่คนโง่ที่จะถูกเจ้าหลอก
ตอนที่ 8 ข้าหาใช่คนโง่ที่จะถูกเจ้าหลอกหานสวี่ตื่นมาในรุ่งเช้าชายหนุ่มนั่งมองไปยังพื้นห้องที่เคยมีใครบางคนนอนอยู่ แต่บัดนี้กลับว่างเปล่า ค่ำคืนที่ผ่านระหว่างเขากับนางไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เสิ่นชิงเยียนมิได้ปีนขึ้นเตียงเขาอย่างที่เขากล่าวหา หานสวี่นอนเฝ้ารอจนกระทั่งหลับไป นางก็ยังคงนอนอยู่บนที่นอนของนางดั่งเดิม เขาเองจึงหลับสบายไปจนถึงเช้า"ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ ข้าเตรียมน้ำให้ท่านล้างหน้าล้างตาแล้วเจ้าค่ะ"เมื่อเสิ่นชิงเยียนเดินกลับเข้ามาในห้อง ก็เห็นว่าหานสวี่นั่งทำท่ามึนงงอยู่ก่อนแล้ว นางไม่ใคร่สนใจว่าเขาจะคิดอันใด เพราะหากถามออกไปก็ไม่พ้นจะโดนตำหนิเหมือนเช่นทุกครา"อืม" หานสวี่ปรายตาไปมองนาง เขาพยักหน้าเพียงเล็กน้อย มันก็สมควรแล้วมิใช่หรือ นางอยากแต่งเข้ามาในจวนเขา ก็สมควรที่นางจะต้องปรนนิบัติเขาเช่นนี้มันเป็นหน้าที่ของภรรยาที่พึงปฏิบัติต่อสามีย่อมถูกต้องอยู่แล้ว..."เจ้าว่าอย่างไรนะ คุณชายใหญ่และฮูหยินน้อยไม่ร่วมหลับนอนเช่นสามีภรรยาทั่วไปเช่นนั้นหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร ก็ไหนเจ้าบอกข้าว่าคุณชายใหญ่ไม่ได้ออกมาจากห้องทั้งคืน"ฮูหยินเถาฮวาขมวดคิ้วมุ่นนางหันไปมองหน้าเสี่ยวอวี้
Last Updated : 2025-03-03มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 9 เทศกาลโคมไฟ
ตอนที่ 9 เทศกาลโคมไฟ"คุณชายใหญ่ขอรับ นายท่านเชิญไปพบที่ห้องหนังสือขอรับ"ซีห่าวพ่อบ้านชรารีบวิ่งเข้าไปรายงานเขาหานสวี่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขาหันไปมองหน้าพ่อบ้านชรา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น เขาแสดงออกถึงความลังเลออกมาเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินตรงไปยังห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว"ท่านพ่อเรียกหาข้ามีเหตุใดหรือขอรับ" หานจี้กงเงยหน้าขึ้นมองบุตรชาย ก่อนจะพยักพเยิดหน้าไปยังเก้าอี้ตรงข้าม หานสวี่จึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งทันที"พ่อมีเรื่องจะหารือกับเจ้าเพียงไม่นาน" หานสวี่ไม่มีทางเลือก เขาจำต้องยอมอยู่พูดคุยกับบิดาเสียก่อนแม้จะรีบร้อนอยากไปพบไป่อ้ายเหม่ยเพียงใดก็ตาม หานจี้กงจ้องมองบุตรชายด้วยแววตาที่ล้ำลึก เขารู้ทันเสียหรอก หานสวี่คงจะรีบไปงานโคมไฟตามที่ได้นัดหมายกับไป่อ้ายเหม่ยเอาไว้เป็นแน่ หานจี้กงไม่อยากจะขัดขวางบุตรชายเท่าใดนัก แต่ทว่าเขาก็ไม่อาจหักหาญน้ำใจของภรรยาตนได้เช่นกัน เถาฮวาไม่ชอบไป่อ้ายเหม่ย และเขาก็เห็นด้วยกับภรรยา การที่หานสวี่มีภรรยาแล้ว และยังจะไปนัดกับสตรีนางอื่นคงจะไม่ดีนักหานจี้กงจึงมาบังคับบุตรชายคงจะง่ายเสียกว่า"ท่านพ่อว่ามาเถอะขอรับ" หานสวี่จำต้องนั่งฟังผู้เป็นบิ
Last Updated : 2025-03-03มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 10แม่สามีจัดให้
ตอนที่ 10แม่สามีจัดให้"เยียนเอ๋อร์แต่งตัวเสร็จแล้วหรือไม่ หากเจ้ายังชักช้าอยู่เช่นนี้เราคงจะตามชายโฉดหญิงชั่วไม่ทันเป็นแน่ เจ้าช่วยเร่งมือหน่อยเถิด"เสิ่นชิงเยียนหันไปมองที่ประตู นางได้ยินเสียงกังวานใสของฮูหยินใหญ่ดังขึ้นอย่างร้อนอกร้อนใจ จะไม่ให้ร้อนใจได้อย่างไรเล่าก็ลูกสะใภ้คนโปรดแต่งตัวอยู่ในห้องหอเป็นนานสองนาน บุตรชายนางก็ออกจากจวนไปตั้งนานแล้ว หากไม่รีบตามไปคงไม่ทันเวลาเป็นแน่"เสร็จแล้วเจ้าค่ะท่านแม่" ครั้นเสิ่นชิงเยียนเปิดประตูออกมา ก็เจอเข้ากับฮูหยินใหญ่ที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้อง"เยียนเอ๋อร์ขออภัยที่ให้ท่านแม่รอนานนะเจ้าคะ"ใบหน้าสวยหวานก้มลงอย่างรู้สึกผิดที่ปล่อยให้แม่สามีต้องมายืนรอตนที่หน้าห้องเป็นเวลานานเช่นนี้"ไปกันเถอะ อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย"เถาฮวาหาได้ถือสาเอาความอันใดกับลูกสะใภ้ นางหันไปคว้าแขนเสิ่นชิงเยียนและดึงนางให้เดินออกไปยังรถม้าที่จอดอยู่หน้าจวนอย่างเร่งรีบเสิ่นชิงเยียนไม่ได้คัดค้านอันใดอีก นางรู้ดีว่าสามีนางมีนัดกับหญิงคนรัก นางเองก็เคยประจักษ์กับตาแล้วว่าทั้งคู่รักกันมากเพียงใด ครั้นจะเข้าไปแยกทั้งคู่หาใช่เรื่องสมควรไม่ เพราะถึงอย่างไรอีกเพียงสามปีนางก็ต้องย
Last Updated : 2025-03-03มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 11 เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง
ตอนที่ 11 เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง"พี่เทียนอี้!!!" เสิ่นชิงเยียนได้ยินเสียงกึ่งตัดพ้อตนเองก็นึกสงสัยคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน นางค่อย ๆ หันหน้าไปมองแต่แล้วดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้น รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวาน ก่อนจะเปล่งเสียงกังวานใสเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไปเสียงดังอย่างลืมนึกถึงมารยาทของสตรีที่พึงกระทำ "ใช่แล้วเป็นพี่เทียนอี้ของเจ้าเอง แต่เยียนเอ๋อร์ยังจำพี่ได้อยู่อีกหรือ" น้ำเสียงที่เอ่ยออกมา มีความอ่อนโยนอยู่หลายส่วน เสิ่นชิงเยียนยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ นานเพียงใดแล้วที่นางกับจ้าวเทียนอี้มิได้พบเจอกันเลย ภาพวันวานไหลย้อนเข้ามาในความทรงจำ รอยยิ้มหวานปรากฏอยู่บนใบหน้า สะกดสายตาของผู้คนที่ผ่านไปมาให้หยุดมอง ไม่เว้นแม้แต่บุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามี หานสวี่มิเคยเห็นรอยยิ้มเบิกบานของนางเช่นนี้มาก่อน"พี่เทียนอี้อย่าได้น้อยใจเลย เยียนเอ๋อร์ทราบดีว่าพี่เทียนอี้มีสิ่งที่ต้องทำมากมาย งานมงคลของเยียนเอ๋อร์เป็นเรื่องเล็ก ไหนเลยจะกล้ารบกวนพี่เทียนอี้เล่าเจ้าคะ เอ่อ...พี่เทียนอี้เจ้าคะ นี่ฮูหยินเถาฮวา ฮูหยินใหญ่สกุลหานแม่สามีเยียนเอ๋อร์เองเจ้าค่ะ" เสิ่นชิงเยียนหันไปมองเห็นเถาฮวาที่ยืนทำหน้างุนงง ก็รี
Last Updated : 2025-03-04มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 12 ไหน้ำส้มแตก
ตอนที่ 12 ไหน้ำส้มแตก"พี่เทียนอี้เชิญดื่มน้ำชาก่อนเจ้าค่ะ"เสิ่นชิงเยียนรับขนมกับน้ำชาจากสาวใช้คนสนิท แล้วจึงวางเอาไว้ด้านหน้าของแม่ทัพหนุ่ม"อืม!! ชาหลงจิ่งใช่หรือไม่ รสชาติดียิ่งนัก จำได้ว่าพี่เคยนำชาหลงจิ่งจากท่านน้าซุนฟากลับไปที่ชายแดนด้วย หลังจากครั้งนั้นก็ไม่เคยได้ดื่มอีกเลย" จ้าวเทียนอี้ค่อย ๆ ลิ้มรสชาติชาชั้นดีจากจวนตระกูลเสิ่นอย่างมีความสุขชาชนิดนี้จะเป็นชาที่ใช้เฉพาะจวนตระกูลเสิ่นเพียงเท่านั้น ที่อื่นหาได้มีไม่ ทว่าที่จวนตระกูลหานมีชาชนิดนี้ นั่นก็หมายความว่าเสิ่นชิงเยียนต้องนำของดีจากจวนตนเองมาใช้ที่นี่ด้วยเช่นกัน ซึ่งก็หาใช่เรื่องแปลกไม่ ในเมื่อนางแต่งเข้ามาในสกุลหานแล้ว นางก็คงจะอยากเอาใจผู้คนสกุลหานเช่นนั้นกระมั้ง"เจ้าค่ะ เยียนเอ๋อร์แบ่งเอามาไว้ชงให้ท่านพ่อกับท่านแม่สามีเยียนเอ๋อร์ได้ดื่มเจ้าค่ะพี่เทียนอี้จะกลับชายแดนวันไหนหรือเจ้าคะ"เสิ่นชิงเยียนเห็นแม่ทัพหนุ่มดื่มชาหมดจอกนางก็เป็นคนเติมลงไปให้ ใบหน้าหวานยิ้มกว้างอย่างพอใจ ที่เห็นพี่ชายคนสนิททั้งดื่มชาและกินขนมที่นางทำอย่างเอร็ดอร่อยเสิ่นชิงเยียนนึกไปถึงสมัยเมื่อครั้งยังเยาว์ นางติดจ้าวเทียนอี้ยิ่งนักไม่ว่าพี่ชายคนนี
Last Updated : 2025-03-04มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 13 หนังสือหย่า
ตอนที่ 13 หนังสือหย่า"ท่านแม่ทัพลองชิมน่องไก่ย่างน้ำผึ้งนี่ดูสิ ข้าเคี่ยวน้ำผึ้งเองกับมือ เยียนเอ๋อร์ของข้าชอบนักล่ะ" เถาฮวาดันถ้วยน่องไก่ย่างน้ำผึ้งไปทางด้านหน้าแม่ทัพหนุ่ม"ขอบคุณขอรับฮูหยิน เยียนเอ๋อร์ชอบของหวาน ๆ มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วล่ะขอรับ นี่ข้าก็นำถังหูลู่กับขนมน้ำตาลปั้นมาฝากด้วย และยังมีของฝากของฮูหยินใหญ่ด้วยนะขอรับ" แม่ทัพหนุ่มคีบน่องไก่ใส่ถ้วยข้าวตนเอง และยังไม่ลืมที่จะคีบน่องไก่อวบอ้วนใส่ถ้วยข้าวเสิ่นชิงเยียนอีกด้วย"ขอบคุณเจ้าค่ะพี่เทียนอี้ ขนมน้ำตาลปั้นสวยงามถึงเพียงนี้ เยียนเอ๋อร์จะกล้ากินหรือเจ้าคะ"เสิ่นชิงเยียนยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงขนมที่พี่ชายตนเองนำมาฝาก นางชอบของหวานเป็นอย่างมาก ทว่าความสวยงามของน้ำตาลปั้นก็ทำเอาความอยากของนางลดน้อยลง มีแต่ความอยากจะเก็บเอาไว้มองดูเพื่อความสวยงามเท่านั้นหานสวี่นั่งมองทั้งสามคนพูดคุยกันบนโต๊ะอาหารโดยที่หาได้มีผู้ใดสนใจเขาไม่ หานจี้กงบิดาเขาก็พลอยเป็นไปด้วยอีกคน มีแต่คนเอาใจแม่ทัพหนุ่มไม่หยุด ใบหน้าหล่อเหลาของหานสวี่เขียวคล้ำลงไปอย่างเห็นได้ชัดเขาไม่เสวนากับผู้ใดพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าทุกวัน เมื่อพุ้ยข้าวจนหมดถ้วยเขาก็ว
Last Updated : 2025-03-14
Latest chapter
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนพิเศษ 2 หานจุ้น
ตอนพิเศษ 2 หานจุ้นเสิ่นชิงเยียนเดินหน้าบึ้งตึงไม่ยอมรอหานสวี่ ชายหนุ่มรีบเดินตามหลังนางไปติด ๆ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ผิดกับร่างอรชรที่เดินอย่างไม่สนใจเขา"ฮูหยินเจ้าอยากกินบะหมี่เกี๊ยวใช่หรือไม่ ไปกันเถอะพี่ให้บ่าวไปจองโต๊ะรอไว้แล้ว" หานสวี่ยื่นมือไปจับข้อมือบางของเสิ่นชิงเยียนเอาไว้ ทว่านางก็บิดข้อมือออกอย่างไม่ยินยอม นางบิดออกเพียงน้อย หากไม่สังเกตก็คงจะไม่มีผู้ใดได้เห็น หานสวี่หาได้ยอมให้ฮูหยินของเขาทำเช่นนั้น มือหนาสอดกุมมือบางเอาไว้ พลางส่งยิ้มใบหน้าหล่อเหลาไปให้อย่างเอาใจ เสิ่นชิงเยียนเขินอายทว่ายังแสร้งทำหน้าบึ้งตึงอยู่อย่างนั้น"ปล่อยข้า ไม่ต้องมาจับ!!" นางพูดออกมาเสียงเบา "ปล่อยได้อย่างไร หากพี่ปล่อยเจ้าก็เดินหนีพี่ไปอีก ภรรยาไม่พอใจสามีเรื่องใดหรือ บอกสามีได้หรือไม่" หานสวี่เอ่ยเสียงเย้า ยิ่งทำให้ฮูหยินน้อยทั้งมีโทสะปนเขินอายไปกันใหญ่"ท่านพี่!!...เหตุใดท่านจึงเป็นคนหน้าไม่อายเช่นนี้ ข้าไม่อยากจะพูดกับท่านพี่แล้ว" เสิ่นชิงเยียนหันหน้าหนี เสี่ยวเจียงและเสี่ยวอวี้มองหน้ากันพลางก้มหน้ายิ้ม"เรื่องใดกัน พี่หน้าไม่อายตรงไหนหรือเยียนเอ๋อร์บอกแก่พี่สิ ไหนเจ้าเคยให้
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนพิเศษ 1 เทศกาลโคมไฟ
ตอนพิเศษ 1 เทศกาลโคมไฟ"เยียนเอ๋อร์คืนนี้แม่จะพาเจ้าไปลอยโคมที่งานโคมไฟกันดีหรือไม่"เสิ่นชิงเยียนหันไปยิ้มให้แม่สามีก่อนจะพยักหน้าตกลง"เจ้าค่ะท่านแม่ เยียนเอ๋อร์อยากไปกินบะหมี่ร้านริมแม่น้ำเจ้าเดิมนั่นอีกเจ้าค่ะ"นางจำได้ดีร้านบะหมี่หยกร้านนั้นจะขายแค่ปีละครั้ง ในงานเทศกาลโคมไฟเท่านั้น ไม่รู้เช่นกันว่าเพราะเหตุใดร้านอร่อยเช่นนั้นถึงได้เปิดขายแค่ปีละครั้ง ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย"เฮ้อ...นึกถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้วข้าก็โมโหยิ่งนัก ดีนะที่แม่นางไป่ผู้นั้นไม่กล้าเข้ามาวุ่นวายกับเจ้าอีก หากไม่เช่นนั้นแล้วข้านี่แหละที่จะจัดการนางเองคอยดูเถอะ" เถาฮวาทุบกำปั้นลงมาที่ฝ่ามือตนเองอย่างแค้นเคืองหลังจากที่หานสวี่กับเสิ่นชิงเยียนคืนดีกันแล้ว ไป่อ้ายเหม่ยก็ยังคงมาหาหานสวี่เพราะหมายอยากจะกลับมาคืนดีกับเขา ทว่าเถาฮวาจัดการอย่างเด็ดขาดหลังจากนั้น ไป่อ้ายเหม่ยก็ไม่เคยมาหาอีกเลยเสิ่นชิงเยียนนึกย้อนกลับไปวันที่ไป่อ้ายเหม่ยตั้งใจมาหาเรื่องนางที่จวน นางกำลังนั่งทำถุงหอมให้กับสามีอยู่ที่ศาลาริมสระบัว บ่าวรับใช้ในจวนปล่อยให้ไป่อ้ายเหม่ยเข้ามา และนางพยายามจะพูดจายุแยงให้เสิ่นชิงเยียนและหานสวี่ผิดใจกันท
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 35 เข้าหอ (จบ)
ตอนที่ 35 เข้าหอ (จบ)หานสวี่ใช้นิ้วหนาแบะกลีบบุปผางามสองกลีบให้แยกออกจากกัน เผยให้เห็นเม็ดเกสรสีสวยด้านในที่รอให้เขาเชยชมหานสวี่ไม่รอช้าเขาแลบลิ้นเลียร่องหลืบสวาทของนางอย่างช้าๆ แล้วจึงเร่งจังหวะให้ถี่เร้ามากยิ่งขึ้น ก่อนจะครอบริมฝีปากกลืนกินเม็ดรักสีชมพูของนางพร้อมกับดูดดึงขบเม้มมันอย่างหื่นกระหาย เสิ่นชิงเยียนเสียวสะท้านเสียจนแทบทนไม่ไหว นางส่งเสียงหวานครวญครางด้วยความเสียวซ่านจนเกินจะทานทน"อ๊ะ...ทะ...ท่านพี่เจ้าคะ" เสิ่นชิงเยียนตัวกระตุกเกร็งขึ้นมา มือบางกำผ้าปูเตียงแน่น"หวานเหลือเกินเยียนเอ๋อร์" เสียงร้องครวญครางของฮูหยินตัวน้อยสร้างความปั่นป่วนให้ชายหนุ่มไม่น้อย หานสวี่กระดกลิ้นร้อนให้ถี่ระรัวมากยิ่งขึ้น เสิ่นชิงเยียนเสียวสะท้านเสียจนต้องยกเอวลอยหวือขึ้นมากลางอากาศไม่นานนักน้ำหวานจากดงดอกไม้ไหลเยิ้มออกมาอย่างไม่ขาดสาย หานสวี่แลบลิ้นดูดเลียน้ำหวานของนางจนสะอาดหมดจดโดยไม่นึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย เขาใช้นิ้วหนาสอดแทรกเข้าไปในรูสวยของนางทีละนิ้วเพื่อเบิกทางไม่ให้ร่างบางได้รับความเจ็บปวดจนเกินไป"ท่านพี่...อื้อ...เยียนเอ๋อร์ไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเสียงร้องของฮูหยินตัวน้อย พ
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 34 กลับจวนสกุลหาน
ตอนที่ 34 กลับจวนสกุลหานเสี่ยวเจียงกับเสี่ยวอวี้นั่งมองเจ้านายตนเองยิ้มพลางทำถุงหอมไปพลางอย่างมีความสุข ใบหน้าหวานเบิกบานไม่เหมือนแต่ก่อนที่มีแต่ความหมองเศร้าทว่าตอนนี้กลับไม่หลงเหลือความเศร้านั้นอีกเลย สาวใช้ทั้งสองชอบใบหน้าของเจ้านายตนเองเช่นนี้มากกว่าแต่ก่อนเสียอีก พวกนางไม่รู้ว่าฮูหยินน้อยไปคืนดีกับคุณชายใหญ่ตอนไหน ทว่าหลังจากที่คุณชายใหญ่ฟื้นขึ้นมาในรุ่งเช้า นางก็เห็นว่าฮูหยินน้อยใจอ่อนลงแล้ว หรืออาจจะเพราะว่าฮูหยินน้อยไปเฝ้าไข้คุณชายใหญ่ทั้งคืน ทั้งคู่อาจจะได้ปรับความเข้าใจกันในตอนนั้นก็ย่อมได้"เอ๋!!...ถุงหอมที่เจ้าทำมีสิ่งใดดีหรือ เจ้าถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับถุงหอมเช่นนั้น" เสิ่นจื่อเหนียงเดินเข้ามานั่งตรงหน้าบุตรสาวได้สักพักแล้ว ทว่าบุตรสาวนางก็ไม่เห็นเสียที คนเป็นมารดาจึงได้พูดแกมหยอกล้อออกมาเสิ่นชิงเยียนเงยหน้าขึ้นมองหน้ามารดาตนเองพลางยิ้มเขิน"ท่านแม่อย่าล้อเยียนเอ๋อร์เล่นสิเจ้าคะ" เสิ่นชิงเยียนขยับเข้าไปกอดมารดาอย่างออดอ้อน"แกล้งที่ใดกัน แม่ก็แค่เห็นว่าเจ้ามีความสุขกับการทำถุงหอมเสียจริง คงจะทำให้คนสำคัญกระมัง"เสิ่นจื่อเหนียงยกมือลูบศีรษะมนของบุตรสาวอย่างเอ็นดู"ใช่แล
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 33มอบใบหย่าให้ข้าเถอะ
ตอนที่ 33มอบใบหย่าให้ข้าเถอะฮูหยินเถาฮวาและหานจี้กงรีบเดินทางมายังจวนสกุลเสิ่นเมื่อรู้ข่าวการล้มป่วยของบุตรชาย เสิ่นชิงเยียนก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เมื่อครั้งตอนที่นางไปอาศัยอยู่ในจวนสกุลหาน แม่สามีผู้นี้ดูแลนางเป็นอย่างดี หากนางเจ็บป่วยแม่สามีก็จะเป็นผู้ต้มยามาให้นางได้ดื่มด้วยตนเองทุกครั้งเมื่อนึกถึงตรงนี้น้ำตานางก็ไหลออกมา ทว่าหานสวี่มาจวนนางแค่เพียงหนึ่งเดือนนางกลับทำให้เขาล้มป่วยหนักถึงเพียงนี้ นางจะกล้าสู้หน้าแม่สามีได้อย่างไร"เยียนเอ๋อร์เจ้าอย่าร้องไปเลย ท่านพี่ของเจ้าหาได้เป็นอันใดไม่" เถาฮวาดึงมือลูกสะใภ้มากุมไว้ พลางลูบหัวอย่างปลอบใจ ท่ามกลางสายตาของทั้งสองตระกูลที่มองไปยังแม่สามีและลูกสะใภ้ที่รักใคร่กลมเกลียวกัน พลันในใจของเสิ่นจื่อเหนียงก็รู้สึกยินดียิ่งนัก นับว่าหายากที่แม่สามีจะเอ็นดูลูกสะใภ้เช่นนี้ ถือว่าเยียนเอ๋อร์ของนางวาสนาดีไม่น้อยเลยทีเดียว"ลูกก็อย่าได้ร้องไห้อีกเลยเยียนเอ๋อร์ เดี๋ยวแม่สามีเจ้าจะไม่สบายใจ" เสิ่นจื่อเหนียงดุบุตรสาวตนเองออกมาอย่างไม่จริงจังนัก "ข้าเสียใจเจ้าค่ะท่านแม่ เพราะข้าท่านพี่จึงได้ล้มป่วยเช่นนี้" เสิ่นชิงเยียนร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจทนต
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 32 สลบ
ตอนที่ 32 สลบหานสวี่หันกลับไปมอง เมื่อเห็นหญิงคนรักเขาก็ยิ้มอ่อนโยนออกมา ความพยายามเขาสำเร็จแล้วใช่หรือไม่ เขาก้าวขาเดินเข้าไปหาเสิ่นชิงเยียนอย่างดีใจ มือหนายื่นออกไปหมายจะสัมผัสกับมือบางของนาง ทว่าไม่ง่ายอย่างนั้นเสิ่นชิงเยียนส่ายหน้าและเดินถอยหลังออกไปไม่ยินยอมให้หานสวี่สัมผัสมือของนางได้"เยียนเอ๋อร์..." เสียงแหบพร่าของหานสวี่เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา "อย่าถอยจากข้า..."เสียงเว้าวอนของหานสวี่ สร้างความปวดใจให้กับนางไม่ใช่น้อย ทว่าหัวใจนางไม่อาจจะทนรับความเจ็บปวดได้อีกต่อไป"ข้าถาม...เหตุใดท่านต้องมาทนทรมานตนเองทำไมกัน ที่นี่ไม่มีอะไรที่ท่านต้องการอีกต่อไปแล้ว กลับไปได้แล้ว!!" เสิ่นชิงเยียนตวาดออกมาเสียงสั่นเครือ นางมองหน้าหานสวี่ด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตา"เยียนเอ๋อร์ เจ้าจะอภัยให้ข้าไม่ได้หรือ ขอเพียงครั้งเดียวข้าจะไม่ทำให้เจ้าเสียใจอีก ที่ผ่านมาข้ารู้แล้วว่าข้าทำผิดต่อเจ้าอย่างไม่น่าให้อภัย แต่ได้โปรดอภัยให้เถอะนะ อภัยให้กับความโง่เง่าของข้าเพียงครั้ง" หานสวี่อ้อนวอนเสียงเบา เขามองใบหน้าหวานที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาราวไข่มุกอย่างปวดใจ เขาทำให้นางร้องไห้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขาย
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 31 ท่านจะมาทนทรมานตนเองทำไม
ตอนที่ 31 ท่านจะมาทนทรมานตนเองทำไมเสิ่นชิงเยียนนั่งเย็บผ้าอยู่ในห้องนอนตนเอง นางไม่ยอมออกไปเจอหานสวี่ที่มาเฝ้านางเกือบเดือนแล้ว ตั้งแต่วันที่นางไปตลาดและเจอกับไป่อ้ายเหม่ยผู้นั้นวันนั้นนางเห็นแล้วว่าหานสวี่ไม่ตามนางกลับมา นางจึงเข้าใจว่าหานสวี่หาได้เลือกนางเช่นปากว่า ถึงแม้หลังจากวันนั้นหานสวี่ก็มาหานางที่จวนทุกวันก็ตาม ทว่าเป็นนางเองที่ไม่ยอมออกไปพบหน้าเขา นางโกรธที่เขาเลือกคนรักเก่าของเขาอีกหน และนางก็เสียใจที่เขามาให้ความหวังนางอีกหากวันนั้นเขาไม่สนใจไป่อ้ายเหม่ย และเลือกที่จะตามนางกลับมา นางก็คงจะตัดสินใจกลับไปอยู่จวนสกุลหานตั้งนานแล้ว แต่นี่เขากลับไม่ทำเช่นนั้น หรือเขาต้องการจะเลือกทั้งนางและคนรักเก่าเช่นนั้นหรือเสิ่นชิงเยียนยังนึกชื่นชมตนเองที่ใจแข็งไม่ยอมออกไปพบหน้าบุรุษผู้นั้น"ฮูหยินเจ้าคะ คุณชายใหญ่มาอีกแล้วเจ้าค่ะ" เสี่ยวอวี้เดินเข้ามาในห้องนอนของเสิ่นชิงเยียน นางยกกาน้ำชาขึ้นและเทลงไปในจอก แล้วจึงยื่นถ้วยชาส่งให้เจ้านายของตนเองที่กำลังนั่งถืออาภรณ์ชุดหนึ่ง ซึ่งดูอย่างไรก็รู้ว่าเป็นอาภรณ์ของบุรุษ ฮูหยินของนางคงจะทำให้คุณชายใหญ่อย่างแน่นอน ทว่าสายตาของเสิ่นชิงเยียนกลับเห
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 30 ตามง้อ (ต่อ)
ตอนที่ 30 ตามง้อ (ต่อ)"เยียนเอ๋อร์เหตุใดเจ้าจึงไม่ยอมใจอ่อนยอมกลับจวนกับพี่เล่า เจ้าอยู่จวนบิดามารดามาหลายวันแล้วนะ ท่านแม่ก็บ่นหาเจ้าทุกวัน" ได้ผล หานสวี่มองใบหน้าหวานที่ชะงักไป เมื่อเขาเอ่ยถึงมารดาของเขา ความจริงหานสวี่หาได้อยากเอาชื่อมารดามากล่าวอ้าง ทว่าหากไม่พูดเช่นนั้น เสิ่นชิงเยียนก็หาได้สนใจเขาเลยแม้เพียงนิดหานสวี่เดินตามหลังเสิ่นชิงเยียนไปทุกฝีก้าวไม่ว่านางจะเดินไปทางไหน เขาก็เดินตามนางไปทางนั้นเสิ่นชิงเยียนหันหน้าหนีอย่างไม่สนใจ ทั้ง ๆ ที่ในใจกลับหวั่นไหว หากจะบอกว่านางชอบที่เขามาคอยตามนางเช่นนี้ก็ไม่ผิด เหมือนกับว่าเวลานี้เขาเห็นนางสำคัญกับเขาเป็นอย่างมาก"หากท่านแม่คิดถึง เดี๋ยววันหลังข้าจะไปเยี่ยมท่านแม่เองเจ้าค่ะ" นางตอบออกไปเสียงเบาและรีบเดินเข้าไปดูข้าวสารที่โกดังหลังร้าน เสิ่นชิงเยียนเดินหนีด้วยความเขินอาย นางไม่อาจทนต่อสายตาหวานฉ่ำของหานสวี่ได้อีกแล้ว ใบหน้างามพลันแดงเหมือนผลอิงเถา พลอยให้คนมองสดชื่นใจ เหตุใดเมื่อก่อนเขาไม่ยอมจะมองหน้านางให้มากกว่านี้ ถ้าเช่นนั้นคงจะรู้นานแล้วว่า นางน่ารักถึงเพียงใด หานสวี่ได้แต่โมโหที่ตนเองช่างโง่เขลา"ระวัง" หานสวี่ร้องขึ้นเสีย
มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก ตอนที่ 29ตามง้อ
ตอนที่ 29ตามง้อหานสวี่กลับมาที่จวนตนเองหลังจากที่ได้แจ้งความในใจกับเสิ่นซุนฟาแล้ว เขาก็เบาใจขึ้น ถึงแม้ว่าเสิ่นซุนฟาจะไม่ได้ยินดียินร้ายอันใด แต่เขาเชื่อว่าบิดาที่รักบุตรสาวเยี่ยงลมหายใจอย่างเสิ่นซุนฟานั้น จะต้องตามใจเสิ่นชิงเยียนอย่างแน่นอน และเขารอได้ถึงแม้วันนี้ฮูหยินของเขาจะไม่ยอมกลับจวนมาพร้อมกับเขา ทว่าเขาจะไม่ท้อเขาจะไปตามนางทุกวันจนกว่านางจะใจอ่อน แค่วันนี้เขาได้อยู่ร่วมกินอาหารเย็นที่จวนสกุลเสิ่นก็ดีมากพอแล้ว"สวี่เอ๋อร์เจ้าไปยกเลิกหนังสือหย่ามาหรือ เพราะเหตุใดเล่าแม่คิดว่าเจ้าอยากแต่งไป่อ้ายเหม่ยเข้าจวนมาเสียอีก" ทันทีที่หานสวี่กลับมาถึงก็เจอเข้ากับมารดาตนเองที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว"ไม่ใช่ว่าท่านแม่เป็นคนพูดเองหรอกหรือขอรับ ลูกสะใภ้ของท่านแม่จะต้องเป็นเยียนเอ๋อร์แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น" หานสวี่เดินไปนั่งตรงข้ามมารดา และหยิบจอกชาที่มารดาดันมาตรงหน้า ร่างหนายกกระดกดื่มเข้าไปจนหมดจอก"เอ๋!!...แม่ว่าหูแม่คงฝาดไปแล้วกระมัง ถึงได้ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้" เถาฮวาหรี่ตามองบุตรชายตนเองพร้อมกับจ้องหน้าอย่างไม่แน่ใจพลางจับพิรุธนั้น"ไม่ผิดขอรับ ลูกรู้แล้วว่าผู้ใดคือคนที่ลูกอยากจะให้อยู่เคี
