Share
บทที่ 6 ไม่มีใครได้ยิน
“จะนอนก็นอนไปเถอะน่า !” หญิงสาวข่มเสียงพูดก่อนเดินมาวางกระเป๋าและหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ
จรีภรณ์ล้างหน้าและยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกเป็นเวลานาน แม้จะรู้ว่าผู้หญิงที่มองเห็นไม่ใช่ตัวเธอก็ตามทั้งรูปร่างหน้าตาทุกอย่างต่างกันโดยสิ้นเชิง... เธอรับรู้ถึงความหนาวจากลมที่พัดผ่านกายเธอเข้ามาได้ พลันหันมองว่ามีช่องลมหรือไม่ทว่าในห้องนี้ปิดหมดไม่มีแม้แต่รูหนูเข้า แล้วลมพัดเย็นเยือกนี้มาจากไหน ? แม้จะสงสัยแต่จรีภรณ์ก็ไม่ได้สนใจมากกว่าการถอดเสื้อผ้าของตนเองและลงแช่ในอ่าง… ‘ออกไปซะ !’ เสียงสะท้อนดังขึ้น ทว่าไม่มีใครได้ยิน ร่างโปร่งปรากฏชัดเจนและมองไปยังหญิงสาวที่อาบน้ำอยู่ในอ่าง หยดน้ำตาจากขอบตา แดงก่ำไหลลงมาด้วยความเจ็บปวด ‘เอาร่างของฉันคืนมา !’ แม้ว่าจะพูดดังแค่ไหนอีกฝ่ายก็ไม่มีทางได้ยิน วิญญาณสาวเคลื่อนเข้ามาหาจนแทบชิดติดใบหน้าของร่างตัวเอง...แต่ทว่าอีกฝ่ายนั้นมองไม่เห็น ทำได้เพียงแค่ตะโกนสุดเสียงทั้งที่ไม่มีใครได้ยิน ‘ออกไปซะ ! ออกไป !’ หญิงสาวเดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้งหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเป่าให้แห้งและหวีผม ก่อนเดินไปที่เตียงขยับตัวขึ้นนอนด้วยความเหนื่อยล้า บรรยากาศคืนนี้ดูหนาวผิดปกติจากเมื่อวาน รอบผิวกายดูเย็นราวกับมีลมพัดผ่านตลอดทั้งที่หน้าต่างและม่านในห้องก็ปิดสนิท แอร์ที่เปิดก็ดูไม่ได้เย็นมากนัก จรีภรณ์ขยับตัวขึ้นนอนพลางยกมือสองข้างลูบที่ต้นแขน ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มข้างตัวที่หลับไปแล้ว จรีภรณ์ขยับตัวนอนลงคลุมผ้าห่มแล้วข่มตาหลับ ทว่าเสียงลมพัดจากหน้าต่างที่ห่างไม่ไกลจากเตียงดังมากจนทำให้ต้องหันไปมอง ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก เมื่อสายตากำลังจ้องมองหญิงสาวผมยาวตรงหน้า ร่างโปร่งแสงราวกับเงามืดในยามค่ำคืน ใบหน้าของวิญญาณสาวค่อยๆ เงยขึ้นมาและจ้องมาที่เธอ “กรี๊ดดดดดด ผีหลอก !” หญิงสาวตกใจขยับตัวถอยออกห่างโดยไม่รู้เลยว่ากำลังขึ้นทับตัว ชายหนุ่มเสียแล้ว กตตน์สะดุ้งตื่นเมื่อคนตัวเล็กกำลังปีนขึ้นทับตัวเขา “เฮ้ย ! คุณทำบ้าอะไร !” เขาตกใจและพยายามผลักหญิงสาวออก แต่มือของเธอกลับยึดไว้แน่น หนำซ้ำยังก้มหน้าซุกแผ่นอกอีก “ผีหลอก ผี...ฮือๆ” จรีภรณ์ไม่ได้สนใจเลยว่าเธอนั้นนอนทับอยู่บนตัวของกตตน์แล้ว ตอนนี้สนเพียงหญิงสาวผมยาวที่จ้องมองมาราวกับต้องการเอาชีวิต กตตน์พยายามใจเย็นก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “ผี ?” จรีภรณ์ยกมือชี้ไปทางหน้าต่างทั้งที่หน้าของเธอก็ยังซุกอยู่ที่อกของชายหนุ่ม ไม่แม้แต่จะหันมองตาม เขาถอนหายใจออกมาและหันไปมองตามทิศทางที่ภรรยาบอก ทว่าทุกอย่างนั้นดูปกติเรียบร้อยดี “นี่คุณ” กตตน์เขย่าตัวเธอ “จะนอนกอดผมแบบนี้อีกนานไหม ?” จรีภรณ์หรี่ตาขึ้นมอง สะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนรีบขยับตัวออกห่าง จากชายหนุ่มทันที ทำอะไรไม่ถูกเพราะนอกจากจะอายที่ซุกอกเขาแล้วยังจะกลัวผีที่เจอเมื่อกี้นี้อีก “คุณยังไม่หายดีใช่ไหม ? พรุ่งนี้ไปหาหมออีกทีดีเปล่า ผมว่าบางทีอาจจะ...” “ว่าใครฮะ !” หญิงสาวเถียงกลับรู้ความหมายที่เขาพูด “ฉันไม่ได้บ้านะ แต่ฉันเห็นผีจริงๆ” กตตน์ถอนหายใจออกมา “งั้นคุณตั้งสติแล้วหันกลับไปดูใหม่” จรีภรณ์ส่ายหน้ารัวๆ “งั้นก็นั่งแบบนั้นไปทั้งคืน ผมจะนอนแล้ว” กตตน์ไม่ได้สนใจ หญิงสาว เขาขยับตัวลงนอนและพลิกตัวหันหลังให้ จรีภรณ์ก็ขยับตัวลงนอนโดยไม่คิดจะหันไปมองทางหน้าต่าง หนำซ้ำยังยอมขยับตัวนอนใกล้ๆ เขา อย่างน้อยมันก็น่าปลอดภัยมากกว่านอนห่างๆ “นี่คุณ...คุณ...” เขาหลับไปแล้ว...หญิงสาวจึงข่มตานอน โดยที่ไม่ว่าได้ยินเสียงอะไรก็จะไม่ลืมตาตื่นขึ้นมามองเด็ดขาด ! วิญญาณสาวปรากฏตัวอยู่ที่ปลายเตียง สายตามองชายหนุ่มด้วยความอาลัยอาวรณ์ พลันมองนานก็น้ำตาไหลออกมา พยายามเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มและกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและทรมาน ‘คุณกตตน์...ช่วยพริมด้วย !’ ตื่นเช้ามาไม่ต่างจากผีดิบเท่าไหร่เลย ใบหน้าดูหมองคล้ำโทรมอย่างหนัก สาเหตุมาจากเมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะมัวแต่หวาดระแวงเสียงลมพัด เสียงอะไรเล็กๆ ที่แว่วเข้าหูตลอดที่นอน แม้จะไม่ลืมตาขึ้นมาดูแต่ก็นอนคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มจนถึงเช้า ใครว่าเธอชอบดูหนังฆาตกรรมแล้วไม่กลัวผีบ้างล่ะ ! ชอบน่ะก็ชอบที่เป็นแนวสืบสวน แต่แนวผีเน้นๆ ขอลาเลย จรีภรณ์มองร่างของพริมมาที่สะท้อนอยู่ในกระจกอย่างสมเพช หน้าตาออกมาจะดูดี แต่ไม่นอนเพียงคืนเดียว ก็พาตกใจได้เหมือนกัน กตตน์เดินออกจากห้องน้ำหันมองหญิงสาวก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย “เมื่อวานไม่ได้นอนหรือ ?” จรีภรณ์หันมองชายหนุ่มแล้วเบ้ปากใส่ทันที ก็ใช่น่ะสิตาบ้า ! จะนอนหลับได้ยังไง เสียงลมพัดก็น่ากลัว ไหนจะเสียงสุนัขหอนอีก ใครจะไปหลับลง ! “วันนี้แต่งหน้าหน่อยก็ดีนะ” กตตน์เอ่ยขึ้นพลางหัวเราะในลำคอ “รู้แล้วน่า !” จรีภรณ์ส่งสายตามองด้วยความขุ่นเคืองก่อนจะหันไปยังโต๊ะเครื่องแป้งแล้วมองเครื่องสำอาง ฮ่าๆ แต่งหน้า ! คนอย่างจรีภรณ์แต่งหน้าเป็นซะที่ไหนเล่า ! แม้มือจะหยิบตลับแป้งขึ้นมาแต่ทว่าต้องยอมรับจริงๆ ใช้ไม่เป็น ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี “นี่คุณ…คุณแต่งหน้าเป็นไหม ?” จรีภรณ์หันหาชายหนุ่มที่กำลังใส่ชุดเตรียมไปทำงาน กตตน์ทำหน้านิ่งขณะที่มือจัดเนกไทโดยไม่สนใจหญิงสาว จรีภรณ์เดินเข้าไปหาดึงมือเขาที่จัดเนกไทอยู่ออกแล้วจัดให้อย่างสบายๆ “เสร็จเเล้ว…” หญิงสาวพูดด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะส่งตลับแป้งให้ชายหนุ่ม “ผมก็แต่งหน้าไม่เป็น แต่ผมจะให้พี่เมย์ขึ้นมาสอนคุณ” เมื่อพูดจบก็เดินมาหยิบกระเป๋าทำงานออกจากห้องไป ทางจรีภรณ์ได้แต่มองประตูปิดลงด้วยความไม่พอใจ “ไอ้ขี้เก๊ก !” หญิงสาวกำลังขยับตัวแต่รับรู้ถึงลมเย็นๆ ที่พัดผ่านไปมา หน้าต่างก็ปิดอยู่ไม่มีลมเข้า เพราะเปิดเพียงผ้าม่านเท่านั้น แล้วลมมาจากไหนกันล่ะ ! หรือว่า…ผีเมื่อวาน ! ขาทั้งสองข้างของจรีภรณ์สั่นจนเดินไปไหนไม่ออก หญิงสาวรับรู้ถึงบางสิ่งที่กำลังเข้ามาหาเธอ บรรยากาศในตอนนี้ แสดงถึงความเศร้าโศก โดดเดี่ยวและอาลัย รุมเร้าไปรอบกาย ความรู้สึกเดียวกันกับที่สัมผัสเมื่อคืน…นี่จะโดนผีหลอกแต่เช้าเลยหรือเนี่ย !! ‘ออกไปซะ…ออกไป…!’ เสียงสะท้อนดังเข้าที่โสตประสาตของหู หญิงสาวมั่นใจว่าไม่ได้หูฝาดเป็นแน่ จรีภรณ์ขาสั่นทรุดลงกับพื้นและรีบยกมือขึ้นไหว้ “อย่ามาหลอกเลย ฮือๆ ฉันจะทำบุญไปให้…นะ…” จรีภรณ์พูดออกมาโดยไม่คิดจะเงยหน้ามองสิ่งรอบตัว “ยัยพริม…” “กลัวแล้ว ฮือๆ” “ยัยพริมนี่พี่เอง…ยัยพริม !” จรีภรณ์ได้ยินเสียงของมารวีจึงหยุดร้องโวยวายและค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองช้าๆ แต่ก็ไม่วายที่จะจับเนื้อจับตัวอีกฝ่ายให้เเน่ใจ “เป็นอะไรไป ?” มารวีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “เมื่อกี้…” จรีภรณ์แทบอยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ทว่ามารวีส่ายหน้าถอนหายใจออกมา “เอาเถอะ ลงไปกินข้าวเช้าก่อน” จรีภรณ์เพียงพยักหน้าเดินออกจากห้องไปพร้อมกับมารวี ร่างโปร่งแสงปรากฏขึ้นอีกครั้งทั้งน้ำตา ส่งสายตามองไปที่ประตูด้วยความอาวรณ์ ‘พี่เมย์…พริมอยู่นี่ ! ช่วยพริมด้วย...!’ วิญญาณสาวร้องตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด ทว่าไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครรู้เลยว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่...พริมมา !Related chapter
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 7 ความรัก
“อาว่าสินค้าตัวใหม่ของเราที่นำออกสู่ตลาดไป ยังไม่ค่อยได้รับผลตอบรับที่ดีมากนัก ถ้าจะขยายโรงงานในตอนนี้ อาว่าอย่าเพิ่งเลยจะดีกว่า” ธีทัตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หลังจากที่กันตภณมีความเห็นคิดว่าการขยายโรงงานผลิตสินค้าเพิ่ม เพื่อผลิตสินค้าให้ทันต่อความต้องการของตลาดกตตน์นิ่งไม่แสดงความคิดเห็นอะไร ปล่อยให้พี่ชายเป็นฝ่ายเสนอ ถึงจะไม่ค่อยชอบการกระทำของอาธีทัตเท่าไหร่ แต่ก็เป็นถึงผู้อาวุโสและเพื่อนเก่าแก่ของบิดา“แต่สินค้าของเราเพิ่งจะวางออกสู่ตลาดได้ไม่นาน นอกจากนี้ก็ยังไม่เข้าถึงผู้บริโภคมากพอ ถ้าหากทำการโปรโมทการตลาด ให้เป็นที่รู้จักมากขึ้น น่าจะเพิ่มยอดขายได้มากขึ้นนะครับ” หนึ่งในคณะกรรมการพูดแสดงความคิดเห็น“นั่นสิครับ สินค้าตัวอื่นๆ ที่วางขายก็ยอดดีเกินคาดหมด” คณะกรรมการอีกคนพูดเสริมทันทีไม่สำเร็จผล เพราะคณะกรรมการนั้นเห็นด้วยกับการตัดสินใจของกันตภณและกตตน์ ทำให้ธีทัตรู้สึกไม่ชอบใจที่ไม่มีใครคัดค้านเรื่องนี้ด้วย“งั้นเรื่องนี้รอหนูพริมมาอีกทีไหม…ยังไงก็เป็นหุ้นส่วนด้วยกัน น่าจะให้เขามีส่วนกับการตัดสินใจด้วย” ธีทัตพยายามค้านให้ได้มากที่สุด “หลานสองคนมีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง”กตตน์ถอ
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 8 เสียงเรียกที่สามีไม่มีวันได้ยิน I
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ กตตน์ไปส่งแพรวรุ้งก่อนกลับมาทำงานต่อที่บริษัท เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องทำงาน เลขา ฯ ก็บอกว่าพี่ชายเข้ามารอพบอยู่ก่อนเเล้ว“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องมองพี่ชายที่นั่งรออยู่บนโซฟารับรอง เขาก้าวเข้ามาเเละนั่งลงฝั่งตรงข้าม“ออกไปกับแพรวรุ้งมาอีกใช่ไหม ?” กันตภณเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง มองน้องชายด้วยความไม่พอใจ หากไม่ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของพนักงานคงไม่รู้เลยว่าเจ้าน้องชายออกไปทานมื้อกลางวันกับแพรวรุ้งอีกแล้ว หนำซ้ำฝ่ายหญิงยังมาหาเองถึงที่ด้วย“ครับ มีอะไร ?”“ช่วงนี้พริมไม่อยู่จะทำอะไรก็รักษาน้ำใจเมียเราบ้างนะ ถึงจะเป็นผู้หญิงที่เราไม่รักก็เถอะ” กันตภณตักเตือน“เรื่องนี้พี่ก็รู้ผมไม่สนใจ อีกอย่างถ้าไม่เพราะคุณแม่บังคับให้แต่งงานกับพริมมาเเล้ว…ผมคงไม่มีวันแต่งกับเธอ” กตตน์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“ถ้าไม่มีอะไรเเล้ว ผมจะทำงานต่อ”กันตภณถอนหายใจออกมา ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้อีกกี่สิบครั้ง กตตน์ก็ไม่เคยสนใจเเม้เเต่น้อย คงได้เเต่หวังว่าสักวันหนึ่งจะรู้ตัวเองจริงๆ“เอาเถอะ พี่ไม่อยากยุ่งเรื่องนี้เท่าไหร่ เเต่ยังไงวันนี้ก็กลับมานอนที่บ้านด้ว
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 9 เสียงเรียกที่สามีไม่มีวันได้ยิน II
เป็นอีกคืนที่จรีภรณ์ไม่ได้นอน แม้จะบอกว่าหลับตาสนิทแต่ทว่าในใจกลับคิดหวาดระแวงมากจนเกินไป แม้กระทั่งเดินไปเข้าห้องน้ำกลางดึกยังไม่กล้าด้วยซ้ำไป จนต้องอดกลั้นรอถึงตะวันพ้นขอบฟ้า แล้วรีบจัดการกิจวัตรส่วนตัวในตอนเช้าให้เสร็จอย่างรวดเร็วหญิงสาวไม่ได้แต่งหน้าตามที่มารวีสอนเลยสักนิดเพียงแค่ทา แป้งตลับก็มากเกินพอแล้ว หลังจากจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยก็เดินลงมาจากห้องพร้อมกับชายหนุ่มเพื่อรับประทานอาหารเช้า“พริม...เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือลูก ทำไมตาคล้ำแบบนั้น” บวรลักษณ์เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง นั่นเพราะว่าเมื่อคืนวานก่อนก็ไม่ได้นอน พอกลับมาเมื่อคืนก็ถูกวิญญาณของพริมมาหลอนจนไม่ได้นอนทั้งคืนอีกจรีภรณ์ยิ้มเจื่อนๆ โดยไม่ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น“แล้วแบบนี้จะไปทำงานไหวหรือคะคุณแม่ ? ให้ยัยพริมพักอีกสักวันจะดีไหม ?” มารวีเอ่ยขึ้นพลางมองน้องสะใภ้อย่างเห็นใจ ใบหน้าคล้ำซีดเซียวแทบไม่มีแรง“ก็ดีนะ ส่วนเรื่องงานที่เราบอกว่าต้องรอพริมตัดสินใจเพื่อประชุม เลื่อนไปก่อนแล้วกัน ตอนนี้ยัยพริมใช่ว่าจะจำอะไรได้ด้วย” บวรลักษณ์พูดขึ้นลูกชายทั้งสองจึงตอบรับและทานข้าวเช้ากันอย่างเงียบๆ ในขณะที่จรีภรณ์กำลังคิดอยู่
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 20 ความอึดอัดเป็นเหตุ I
ให้ตายสิ ! เธอรู้สึกอึดอัดเป็นบ้าเลยจรีภรณ์รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องมาเดินซื้อของพร้อมกับ ชายหนุ่ม เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ออกมาเดินข้างนอกพร้อมกับเขาและทุกคนในครอบครัว แต่ก็ไม่แย่เท่ากับในตอนนี้ที่ถูกหลอกและทิ้งให้อยู่กับกตตน์เพียงสองคนตามลำพังไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นแผนของคุณพี่สะใภ้แน่นอน คิดว่าการเดินเที่ยวด้วยกันลำพังสองคนจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น แต่ผิดถนัดเลยเพราะ ตาบ้าขี้เก๊กเดินไม่รอเธอ และเดินไปไม่มีจุดหมาย แค่เดินตามก็เหนื่อยจนไม่มีแรงพูดแล้ว รอหน่อยก็ไม่ได้ อย่าห้ามทันนะเดี๋ยวแม่ตบคว่ำเลยคอยดู !หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะมองหาเก้าอี้นั่งโดยไม่สนใจชายหนุ่มที่ยังคงเดินนำไปเรื่อยๆ มองแผ่นหลังใหญ่จากหายไปกับฝูงชนจำนวนหนึ่ง ซึ่งเธอจึงไม่คิดที่จะตามต่อ“เดินเข้าไป ขานี่ทำด้วยเหล็กหรือไง !” บ่นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง‘ทำไมไม่รีบตามไป’ พริมมาปรากฏกายขึ้นนั่งข้างๆ จรีภรณ์“เฮ้ย !” หญิงสาวสะดุ้งตกใจและขยับตัวออกห่างทันที‘เธอยังไม่ชินอีกหรือไง’“ให้ชินก็บ้าแล้ว” พูด
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 10 เพื่อนเก่า
กว่าจะกลับถึงบ้านพระอาทิตย์ก็เกือบจะลับขอบฟ้า พอดีกับที่ทุกคนกลับมาหลังจากไปทำงาน จรีภรณ์เดินถือของเข้ามาในบ้านพลางส่งสายตามองชายหนุ่มร่างสูงและเบ้ปากให้ใส่ด้วยความหมั่นไส้“ทำไมไม่บอกว่าจะแวะซื้อของด้วยแม่จะได้ให้คนขับรถขับไปส่ง” บวรลักษณ์เอ่ยขึ้นในขณะที่เดินเข้ามาหา“นิดหน่อยเองค่ะ” หญิงสาวตอบก่อนจะวางของลงที่พื้นไม่ทันไรสาวใช้สองคนก็เดินเข้ามาหาเเละหยิบขึ้นเดินจากไป จรีภรณ์ไม่ทันจะอ้าปากบอกห้ามด้วยซ้ำว่าไม่ต้องช่วย เเต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็ถอนหายใจออกมาลืมไป…พริมมาเป็นคุณหนูถึงเวลารับประทานอาหารเย็น โต๊ะถูกจัดเรียบร้อย กับข้าวแสน อร่อยจากแม่บ้านฝีมือดี จรีภรณ์นั่งฝั่งตรงข้ามกตตน์พลางเหลือบมองเป็นระยะ ตลอดที่ป้ามาลัยตัดข้าวใส่จาน ใบหน้านิ่งขรึมต่างจากที่เห็นเมื่อตอนเที่ยงโดยสิ้นเชิง เเต่ช่างปะไร ไม่ใช่เรื่องของเธอ มันดีซะอีกที่เขาไม่สนใจเพราะนั่นหมายถึงอิสระของเธอนั่นเอง“จริงสิพริม…พรุ่งนี้เราไปทำงานไหวใช่ไหม ?” บวรลักษณ์เอ่ยถามขึ้นในขณะที่หันมองลูกสะใภ้จรีภรณ์ไม่รู้ว่างานแบบไหนที่พริมมาทำ ตอนนี้
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 11 ทำงาน
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในตอนเช้า หญิงสาวขยับตัวเล็กน้อยหนีความรำคาญ มือยกเอื้อมขึ้นปิดนาฬิกาปลุก พลางหรี่ตามองว่าชายหนุ่มข้างตัวนั้นตื่นหรือยัง เมื่อไม่เห็นร่างสูงใหญ่ของกตตน์เเล้ว จรีภรณ์จึงรีบขยับตัวลุกขึ้นบิดคลายเมื่อยเเละลงจากเตียงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเลือกชุดที่จะใส่ออกทำงานในวันนี้ ต้องยอมรับว่าลืมนึกไปที่จะซื้อชุดทำงานมาด้วยเมื่อวาน หญิงสาวถอนหายใจออกมายอมรับชะตากรรม ร่างของพริมมาดูบอบบางเสื้อผ้าเเต่ละชุดก็ดูหรูสวยงาม ทว่าไม่ใช่รสนิยมของเธอเลยสักนิดรอไม่ถึงห้านาทีประตูห้องน้ำเปิดออก หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มที่เดินออกมาเงียบๆ แล้วอดหมั่นไส้ในใจไม่ได้“วันนี้ช่วงเช้าผมจะไม่เข้าบริษัท คุณติดรถของพี่ไปเเล้วกัน”จรีภรณ์หันมองชายหนุ่ม นึกขึ้นได้ว่าหากไปทำงานเเบบนี้ถ้าไม่มีรถคงจะไม่สะดวกมากพอ อีกอย่างใช่ว่าเธอจะขับรถไม่เป็นเสียหน่อยมีเพื่อนช่วยสอนขับจนสอบใบขับขี่ผ่านอีกทั้งเวลาเที่ยวไกลๆ เธอก็มักเป็นคนขับให้ตลอด เพียงเเต่เมื่อก่อนเเค่เอาเงินเดือนเลี้ยงปากท้องก็แทบเเย่เเล้วเลยไม่มีปัญญาจะออกรถใหม่เเต่ถ้าเป็นตอนนี้คงไม่มีปัญหาหรอกมั้งที่จะออกรถคันใหม่ เ
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 12 ตั้งแต่วันนี้ฉันคือพริมมา I
หญิงสาวหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเปิดอ่าน จะว่าเข้าใจก็เข้าใจ จะว่ามีส่วนที่ไม่เข้าใจก็มีอยู่‘เธอจะนั่งทำอะไร !’ เสียงคุ้นหูดังขึ้นทำให้จรีภรณ์นิ่งแข็งเป็นหินไม่กล้าขยับตัวพริมมาตามเธอมาด้วย ! อยากจะร้องไห้วิ่งหนีเลยในตอนนี้‘เปิดอ่านเอกสารเก่ามาอ่านก่อนสิ’“อะ…อืม !” จรีภรณ์รีบทำตามทันที ทว่าจะให้เซ็นได้อย่างไร ลายเซ็นของพริมมาไม่ใช่ลายเซ็นของเธอ “จะให้ฉันเซ็นยังไง...”จรีภรณ์หันไปพูดกับอีกฝ่ายอย่างลืมตัว สีหน้าของวิญญาณสาวดู ซีดขาวน่าตกใจ แต่ก็ยังดูสยองอยู่ดีถึงแม้ว่าจะไม่มีรอยเลือดหรือแผลที่น่ากลัว“ฉัน…”‘เปิดหาในเอกสารดูลายเซ็นเก่าๆ ที่ฉันเคยเซ็นไว้’ น้ำเสียงพริมมาดูเปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย ทำให้จรีภรณ์ดูสงบสติลง“หมาย...หมายถึงจะให้ฉันเซ็นแทนเหรอ ?”‘เธออยู่ในร่างฉันนะ จะให้ใครที่ไหนเซ็นอีกละ’ เสียงของพริมมาดังก้องไปทั่ว จรีภรณ์ไม่รอช้าที่จะเดินไปตู้เอกสารเพื่อค้นหาดูลายเซ็นเก่าๆของพริมมาทันที มือไม้สั่นแทบควบคุมไม่อยู่ เมื่อพริ
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 13 ตั้งแต่วันนี้ฉันคือพริมมา II
จรีภรณ์หอบจนแทบหายใจไม่ทัน ไม่เคยรู้สึกเดินแล้วเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนเลย ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะร่างของพริมมาที่อ้อนแอ้นบอบบาง ไม่ถึกเหมือนร่างของเธอจึงยังไม่ชิน สายตาคู่มองไปยังเบื้องหน้าเมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูขึ้นรถ ครั้นกำลังจะก้าวเดินตามไปก็ต้องหยุดชะงักลง...พริมมานั่งอยู่ที่เบาะหน้าข้างกตตน์ !เอาแล้วไง เมียสุดรักมาแล้วจรีภรณ์ตัดสินใจลำบากและยังไม่กล้าที่จะเดินเข้าไป เพราะว่า พริมมานั่งอยู่ตรงที่นั้นและสายตาก็เอาแต่มองกตตน์ด้วยความอาลัยกตตน์มองภรรยาที่ยืนอยู่นอกรถไม่ยอมเดินมาสักที ชายหนุ่มจึงเปิดกระจกลงและพูดขึ้นว่า“คุณจะกลับบ้านเองใช่ไหม ?”“เปล่า ! ฉันแค่...” จรีภรณ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเข้าไปปรากฏว่าพริมมาหายไปแล้ว หญิงสาวรู้สึกโล่งอกจึงรีบเปิดประตูรถและขึ้นนั่งทันทีกตตน์ขับรถออกไปโดยที่นั่งเงียบๆ ราวกับว่ามีเขาอยู่เพียงคนเดียว บรรยากาศแบบนี้ทำให้จรีภรณ์รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อยากจะคุยแต่ไม่รู้ว่าจะชวนเขาพูดเรื่องอะไรดี ได้เพียงแค่ถอนหายใจเหลือบมองและเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้เท่านั้นนั่งอยู่ในรถด้วยความหนาว
Latest chapter
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 16 ภรรยาคนนี้ไม่เคยมีความสุข II
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 15 ภรรยาคนนี้ไม่เคยมีความสุข I
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 14 ตั้งแต่วันนี้ฉันคือพริมมา III
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 13 ตั้งแต่วันนี้ฉันคือพริมมา II
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 12 ตั้งแต่วันนี้ฉันคือพริมมา I
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 11 ทำงาน
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 10 เพื่อนเก่า
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 20 ความอึดอัดเป็นเหตุ I
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 9 เสียงเรียกที่สามีไม่มีวันได้ยิน II
