LOGINShare
บทที่ 10
Last Updated:
2025-01-15 12:56:39หญิงสาวพยายามใช้ความคิด..ว่าเคยเจอเขาคนนั้นที่ไหน ..แต่เวลานี้ไม่เหมาะสำหรับการที่มาคิดทบทวนอะไรแบบนี้ เพราะเธอต้องได้เข้าไปพบฝ่ายบุคคล
"เข้าไปในห้องอบรมได้เลยค่ะ" พนักงานที่เข้ามาใหม่ต้องได้รับการอบรมแบบนี้กันทุกคน เพราะจะได้รู้กฎของบริษัท
จ๊ะเอ๋และของขวัญก็เลยรีบไปที่ห้องอบรม พอเปิดประตูเข้ามาคนที่ได้งาน ต่างก็พร้อมหน้าพร้อมตากันในห้องอบรมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"จ๊ะ" ของขวัญเดินเข้ามานั่งแต่มองกลับไปอีกทีเพื่อนยังคงยืนอยู่หน้าประตู ก็เลยต้องได้เรียกให้ตามไป ..ที่จ๊ะเอ๋ยังยืนอยู่ตรงนั้น เพราะเธอมองเห็นใครคนหนึ่งนั่งประจำที่พนักงานฝ่ายอบรมของบริษัท
หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ก้าวเดินไปนั่งลงข้างๆ เพื่อน
"แค่วันแรกก็สาย" มันคือคำพูดประโยคแรกของคนที่ทำให้เธอตกใจ และคนที่มาร่วมอบรมพร้อมกันต่างก็มองมาแบบสมน้ำหน้าที่ถูกต่อว่า เพราะดูทุกคนจะไม่ค่อยชอบหน้าของทั้งสองเลย
"ขอโทษค่ะพวกเราไม่รู้ว่าต้องมาห้องนี้ก่อน" ของขวัญเป็นคนกล่าวขอโทษ
"เริ่มเลยครับคุณมัลลิกา"
"ได้ค่ะหัวหน้า"
"หัวหน้า?" จ๊ะเอ๋และของขวัญมองหน้ากันแบบไม่ได้นัดหมาย
"ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ พี่ชื่อมัลลิกา เป็นผู้รับผิดชอบพวกน้องๆ ทุกคนในระหว่างที่ฝึกงาน" พอได้ยินมัลลิกาแนะนำตัวทุกคนก็ปรบมือให้เล็กน้อย เพื่อเป็นการตอบรับ "ส่วนท่านนี้ชื่อคุณพระราม" มัลลิกาหันไปแนะนำคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน
"สวัสดีครับ เรียกผมว่ารามเฉยๆ ก็ได้" ใช่แล้วเขาคือนายพระราม คนที่จ๊ะเอ๋เคยบอกเลิกและตบหน้า
"หล่ออ่ะ" สาวๆ หลายคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน
"เอาล่ะคะเงียบก่อน" มัลลิกาได้ห้ามปรามคนที่พูดเสียงดัง "หลายคนอาจจะสงสัยว่าคุณรามมาทำหน้าที่อะไร"
"สงสัยมากเลยค่ะ"
"คุณพระรามเป็นคนที่รับผิดชอบพวกเราโดยตรงเลยค่ะ การฝึกงานในระยะเวลา 3 เดือนของพวกเราทุกคนจะผ่านหรือไม่ผ่าน ก็ขึ้นอยู่กับคุณพระรามนี่ล่ะค่ะ"
หึ..ได้ยินแบบนี้จ๊ะเอ๋ก็พอจะรู้ชะตาตัวเองแล้ว
เที่ยงวันเดียวกัน.. พอถึงเที่ยงทุกคนก็ได้ออกมาทานข้าว เพราะช่วงบ่ายต้องได้เข้าไปอบรมอีกรอบ
"แกก็คิดไปในทางที่ดีหน่อยสิ นายรามนั่นอาจจะลืมเรื่องเก่าๆ แล้วก็ได้ เขาถึงได้รับพวกเราเข้ามาฝึกงานไง"
"ขอให้มันเป็นแบบนั้นเถอะ" ตอนนี้หัวใจเธอไม่ได้เต้นแรงเพราะเขาอีกแล้ว แต่จะว่าไม่เต้นแรงก็ไม่ได้ ที่เต้นแรงอยู่ตอนนี้คือกลัวเขาเอาคืนมากกว่า
"นั่งโต๊ะนั้นดีกว่าค่ะราม"
พอเสียงนั้นดังขึ้น มันก็ทำให้คนที่อยู่ในภวังค์ความคิดถึงกับสะดุ้งแล้วหันกลับไปมองด้านหลัง
"เราไปกินข้าวที่อื่นกันดีกว่า" ทีแรกจ๊ะเอ๋และของขวัญก็หมายตาโต๊ะนั้นไว้
"แล้วที่อื่นมันอยู่ที่ไหน แกรู้หรือไง"
"ถ้างั้นเราก็ซื้อไปนั่งกินข้างนอกกัน" ขนาดแม่ของเธอยังยืนกินในห้องเก็บของได้เลย เพราะคิดถึงหน้าแม่นี่แหละ จ๊ะเอ๋จึงได้เลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา
"กินแค่นี้มันจะอิ่มหรือวะ"
"เขาคงไม่อบรมถึงเย็นหรอกมั้ง" ทั้งสองซื้อผลไม้ออกมานั่งกินกันแบบง่ายๆ
"ไม่แน่นะตอนเช้ายังอบรมไปไม่ถึงไหนเลย"
"ถ้างั้นแกเข้าไปกินข้าวดีกว่า ฉันกินไอ้นี่ก็พอแล้ว"
"แกคิดว่าฉันจะทิ้งแกไว้คนเดียวหรือไง อดก็ต้องอดด้วยกันสิ"
ห้องอบรมช่วงบ่ายโมง..
คนที่เข้ามาให้ความรู้เรื่องการทำงานในบริษัทไม่ได้มีแค่สองคนนี้ ยังมีหัวหน้ารวมไปถึงผู้จัดการผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาเพื่อให้ความรู้
"สวัสดีครับน้องๆ ทุกคน"
"ว๊าว คนนี้ก็หล่อลากดินไม่ใช่เล่น" พนักงานสาวพูดคุยเมื่อเห็นคนที่เข้ามาในห้องอบรม
"ผมชื่อพระลักษณ์ เป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตของที่นี่ครับ"
พระลักษณ์? พระราม? หลายคนแม้แต่ของขวัญต่างก็มองหน้าของพระลักษณ์และพระรามสลับไปมา แบบสงสัยชื่อของทั้งสอง
แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้สงสัยชื่อ เพราะเธอกำลังสงสัยว่า..เคยเจอคนที่ชื่อพระลักษณ์อยู่ที่ไหน ทำไมถึงได้คุ้นหน้าขนาดนี้..
Related chapters
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 11
เย็นวันเดียวกัน.."หิววว""ฉันขอโทษแกด้วยนะ คิดว่าพวกเขาจะไม่อบรมจนถึงตอนเย็น" ทั้งสองเดินออกมาหน้าบริษัท หวังจะหาร้านอาหารตามสั่ง แต่ร้านก็ปิดกันหมดแล้ว"ฉันว่าเรานั่งแท็กซี่กลับกันดีไหม" ของขวัญคิดว่าถ้าไปยืนเบียดบนรถเมล์ มีหวังได้เป็นลมเป็นแล้งแน่ ที่ทั้งสองหิวกันมากเพราะตอนเช้าก็ไม่ได้ทานอะไร แถมตอนเที่ยงกินแค่นั้นด้วย"แกขึ้นแท็กซี่กลับก่อนเลยก็ได้นะ ยังไงบ้านเราก็อยู่คนละทางกัน"ของขวัญคิดว่าที่เพื่อนพูดมาก็ถูก ถ้าขึ้นแท็กซี่คันเดียวกันก็คงต้องวนไปส่งไกล ..ทั้งสองก็เลยแยกกันตรงนั้นขณะที่จ๊ะเอ๋นั่งรอรถเมล์อยู่ ก็ได้ยินเพื่อนที่นั่งรออยู่ข้างๆ พูดกัน"สงสัยคุณราม จะเป็นแฟนกับคุณมัลลิกาหรือเปล่า" ทั้งสองมองตามรถคันที่เพิ่งวิ่งผ่านไป จ๊ะเอ๋ก็เลยมองตามบ้าง"แล้วผู้หญิงคนนั้นไปไหน รักกันมากไม่ใช่เหรอ" จ๊ะเอ๋หมายถึงหนุงหนิงคนที่เรียนคณะเดียวกันกับเขา[ ที่บ้าน ]"การอบรมเป็นยังไงบ้างลูก" กว่าจอยจะกลับมาถึงบ้านก็ค่ำมืด เพราะถ้าวันไหนได้ทำโอทีต่อก็จะกลับค่ำแบบนี้"ก็ไม่เป็นยังไงนี่คะแม่" พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ในใจพยายามที่สุดแล้วที่จะอดทน เพื่อแม่จะได้ไม่ลำบากแบบนี้"ถ้าหนูได้เข้
Last Updated : 2025-01-15มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 12
"แล้วพนักงานฝึกงานทั้งสองคนนี้ล่ะคะผู้จัดการ" กาญจนาเอื้อมไปหยิบเอกสารที่ส่งให้กับพระลักษณ์ได้ดูกลับคืนมา"ขึ้นมาแล้วก็หางานให้ทำ" พระลักษณ์ดูจะไม่สนใจสองคนที่มีรายชื่ออยู่ในนั้นเลย"ค่ะ"พอเลขาออกไปแล้วสายตาคมก็มองตามและนึกโมโหที่หัวหน้าขัดคำสั่ง หรือผู้หญิงคนนั้นจะมีความสำคัญ? พระลักษณ์มาทวนคิดดู จริงๆ พนักงานฝึกงานต้องรับคนที่ผ่านงานมาแล้ว แต่ทำไมพระรามถึงรับนักศึกษาที่เพิ่งจะจบใหม่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีประสบการณ์อะไรเลย"คุณกาญจนาเข้ามาหาผมหน่อย" ชายหนุ่มกดโทรศัพท์สายตรงออกไปหาเลขาหน้าห้องกาญจนาที่กำลังจะจัดงานให้กับเด็กใหม่ ต้องได้รีบกลับเข้ามาในห้องของผู้จัดการอีกครั้ง"ผมขอดูประวัติของพนักงานที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ทุกคน""ค่ะ"พอได้รับคำสั่งกาญจนาก็ต้องได้ลงมาที่ฝ่ายบุคคล เพื่อขอเอกสารทั้งหมดอะไรกัน..ทำไมต้องให้เรามาทำงานที่ฝ่ายผลิตแบบนี้ด้วย ..เธอจบมาทางด้านเทคโนโลยีก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะมานั่งผลิตชิ้นงานอะไรแบบนี้"น้องบัดกรีเป็นไหมครับ""เออ..ค่ะ" เธอทำเป็นแค่เครื่องมือเล็กๆ แต่นี่เครื่องมือของอุตสาหกรรมเลยนะ"ถ้างั้นน้องก็มานั่งเครื่องนี้เลย""พี่คะเกิดการเข้าใจผิดอะไรกันหรือเ
Last Updated : 2025-01-15มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 13
"ผู้จัดการบอกให้น้องไปหาหน่อยค่ะ" มาถึงที่แล้วจะไม่พูดก็ไม่ได้"ผู้จัดการหรือคะ?" จ๊ะเอ๋รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่"ไม่ต้องไป นั่งลงที่เดิม" คนที่สั่งก็คือพระรามซึ่งเขายังคงยืนอยู่ข้างเครื่องอุตสาหกรรมที่เธอนั่งจ๊ะเอ๋ไม่รู้จะเชื่อใคร เพราะเธอเพิ่งเข้าทำงานวันนี้วันแรก สายตาหญิงสาวจึงได้มองไปขอความช่วยเหลือที่หัวหน้าแผนกแต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่อยากยุ่งเรื่องนี้ และคนรอบข้างก็รีบหันไปสนใจงานของตัวเอง"ห้องของผู้จัดการอยู่ที่ไหนคะ" เธอต้องได้พึ่งตัวเองแล้วล่ะ พอจ๊ะเอ๋เดินตามคุณเลขาไป พระรามก็รีบออกไปเช่นกันกาญจนาพาจ๊ะเอ๋มาขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นของผู้บริหารโดยมีพระรามเดินตามมาใช้ลิฟต์อีกตัวกดขึ้นไปที่ชั้นเดียวกันก๊อก ก๊อก "คนที่ผู้จัดการให้ตาม..มาแล้วค่ะ"ขณะที่จ๊ะเอ๋ยืนรออยู่หน้าห้องผู้จัดการ ของขวัญที่กำลังจัดเอกสารช่วยกาญจนาก็ได้มองดูเพื่อน"เข้ามาได้ครับ" พระลักษณ์อนุญาตโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองกาญจนาปล่อยให้จ๊ะเอ๋เข้ามาคนเดียว พอเข้ามาแล้วก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง เพราะเจ้าของห้องไม่ได้มองมาเลย"มานั่งก่อนสิ""ค่ะ" หญิงสาวก็เลยก้าวเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงที่วางอยู่ด้านหน้าของโต๊
Last Updated : 2025-01-15มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 14
"แม่เป็นอะไรไหม" พอพวกนั้นไปแล้ว มือเรียวก็ได้เอื้อมไปลูบคลำใบหน้าของแม่เบาๆ"ไม่เป็นอะไรหรอกลูก แม่อึดจะตายลูกก็รู้"ยิ่งได้ยินแม่พูดแบบนั้นมันก็ยิ่งทำให้แน่นในอก ..ขณะที่เดินออกมาจ๊ะเอ๋สาบานกับตัวเองว่าจะจัดการกับคนที่ทำร้ายแม่เธอให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม"เรานั่งแท็กซี่กลับกันดีกว่าค่ะแม่" หญิงสาวพูดพร้อมกับกวักมือเรียกแท็กซี่ให้จอด ถึงแม้แม่จะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่จ๊ะเอ๋รู้ดีว่าแม่คงเจ็บพอสมควร"ขึ้นรถเมล์ก็ได้นะลูก" จอยต้องเซฟค่าใช้จ่ายไว้ เพราะกว่าจะถึงสิ้นเดือน แต่รู้ดีว่าลูกคงเป็นห่วง"ยังไงรถก็จอดแล้วขึ้นเถอะแม่" ชีวิตเธอเจอแต่ความลำบากมาโดยตลอด แค่นี้มันไม่ทำให้น้ำตาตกได้หรอก แต่ที่โมโหก็เพราะแม่ถูกทำร้ายร่างกายมากกว่าทั้งสองนั่งแท็กซี่มาจนถึงหน้าปากซอย จอยก็เลยให้แท็กซี่หยุดตรงนั้น เพราะถ้าเดินเข้ามาอีกไม่ไกลก็ถึงบ้านแล้ว"น่าจะให้รถมาส่งถึงบ้านเลยนะแม่""กว่ารถจะเลี้ยวเข้ามา เห็นไหมเนี่ยในซอยรถจอดขวางทาง เดี๋ยวมิเตอร์ก็จะวิ่งขึ้นไม่หยุด เดินเอาดีที่สุดแล้วลูก"เดินเข้ามาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงบ้าน พอมาถึง จ๊ะเอ๋ต้องได้ถอดชุดทำงานออกมาซัก เพราะเธอซื้อมาแค่ชุดเดียวเช้าวันต่
Last Updated : 2025-01-15มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 15
"หัวหน้านัทถูกทำร้ายร่างกายก่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงถูกไล่ออกล่ะ""ฉันไม่แน่ใจ แต่เรื่องนี้เขาปิดกันให้แซดเลยนะ""เรื่องอะไร""ก็คุณเธอคนที่หัวหน้านัทไปมีเรื่องด้วยน่ะสิ""ทำไม?""เป็นเด็กของ..." คนที่พูดกรอกสายตามองไปทั่วก่อน เพราะกลัวงานจะเข้า "ทำไมวันนี้ก๋วยเตี๋ยวเค็มๆ แกว่าไหม" จากที่ดูจนทั่วแล้วก็ต้องได้รีบหุบปากไว้"แกจะโทษแม่ค้าไม่ได้นะ เพราะแกใส่น้ำปลาเยอะไป" เพื่อนที่นั่งคุยกันเริ่มสนทนาเรื่องอาหารที่กำลังกินอยู่ เมื่อเห็นว่าคู่กรณีของหัวหน้านัทกำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารพร้อมกับเพื่อน"วันนี้เราจะทานอะไรกันดี" จ๊ะเอ๋ยืนมองร้านค้าที่เรียงรายกันอยู่ในโรงอาหาร"ทานอะไรก็ได้" ของขวัญเป็นอีกคนที่อยากถามเรื่องนี้ แต่ถ้าเพื่อนอยากเล่าให้ฟังก็คงจะเล่าเอง"ฉันว่าเราไปสั่งอาหาร ร้านนั้นดีกว่า" ไม่ใช่ว่าจ๊ะเอ๋จะไม่เห็นสายตาคนที่มองมา แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ เพราะพวกเขาไม่ได้หาเลี้ยงเธอสักหน่อยเย็นวันเดียวกัน.. ที่บ้าน"ไหนแม่บอกว่าวันนี้มีโอทีไง" ถ้ารู้ว่าแม่ไม่ได้ทำโอที เธอคงจะรอกลับพร้อมกันแล้ว แต่พอมาถึงได้ยังไม่นานก็เห็นแม่กลับมา"บอกแม่มาว่ามันเกิดอะไรขึ้น" จริงๆ ก็มีนั่นแหละ แต่จอยให้เพื่
Last Updated : 2025-01-15มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 16
"ขอโทษค่ะฉันไปด้วยไม่ได้ เพราะฉันต้องรอแม่ออกมาจากที่ทำงาน"คงเป็นครั้งแรกที่พระลักษณ์ถูกปฏิเสธ คนขับรถรีบหันกลับไปมองผู้เป็นนายปี๊ดดด! รถคันหลังบีบแตรเพื่อส่งสัญญาณให้รถคันหน้าขยับจ๊ะเอ๋ตกใจรีบก้าวถอยหลังออกมาจนสะดุดริมฟุตบาท "โอ๊ย" สะโพกของเธอกระแทกลงกับพื้น"คุณเป็นอะไรไหมครับ" พระลักษณ์รีบเปิดประตูลงมาจากรถ แล้วเข้าไปประคองเธอให้ลุกขึ้น"ดูผู้จัดการจะเป็นห่วงผู้หญิงของผมจังเลยนะครับ" รถคันหลังก็คือรถของพระราม เขาลงมาจากรถเช่นกัน"???" ไทยมุงที่แอบยืนอยู่แถวนั้นต่างก็ได้ยินประโยคที่พระรามพูด ว่าจ๊ะเอ๋เป็นผู้หญิงของเขา"คุณเป็นผู้หญิงของหัวหน้ารามหรือครับ" ยืนขึ้นได้ พระลักษณ์ก็ถามประโยคนั้นกับจ๊ะเอ๋"คือ.." นี่เราไปเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่เมื่อไร แล้วคำว่าผู้หญิงของเขาหมายความว่ายังไง"ดูเหมือนผู้หญิงจะไม่เต็มใจเป็นของนายเลยนะ" แค่เห็นเธออ้ำๆ อึ้งๆ ก็เข้าทางของพระลักษณ์แล้ว"จริงหรือครับคุณจ๊ะ เรามีนัดกันไม่ใช่เหรอ ผมว่าคุณอย่ามัวเสียเวลาคุยกับคนแถวนี้เลยขึ้นรถดีกว่า" ว่าแล้วพระรามก็เดินไปเปิดประตูฝั่งคนที่นั่งข้าง"ขอตัวนะคะ" จ๊ะเอ๋พูดเบาๆ กับพระลักษณ์แล้วก็เดินไป ..แค่นี้ก็เหมื
Last Updated : 2025-01-15มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 17
เพียงไม่นานคลิปกล้องวงจรปิดตามวันและเวลาที่ขอไปก็ได้ถูกส่งมาให้ทางอีเมลจ๊ะเอ๋เดินอ้อมไปยืนอยู่ข้างๆ เพื่อที่จะมองจอ แต่เธอก็ไม่ได้ยืนใกล้ แค่มองไปให้เห็นหน้าจอก็พอคลิปที่ส่งมาถูกเปิดแบบเร็ว เพื่อที่จะใช้เวลาไม่มากในการดู"หยุดตรงนี้ก่อนค่ะ" หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาคุ้นๆ เดินเข้าไปพระรามหยุดไว้ให้เธอได้ดูแบบชัดๆ"เปิดต่อไปอีกนิดค่ะ" ใบหน้าของเธอค่อยๆ โน้มลงมาใกล้จอ นั่นแสดงว่าใกล้ใบหน้าเขาเช่นกัน มือเรียวเอื้อมไปเพื่อที่จะกดหยุด จังหวะเดียวกับที่พระรามกำลังจะกด มือทั้งสองประสานกันเข้า ใบหน้าเรียวค่อยๆ หันไปมอง คนที่นั่งอยู่เก้าอี้ ซึ่งเขาก็หันมามองเธอเช่นกัน"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวรีบขยับออกห่าง "ฉันขอย้อนดูเมื่อกี้อีกนิดหนึ่ง""คุณสงสัยผู้หญิงคนนี้เหรอ" เขาถามพร้อมกับย้อนให้เธอดูกล้อง"หยุดตรงนี้ค่ะ" พอเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นชัดเธอก็จำได้ในทันที "เปิดต่อไปเลยค่ะ" รู้แล้วว่าผู้หญิงที่ออกมาจากห้องน้ำเป็นใคร แต่ที่ให้เขาเปิดต่อเพราะอยากจะเห็นว่าแม่เธอเจ็บตอนนั้นใช่ไหม และมันก็เป็นไปตามที่จ๊ะเอ๋คิดไว้ ..เพียงไม่นานแม่ของเธอก็เดินกระเผลกออกมาจากห้องน้ำ นั่นแสด
Last Updated : 2025-01-15มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 18
ในขณะที่ทำความสะอาดช่วย ของขวัญก็ยังคงรอเอาคำตอบจากจ๊ะเอ๋อยู่"ฉันจะเล่าให้แกฟังก็ได้ แต่จะมาเล่าในที่แบบนี้ได้ยังไง" จ๊ะเอ๋มองไปทั่วโรงอาหาร ถึงแม้ทุกคนจะหันเหความสนใจไปที่อื่นแล้วแต่ก็ยังมีมองมาอยู่บ้าง..ไม่เว้นแม้กระทั่งเขา"รามมองอะไรคะ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก" แม้แต่มัลลิกาก็ยังรู้ว่าพระรามมองไปที่ไหน"คุณก็กินก่อนสิ" ว่าแล้วพระรามก็ตักอาหารวางใส่จานให้กับมัลลิกา"แกจะไปมองพวกเขาทำไม อย่าบอกนะว่ายังคิดอะไรกับเขาอยู่" ของขวัญเรียกสติเพื่อนให้กลับมา ..เพราะจ๊ะเอ๋มองนี่แหละพระรามถึงได้ตักอาหารให้กับมัลลิกา"ฉันอยากเป็นผู้หญิงคนที่คุณพระรามตักอาหารให้จังเลย" พนักงานที่แอบมองอยู่แถวนั้น ต่างก็อิจฉามัลลิกาไปตามๆ กัน"เราไปหาอะไรกินข้างนอกกันดีกว่า" จ๊ะเอ๋ลุกขึ้น แต่ขาที่เธอแกล้งสะดุดล้ม มันเจ็บจริง ก็เลยเดินไม่ค่อยถนัด"แกเจ็บขาเหรอ""ลมแรงขนาดนั้นไม่เจ็บก็เกินมนุษย์แล้วล่ะ" เธอยอมเจ็บเพื่อที่จะให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บยิ่งกว่า"ไปห้องพยาบาลกันดีกว่า""ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวก็หมดเวลาพักไม่ได้กินข้าวกันพอดี""ไม่กินก็ไม่ต้องกินสิ""ฉันรักแกนะขวัญ""ฉันก็รักแก" ถ้าของขวัญไม่เป็นห่วงเพื่อน มีเหรอที่จะย
Last Updated : 2025-01-15
Latest chapter
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 53
"คุณทำไมดูไม่ตกใจเลยล่ะ" เข้ามาถึงในห้องก็ยังเห็นว่าเขาปกติ ไม่มีท่าทีตกใจกลัวอะไรเลยตอนเห็นปืนใครบ้างจะไม่ตกใจ แต่พอเห็นว่าเธอกับแม่พยายามปกป้องเขาอยู่ ก็เลยทำให้คลายความกลัวไปได้เยอะ"พ่อคุณเป็นกำนันเหรอ" ที่เขาถามแบบนี้เพราะได้ยิน คนชื่อจ้อยเรียกว่าพ่อกำนัน"ใช่ค่ะ"ได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาเดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง"นี่คุณ ฉันไม่ได้จะให้คุณนอนในห้องนี้สักหน่อย""ไม่ให้ผมนอนนี่แล้วจะให้นอนไหน""เดี๋ยวพ่อฉันสงบลงแล้วจะหาห้องให้" บ้านเธอกว้างขวาง ห้องนอนก็มีหลายห้อง"คุณคิดว่าพ่อคุณจะสงบง่ายไหม ยิ่งตอนนี้เห็นผมเข้ามาในห้องของคุณด้วยแล้ว""คุณก็อย่าพูดให้ฉันเสียวสันหลังสิ" ตอนเรียนมัธยมเคยถูกพ่อตีมาแล้วครั้งหนึ่งด้วยเรื่องผู้ชายนี่แหละ แต่ก็ไม่ได้เลยเถิดอะไรมากก็แค่วัยรุ่นอยากจะไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง"ผมขอนอนพักเอาแรงหน่อยแล้วกัน ขับรถมาตั้งหลายชั่วโมง"อะไรของเขาเนี่ย ยังจะนอนหลับอีกเหรอ"ออกมา!""พ่อ?" เขานอนไปได้แค่ครู่เดียว ก็ได้ยินเสียงพ่อตะโกนมาจากหน้าห้อง"ไม่ต้องออกมานะลูก ปล่อยให้พ่อบ้าอยู่คนเดียวเถอะ" แม่รีบตามมาห้ามพ่อ"ลูกเราเป็นผู้หญิงนะแม่!""พ่อกล้าขึ
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 52
"ผู้จัดการ?" พอรู้ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือใคร ของขวัญรีบปิดประตูกลับคืนไว้เหมือนเดิม "ขะ..คุณมาทำไมคะ""ตกใจเหมือนเห็นผี" โชคดีที่เขาก้าวขาถอยกลับทันจังหวะที่เธอปิดประตู ถ้าไม่งั้นได้หน้าแหกแน่ "เปิดประตูออกมาคุยกันก่อน""คุณไม่เห็นหรือไงว่าฉันอยู่ในสภาพไหน""ไม่ได้ใส่อะไรยังเห็นมาแล้ว แค่นี้ทำไมต้องอาย"นี่แสดงว่าเขายังคงจำได้เหรอ? ..ของขวัญพยายามบอกตัวเองว่าเขาคงลืมแล้ว เพราะเธอไม่ได้สำคัญอะไรกับเขา แต่ทำไมเขายังจำได้ล่ะ "ฉันขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวออกไปหา""คุณจะให้ผมยืนรออยู่ตรงนี้เหรอ""ไม่รู้จะมาทำไม แล้วนี่เมื่อไรพระรามกับจ๊ะเอ๋จะมา" หญิงสาวพึมพำออกมาแค่เบาๆ แต่ก็ยอมเปิดประตูให้ห้องเช่าของเธอไม่ได้กว้างขวาง แต่ก็แบ่งโซนที่ใช้ทำเป็นครัว ห้องน้ำในตัว ส่วนเตียงนอนก็จะถูกจัดวางไว้อีกมุมหนึ่งในห้องเดียวกัน"คุณนั่งรอก่อนแล้วกัน" ในห้องนี้ถ้าจะนั่งรอก็คงมีแค่เตียงนอน จากที่ไม่เคยเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำด้วย เธอก็เลยต้องได้เอาเข้าไป เพราะจะมาเปลี่ยนต่อหน้าเขาคงไม่ได้แล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จของขวัญก็ออกมา"คุณมีอะไรจะคุยกับฉันก็ว่ามาสิ""เก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวจะพากลับบ้าน""ไห
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 51
ชายหนุ่มออกมาจากห้องของผู้เป็นพ่อก่อนที่จะกลับเข้าห้องตัวเอง สายตาคมก็ได้มองไปที่.."เข้ามาหาผมหน่อย"กาญจนาหันมองกลับไปด้านหลัง เพราะดูเหมือนว่าผู้จัดการจะไม่ได้พูดกับตัวเอง"เมื่อสักครู่ผู้จัดการบอกใครคะ" พรทิพย์ก็มีความสงสัยอยู่เหมือนกัน เพราะด้านหลังของคุณเลขามีอยู่สองคน เผื่อว่าผู้จัดการจะเรียกใช้ตัวเองบ้าง"พี่ว่าคงจะบอก.." กาญจนาตวัดสายตามองไปที่ของขวัญ "เข้าไปหาผู้จัดการสิ"มีธุระอะไรต้องเรียกเราอีกเนี่ย ..หญิงสาววางงานไว้แล้วก็เดินมาที่ห้องของเขาแกร็ก! แอดดด.. "อุ๊ย.. ขอโทษค่ะ" มัวแต่คิดอยู่ว่าเขาจะคุยอะไรด้วยก็เลยลืมเคาะประตู พอเปิดเข้าไปแล้วก็ต้องได้ปิดไว้ก่อนก๊อก ก๊อก "เข้ามา""ผู้จัดการให้ฉันเข้ามามีอะไรคะ" หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องนี้แล้ว"บ้านของคุณอยู่ที่ไหน""คะ?""คุณเป็นคนจังหวัดอะไร""ถามแปลก..ฉันก็เป็นคนทุกจังหวัดนั่นแหละค่ะ" ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ แค่ไม่อยากจะบอกว่าบ้านอยู่ที่ไหน ..แต่พอเห็นสายตาของเขามองมา ของขวัญก็เลยต้องได้บอกไป"เคลียร์งานเสร็จอีกสองวันเดี๋ยวจะพากลับบ้าน" เขาพูดเหมือนไม่มีอารมณ์ร่วมกับคำพูดของตัวเองเลย"อะไรนะคะ?""อยากจะกลับบ้านไม
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 50
ของขวัญที่ยังไม่รู้ว่าเขาหลอกใช้ก็แอบคิดในใจอยู่หรอกว่า ทำไมเขาพาเธอมาดินเนอร์ อยากจะพูดอะไรกับเราหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าต้องพามาเปลืองเงินแบบนี้"ทานสิครับ" พระลักษณ์เอื้อมมือมาตักอาหารวางใส่จานตรงหน้าให้กับเธอแบบอ่อนโยน"??" หญิงสาวแปลกใจมากขึ้น แบบนี้มันไม่ธรรมดาแล้ว แต่เธอก็เล่นไปตามเกมที่เขาวางไว้ "ขอบคุณค่ะ""คุณไม่ชอบแบบนี้หรือครับ"ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้น ไม่นะของขวัญ เรายังไม่รู้เลยว่าเขาทำไปเพื่ออะไร เธออย่าหวั่นไหวกับเขาเด็ดขาด ..เพราะแต่ละคำพูดแต่ละประโยคที่ออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้ามันช่างละมุนยิ่งนัก จนของขวัญเผลอเคลิ้มไปกับคำหวานพวกนั้น"วันหลังอยากไปไหนก็บอกผมแล้วกัน จะได้หาเวลาว่างให้" ชายหนุ่มยังคงทำใบหน้าละมุนนั่นไง..ว่าแล้ว ..จากที่มองหน้าเขาแบบตกอยู่ในภวังค์ ตอนนี้ดวงตาของเธอมองสอดส่ายไปทั่วห้องอาหารหรูแห่งนี้"คุณพูดจริงนะคะ ฉันอยากไปหลายที่เลย" เสียงของเธอเริ่มเปลี่ยนไป จากที่พูดแบบไม่มีหางเสียง ตอนนี้น้ำตาลยังอายพระลักษณ์ก็เลยต้องได้มองหน้าเธออีกครั้ง "แล้วคุณอยากไปไหนล่ะครับ""อยากกลับบ้านค่ะ""กลับบ้าน?" ชายหนุ่มมองไปดู กลุ่มคนที่เขารู้แล้วแหละว่าเป็นนักข่าว เพรา
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 49
"ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น""แล้วผู้จัดการจะคุยเรื่องอะไรล่ะคะ" เขาไม่คิดเลยเหรอว่าเราจะอาย ..พอถูกเบรคของขวัญก็นึกอายขึ้นมา เรื่องเมื่อคืนนี้มีอะไรต้องให้พูดกันอีกนอกจากเรื่องที่เขาทำกับเธอแบบนั้น"ถ้าคุณพ่อเรียกตัวไปพบ ก็บอกท่านไปว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น""??" อะไรกันท่านประธานจะเรียกตัวเราไปพบเหรอ แค่ผู้จัดการเธอก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว นี่ท่านประธานเลยนะ "ฉันไม่ไปค่ะ" คิดดูแล้วถ้าท่านประธานเรียกไปพบ เธอขอลาออกดีกว่า"ไม่ไปไหน?""ก็ถ้าท่านประธานเรียกตัวไปพบฉันขอไม่ไปพบท่านไงคะ""ผมแค่พูดเผื่อไว้ถ้าท่านเรียกตัวคุณไป" พระลักษณ์รู้ดีว่ายังไงพ่อก็ต้องเรียกตัวเธอไปคุยเรื่องนี้อยู่แล้วทำไมเราต้องไปด้วย เขาต่างหากที่ทำกับเรา "ฉันไม่ไปหรอกค่ะ เพราะฉันโกหกใครไม่เป็น""โกหก?""ก็ใช่ไงคะ คุณจะให้ฉันบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง..ก็ในเมื่อมันมี""เธอคิดจะแบล็คเมล์ฉันเหรอ" แค่จูบเขาไม่คิดว่ามีอะไรอยู่แล้วคิดว่าฉันจะแบล็คเมล์เลยเหรอ? ..ของขวัญคิดว่าแค่จะพูดให้ผู้จัดการไปเคลียร์กับพ่อเอง "แล้วแต่ผู้จัดการจะคิดแล้วกันค่ะ ฉันขอออกไปทำงาน" ทำไมเรื่องวุ่นวายต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย จริงๆ แล้วของขวัญไม่ใช่ค
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 48
"??" คนที่อยู่ในห้องไม่รู้หรอกว่าหน้าห้องกำลังเกิดอะไรขึ้น เพราะม่านรูดที่นี่เป็นห้องเก็บเสียงอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นเสียงรบกวนจากข้างนอก หรือเสียงที่อยู่ข้างในก็ไม่สามารถเล็ดลอดออกไปได้ "คุณพ่อ?""จ๊ะ??" ไม่ได้ตกใจแค่พระลักษณ์ ของขวัญที่ตามออกมาก็ตกใจไม่ต่างกัน"ขวัญอยู่ในห้องนั้นจริงๆ ด้วย" จ๊ะเอ๋เอ่ยพูดออกมาเบาๆ พระรามต้องรีบโอบร่างเธอไว้ก่อนที่เข่าจะทรุด "พี่ชายของคุณทำอะไรเพื่อนฉัน" หญิงสาวเฝ้าแต่โทษตัวเองที่ดึงเพื่อนเข้ามาเดือดร้อนด้วย"เรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่คะ" นักข่าวไม่พลาดสักช๊อต และตอนนี้ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างได้ถูกบันทึกเป็นคลิปไว้หมดแล้ว รอแค่เวลาเผยแพร่"ลูกมาทำอะไรที่นี่" พระนายถามออกไปด้วยท่าทางที่ปกติมาก ไม่ตื่นตระหนกเหมือนคนอื่นเลย"คือว่าผม.." พระลักษณ์มองสายตาพ่อก็รู้แล้วว่าไม่ได้ปกติเหมือนใบหน้าและคำพูดที่แสดงออกมาในเวลานี้เลย"ก็บอกแล้วไงว่าพ่อรู้เรื่องนี้แล้ว จะคบกันพ่อก็ไม่ว่า"???? เครื่องหมายนี้ไม่ได้ผุดขึ้นแค่พระลักษณ์ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็สงสัยและแปลกใจ เพราะพระนายทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ และรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้ว"ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะครับ
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 47
"ทำยังไงดีโทรก็ไม่ติด" จ๊ะเอ๋พยายามโทรหาของขวัญ แต่ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของเพื่อนจะถูกปิดเครื่อง"เราไปดูที่ห้องเช่าก่อน..ขวัญอาจจะนั่งแท็กซี่กลับไปแล้ว" ในขณะที่ขับรถไปห้องของขวัญ พระรามก็ทำได้แค่พูดปลอบใจเธอ"ภาวนาขอให้เป็นแบบนั้นทีเถอะ"ในเวลาต่อมา..ที่ห้องเช่า"ขวัญยังไม่กลับมาเลย" จ๊ะเอ๋เริ่มใจไม่ดี เมื่อมาถึงเห็นว่ากุญแจคล้องจากด้านนอก "ทำยังไงดี""เดี๋ยวเรากลับไปโรงแรมอีกครั้ง ไปขอดูกล้องวงจรปิด" ที่เขายังไม่ไปขอดูเพราะกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ และต้องเช็คให้แน่ใจก่อนว่าเพื่อนของเธอไม่ได้กลับมาที่ห้องพัก[โรงแรมที่ใช้จัดงาน]"นั่นลูกชายของคุณพระนายไม่ใช่เหรอ" นักข่าวที่กำลังจะกลับ เห็นพระรามแล้วจ๊ะเอ๋เดินผ่านเข้าไปด้านในก็เลยจำได้"พวกเขาจะเข้าไปทำไม งานเลี้ยงเลิกแล้วไม่ใช่เหรอ""อยากรู้ก็ตามไปดูสิ" นักข่าวทั้งสองเดินตามไปแบบไม่ให้รู้ตัว"เรามาขอดูกล้องวงจรปิดที่ลานจอดรถครับ" เขาไปถึงพระรามก็พูดกับเจ้าหน้าที่ของโรงแรม"มีอะไรเกิดขึ้นคะ""เพื่อนของเรายังไม่กลับบ้าน" แล้วจ๊ะเอ๋ก็เล่าให้ฟังว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างพนักงานได้ยินแบบนั้นก็ตรวจเช็คกล้องวงจรปิดให้ทันที บางกรณีถ้าแขก
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 46
นักข่าวที่ประจำอยู่หน้างาน ก็เห็นอยู่ว่ามีคู่รักเดินมาด้วยกัน แต่ไม่มีใครสนใจ เพราะคิดว่ามาร่วมงานปกติพระนายมองออกไปที่หน้างาน ก็ไม่พอใจเอามากๆ เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กควงผู้หญิงคนนั้นมาด้วยพระลักษณ์ที่กำลังพาของขวัญไปคุยกันมุมหนึ่งของงานนั้น แต่ยังไม่ได้คุยเลยด้วยซ้ำก็มองไปเห็นพ่อที่เรียกตัวให้เข้ามาหาก่อน"ผู้จัดการมีอะไร..?" ของขวัญกำลังจะถามว่าผู้จัดการมีอะไรจะคุยกับเธอ แต่พอมองอีกทีผู้จัดการเดินไปโน่นแล้ว "อะไรวะ เรียกเรามาคุยด้วยซะดิบดี" หญิงสาวมองซ้ายมองขวา เพราะถ้าใครเห็นคงน่าอายมาก"จะทำยังไง" พระนายยื่นใบหน้าเข้าไปถามลูกชายเบาๆ เพราะไม่อยากให้แขกที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่รู้ว่ากำลังคุยอะไรกัน"ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะ..""อย่าให้พ่อได้ยินคำว่าไม่แน่ใจอีก" ลูกชายยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ ผู้เป็นพ่อก็พูดสวนขึ้น"ผมจะพยายามแล้วกันครับ" พระลักษณ์เดินออกมาแล้วก็มองว่าผู้หญิงสองคนที่เขาชวนมางานด้วย คนไหนพอที่จะเรียกใช้งานได้"คุณช่วยอะไรผมหน่อยสิ" และเขาก็เลือกที่จะเดินมาหา.."ลิกาหรือคะ?""ถ้าคุณช่วยผมได้ ผมจะตอบแทนอย่างงาม""ช่วยอะไรคะผู้จัดการ" "ช่วยแยกผู้หญิงคนนั้นออกจากพระรามหน่อย"มัลลิกามอง
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน บทที่ 45
[ห้องเช่าของขวัญ]ตอนที่โทรคุยกันจ๊ะเอ๋บอกให้เพื่อนกลับห้องไปก่อนเดี๋ยวตามไปหา"เข้ามาข้างในก่อน" ของขวัญเปิดประตูห้องให้กับจ๊ะเอ๋ สายตาไม่ได้มองเพื่อนหรอกแต่มองคนที่เดินตามหลังเข้ามา"ฉันรู้ว่าแกอยากจะถามอะไร" เพราะคิดว่าของขวัญต้องอยากรู้แน่ว่าทั้งสองกลับมาคบกันแล้วเหรอ ทำไมถึงตามติดเหมือนเงาเลย"แกพร้อมที่จะเล่าให้ฉันฟังไหมล่ะ" ของขวัญแอบน้อยใจอยู่ไม่ใช่น้อย ที่ได้ยินเรื่องราวของเพื่อนจากปากคนอื่น แต่ถ้าเพื่อนพร้อมที่จะเล่าให้ฟังป่านนี้คงเล่าแล้ววันต่อมาที่บริษัท"จริงเหรอ?" ตอนนี้ข่าวที่ผู้จัดการชวนมัลลิกาไปออกงานรู้กันไปทั่วทั้งบริษัทแล้ว"จริงสิ..ได้ยินมาจากเจ้าตัวเองเลยแหละ""ทำไมเราไม่ถูกเชิญแบบนี้บ้าง""เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เรามาเม้าท์เรื่องที่ทำไมผู้จัดการถึงเชิญมัลลิกา" คนที่กำลังพูดคุยกันอยู่ต่างก็จ้องตา เพราะผู้จัดการก็ยังโสด ส่วนมัลลิกาตอนนี้ใครๆ ก็รู้ว่าคงไม่สมหวังจากพระรามแล้วล่ะ"นางหาที่เกาะใหม่ได้เร็วมาก""มาโน่นแล้ว" อีกคนรีบสะกิดเพื่อนไว้เมื่อเห็นมัลลิกาเดินยิ้มแป้นเข้ามาในบริษัท"คุณมัลลิกา""คะ""วันนี้ดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ""จริงเหรอคะ..ไม่รู้เลยนะเนี่ย""คืนนี
