เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 13 ตั้งแต่วันนี้ฉันคือพริมมา II
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-20 17:02:01จรีภรณ์หอบจนแทบหายใจไม่ทัน ไม่เคยรู้สึกเดินแล้วเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนเลย ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะร่างของพริมมาที่อ้อนแอ้นบอบบาง ไม่ถึกเหมือนร่างของเธอจึงยังไม่ชิน สายตาคู่มองไปยังเบื้องหน้าเมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูขึ้นรถ ครั้นกำลังจะก้าวเดินตามไปก็ต้องหยุดชะงักลง...พริมมานั่งอยู่ที่เบาะหน้าข้างกตตน์ !
เอาแล้วไง เมียสุดรักมาแล้วจรีภรณ์ตัดสินใจลำบากและยังไม่กล้าที่จะเดินเข้าไป เพราะว่า พริมมานั่งอยู่ตรงที่นั้นและสายตาก็เอาแต่มองกตตน์ด้วยความอาลัยกตตน์มองภรรยาที่ยืนอยู่นอกรถไม่ยอมเดินมาสักที ชายหนุ่มจึงเปิดกระจกลงและพูดขึ้นว่า“คุณจะกลับบ้านเองใช่ไหม ?”“เปล่า ! ฉันแค่...” จรีภรณ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเข้าไปปรากฏว่าพริมมาหายไปแล้ว หญิงสาวรู้สึกโล่งอกจึงรีบเปิดประตูรถและขึ้นนั่งทันทีกตตน์ขับรถออกไปโดยที่นั่งเงียบๆ ราวกับว่ามีเขาอยู่เพียงคนเดียว บรรยากาศแบบนี้ทำให้จรีภรณ์รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อยากจะคุยแต่ไม่รู้ว่าจะชวนเขาพูดเรื่องอะไรดี ได้เพียงแค่ถอนหายใจเหลือบมองและเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้เท่านั้นนั่งอยู่ในรถด้วยความหนาวบทที่เกี่ยวข้อง
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 14 ตั้งแต่วันนี้ฉันคือพริมมา III
[คุณเป็นใคร ?]“แล้วคุณเป็นใครคะ” จรีภรณ์ใจเย็นถามอย่างสุภาพ[ฉันเป็นแฟนไม้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ ?]แค่ฟังเสียงจรีภรณ์ก็รู้สึกได้ว่าไม่ถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้ หล่อนไม่รู้หรือไงว่าพริมมาแต่งงานแล้ว ! หญิงสาวอดที่จะรู้สึกโมโหแทนไม่ได้“ฉันเป็นเมียของแฟนคุณค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปทันที พลางหันมองพริมมาที่กำลังยืนนิ่งแข็งราวกับรับความจริงนี้ไม่ได้“ไม่ทราบว่ามีอะไรคะ ?”[เอ่อ...ไม่มีค่ะ]เมื่ออีกฝ่ายพูดจบก็ตัดสายทิ้งไปในทันที ไม่มีการสนทนาต่อ ไม่รู้ว่าต้องการอะไร แต่ที่แน่ๆ คงจะเป็นผู้หญิงคนนั้นที่เธอเห็นในร้านอาหารวันนั้นจรีภรณ์ถอนหายใจออกมาวางโทรศัพท์ลงที่เดิม คิดแล้วก็อดสงสาร พริมมาไม่ได้เพราะเจ้าตัวเอาแต่ร้องไห้และก็หายไปกับความมืด จะให้พูดปลอบใจเช่นไรกัน มันไม่มีประโยชน์เพราะยังไงกตตน์ก็คงไม่หันมารักง่ายๆประตูห้องน้ำเปิดออกมาหญิงสาวหันมองชายหนุ่มที่เดินออกมาในชุดคลุม“เมื่อกี้แฟนคุณโทรมา” จรีภรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทว่ากตตน์ กลับมองด้วยความขุ่นเคืองทันที เขารีบสาวเท้าเดินเข้ามา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-20มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 15 ภรรยาคนนี้ไม่เคยมีความสุข I
“คุณแม่คะ พริมขอตามไปด้วยจะได้ไหมคะ ? คือพริมยังอยากจะลองเรียนรู้งานใหม่ด้วยน่ะค่ะ...” จรีภรณ์พูดเสียงแผ่วลงเรื่อยๆ เหลือบมองชายหนุ่มแล้วพูดต่อ “แต่ถ้าคุณกตตน์ไม่สะดวกใจ ก็ไม่เป็นไร...”บวรลักษณ์มองลูกสะใภ้และยิ้มออกมา“ก็ไปด้วยกันสิ แม่จะห้ามทำไมกัน”จรีภรณ์ยิ้มให้ชายหนุ่มพลางมองหน้าเป็นเชิงถามว่า “แล้วคุณล่ะ”“ผมยังไงก็ได้” กตตน์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่หญิงสาวเหลือบมองพริมมาที่ยืนอยู่ อีกฝ่ายส่งยิ้มให้ก่อนที่จะหายไปกตตน์ขยับตัวลุกขึ้นจากโต๊ะโดยที่ไม่พูดอะไร จรีภรณ์มองอย่างไม่ ใส่ใจและนั่งทานอาหารต่อเงียบๆ“คุณแม่คะ ดูตาไม้สิ ทำตัว...” มารวีพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองบวรลักษณ์ทำได้เพียงส่ายหน้าและถอนหายใจออกมา ไม่รู้ว่าลูกชายคนเล็กจะหัวแข็งดื้อไปถึงไหนกันเกือบเที่ยงแล้วพอดีกับที่งานเสร็จในช่วงเช้า หญิงสาวเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้พลางถอนหายใจออกมา สายตาคู่เหลือบมองเวลาก่อนขยับตัวลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องทำงานทันทีที่ก้าวออกมาจากห้องก็มอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-21มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 16 ภรรยาคนนี้ไม่เคยมีความสุข II
พริมมาได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ทั้งโกรธทั้งแค้น แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แค่มองชายที่รักอยู่กับหญิงคนอื่นจรีภรณ์มองพริมมาที่ยืนนิ่งร้องไห้แล้วค่อยๆ หายไป ก่อนหันมอง กตตน์และแพรวรุ้งที่ยืนจ้องหน้ากันเฮ้อ...ก็แค่วันนี้นะที่ยอม !หญิงสาวเดินเข้าไปหาเอื้อมมือควงที่แขนของชายหนุ่มทันที“คุณกตตน์คะ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวรถติดจะกลับไม่ทันทานมื้อค่ำพร้อม คุณแม่นะคะ” จรีภรณ์กัดฟันพูดพลางส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม สายตาจิกกัดทำนองว่า ‘จะเอายังไง ตอบ !’กตตน์รู้สึกลำบากใจขึ้นมาทันที แต่วันนี้พูดรับปากหญิงสาวไปแล้วว่าจะกลับบ้านด้วยกัน และเขาเองก็ไม่อยากผิดคำพูด แต่อีกใจก็ไม่อยากทิ้งให้แพรวรุ้งกลับเพียงลำพัง“แพรว วันนี้ผมคงไปส่งคุณไม่ได้”แพรวรุ้งเมื่อได้ยินก็หน้าเสียไปชั่วขณะ แต่ก็ยิ้มตอบชายหนุ่มทันที แม้จะไม่แสดงความรู้สึกโกรธหรืออิจฉา ออกมา แต่ทว่าในใจลึกๆ ก็ไม่พอใจอย่างมากที่ถูกปฏิเสธ...เป็นครั้งแรกที่เขาปฏิเสธเธอ !“ผมขอโทษ”“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมาหาพอดีเป็นทางผ่าน” แพรวรุ้งฉีกยิ้มตอบ อีกฝ่าย “ถ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 17 อย่าหวังความรักจากคุณสามีดีกว่านะพริมมา! I
หญิงสาวเบ้ปากให้ด้วยความหมั่นไส้ ส่งสายตามองชายหนุ่มที่เดินออกไปรอที่จอดรถจรีภรณ์นั่งลงและรีบเร่งกิน ก่อนจะรีบดื่มน้ำและหยิบกระเป๋าทำงานเดินเร็วตามไปทันที เธอใช้เวลากิน...ไม่สิ ต้องเรียกว่าเทอาหารใส่ท้องมากกว่า เพียงห้านาทีนิดๆ ก็หมดเดินลงมาถึงชายคาบ้าน ส่งสายตามองกตตน์ที่ยืนพิงรถอยู่ แล้วกระแอมเบาๆ เป็นเชิงเรียกเขากตตน์มองด้วยสายตานิ่งๆ ขยับตัวหมุนเดินขึ้นรถไป หญิงสาวได้แค่มองด้วยความขุ่นเคืองกับการกระทำอันแสนสุภาพของเขา แล้วเปิดประตูรถขึ้นมานั่งรถยนต์คันหรูค่อยๆ ขับผ่านพ้นออกจากประตูใหญ่ไป จรีภรณ์นั่งด้วยความอึดอัดพลางเหลือบมองกตตน์แล้วถอนหายใจออกมา“ถ้าคุณแม่อนุญาตขับรถไปเองป่านนี้ฉันไม่มานั่งหรอก”ชายหนุ่มหันมามองโดยไม่พูดอะไร“นี่คุณ...” หญิงสาวเอ่ยปากเรียกพลางหันหน้ามองชายหนุ่ม “ถ้าไม่อยากทน ทำไมไม่หย่าๆ กันให้จบๆ ไปล่ะ”‘ไม่มีทาง !’มาตอนไหนกัน ! จรีภรณ์สะดุ้งขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงของพริมมาจากทางเบาะท้ายของรถ หญิงสาวหันเหลือบมองแล้วรีบหันกลับ แม้จะเห็นจนชินแต่ถ้ามาในสภาพที่ดูไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-23มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 18 อย่าหวังความรักจากคุณสามีดีกว่านะพริมมา! II
เดี๋ยวนะ ! เขาควรจะพูดหรือถามว่ากลับด้วยกันไหมสิ นี่เดินไปหน้าตาเฉย...หมายความว่าไงกัน !จรีภรณ์ตั้งสติและรีบสาวเท้าเดินตามกตตน์ไปทันที“นี่คุณ...” หญิงสาวพูดเสียงหอบ พลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ร่างกายของพริมมาช่างบอบบางไม่ถึกต่อการออกแรงเยอะเลยเสียจริงแค่วิ่งนิดเดียวก็เหนื่อยแทบเป็นลมแล้วกตตน์เอื้อมมือกดลิฟต์ หันมามองหญิงสาวพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม“ไม่คิดจะถามฉันเลยหรือไง ? คุณมัน...” จรีภรณ์ส่งสายตามองด้วยความขุ่นเคือง“ถามอะไร ?”ตอบเธอที ว่าเขาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง !“คุณมัน...เฮ้อ ช่างเถอะ ด่าไปก็ไม่รู้สึกอะไร” หญิงสาวพูดเสียงแผ่วแล้วกัดฟันถามต่อไปว่า “คุณกตตน์คะ ใจคอจะไม่ชวนฉันนั่งรถกลับบ้านด้วยกันหรือไงคะ ?”“เรื่องนี้น่ะเหรอ ?”จรีภรณ์กำลังอ้าปากตอบทว่าประตูลิฟต์เปิดขึ้นเสียก่อน เขาเดินเข้าไปโดยไม่สนใจอีกฝ่าย หญิงสาวจำต้องเดินตามเข้าไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ“วันนี้ผมมีนัด คงไม่กลับไปทานข้าวมื้อค่ำ คุณก็...”“กลับเอง” หญิงสาวพู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 19 สามีไร้มารยาท
แสงอรุณส่องลอดผ่านผ้าม่านในยามเช้าของวันหยุดสุดสัปดาห์ จรีภรณ์พลิกร่างหนีหลบแสงที่ส่องแยงตา ไม่นานนักเสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น เธอจึงหรี่ตาขึ้นหันไปมองเตียงที่ว่างข้างๆ เเละรู้ทันที อีกฝ่ายคงจะลงไปรับประทานอาหารเช้าก่อนแล้วหญิงสาวขยับตัวลงจากเตียงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดใส่วันหยุดสบายๆ ออกมาก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ หันแขวนเสื้อไว้ที่ราวก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน แต่ก็สะดุ้งเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งหลับอยู่ตรงพื้นใต้ฟักบัวอย่าบอกนะว่าเขาหลับในห้องน้ำทั้งคืน !“นี่คุณ…คุณ…” โน้มตัวลงเอื้อมมือสะกิดเขาที่ต้นเเขนกตตน์ขยับตัวปรือตาขึ้นมองตามเสียงเรียก หรี่ม่านตาปรับแสงและยกมือขึ้นขยี้ตาลูบใบหน้าด้วยความงัวเงีย ครั้นจะขยับร่างกายส่วนอื่นก็รู้สึกถึงความปวดเมื่อยและความหนักอึ้งราวกับมีหินก้อนใหญ่มาทับกายไว้ ระบมไปทั่วจนไม่มีแรงจะขยับ ชายหนุ่มตั้งสติเบิกตามองสภาพของตัวเองในตอนนี้ด้วยความมึนงงเขามานั่งอยู่ในห้องน้ำได้อย่างไร ?“คุณโอเคใช่ไหม ?” จรีภรณ์มองคนตัวใหญ่ที่นั่งมึนทำอะไรไม่ถูก“ผมมาอยู่ในนี้ได้ยังไง ?&rdqu
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-25มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 20 ความอึดอัดเป็นเหตุ I
ให้ตายสิ ! เธอรู้สึกอึดอัดเป็นบ้าเลยจรีภรณ์รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องมาเดินซื้อของพร้อมกับ ชายหนุ่ม เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ออกมาเดินข้างนอกพร้อมกับเขาและทุกคนในครอบครัว แต่ก็ไม่แย่เท่ากับในตอนนี้ที่ถูกหลอกและทิ้งให้อยู่กับกตตน์เพียงสองคนตามลำพังไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นแผนของคุณพี่สะใภ้แน่นอน คิดว่าการเดินเที่ยวด้วยกันลำพังสองคนจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น แต่ผิดถนัดเลยเพราะ ตาบ้าขี้เก๊กเดินไม่รอเธอ และเดินไปไม่มีจุดหมาย แค่เดินตามก็เหนื่อยจนไม่มีแรงพูดแล้ว รอหน่อยก็ไม่ได้ อย่าห้ามทันนะเดี๋ยวแม่ตบคว่ำเลยคอยดู !หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะมองหาเก้าอี้นั่งโดยไม่สนใจชายหนุ่มที่ยังคงเดินนำไปเรื่อยๆ มองแผ่นหลังใหญ่จากหายไปกับฝูงชนจำนวนหนึ่ง ซึ่งเธอจึงไม่คิดที่จะตามต่อ“เดินเข้าไป ขานี่ทำด้วยเหล็กหรือไง !” บ่นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง‘ทำไมไม่รีบตามไป’ พริมมาปรากฏกายขึ้นนั่งข้างๆ จรีภรณ์“เฮ้ย !” หญิงสาวสะดุ้งตกใจและขยับตัวออกห่างทันที‘เธอยังไม่ชินอีกหรือไง’“ให้ชินก็บ้าแล้ว” พูด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-26มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 21 ความอึดอัดเป็นเหตุ II
สิบนาทีต่อมาจรีภรณ์เดินออกมาจากห้องน้ำส่งสายตามองไปยังที่เตียง ครั้นเห็น พริมมายืนมองกตตน์อยู่ก็รู้สึกสงสาร เธอกำลังเตรียมสาวเท้าเข้าไปหาวิญญาณสาวแต่ทว่าก็หายไปเสียแล้วรู้สึกแน่นที่อกแทนเจ้าตัวจริงๆ หากว่ากตตน์รู้สึกถึงคำว่าเกรงใจสักนิดและมีความเป็นคนมากกว่านี้ หรือลองหันมามองภรรยาที่ร้องไห้คงจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมากเลยทีเดียวแต่มันก็แค่เรื่องมโนเท่านั้น...“จะไปอาบน้ำไหม ?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นได้จังหวะพอดีที่กตตน์วางสายจากอีกฝ่าย ชายหนุ่มหันมองภรรยา ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปโดยไม่สนใจ จรีภรณ์เบ้ปากมองด้วยความหงุดหงิดใจแทนพริมมาที่ต้องทนความรู้สึกอึดอัดแบบนี้“ความเกรงใจก็ไม่มี” หญิงสาวบ่นพึมพำกตตน์หยุดเดินและหันมามองคนตัวเล็กที่เหล่สายตามองด้วยความไม่พอใจ โดยไม่พูดอะไรก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ ทางด้าน จรีภรณ์เองก็พูดเหน็บแนมอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ เดินขึ้นเตียงหยิบรีโมตเปิดโทรทัศน์ดูไปเรื่อยๆ แก้เบื่อ ครั้นเมื่อเริ่มง่วงจึงกดปิดและขยับตัวลงนอนหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องทำงาน เลขาฯ ประจำตัวเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-27
บทล่าสุด
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 81 (ตอนพิเศษ) เมื่อผมอยากมีน้องสาว III (END)
ครั้นเห็นสีหน้าของภรรยาก็รู้สึกสนุก เขายิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น “คุณอยากให้ผมหยุดไหม?”นั่นเป็นคำถามที่เขาควรถามหรือไม่?!จรีภรณ์ก้มหน้านิ่งลงด้วยความอายร่างกายกำลังเรียกร้องหาเขา ถ้าให้เธอหยุดตอนนี้...หญิงสาวขยับตัวลงเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม“ไม่อยากมีกอหญ้าให้ต้นน้ำแล้วหรือคะ?” น้ำเสียงหวานพูดเชิญชวนชายหนุ่ม กตตน์ใจอ่อนทันตา เพราะเสียงและสายตาที่ชวนเขาขนาดนี้มีหรือจะปฏิเสธลงได้กตตน์ดันหญิงสาวชิดกับขอบโต๊ะเขาจูบเธอก่อนที่จะอุ้มร่างเล็กวางนอนกับโต๊ะทำงาน ของและกองเอกสารที่วางอยู่มุมโต๊ะถูกปัดหล่นที่พื้นโดยไม่มีใครสนใจชายหนุ่มฝั่งปลายจมูกลงที่ส่วนอ่อนไหวอีกครั้งหนึ่งคราวนี้เขาสามารถทำให้เธอตอบสนองและครางออกมาได้มากกว่าเดิม“คุณชอบไหม?”&nb
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 80 (ตอนพิเศษ) เมื่อผมอยากมีน้องสาว II
ต้นน้ำวิ่งออกมาจากห้องหันมองประตูด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความอดทน เพราะอยากจะมีน้องสาวไวๆ จึงต้องยอมนอนคนเดียวตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป ทั้งยังต้องปล่อยให้พ่ออยู่แม่ด้วยกันนานๆ“กำลังอดทน?”จรีภรณ์ทวนคำพูดของลูกชายก่อนจะวางงานเเละลุกขึ้นทันทีทว่าประตูห้องเปิดเข้ามาเสียก่อน“มาเอาของหรือคะฉันจะไปดูลูกหน่อย”หญิงสาวพูดขณะเตรียมก้าวไปทว่ามือแกร่งของชายหนุ่มรั้งไว้เสียก่อน“ต้นน้ำไม่เป็นอะไรหรอกคุณโอ๋ลูกมาไปจนติดคุณเเล้วรู้ไหม"กตตน์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มเเล้วเอ่ยต่อไปว่า“ต้นน้ำแกบอกว่าอยากมีน้องสาว…”จรีภรณ์ส่งสายตามองสามีเธอรับรู้ถึงน้ำเสียงกะล่อนของเขาได้“คุณไม่ได้พูดอะไรกับลูกใช่ไหม?!”“ผมเปล่าพูดอะไร&rdqu
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 79 (ตอนพิเศษ) เมื่อผมอยากมีน้องสาว I
จากวันนั้นก็ผ่านมาหลายปีแล้วทุกอย่างไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนเเปลงไปมากกว่าเก่าเพียงเเต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนเเปลงไปคือความรู้สึกของเขาหลายปีมานี้จนกระทั่งมีลูกชายคนเเรกเธอรับรู้การเปลี่ยนไปของผู้ชายคนนี้มากรวมทั้งตัวของเธอด้วยเเต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่ในความทรงจำของเธอไปตลอดคือ'พริมมา'ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ไม่มีวันลืมได้ว่าร่างกายนี้…เสียงลมหายใจนี้เป็นของหล่อนที่มอบให้เธอได้กลับมาอยู่กับเขาอีกครั้งหนึ่ง“แม่ค้าบบ”เสียงของเด็กชายวัยสี่ปีกว่าๆดังขึ้นขณะที่เสียงฝีเท้าวิ่งพราดเข้ามาหาผู้เป็นแม่มือน้อยๆดึงชายกระโปรงชุดนอนเป็นเชิงเรียกให้มารดาที่นั่งทำงานอยู่บนโซฟาหันมามอง“มีอะไรครับคนเก่งของแม่”จรีภรณ์ละสายตาจากเอกสารหันมองลูกชายตัวน้อยเด็กชายส่งสมุดวาดรูปให้กับผู้เป็นแม่
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 78 (ตอนพิเศษ) คนในโชคชะตา III
ขวัญข้าวจัดกระเป๋าขณะที่มือก็ถือกุญแจเอาไว้ แต่ถือไว้ไม่ดีจึงทำให้หล่นลงพื้น ไม่เพียงแค่นั้นขณะก้มลงเก็บสายสะพายกระเป๋าก็ร่วงลงมาด้วยทำให้น้ำหนักทั้งหมดอยู่ที่แขนซ้าย หญิงสาวมีใบหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะของที่เยอะทำให้หยิบจับอะไรไม่สะดวก แต่ก็โทษใครไม่ได้ที่ดันซื้อมาเยอะเองเพราะคิดว่าคืนนี้ต้องอยู่ดึกทำรายงานยาว เกรงว่าจะหิวเลยจัดซะเต็ม‘ของเธอใช่ไหม ?’ เสียงทุ้มเอ่ยทักขึ้นขณะที่ยื่นมือส่งกุญแจให้กับเธอ ขวัญข้าวพยักหน้ารับก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงเขาอีกแล้ว...!!‘ขอบคุณค่ะ’ หญิงสาวกล่าวพร้อมกับเอื้อมมือรับ‘พักอยู่ห้องนี้เหรอ’ ธนวินทร์เอ่ยถามขึ้น‘ค่ะ’‘เหรอ’ เขายิ้ม ‘เราพักอยู่ห้องข้างๆ เธอนะ’ขวัญข้าวยิ้มเจื่อนๆ ก่อนหันมาเปิดประตูห้อง แต่ก็นึกเพราะคนเก่าที่อยู่เป็นรุ่นพี่ผู้หญิง แสดงว่าเขาเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน‘เธอชื่ออะไรเหรอ ?’ ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับส่งยิ้มที่เป็นมิตรให้ คนตัวเล็กมองอยู่นานก่อนจะตอบกลับ‘ข้าวค่ะ’&lsquo
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 77 (ตอนพิเศษ) คนในโชคชะตา II
หลังเลิกเรียนวิชาสุดท้ายของวัน อาจารย์ผู้สอนเก็บของและเดินออกไปจากห้อง พะแพงลุกขึ้นวางของแล้วเดินเข้ามาหาเพื่อนในกลุ่มก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง‘วันนี้ไปส่องผู้ชายกัน !’‘ที่ไหน ! / ไปตอนไหน !’ แก้วและปรางพูดขึ้นพร้อมกันขณะที่ ขวัญข้าวนิ่งเงียบทำราวกับว่าไม่ได้ยินที่พะแพงพูด‘ข้าว แกต้องไปด้วยนะ’‘การบ้านยังไม่เสร็จเลย’ หญิงสาวหาข้ออ้าง‘แกทำการบ้านทุกวันนั่นแหละ ! อย่าอ้าง วันนี้ต้องไปด้วย ! เห็นว่าเด็กบริหารหล่อๆ มาเล่นกีฬาที่สนามเยอะเลย’หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ มองหน้าเพื่อนรักทั้งสามคนทำตาปริบๆ‘ไม่ต้อง ! แกต้องไปส่องผู้ชาย ทำการบ้านไปด้วยได้บรรยากาศดีจะตาย’ แก้วพูดขึ้นขวัญข้าวทำหน้ามุ่ย ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะหาข้ออ้างหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆเป็นเวลานานเกือบชั่วโมงที่นั่งรวมตัวอยู่กับเพื่อนแล้ว ‘ส่องผู้ชาย’ ขวัญข้าวแทบไม่มีอะไรทำจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นเกมเป็นการฆ่าเวลา จนกระทั่งผ่านไปถึงสองชั่วโมงเพื่อนทั้งสามของเธอก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับหอ หญิงสา
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 76 (ตอนพิเศษ) คนในโชคชะตา I
มีคนบอกว่าการพบกันของคนสองคนมาจากโชคชะตา แต่สำหรับเธอแล้วเหมือน ‘กรรม’ มากกว่า การพบกันไม่ใช่ว่าจะเกิดเรื่องราวดีๆ ระหว่างกันขึ้นเสมอไป มันอาจจะโชคร้ายและแสนเศร้ามากๆ เลยก็ได้ แม้จะมีความสุขแต่ทว่าผลสุดท้ายแล้วคือความเจ็บปวดดีๆ นี่เองเสียงฝีเท้าจากส้นสูงคู่หนึ่งก้าวหยุดอยู่ที่บ้านไม้สองชั้นบรรยากาศ ร่มรื่นมีไม้ดอก ไม้ประดับปลูกล้อมรอบไว้ อีกทั้งในบ้านก็มีต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้นที่คอยให้ร่มเงา เธอเอื้อมมือกดกริ่งเรียกคนในบ้านและยืนรอ“กลับมาแล้วเหรอข้าว” เสียงของหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นขณะที่เดินมาเปิดประตูบ้านให้“กลับมาแล้วค่ะแม่” ขวัญข้าวขานรับทันทีที่ประตูเปิดออกหญิงสาวขนสัมภาระเข้ามาในบ้านแล้วเดินมากอดผู้เป็นมารดา“คิดถึงจังเลยค่ะ”สองปีได้ที่ต้องไปทำงานที่เมืองนอกโดยแทบไม่มีเวลากลับมาเลย ปีหนึ่งกลับมาแค่ช่วงปีใหม่เท่านั้น ต่อให้จะโทรคุยกันในช่วงที่มีเวลาว่างก็ตาม แต่ก็ไม่เท่ากับการพบหน้าคุยกันอยู่ดี“จ้ะ...แล้วนี่กลับมาทำงานที่นี่เลยไหม ?”“ค่ะ เพราะงานวิจัยที่นั่นเสร็จแล้ว&rdquo
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 75 ลาก่อนสามีของฉัน
จรีภรณ์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้งหันมองไปรอบๆ ห้องแล้วมอง ชายหนุ่มที่ฟุบหน้าลงกับเตียงขณะที่กุมมือของเธอเอาไว้อยู่ สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ราวกับความฝันก็ไม่ปาน...เธอกลับเข้าร่างของพริมมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว หญิงสาวขยับมือเพียงเล็กน้อย ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวและปรือตาขึ้นมอง“พริม”จรีภรณ์ไม่มีคำพูดใดๆ จะพูดออกมาในตอนนี้นอกจากน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย ความรู้สึกที่ไม่สามารถพูดออกมาได้กับการที่กลับมามองหน้าและสัมผัสเขาอยู่ใกล้กันแบบนี้อีกครั้งหนึ่งกตตน์ลุกขึ้นยกมือขึ้นสัมผัสแก้มนวลของภรรยา เขาใช้มือปาดหยดน้ำใสบนใบหน้าของเธอขณะที่โน้มตัวลง จุมพิตที่หน้าผากของเธอเบาๆ“ผมรักคุณ” เป็นเสียงกระซิบที่มีความหมายต่อเธอเหลือเกิน หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตาแล้วเอ่ยปากพูดตอบเขาด้วยเสียงแผ่ว“ฉันก็รักคุณค่ะ”ท้องฟ้ามืดสนิทในยามวิกาลไร้หมู่ดาว มีเพียงแสงจันทร์สีเหลืองนวลส่องความสว่างอยู่ท่ามกลางความมืดมิด เสียงลมพัดผ่านเบาๆ บนดาดฟ้าของโรงพยาบาลกับเสียงการจราจรที่ดังผ่านหูเป็นบางครั้งบางคราว พริมมายกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าขณะที่
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 74 ตัดใจยอมรับความจริงเพื่อจากลา
“เป็นเธอน่ะดีแล้วจริงๆ...” พริมมาพูดอีกครั้งก่อนที่จะสาวเท้าเดินเข้ามาหาจรีภรณ์ แววตาเศร้าสะท้อนออกมามองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งหนึ่ง“เพราะเธอคือคนที่เขารักยังไงล่ะ...”จรีภรณ์เงยหน้าขึ้นมองพริมมาด้วยแววตาสับสนและไม่เข้าใจความหมาย ร่างกายของเธอสั่นเทาออกมาจนแทบควบคุมไม่ได้ หล่อนต้องการจะบอกอะไรกันแน่ ? บอกเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ให้เธอดีใจงั้นเหรอ?สำหรับเธอ ทุกอย่างมันจบลงตั้งแต่ที่ออกจากร่างของพริมมา“เธอน่ะพูดบ้าอะไร คนที่เขารักก็คือพริมมาต่างหาก !” เจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก แต่ทว่านี่คือความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้ ความจริงที่กตตน์ ‘รัก’ พริมมา“ไม่หรอก...” พริมมาตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า เพราะรู้ดีว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาสามวันทั้งการกระทำและการเปลี่ยนแปลงของเขาชัดเจน อีกอย่างกตตน์ต้องการพริมมาในแบบจรีภรณ์มากกว่าเธอที่เป็นพริมมาตัวจริงเสียอีก“อย่าพูดบ้าๆ...”‘เวลาของเจ้าได้หมดลงแล้ว’ เสียงหนึ่งดังก้องไปทั่ว หากแต่ไร้ร่างของเจ้าของเสียง จรีภรณ์หันม
มายาปฏิพัทธ์ บทที่ 73 เธอคือคนที่เขารัก
“ขอบคุณนะคะ” พริมมาพูดด้วยเสียงแผ่วขณะที่ยมทูตค่อยๆ หายไปกับอากาศ...ขอบคุณที่ทำให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง“เสร็จงานแล้วหรือ จะกลับเลยไหม ?” กันตภณเอ่ยถามขึ้นขณะที่เห็นน้องชายเดินมารอลิฟต์เช่นกัน“ยังครับ ผมจะไปหาพริมก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน” กตตน์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งคนเป็นพี่ยิ้มที่มุมปากขณะมองท่าทางของน้องชายก่อนเอ่ยขึ้น “สุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้วสินะ”“ครับ”“แล้วแพรวรุ้งล่ะ จัดการงานเสร็จหรือยัง” กันตภณเอ่ยถาม“เผาไปเมื่อสองวันก่อน สวดแค่สามวันครับ เห็นชาวบ้านและป้าเจ้าของแมนชั่นบอกว่าแม่ของเธอไม่มางานศพของเธอ ผมเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแพรวมากนัก ผมคบกับเธอโดยที่ไม่ได้สนเรื่องส่วนตัวมากเท่าไหร่ อีกอย่างแพรวตายเพราะผม...” สำหรับกตตน์คิดว่ามันไม่จำเป็นเลยสักนิดถ้าเกิดว่าเขารู้สึกเพียงแค่ชอบเธอ ทว่าสุดท้ายแล้วเขาอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอตาย...“ก็อาจจะบางทีหรืออาจจะไม่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ถ้ามัวแต่ยึดกับอดีตโดยลืมปัจจุบันไปแล้วล่ะก็...บางทีคนที่ต้อง
